Iemand tips gedrag zoon?

Helemaal herkenbaar. Onze zoon ook 20 maanden oud. Dus ik lees graag mee. Heb helaas geen tips ben er ook nog naar op zoek.. haha

Waarom voelen jullie je niet prettig bij het voor straf op de trap zetten? Als ik jullie was zou ik dat bij mezelf onderzoeken. Dat hij grenzen leert is belangrijk, en als hij een scène maakt is het heel normaal en gezond om hem op te tillen en even ergens anders neer te zetten, met de woorden: raas maar even rustig uit, en kom maar weer terug als je er klaar voor bent en niet meer gilt/piept/zeurt. Dat schreeuwen, op de grond liggen, zichzelf slaan en spullen gooien klinkt alsof hij publiek nodig heeft; geef hem dat niet! Ergens anders heen brengen, deur dicht, papa en mama zijn er weer voor je als je je gedraagt. Hoe meer aandacht je hem geeft hoe groter het probleem wordt. Hem even op de trap of ergens anders neerzetten is niet zielig, het is duidelijk. En duidelijkheid is het fijnste dat je een kind kunt geven. Rust, regelmaat, overzicht. ‘Als je je misdraagt op deze manier, kan je dit verwachten, en als je weer gekalmeerd bent, zijn wij er om je complimenten te geven over dat je jezelf hebt gekalmeerd en voor veel knuffels en kusjes.’

Ok het is echt heel erg psychologie van de koude grond dus geen idee of dit hout snijdt maar kan het zo zijn dat hij overdag bij anderen zo zijn best doet om een lieve goede sociaal gewenste jongen te zijn dat hij thuis helemaal overprikkeld is en moet uitrazen en gewoon zichzelf wil kunnen zijn? Ik herken dit gedrag heel erg van mezelf als kind. Ik weet niet of het ook al als baby/dreumes/peuter was. Ik was altijd betrokken op school en gezellig lief slim sociaal etc maar als ik naar huis moest dan stapelde de frustratie alweer op. Kwam ook door onze thuissituatie.

Poeh, pittig he. De leeftijd dat ze van alles willen, maar communiceren echt nog lastig is. Driftbuien zijn heel normaal op deze leeftijd. Maar ze moeten ook begrensd worden. Wat mij hielp is om echt heel duidelijk te zijn bij ongewenst gedrag. Iets wat niet kan wordt bestraft, en dan natuurlijk wel een straf die bij de leeftijd past. Ik merkte dat het kind uit de situatie halen het beste werkt, dus naar gang, keuken, trap. Doe wat voor jullie werkt. Maar kinderen hebben, ook zo jong, echt jouw begrenzing nodig als volwassene. Ik weet dat het pittig kan zijn en hield mezelf altijd voor dat het een fase is. Dit gaat ook weer over (en dan komt er weer iets anders 🙈).

Het klinkt alsof hij zich overal inhoud en thuis alle opgebouwde spanning en opgedane prikkels eruit gooit. Wellicht kan sensorische integratie therapie van een ergotherapeut iets voor jullie zijn. Zodat je hem kan helpen met op een veilige manier te ontladen.

Naast bovenstaande adviezen zou ik toch ook écht adviseren om niet toe te geven. Onze kleine man had dit ook rond die leeftijd. Als hij gillend op de grond ging liggen ging ik gewoon ook op de grond zitten en wachten. Ik zei hem af en toe dat ik er was, en als hij er klaar voor was hij een knuffel mocht komen halen. Maar verder een beetje ‘negeren’. Dit 2 weken lang consequent volgehouden, 0x toegegeven, ook al duurde het soms een dik kwartier. Daarna geen last meer van gehad. Oh, en bij stout gedrag wel gewoon op de trap zetten. Eerst maar 1 minuutje, en opbouwend als hij bezig blijft/ niet luistert/probeert te ontsnappen. Gewoon consequent en kalm terug zetten, uitleggen waarom hij er zit, en weer weglopen. Hou vol, dan komt je lieve vrolijke zoontje echt weer terug! Het is echt even grenzen ontdekken, en dus een fase!

Als mijn zoontje iets doet wat niet mag waarschuw ik 2x. De eerste keer zeg ik bijv ‘je mag aaien, dat is lief. Slaan doet pijn’. Als hij het dan nog een keer doet zeg ik ‘mama zei dat je mag aaien, slaan doet pijn. Als je mama pijn doet zet ik je even in de hoek’ (geen echte hoek, gewoon het stukje muur tussen de schoenenkast en de deur). Daarna zeg ik ‘je blijft nog steeds slaan, dat doet pijn dus je gaat nu even in de hoek waar je niemand pijn kan doen’. Dan zet ik hem daar neer en doe ik de deuren dicht. Hij kan daar verder niks kapotmaken en ik kan hem gewoon horen. Hij gaat dan vaak heel dramatisch op de grond liggen gillen en stampen, maar als wij niet reageren houdt hij al snel op. Zodra hij rustig is ga ik naar hem toe, hebben we het even kort over wat er gebeurde, zegt hij sorry en geven we een knuffel. Daarna is het ook weer goed. Ik geef mijn zoontje in ieder geval niet zijn zin, want dat lokt logischerwijs alleen maar meer negatief gedrag uit. Ik zet hem ook bewust op een plek waar hij geen aandacht krijgt en ons even niet kan zien/ horen, want hoe meer aandacht we eraan geven hoe langer hij blijft doorgaan. Schoppen/ slaan/ gooien etc is veel interessanter als papa en mama ernaar kijken en er een reactie op geven dan wanneer je in je eentje in de hal zit. En natuurlijk is de tijd dat je je kind op de gang of waar dan ook laat afkoelen maar kort. Ze zijn vaak binnen een paar minuten wel uitgeraasd.

