Kinderen over je grenzen heen

Het ligt hier echt aan de situatie, maar als ik zelf iets wil doen communiceer ik dat duidelijk, dus bijvoorbeeld ‘ik ben bezig tot de klok op de 5 staat’. Of iets jonger zette ik een timer. Vaak gaan ze dan net zo leuk spelen, maar dan zonder hulp. Soms is het heel lastig, maar dan leren ze het wel. Ik word er geen leukere moeder van als ze steeds over mijn grenzen gaan, en ik wil ook het goede voorbeeld zijn, zij moeten later ook hun grenzen goed aangeven.

Ik denk dat ze probeert om jou erbij te betrekken en samen wil spelen Ik begrijp jouw gevoel dan ook niet helemaal. Als ik soms het huishouden wil doen terwijl de kinderen spelen en dit gebeurt, dan denk: okay was te verwachten. Ik snap je grens in dit verhaal dus niet helemaal, is jouw grens dat je ongestoord de was wil vouwen? Dan zou ik dat doen als je kindje op bed ligt. Zelfs dan worden we wel eens geroepen maar ja dat hoort erbij

Klinkt niet alsof jouw kinderen over je grenzen gaan bij dit voorbeeld, maar eerder dat jij over je grenzen gaat. Ze speelt zo vrolijk en wil je erbij betrekken. Als je dat niet wil, moet jezelf grenzen aangeven. Dat doe je niet, zij kan dus ook niet weten dat ze even alleen moet spelen.

Ik denk dat je te veel verwachting hebt van de emotionele volwassenheid van een klein kindje. Een klein kind heeft nog helemaal geen idee van grenzen, laat staan dat ze (bewust) eroverheen gaan. Wanneer ze heel klein zijn is het helaas zo dat jij je zult moeten aanpassen en je niet meer kunt doen en laten wat jij wilt (even kort door de bocht) en de kinderen zich wel aan jou aanpassen. Ik persoonlijk zou huishoudelijke zaken doen wanneer je kindje slaapt of iets doet waar ze niet om jou vraagt. Doet ze dat wel? Dan zul jij jouw plan moeten aanpassen. Wat ik eigenlijk volgens mij tussen de regels doorlees is dat je behoefte hebt aan tijd voor jezelf waar je even niet 'aan' hoeft te staan als moeder. Wellicht dit met je partner bespreken, of misschien iemand vragen om een middag op te passen zodat jij iets voor jezelf kunt doen en niet meer over je eigen grens heen gaat.

Ik sluit me bij onderstaande reacties aan. Nog een ander idee: laat je kind mee de was opvouwen (en koken/stofzuigen/poetsen/was ophangen/etc. etc.), doe het samen. Het zal niet zo precies en efficiënt gaan als wanneer je het zelf doet, maar je kind vindt het fantastisch om het samen te doen met jou! En bijkomend voordeel is dat ze dan niet iets anders aan het doen is zoals kleien wat voor meer viezigheid zorgt.

Plus, na verloop van tijd is die van ons zelf een doekje gaan pakken als hij iets morste. Poetste het dan zelf droog (ook niet perfect, en legt het natte doekje het liefst terug bij de schone doekjes, maar hee, het begin is er en dat scheelt mij weer schoonmaken! 😉)

Is toch heerlijk als ze zo aan het spelen is en dat met jou wil delen? Dan maar even geen was, contact met je kleine is belangrijk. En anders samen de was doen ofzo, ook gezellig. Daarnaast, dingen vies maken hoort erbij!

Bedankt voor de reacties allemaal! Ik ga even kritisch naar mezelf kijken of ik niet teveel verwacht van m'n kind :)

Dit doen wij ook. De keuze is: 1 even zelf spelen, zodat ik iets kan doen 2 helpen met de huishoudelijke klusjes

Ik voed ook liever op deze manier op dan altijd aan te staan voor mijn kind. Je hoeft niet op alles te reageren of aan alles mee te doen. Maar een kind kan jouw grenzen niet aanvoelen TS, jij moet ze zelf aangeven. Dat mag best hoor. Ik vind het belangrijk dat mijn kind leert dat ik ook een mens ben en soms geen zin heb om iets te doen of moe ben.

