Kindje van net 2 luistert niet

Naar mijn mening mag je best boos/streng richting een peuter zijn. Ik zit in dezelfde fase, mijn dochter is druk bezig met haar grenzen opzoeken en daarbij vind ik het belangrijk om die grenzen ook echt aan te geven. Goed gedrag belonen is zeker goed om te doen, maar wel negatief gedrag ook benoemen nadat je heel snel tot 10 hebt geteld

Je zegt oorzaak-gevolg snapt hij niet, maar goed gedrag beloon je wel. Dat is ook oorzaak-gevolg. Mijn dochter van anderhalf test ook echt uit. Als ze iets doet wat niet mag en ze luistert niet naar nee, haal ik haar uit de situatie. Dan zet ik haar gewoon ergens anders neer. Gaat ze dan terug en doet ze het nog een keer, dan krijgt ze weer nee te horen en zet ik haar bijvoorbeeld in de hoek in de keuken. Tegenwoordig loopt ze soms zelf naar die hoek, als ze mij bijvoorbeeld knijpt en ik haar van mijn schoot op de grond zet. Dan komt ze daarna terug om me te aaien en zegt mama pijn en daarna 'niet pijn doen'. Dus oorzaak-gevolg kunnen ze wel snappen is mijn ervaring. Het is lastig, maar je mag best streng zijn en duidelijk in je grenzen. Je kindje test je onwijs uit op deze leeftijd en je kindje snapt veel meer dan je denkt.

Ja dat doe ik inderdaad ook. Ik zet hem ergens anders neer en blijf dat doen als hij steeds terugkomt naar wat niet mag. En blijf nee zeggen. Ik bedoel vooral dat als je dat 30x gedaan hebt, boos gaan schreeuwen geen zin heeft. Echt een consequentie ergens aan verbinden naast continu nee zeggen en weghalen, dat snapt hij naar mijn idee niet. Als hij mij pijn doet komt hij ook altijd een kus erop geven (gelukkig). Maar als hij bijv tegen de tv slaat dan kan ik hem 100x weghalen of de tv uitzetten of wat ook bedenken, hij blijft erop afkomen. Hem echt achter een gesloten deur zetten of iets afpakken of wat ook, dat lijkt me niet logisch voor hem. Dat dat met die tv te maken heeft.

Ik heb heel veel aan het programma en Instagram account van biglittlefeelings

En hem vertellen wat hij daarvoor in de plaats moet doen? Dus niet alleen "niet springen op de bank", maar daaraan toevoegen "springen doen we op de grond".

Goede dit! Doen wij ook vaak inderdaad.

Toch kan straffen wel helpen misschien hoor, hier ook een zoontje van net 2, we hebben een paar maanden terug ook zo’n lastige fase gehad maar nu gaat het wel beter. Wat ik bij hem merk is dat hij nu steeds beter kan praten, en dat scheelt qua driftbuien of vervelend doen omdat hij zich nu kan uiten in woorden. Maar vanmorgen was hij weer even heel vervelend, zijn zusje kan net kruipen, en kan nu heerlijk zichzelf vermaken. Maar iedere keer pakt zoon speelgoed van haar af uit jaloezie, vanmorgen was ik dat even zo zat dat ik hem heb opgepakt en 2 minuten in de bijkeuken heb gezet. Helemaal overstuur natuurlijk maar wat hij steeds riep was: mama boos mama boos, dus dat vond hij nog het ergste🫢 maargoed, hij begreep heel goed waarom ik het deed en de rest van de ochtend heeft hij zijn zusje met rust gelaten..