Ik kan de situatie natuurlijk niet volledig goed inschatten, maar ik denk dat jullie zoontje liefdevol begrensd mag worden. Hier ook een af en toe prepuberpeuter, die heel boos kan worden als ze haar zin niet krijgt. Hier werkt het erg goed om haar dan bij ons te nemen en echt duidelijk grenzen uit te leggen. Ze krijgt hier haar zin dan echt niet. Ze mag best leren dat ze haar zin niet krijgt. Het kost ons ook echt wel eens moeite om geduldig te blijven. Is er geen optie om hem na een opvang dag iets te laten doen, waarvan je altijd weet dat hij rustig blijft of wordt?

Is de driftbui ontladen (en is er dus een andere factor die moet worden aangepakt) of is het willen bepalen of is het een doorgeslagen vorm van zoeken daar de grenzen liggen? Pas als je de oorzaak beter weet, weet je beter welke interventie passend kan zijn

Ik kwam net onderstaande tekst tegen en moest aan je denken: Some children feel savest with the person they express the most emotion around. Not because that parent is 'too soft'... but that parent is the one who feels save enough to fall apart with. Crying, tantrums, big feelings - they're not signs of disrespect. They're signs of trust. A child nervous system relaxes around the person who loves them without conditions, and that's where emotions finally spill out. If your little one saves their hardest moments for you, it isn't because you're doing something wrong. It's because to them, you are home. Save this for the hardest days when motherhood feels heavy. And remind yourself: Your child isn't giving you a hard time. They're having a hard time, with the person they trust the most. 💙

O jee, ik moet stiekem ook een beetje lachen om je beschrijving van jullie mini-dictator 🤭 Hier een twee-jarige die een engeltje is voor de buitenwereld maar thuis af en toe ook op deze manier kan reageren. Wat wel eens helpt is om tegen hem te zeggen dat hij boos/verdrietig/wat dan ook mag zijn, maar dat hij dan niet met spullen mag gooien of moet gaan schreeuwen. Het uitleggen doorbreekt soms even zijn tirade of leid hem af.

Herkenbaar hoor! Wij hebben hier ook een actief ondernemend jongetje dat goed kan praten maar zichzelf soms ook ontzettend in de weg zit. Ik kan me voorstellen dat je hem niet op de trap wil zetten. Kindjes op deze leeftijd kunnen zichzelf nog niet reguleren en hebben ons dus nodig. Wij proberen consequent te zijn en hem niet zijn zin te geven, ook al betekent dat dat hij driftig wordt (en dat kan echt wel lang duren). Hij mag boos zijn, zolang hij zichzelf en ons geen pijn doet. Ik negeer het gedrag verder zoveel mogelijk en vertel dat hij altijd bij mama mag komen zitten / mag knuffelen. Soms helpt het als ik met zijn speelgoed ga spelen, dan wil hij toch meedoen. Maar vaak is het de bui uitzitten, verdragen en blijven ademen haha. Het helpt mij om voor mezelf te herhalen dat hij niet moeilijk doet maar het moeilijk heeft. Daarnaast gaan we heel veel naar buiten om zijn energie kwijt te kunnen, ook nu het slechter weer is. We merken dat het helpt als hij veel autonomie krijgt: zelf kleren kiezen, zelf brood smeren, eten in stukjes snijden, zelf laarsjes aandoen, helpen met de honden voeren, trap op/af, op een grote stoel zitten etc etc. Het duurt een stuk langer en geeft vaak zooi maar hij gaat er heel lekker op om zelf keuzes te maken en is zo trots dat hij weer iets zelf kan. Verder investeren wij momenteel in heel veel samentijd: samen boekjes lezen, spelen, knuffelen, puzzelen, badderen, tekenen, knutselen. Een paar maanden geleden kon hij goed alleen spelen maar dit lukt nu even niet. Ik merk dat de dagen voor ons allebei makkelijker zijn als we veel tijd samen doorbrengen. Juist door zelf al voor te stellen om gezellig samen een boekje te lezen zijn we de driftbui soms voor. Absoluut geen garanties hoor, vandaag nog een driftbui omdat hij geen sokken aan wilde naar buiten, maar het helpt wel in grote lijnen en we zien zeker verschil met een maand geleden.