Kinderen kennen die kaders van vies enzo allemaal niet. Die leven in overvoed, dus pas op met wat je beknot door jou eigen "grenzen" Ik zou je grenzen bijstellen want het klinkt onrealistisch

Over grenzen heen gaan is misschien een beetje te groot verwoord, ben je misschien gewoon wat overprikkeld, moe, behoefte aan even tijd voor jezelf? Het is natuurlijk wel zo dat als jij steeds reageert op haar verzoeken dat zij ook niet weet wat de bedoeling is. Ik probeer het zelf af te kaderen: tijd voor samen spelen, samen iets in het huishouden doen óf even zelfstandig spelen en ik iets aan het huishouden doen. En dan met name dat laatste leg ik aan haar uit: "mama gaat nu even strijken, ga jij even spelen? Ik kan je dan niet komen helpen want mama is even bezig." En natuurlijk vraagt ze dan ook aandacht, maar zolang ze met het verzoek eigenlijk geen hulp nodig heeft (iets van de grond rapen kan ze prima zelf) zeg ik haar dat ik bezig ben en dat ze het zelf moet doen. Heeft ze wel echt hulp nodig dan help ik haar, maar dan vertel ik wel meteen dat ik nog niet klaar ben met strijken en dat ik daarna weer verder ga. Het gaat niet altijd zoals ik het het liefste wil, maar dat is prima, het lukt ook vaak zat gewoon wel even.

Oh ja heeel herkenbaar. Een binnenspeeltuin is echt ver over mijn grens, maar hij vindt het zo leuk! Dus ik ga dan gewoon. Of geen snoep mogen omdat hij al genoeg heeft gehad, maar hij het die ene keer ZO lief vraagt. En tuurlijk heb ik ook niet altijd zin om naar de speeltuin te gaan of met hem te spelen als ik me niet zo lekker voel. Maar toch doe ik het dan weer. Het is een kind en ook hij heeft hele normale behoeften. Maar ik denk dat dit onschuldig is en dat alle ouders iets dergelijks wel kennen. Maar als ik echt even iets wil doen, zoals in jouw voorbeeld de was opvouwen, dan geef ik dat duidelijk aan hem aan. Jij gaat nu even alleen spelen en ik ga de was even opvouwen. Als ik klaar ben dan... (spelen we samen, gaan we naar buiten, weet ik 't). En dan moeten het natuurlijk niet 5 volle wasmand en zijn, want ik snap dat dat te lang voor 'm is. En dan focus ik me dus ook echt op de was (tenzij er iets is ofzo natuurlijk). Misschien dat dat iets is? Dus als je echt iets wilt doen, heel duidelijk zijn en dan ook echt je focus op hetgeen je aan het doen bent. En dan dus wel kijken naar de leeftijd van je kind en hoelang realistisch is. En misschien steeds uitbreiden als het niet meteen 'goed' gaat. Maar verder, heel herkenbaar, hoor!!

Hoe oud is je peuter? Ze mogen best leren om even te wachten of zelf iets te doen. Onze peuter is 2,5. Als ik het 10e “kopje thee” heb gedronken zeg ik dat ik genoeg heb en niet meer hoef. Dat is ook een voorbeeld voor haar als ze vol zit tijdens het eten. Blijft ze komen dan zeg ik dat de beer / pop nog wel wil drinken. Ik zeg ook regelmatig “we gaan even samen spelen en daarna mag je zelf gaan spelen”. Als ze opgetild wil worden zeg ik dat ik daar niet sterk genoeg voor ben en dat ze zelf mag lopen of in het wagentje. Als ze wil knutselen maar het komt niet uit dan stel ik voor dat we iets anders gaan doen. Als ik aan het praten of bellen ben met iemand moet ze ook soms even wachten. Ik help haar dan wel even op weg met iets om te doen of spelen. Dan gaat het meestal om een paar minuutjes. Ik ga natuurlijk geen uren klusjes doen terwijl ze zelf moet spelen. Maar ik ga ook niet alles meteen onderbreken wat ik doe omdat zij iets aan me vraagt of van me wil. Ook niet als ze het heel netjes vraagt (en daar oefenen we op, want ze krijst ook vaak om dingen 😬). En uiteraard zijn er genoeg momenten waarop ik wel haar wensen volg. Je mag best wat begrenzen daarin. Zolang het blijft binnen wat een peuter aan zou moeten kunnen. Dat heeft soms wat driftbuien opgeleverd, maar na een paar keer snapt ze het. En de peuter bepaalt wat mij betreft niet hoe de dag verloopt.

Dat zijn geen grenzen wat mij betreft, dat is gewoon even geen zin hebben. Een heel groot verschil!

Ik vind dat wel al veel te vroeg verwachten dat kinderen zelf spelen... dat is toch niet over je grenzen heen gaan maR gewoon een kind je graag samen wil zijn?

