Kindje bijna twee jaar en bijna onhandelbaar

Deels herkenbaar. Vooral het nee roepen en slaan (en hier ook bijten). En dan niet bozig, maar juist lachend en uitdagen lijkt het. En frustratie als iets niet mag of niet lukt. Dan gaat ie gooien met dingen of echt keihard en boos huilen. Ik heb gemerkt dat het hier vooral een aandachtsding is en heel veel zelf willen doen maar nog niet kunnen. Als ik zijn aandachts emmertje vol hou (dus meermaals even puur onverdeelde aandacht geef op een dag) dan gaat het al een stuk beter en we proberen hem vrijheid te geven in bijvoorbeeld keuzes maken (kiezen tussen 2 broeken, kiezen welk ontbijtje hij wil) en ook dingen zelf laten doen die hij wel kan doen zoals handjes wassen met zo'n leertoren en 'helpen' bij het koken door de groenten te laten wassen en de gesneden dingen in een kommetje te doen. Moet er echt bewust mee bezig zijn en dan hebben we een super leuke dag zonder mega tantrums. Maar als ik dan een dagje wat minder aandacht erin steek dan is het direct weer raak (ben zwanger dus soms heb ik gewoon een dag dat ik denk pfff laat mij maar op de bank liggen). Hopelijk is deze fase snel weer over 🙈

Oooh dat is wel een goeie tip van die keuzes geven, dat ga ik eens proberen

Misschien kun je ook advies vragen aan de Opvoedpoli?

Ik weet niet of wij dit hebben in België of bedoel je een kinderpsycholoog

Oh dat dwarse gedrag is heel nirmaal rond 2 jaar. Is even pittig, maar wordt daarna wel weer beter. Geen concrete tips maar maak je niet te veel zorgen

Misschien is dit een goede insta om eens te bekijken: https://instagram.com/thepeacefulparentproject?igshid=YmMyMTA2M2Y= Heeft voor mij wel heel veel rust gegeven wat betreft vervelend peutergedrag. Heb blijkt heel normaal te zijn en vaak zelfs een onhandige poging om met je in verbinding te komen. Die kleine hersentjes weten alleen nog niet hoe en proberen ze dus van alles uit 🤷🏼‍♀️ succes!!

Ik doe het heel erg zo. Lukt niet altijd hoor, maar vaak helpt het wel. Als hij heel overstuur is ga ik benoemen waarom: “Je wilde graag een ijsje eten en dan mag nu niet. Daar ben je heel boos over, dat mag. We gaan in het weekend samen een ijsje eten.” Ga dan op zijn niveau zitten of knielen en hou mijn stem heel kalm. Klinkt een beetje stom maar werkt heel goed hier. De woede wordt hier dan vaak gewoon verdriet en hij wil dan ineens een knuffel. Ook dat van die keuzes maken doe ik eigenlijk met alles nu. Dus zelfs als er een luier verschoond moet worden “Wil je zelf naar de commode lopen of zal ik je tillen?” “Wil je de duplo trein of de helicopter meenemen naar de commode?” “Wil je je groene of je gele broek aan?”. Ook kies ik m’n battles heel erg. Op het moment dat je een vraag stelt is dat veel makkelijker. Dus als ik heb gezegd “We gaan nu je broek aandoen” zit ik eraan vast, anders geef ik op zegmaar en dat is niet heel consequent. Maar als ik heb gevraagd welke kleur broek hij aan wil en hij wil echt geen broek aan en zegt dat dan denk ik ‘Oh, oké.’ Als het dan niet nodig is, dan niet. Nog een laatste die hier goed werkt; alles van tevoren aankondigen. We gaan over 1 minuut X doen. Dan weet hij dat het eraan komt. Of zelfs daar een keuze van maken: “Wil je nog een of twee minuten met de duplo spelen voordat we X gaan doen?” Hoop dat je er iets aan hebt!

Consequent blijven en nee zeggen of aangeven dat je dat jiet fijn vindt. Tenminste dat helpt hier wel.

Ik heb zelf nog geen ervaring in het opvoeden, dus dan is het altijd ‘makkelijk’ om advies te geven. Maar ik ben fan van het boek ‘het einde van de opvoeding’ van Jan Geurtz en het instagramaccount van ‘big little feelings’. Dat is echt gericht op tantrums van peuters en hoe ermee om te gaan. Succes!

Al veel goede tips. Inderdaad, emoties de ruimte geven en erkennen. Keuzes aanbieden (maar hier ook weer niet te vaak en veel want dat geeft onrust) en duidelijk aankondigen wat er gaat geheugen (nog eventjes spelen, daarna wandelen). Deze vind ik zelf ook nuttig om te volgen https://instagram.com/biglittlefeelings?igshid=YmMyMTA2M2Y=

Dit is ook precies mijn aanpak! En als ik dan ‘per ongeluk’ zegt kom je schoenen aan en ze wil dit niet… dan denk ik soms ahh idd hoeft niet. Maar dan toch even doorzetten en die schoenen aan. Merk dat om de kleinste dingen toegeven mijn hele hand wordt gepakt haha. Heb ook veel gehad aan insta: how to talk to kids. Vooral de tips met 2 keuzes aanbieden, die ik dus dagelijks heel veel gebruik.