Dit is zo waar! Onze 2 jarige is een engel. Wil het altijd goed doen, altijd lief zijn, laat het kaas van zijn brood eten. Tot hij thuis is. Dan komt het er uit en is het veel huilen, schreeuwen en commanderen. Ik herken dit heel erg van mezelf. Ik wilde het als kind ook altijd heel goed doen. Het geeft me gek genoeg ook wel voldoening dat hij zo vertrouwt is met mij dat hij toch een plek heeft om te ontladen. Ik ga er vanuit dat het vanzelf wel weer over gaat.

Dank voor al jullie uitgebreide reacties. Ik heb echt zitten knikken achter mijn telefoon. Fijn om te lezen dat we niet de enigen zijn met een dreumes die zich soms gedraagt alsof hij een eigen regie­team in zijn hoofd heeft. We proberen nu uit te zoeken waar dit gedrag precies vandaan komt. Mijn gevoel is dat het vooral komt doordat dingen niet gaan zoals hij het heeft bedacht. Mijn man en ik hebben allebei gediagnosticeerde ADHD en gebruiken medicatie, dus ergens ben ik bang dat hij gewoon een mini-versie van ons is. En niemand in de omgeving herkent dit gedrag van hun dreumes, dus dan denk je al snel: oké, ligt het aan ons? Daarom was het heel fijn om te lezen dat er meer ouders zijn met dit soort kleine drama-regisseurs. Gister vertelde de opvang dat hij daar ook vrolijk de tafel op klautert alsof hij auditie doet voor een circus. Gelukkig corrigeren ze hem daar op dezelfde manier als wij: even op een rustig plekje neerzetten. Het idee dat we nu allemaal dezelfde aanpak hanteren voelt goed. Al laat hij daar nog geen driftbuien zien. Thuis zetten we hem op zijn kleedje in de gang als hij na twee waarschuwingen nog steeds besluit dat hij de regels wil herschrijven. Na dertig tellen gaat een van ons naar hem toe om te kroelen. Hij vindt dat gelukkig prima, alsof hij denkt: “Oké, prima pauze. Waar waren we gebleven?” En dan hebben we ook nog een baby van acht weken die ons soms aankijkt met de blik: “Is dit wat jullie beschrijven als een warm welkom in het gezin?” Ook voor haar is het soms sneu dat haar grote broer zijn longen graag test. Maar goed, stap voor stap komen we er wel. En dankzij jullie reacties voelt het allemaal net wat normaler. Dat is ook wat waard.

Ik heb de andere reacties niet gelezen. Het is enorm herkenbaar, hier kindje van 3 jaar. We hebben soms uit wanhoop boos worden en streng straffen geprobeerd en dit werkt alleen averechts. We werken nu volgens de mantra "hij doet zo omdat hij verbinding nodig heeft". Sindsdien gaat het langzaamaan beter. Veel tijd maken voor echte connectie, veel naar buiten, liefdevol maar consequent benaderen. Ook altijd eerst ingaan op zijn emoties, bv als hij heel hard "stom" schreeuwt, dan zeggen we eerst iets als "jij vindt dit stom he, want.." en dat helpt echt om de ergste meltdown eraf te halen. Succes, het is erg zwaar soms 🫂

Ik lees nu dat jullie net een baby gekregen hebben, onderschat deze impact niet. Hij is waarschijnlijk (onbewust) op zoek naar zijn nieuwe plek in het gezin. Dat in combi met peuterpubertijd.

We merken inderdaad dat als we zijn emoties benoemen dat hij nog wel eens “kalmer” wilt worden. Goeie mantra! Ik onthoud hem🙂

Ik weet niet of het al genoemd was, maar ik deel het toch 😝. Wij hadden ook vanaf 1,5 een heel driftig meisje. Dan ging het niet zo als zij wilde schreeuwde ze alles bij elkaar, soms spullen gooien en proberen te trappen. Of weg te lopen terug naar waar zij heen wilde. Ik wil net als jij in contact blijven met mijn kind. Zij had een grote emotie en wist niet wat ze daarmee moest. Ik bleef rustig bij haar en benoemde welke emotie ik bij haar zag, soms was dat boos maar ook weleens moe. Verder zorgde ik dat ze niet zichzelf, ons pijn deed of spullen kapot maakt. Ik herhaalde dan je mag boos zijn maar niet ... doen. Soms moest ik haar fysiek begrenzen. (Handen vast houden, enkele keer goed vast houden op schoot). Dan herhaalde ik bijvoorbeeld ik hou je vast want ik wil niet dat jij mij/jezelf pijn doet. Ik laat je los als je dat niet meer doet. Het is een battle van wilskracht. Ze testte mij tot waar ze kon gaan. Soms tot extreem. Het wordt in de loop van tijd steeds minder lang en daarna steeds minder uitbarstingen. Nu heeft ze het een enkele keer en kan ik haar er goed uithalen. Ze begrijpt nu met 2,5 ook veel meer. Sterkte met de moeilijke periode. Hou vol en geef niet in. Het is echt zoals het gezegde gaat: geef ze een vinger en dan nemen ze je hele hand. Blijf bij jouw grens.