Je kan je peuter leren het zelf weer op te pakken, zelf een lepeltje extra te pakken en uitleggen wanneer je mee kan spelen en wanneer niet. Begin anders met het oppakken van spullen samen te doen. Dan is het gevoel van in dienst staan van je peuter minder. 'kom, dan doen we het samen', 'oppakken kan je zelf, ik schuif je stoel weer aan', 'je mag 3 dingen uit de la pakken om mee te kleien', 'de klei droogt uit, speel je er nog mee of stop je het terug in de potjes?'. 'mama doen!' buig ik om naar dingen leren vragen wat ze nog niet kunnen. Maar eerlijk, als ze vragen om de pizza te 'proeven', zou je dat niet te vaak moeten weigeren. Als ze klein zijn en ze willen je betrekken in hun wereld en vanalles met je delen, bouw je een band op. Waardoor ze later de grote dingen met je delen. Zie het anders als een investering in jullie band en buig iedere situatie om naar zelfstandigheid aanleren. Dat kan dus ook zijn dat ze leren vragen aangekleed te worden ipv zelf doen omdat ze heel moe zijn. Ik doe het zo en mijn kindjes van 2 en 4 zijn as we speak zelf buiten aan het spelen en ik hoef ze straks enkel te helpen met een moeilijke rits en handen wassen doen ze zelf :). En dat ik dan op moet ruimen achter ze, door modder etc. Ja dat hoort er wel bij als ouder zijnde. Evenals emotieregulatie als iet niet mag, dus strijd voorkom ik niet maar ga ik liefdevol aan. Als je nee wilt zeggen zeg je nee, en help je ze door de teleurstelling. Voor een peuter heb je gewoon enorm veel geduld nodig. Maar ze begrijpen ook enorm veel, dus een uitleg komt altijd beter aan dan een harde nee.

Ik lees hieruit dat je zelf over je eigen grenzen heen gaat. Klinkt heel herkenbaar; vanaf dat mijn zoontje 1 werd eiste hij eigenlijk altijd mijn volledige aandacht. Ik was kapot, had voor mijn idee geen moment voor mijzelf. Ik was blij al hij een dutje ging doen of ‘s avonds naar bed ging 😓 Ik heb hele goeie afspraken kunnen maken met mijn zoontje en ik had toen kaders om ons allebei daaraan te houden.

Zelf ervaar ik het vooral als een situatie die mij teveel energie kost op een dag. Wij hebben een heel druk kindje. Zelf ben ik heel erg rustig. Hij kan de hele dag praten, rennen, spelen. Alles wat hij doet maakt geluid en zelf spelen dat lukt maar een paar minuutjes. En inderdaad dan wel met interactie over hoe lekker de kopjes thee zijn enz. Ook wordt hij snel boos als hij iets laat vallen of iets niet lukt, dan roept hij mama doen! En als dat niet binnen een paar seconden gebeurd is het gillen. Dat is wel de leeftijd (2 jaar) maar ook vermoeiend. Jouw karakter ligt misschien heel erg uit elkaar van het leven wat je nu hebt. Ik ben vrij introvert en rustig maar moet nu een druk leven leiden. Dat wil zeggen dat dat meer energie kan kosten dan voor iemand die graag al die drukte om zich heen heeft de hele dag. Zo heb ik eens een jobcoach gehad die zei dat als je een baan hebt die teveel bij jouw karakter en comfortzone vandaan ligt dat je dan sneller in een burnout terecht komt omdat dit echt iedere dag energie vreet. Je moet dan continu een rol aannemen die niet bij je past. Dat is in dit geval niet anders. Sterker nog, het kan nog meer energie kosten omdat het nu op de plek is waar je normaal tot rust kwam. Misschien is dit een beetje wat je bedoelde met over jouw grenzen heen gaan? Verder is dat spelen ook echt niet mijn ding maar ja natuurlijk doe je dat inderdaad wel voor hem. Daar zitten zeker wel grenzen aan. Als ik zeg, nu even niet dan is het ook echt even niet en moet hij wachten. Die confrontatie ga ik niet uit de weg. Moet wel zeggen dat naar mate hij ouder wordt ik het "makkelijker" vind worden. Zeker nu hij naar de speelzaal gaat wordt hij echt zelfstandiger!

Mooi beschreven en voor mij heel herkenbaar. Nog aanvullend, geen idee of je dit herkent hoor.. Als je iemand bent die over het algemeen moeite heeft om grenzen aan te geven, kan het zijn dat je gedrag van je kindje jou meer triggert dan een ander. Buiten alle andere mensen die over je grenzen heengaan, gebeurt dit nu thuis ook nog eens voortdurend. Dat kan voor extra frustratie zorgen. En natuurlijk doet je kindje dat niet expres en hoort het bij de leeftijd, maar dat zou wel de reden kunnen zijn waarom de een het lastiger vindt om hiermee om te gaan dan de ander.