Bedankt iedereen! Heb enkele dingen gelezen die ik eens ga proberen

Misschien helpt dit ook nog: https://kiind.nl/powergames-kind-controle/ Dat doen wij heel veel. Door haar vaak de controle te geven en alleen bij echt belangrijke dingen de "strijd" aan te gaan (strijd kan ik het niet eens noemen) gaat het hier goed. Ook maken we vaak een compromis en leggen we uit waarom bepaalde dingen moeten als er geen compromis mogelijk is. Bijvoorbeeld gister: tijd voor avondeten, maar ze had alleen een luier aan. Ik had eerder dit dag geen zin gehad om de strijd aan te gaan voor zoiets als kleren aandoen, want wat kan mij het schelen, we gingen toch nergens heen. Maar voor het eten wilde ik dat ze kleding aan zou doen, anders zou het pijn kunnen doen als warm eten op haar huid komt (niet echt natuurlijk, want het eten is al afgekoeld, maar dat geef ik dan als reden). Nee, ze wilde écht geen kleren aan. Zei ik: alleen nu bij het eten kleren aan, na het eten de kleren weer uit. Ja oké, dat was goed. (Ze heeft overigens daarna haar kleren gewoon aangehouden, het was meer de moeite waar ze geen zin in had). Of vanochtend nog: wil je een nieuwe luier? (Nachtluier, dus moest wel echt gebeuren.) 'Nee.' Uitgelegd dat er veel plasjes in de luier zaten, dus dat het echt véél fijner is voor haar om een nieuwe te krijgen. Zullen we het staand doen? Nou vooruit, staand was wel goed, maar ze ging níet liggen. Prima, wat jij wil. Dat omgekeerde doen, nee zeggen etc. Ik probeer er ook de humor van in te zien, zo ondeugend als ze kan zijn en de lol die ze erom kan hebben. Ze voelt zich zo op haar gemak dat ze alles durft te doen. Hier zijn een paar zero tolerance dingen (zoals elkaar pijn doen), dan word ik even boos, dan moet ze huilen, dan gelijk knuffelen op schoot en uitleggen waarom elkaar pijn doen niet leuk is en ervanuit gaan dat ze het per ongeluk deed en dit ook zeggen, want zo'n kindje weet ook niet hoe hard te hard is). Maar verder word ik eigenlijk nooit boos. Ik ben nog nooit langer dan 15 seconden boos geweest en dat is alleen bij écht pijn doen (zoals expres heel hard bijten tijdens het borstvoeden). Maar een ander pijn doen heeft ze gelukkig al heel vroeg afgeleerd, ze snapt dat pijn hebben niet leuk is en ze wil dat daarom niet bij een ander doen. Wat ook werkt: i.p.v. iets 3x zeggen als 'NU terugleggen! L... Nu pakken en opruimen jij.' vragen 'Lieve L. Wil je dat alsjeblieft daar terug opruimen, dat zou mama zooooo fijn vinden! Daar wordt mama zooo bij van, dat zou zo knap van jou zijn... wil je dat alsjeblieft even doen?' En dan heel blij reageren als ze het opruimt en haar bedanken en zeggen hoe fijn het is dat ze luisterde en hielp en vaak komt ze naar me toe voor een kus. Dan weet ze: ik krijg veel meer (leuke) aandacht als ik wél luister. Verder leren we haar hier alles uit haar intrinsieke motivatie te doen. Nooit: als je dit doet krijg je dit. Of: als je dit doet, krijg je dat niet. We doen ook niet aan belonen of straffen. We leggen alles uit waarom we het zo doen en wat het doel is of het nut van iets. En als de gemoederen even hoog oplopen en we lopen vast of er komt bijna een driftbui, gewoon even vragen: wil je even een knuffel? Dan even huilen, even rustig bespreken. Even zeggen hoeveel ik van haar hou en dat het niet makkelijk is om zoveel emoties te hebben waar ze nog niet van weet wat ze ermee moet, maar dat ze dat allemaal gaat leren en dat dat helemaal goed komt en dat ik het begrijp en dat ze zich mag voelen hoe ze wil. Nouja, allemaal mierzoet, maar ons karaktervolle en temperamentvolle meisje doet het er hartstikke goed op! Onhandelbaar zou ik het niet noemen, maar het is gewoon de peuterpuberteit. Een beetje losweken van mama, supergezond juist. Daar moeten jullie samen een weg in vinden, maar dat gaan echt goedkomen!!! Hier is het ook vaak even zoeken (hier is ze vooral van het grenzen aftasten. Als ze weet dat iets niet mag (aan de tv zitten bijvoorbeeld) dan gaat ze elke mogelijke manier proberen om te kijken of dat dan wél mag. Echt de grens opzoeken van: wat valt wel onder 'de tv aanraken' en wat niet. En mag ik het wel hard doen? Of juist zacht? Of met een knuffel? Of met een speelgoedbus? Of met m'n gezicht? Of met m'n trui? Of met eten? Nouja, zo probeert ze elke mogelijke manier om de tv aan te raken en elke keer leert ze: oh, ik mag het ook niet zo aanraken. Net zolang tot ze weet: ik mag echt, onder geen enkele omstandigheid, de tv aanraken. M'n man en ik bespreken heel vaak wat onze regels zijn, zodat die wel overeenkomen. Ze probeert ons nu al tegen elkaar uit te spelen, slimme meid 🤭 eerst iets aan papa vragen, dan mag dat niet, dan aan mij vragen. Nouja, ik vind het hilarisch. Ik hoop dat ze nooit haar fierceness verliest 🔥