Nee zeggen hielp trouwens ook heel lang niet, tot ik hem een paar keer goed aangepakt heb en nu gaat het echt heel goed. Hij gooide bijv bewust zijn brood op de grond of drinken, ik kon 100x nee zeggen maar dat kwam echt niet binnen, tot ik dan zei: nog 1x en je gaat meteen naar bed, nou dat heb ik gedaan en of hij het nou snapte of niet, het heeft wel geholpen want nu doet hij het niet meer.. dus denk toch wel dat je consequent mag zijn hoor en ook wel eens mag straffen..

nou mijn peuter van 2 weet dondersgoed wanneer ze iets doet wat niet mag dus haar aanpakken moet wel anders is er straksbgeen land meer mee te bezeilen. ze moet wel grenzen kennen

Ze snappen heel veel, dus ook de oorzak gevolg. Beloningen bij iets goed doen, snappen ze ook 😊 Puur uittesten is het, hier ook eentje in huis van 17 maand die dat heel goed kan.. Maar moet zeggen, dat ik vanaf moment één hem heb "afgeleid" met iets wat wel mag ipv datgene wat niet mag.. En dat werkte altijd uitstekend, ' nee dat mag niet, dit mag wel' nu is hij 17 maand en snapt het woordje 'nee' hartstikke goed.. Vaak stopt hij dan ook gelijk en soms heeft hij daar "geen zin in" om mij ff uit te testen, wat ook heel gezond gedrag is natuurlijk, maar dan weer hetzelfde, met wat niet mag en wat wel..

Ons zoontje is bijna 2 en oorzaak gevolg snappen ze al heel goed. In mijn ogen hoort boos worden en straffen er nou eenmaal bij. Hier zet ik hem na 3 keer waarschuwen op de gang. Vaak is het dan de dagen erna al genoeg om te zeggen “ophouden anders zet mama je op de gang” niet altijd even leuk maar ja ik wil ook geen kind dat niet luistert 🙈

Oh wij hebben hier echt anti straf beleid. Hij is bijna 2,5 en nog nooit straf gehad. En hij luistert best goed. Grenzen zijn heel duidelijk overigens. Niet straffen betekent niet geen grenzen.

Mijn dreumes test me ook bij alles uit. Als ik na 3 x NEE zeggen het toch doet pak ik hem weg en zeg nogmaals NEE en zet hem op z’n billen op de vloer. Hij is nu 14 maanden en begint dit echt allang door te krijgen. Hij gaat soms al zelf zitten als ie na 3x nee nog niet luistert 😂

Idem hier. Onze zoon is ook bijna 2,5 en de peuterpuberteit piekt: alles zelf willen doen, 1000 keer per dag ‘nee’, ons uitdagen door dingen te doen waarvan hij weet dat ze niet mogen,… Wij zijn zeer consequent in het aangeven en aanhouden van grenzen. Zelfs al moeten we het 10 keer herhalen. Hij weet zeer goed waar de grens ligt, maar ja… Bijna 2,5. Dat moet ik niet uitleggen. :P Maar straffen doen we nooit (belonen overigens ook niet). Even afstand nemen als de gemoederen oplopen wel, maar altijd met duiding. We gaan hem niet zomaar ‘alleen laten’ en blijven altijd in de buurt.

Hier ook een draak. 100x keer nee zeggen en aangeven wat wel mag maar lijkt geen zier te helpen. Wordt er af en toe wel moedeloos van. Ze krijgt gewoon een woedebui en gaat heel hard huilen. Of gaat lachen en blijft 100x hetgeen proberen wat niet mag. Dan toch wel even straffenuit de situatie halen/negeren want als ik haar oppakken en we iets gaan doe wat wel mag vindt ze de aandacht juist leuk en blijft ze het alsnog doen en dat juist een leuk spel vinden. Ik vind deze fase erg pittig. Hopelijk wordt het beter... we gaan maar rustig door.

