Kind bijna 4, irritant gedrag

Zit hij op een kinderdagverblijf of peuterspeelzaal? Is hij gewend om met andere kindjes om te gaan?

Ja beide. Hij is zeker gewend om met kinderen om te gaan. Daar laat hij de laatste tijd hetzelfde gedrag zien. Delen heeft hij nog nooit gekund. Maar de laatste tijd laat hij vooral bij het kinderdagverblijf zien dat hij zijn zin perse wil hebben.

Dat kan indd heel vermoeiend zijn. Maar blijf rustig en probeer zijn gedrag vanaf een afstand waar te nemen. Waar komt dit vandaan? Wat is er waarom hij dit doet? Kan ik hem rustig uitleg geven zodat dit gedrag kan verranderen? Heeft hij duidelijkheid nodig? Probeer eens een heli vieuw te krijgen en niet mee te gaan in de gevoelens.

Ja dat is inderdaad een goed idee, om het van een afstandje te bekijken. Ik zal een voorbeeld schetsen: bij het kinderdagverblijf zit hij op een fiets. Hij is klaar met fietsen en gaat vervolgens met iets anders spelen. Een ander kindje zit op die fiets. Dan is hij in staat het kind eraf te duwen zodat hij er zelf op kan. Ik vind dat zo erg om te horen en schaam me dood. Hoe ik daarmee om moet gaan, weet ik echt niet. Als thuis iets niet mag, kan ik prima voet bij stuk houden. Maar soms, natuurlijk niet altijd, krijst hij dan zo hard dat het niet om aan te horen is. Dan moet ik hem echt even op zijn kamer of op de gang zetten. Hier zou ik ook graag wat tips voor krijgen als jullie die hebben.

Het kost wel geld, geen idee hoeveel, maar is Squla misschien iets voor je zoontje? Het lijkt mij ook alsof hij toe is aan school en zo kan hij thuis zelf spelenderwijs wat leren. Geeft hem misschien wat uitdaging.

Ik lees dat jij het vreselijk vindt dat hij niet kan delen. Kinderen houden van nature niet van delen, ik vind dat geen heel gek gedrag. Huilen en krijsen als hij zijn zin niet krijgt? Krijgt hij weleens keuzes, heeft hij zelf ergens iets over te zeggen of mag hij niets zelf beslissen? Hier geven we bij bijna alles 2 opties, zodat hij zelf het gevoel heeft ook iets te mogen beslissen. Als je wil dat het gezellig is thuis dan zou ik als eerste jouw insteek veranderen, je klinkt erg negatief over dat mannetje. Hij is 3 en jij bent de volwassene... Ik geloof dat kinderen die 'moeilijk doen', het moeilijk hebben. Speelt er iets nieuws in zijn leven? Kan het zijn dat hij school spannend vindt?

Het is vervelend, maar ergens wel normaal kindergedrag...

Ja je hebt gelijk hoor. Maar het komt eigenlijk een beetje zo, de leidster van het kinderdagverblijf kaartte zijn gedrag vanmiddag bij me aan. Dan baal ik daar zo van. Hij gaat nog niet naar school, maar denk dat hij daar wel aan toe is. Nieuwe uitdagingen, dus ik lees hier de tip van Squla, dat is misschien best een goed idee! Verder zijn er thuis weinig veranderingen. Ik zal hem inderdaad eens wat meer keuzes geven. Dat is een hele goede.

Maar waarom baal je daar van dan? Het is jouw kindje en dit is echt heel normaal kindergedrag! Duurt de fase te lang en komen jullie er niet uit dan is het een ander verhaal, maar dat lijkt niet aan de orde.

Dat gedrag gericht op speelgoed past best bij zijn leeftijd. Hij moet leren om op zijn beurt te wachten. Mijn zoon doet dat ook af en toe bij zijn bijna 1 jarig zusje. Wij hebben hem geleerd dat hij niet mag afpakken maar wel zijn zusje iets anders mag geven om mee te spelen zodat hij dan het weg mag nemen. (Soort van vriendelijk afpakken haha) Het "extreme" boos zijn is misschien goed om te observeren waar dit begint. Benoem naar hem wat je ziet. "Ik zie dat je verdriet hebt want er rollen tranen over je wangen" of " ik zie dat je boos bent want je schreeuwt/je ogen staan op boos". Benoem dan dat je het oke vind. "Dat snap ik, want het is moeilijk om te wachten tot het ander kindje klaar is met de fiets/ je mag best boos zijn omdat je... niet mag". Benoem dan je gewenste resultaat. "Zullen we anders .... gaan doen zodat je je weer blij gaat voelen?/ik vind het oke dat je boos bent, wat heb je van me nodig?" Dit werkte vaak bij mijn zoontje.