Misschien de knuppel in het hoenderhok, maar ik word een beetje kriegel van het niet willen straffen. Ik zit in het onderwijs en word helemaal gek van kinderen die gewend zijn dat er eerst 10x gewaarschuwd wordt en die vervolgens een discussie willen aangaan of uitgebreide aandacht verwachten na het corrigeren. Ze zijn duidelijk de zachte hand gewend en 1 op 1 kan dat prima, maar in een klas van 30 is het gewoon 'nee' en dan moet het klaar zijn. Ik heb geen tijd om uitgebreid uit te leggen waarom iets niet mag, wat er dan wél mag en om 20x te waarschuwen. Ik zie echt dat er in 10 jaar heel veel veranderd is. Ouders die op hoge poten verhaal komen halen als een kind even de klas uitgezet wordt omdat hij/zij zich niet laat corrigeren. Ouders die verwachten dat ik wel 20x waarschuw, of uitleg geef, of eerst aangeef wat de consequenties gaan zijn, want 'anders is het niet duidelijk'. Nee. Ik zeg dat het niet mag, klaar. Thuis gaat dat dus ook zo. Eén waarschuwing bij slaan of schoppen, drie bij overig gedrag, en dan is het klaar. Ze mag wel even voelen dat mama boos is (niet fysiek natuurlijk). Dus dan krijgt ze een boze preek, of wordt het glas/mobiel/... afgepakt en weggelegd, leest mama niet meer verder uit het boek, moet ze even een eindje verderop gaan afkoelen, of wat dan ook. Ik snap dat je thuis met engelengeduld heel ver komt, maar die ruimte is er gewoon niet in alle situaties en ik vind dat een kind daar ook aan moet wennen.

Helemaal mee eens. Zie ook duidelijk een verschil in gedrag en brutaliteit bij veel kinderen.. soms denk ik hoe zullen die kinderen worden als ze volwassen zijn? Wat creëer je er eigenlijk mee.. communicatie is belangrijk, zeker. Maar kinderen zijn gebaat met duidelijke grenzen en als daar straf aan te pas moet komen dan is dat zo. Je moet je voorstellen wat voor kind je hebt als ze 14 worden of 18.. Een oude vrouw zei mij eens liever dat jouw kind nu huilt dan dat jij later huilt. Dit is mijn mening en ben er heel bewust van dat andere deze niet altijd met mij delen, dat is oke.

Ik ben zelf net wel voorstander van niet straffen en belonen. Ik las de boeken Onvoorwaardelijk ouderschap van Alfie Kohn en Het einde van de opvoeding van Jan Geurtz; beide boeken pleiten voor een ‘opvoed’stijl zonder straffen en belonen en leggen haarfijn uit waarom en hoe het anders kan. Wat ik merk (en óók frustrerend vind) is dat sommige ouders die hun kinderen niet willen straffen eerder permissief opvoeden. Ze willen niet straffen maar hebben geen alternatief achter de hand. Dus het woord ‘nee’ wordt nooit gebruikt (terwijl ieder mens toch best leert omgaan met een ‘nee’ als antwoord), eigen grenzen laten overschrijden, geen duidelijke afspraken en regels opstellen, etc… ‘Niet straffen’ staat niet gelijk aan alles toelaten en 20 x waarschuwen. ‘Niet straffen’ is wel ruimte laten om de natuurlijke consequenties te ervaren, kinderen daarop te wijzen en ze te begeleiden in hoe ze iets weer kunnen herstellen of goedmaken. Het klopt dat dit in een klas van 20-30 leerlingen niet (altijd) kan. Maar dat wil niet zeggen dat het daarom een verkeerde visie is. Dat wil zeggen dat 1 leerkracht voor een groep van 20-30 kinderen geen goede verdeling is en de ruimte niet bied om pedagogisch een sterkere keuze te maken dan straffen en belonen. Als je met 2 of 3 leerkrachten voor diezelfde groep zou staan, dan zou er al veel meer ruimte vrijkomen om straffen en belonen niet te moeten toepassen. Als een kind over een grens gaat dan mag het zeker ook voelen dat jij daardoor boos/verdrietig/teleurgesteld/gefrustreerd/… bent. Daar geef ik je 100% gelijk in. Onvoorwaardelijk ouderschap houdt in dat je je kind ook de moeilijke emoties laat voelen en dat je helpt om deze op een gezonde manier te uiten. Maar wat velen dan ook weer vergeten is dat je als ouder/opvoeder ook die moeilijke emoties mag ervaren en uiten. Je moet niet overal met engelengeduld en poeslief op reageren. Dat is zó onnatuurlijk en zo ga je gewoon over je eigen grens heen en leer je je kind dat het over jouw grenzen kan gaan omdat je toch begripvol blijft. Slaat je kind je? Wat voel je dan? Woede, verdriet, frustratie? Uit dat dan gewoon! Laat het toe. Laat je kind ondervinden dat iemand slaan leidt tot vervelende reacties en gevoelens. Natuurlijk ga je je kind niet uitschelden of terugslaan. Als je na geslagen te worden uitroept: ‘verdomme dat doet pijn! Ik wil niet dat je me slaat!’ En als je dan even tijd nodig hebt om te bekomen en met rust gelaten wil worden dan kun je ook gewoon even afstand nemen van je kind. Dát is een gezonde manier om je woede te uiten en een plek te geven. Als je je kind op dat moment straft dan wordt het afgeleid van dat wat ertoe doet: jouw pijn. Zo kan het ook niet leren om spijt te hebben, om zijn best te doen om het met jou weer goed te maken (en dat oprecht te doen want een verplichte ‘sorry’ is toch niet hetzelfde als echt spijt hebben en de relatie weer te willen herstellen?). Als ik terugdenk aan mijn jeugd dan werd ik ook opgevoed met straffen en belonen. Thuis en op school. Ik heb uit een straf nooit iets geleerd. Nooit. Mijn waarden en normen werden daardoor niet gevormd. Ook niet door beloningen. Ik durf zelfs zeggen dat straffen en beloningen het proces van moraalvorming net vertraagd hebben. Kinderen en jongeren zullen grenzen aftasten, je geduld (lees: liefde) testen, experimenteren met dingen die niet mogen en dat is allemaal doodnormaal. Het hoort bij opgroeien. Het is gezond dat ze dit doen. Het zijn vaak de kinderen die het hardst gestraft worden en het strengst opgevoed die uitgroeien tot volwassenen met weinig waarden en normen of die grensoverschrijdend gedrag blijven vertonen. En de reden is simpel: ze ervaren niet wat het natuurlijke gevolg is van hun gedrag en/of het kan ze niets schelen als ze erop gewezen worden omdat ze het niet leerden voelen, niet leerden hoe ze het weer kunnen goedmaken. Ik ben zelf ook leerkracht. Ik geef les ik het derde middelbaar (14-15 jarigen). Dé leeftijd bij uitstek om grenzen af te tasten. Ik heb brave klassen en ‘lastige’ klassen. Wanneer ik verval in dreigen met straffen dan is dat alleen maar een uiting van mijn onmacht. Omdat 1) de klasgroep eigenlijk gewoon te groot is om alleen te handhaven vanuit mijn pedagogische visie of 2) omdat ik zelf op dat moment tekortschiet en moet leren hoe ik iets anders/beter kan aanpakken. Ik dreig dus ook wel eens met straf of probeer ze over te halen met beloningen maar ik ben daar niét trots op en zoek constant naar hoe ik dat hopelijk ooit volledig kan voorkomen. Opvoeden zonder straffen en belonen is uitdagend. Je botst op de grenzen van je eigen kunnen. Je moet de hele tijd weer willen leren van elke situatie waarin het fout ging. Maar ik sta er wel 100% achter dat opvoeden (als ouder en als leerkracht) vanuit die onvoorwaardelijkheid veel meer voldoening geeft en op lange termijn de gewenste effecten heeft. Ook al zie je dat effect niet meteen.

*bied = biedt. Ik geef Nederlands dus shame on me haha

Ik probeer van tevoren al duidelijk te maken wat ik aan gedrag verwacht: - we tekenen op het papier - de kast blijft dicht - springen doen we op de grond of pp de trampoline Het is makkelijk om hiernaar terug te verwijzen als er bv wel op de bank gesprongen wordt: we springen op de... (dochter: 'grond'). Vervolgens geef ik de consequentie aan: als je op de bank springt, zet ik je op de grond. Dit doe ik dan ook als het nodig is. Het hoort erbij en kinderen op deze leeftijd zijn ontzettend op zoek naar kaders, dus ze mag best 'voelen' dat er gevolgen zitten aan bepaald gedrag. Liefst wel op zo'n positief mogelijke manier natuurlijk. En ja, zo rooskleurig als ik het hier schets, lukt het ook niet altijd, en al helemaal niet in 1 x 😉