Nou ik ben wel heel blij met deze reactie. Want de leidster was zooo negatief. Ik begon gelijk te twijfelen aan mijn hele opvoeding en alles. Terwijl ik ook wel weet dat het een kind is en dat dit erbij hoort. Dankjewel voor deze eye-opener en dat ik zelf dus niet gek ben!

Eens! Keuzes geven is inderdaad zo belangrijk! Werkt hier 95%. Bijvoorbeeld als hij een poepluier heeft. Hij wou nooit mee naar de commode om verschoond te worden. Nu vraag ik simpel. Je hebt gepoept. Tijd voor een schone luier. Moet mama jou tillen of loop je zelf? Dan loopt hij al trots voor mij uit. Of als hij aan het spelen is. Wil je de auto of de dino mee nemen naar de commode? Dit is echt een life safer hier in huis. Hij denkt dat zelf een keuze te mogen maken. Wat voor een stuk minder weerstand zorgt. Ik hoop dat dit hier nog lang gaat werken🍀.

Dankjewel voor je reactie. Hele mooie dingen waar ik echt iets mee kan. Het is in mijn ogen ook geen vreselijk extreem gedrag. Maar het is soms wel irritant. Meer vind ik het zelf ook niet. Maar door die leidster ben ik zo aan het twijfelen gebracht. Hoe gaan jullie ermee om als je kind steeds er tussendoor kletst? Dus als je met je man in gesprek bent en ze tetteren er maar door?

Wellicht komt het door de situatie hoor, maar ik vind je erg negatief labelen tov je kindje. Ik zou proberen om er anders naar te kijken. Hij heeft het moeilijk, zit niet lekker in zijn vel. Als zijn moeder kun jij hem bij uitstek de geborgenheid geven die hij met zijn gevraagd eigenlijk stiekem vraagt. Investeer in 1 op 1 aandacht, extra knuffelen, veel benadrukken dat je van hem houdt etc. Daarnaast een veel voorkomend fenomeen dat kinderen net voor de basisschool thuis een beetje uitgekeken raken en echt toe zijn aan basisschool.. je zou hem wat extra uitdagingen kunnen geven. Op onderwerpen waar zijn interesse ligt wat extra's om te doen. En mbt het delen; de meeste kinderen vinden delen lastig. Ik kan je wat dat betreft het boek; samen spelen, wat nou delen?! Aanraden . Gaat wel vooral over broers/zussen, maar staat ook een hele heldere benadering in van het gegeven dat volwassenen altijd vinden dat hun kinderen moeten delen, maar dit helemaal niet past bij de ontwikkeling van jonge kinderen..

Ja dat werkt zeker. Alleen soms… heb je er gewoon niet altijd zin in. Wat dom is, want doe je dit niet, dan krijg je strijd en dat is wel het laatste waar je zin in hebt?

Ja ik snap het. Het komt ook heel negatief over. Dat is mijn gal wat ik even aan het spuwen ben. Verder is hij echt heel lief en hou ik heeeeeel veel van hem. Misschien inderdaad eens iets meer dingen met zijn tweeën doen. Misschien is dat ook wel waar hij naar verlangt en wellicht laat hij daarom dit gedrag zien? Ik weet het niet. Ik heb in ieder geval weer mooie dingen gelezen hier waar ik mee aan de slag kan. Heel fijn. Super bedankt allemaal

Ik heb dit ook een keer gehad, de leidster sprak mij aan alsof mijn kind een draak was. Ben er de week daarna even op teruggekomen bij haar en ze gaf aan dat het er helemaal verkeerd uitkwam en toen even 10 minuten gesprekje ingepland om het een en ander wat beter te bespreken. Misschien voor jullie ook fijn? Dat de aanpak op het kdv en thuis een beetje besproken wordt

Haha zo herkenbaar. En achteraf denk je “waarom ging ik die strijd aan, alsof dit ooit kans van slagen had” maar op het moment zelf ben je soms ook gewoon even geïrriteerd en behalve mama ook mens 😉

Ja dat is misschien best een idee. Ik vond het nu zo raar. Zo tussen neus en lippen door, terwijl het op mij een hele grote impact heeft! Hij wil ook graag naast bepaalde kindjes zitten. Als dat niet kan/mag, zet hij het ook op een gillen. Zou ik daar nog iets mee kunnen? Het klinkt wel echt alsof ik er zelf niks van snap hè.

Mijn zoon blijft door vragen, dus meestal begin ik met een fysiek contact. Een hand op zijn hand. Of even oog contact. Ooit werkt dit maar meestal wil hij gewoon even bevestigd worden en kan weer door. Ik geef de bevesteging en vraag of hij even zelf wil spelen omdat ik in gesprek ben. Als hij door blijft gaan begin ik opnieuw. Maar word wel korter in mijn uitleg.