Leven met twee jonge kinderen

Heel herkenbaar! Het overprikkeld zijn aan ene kant door drukte en lawaai, maar ook onderprikkeling qua uitdaging ed hebben. Als ik iets meer in huis probeer te doen om onderprikkeling tegen te gaan, raak ik weer overprikkeld omdat het dan weer te chaotisch wordt.

Oh wat herken ik dit op sommige dagen. Dan is het zo’n chaos en niks gaat lekker, dan krijg ik echt een interne error. Ik heb geen tips, behalve dat ik na zo’n dag, als ze eindelijk in bed leggen, zelf ook lekker ga slapen.

Ik herken dit ook hoor. Snap dat het voelt als falen daar heb ik ook last van maar het is ook gewoon zwaar op sommige dagen. Ik werk ook 2 dagen en mijn kindjes gaan niet naar de opvang. Soms heb ik het gevoel dat ik in een sleur zit. Bij mij helpt het vooral om dit te erkennen. Soms kijk ik naar ze en dan denk ik jullie blijven niet altijd zo klein er komt een tijd dat jullie niks van me willen weten haha en dan gaat het wel weer. Maar ik herken het echt wat je allemaal schrijft. Ook wij zijn toe aan een nieuwe fase. Waarbij ze lekker naar school gaan en zich goed kunnen uiten in wat ze willen. Mijn oudste zegt namelijk nog geen woord maar gilt alleen de buurt bijelkaar. Daar krijg ik kortsluiting van haha

Geen herkenning, maar ik werk 4 dagen en ik merk dat ik dit ook echt heerlijk vind.. misschien eens bij jezelf nagaan waar jij gelukkig van wordt. Misschien is dat toch anders dan je een paar jaar geleden of maanden dacht.. en daar is echt helemaal niks mis mee! Iets veranderen of anders doen kan altijd nog 👍, succes mama. Je bent echt niet de enige en je doet het super goed !

Hier ook heel veel herkenning! Ze schelen net een jaartje en vind het met vlagen weer heel zwaar. Ik doe het meeste alleen (ook in de weekenden) en werk 2,5 dag. 2 daarvan zitten ze op het kdv, ochtend komt oma hier. Dat momentje dat ze beide slapen is echt heilig voor me! Even "uit". Ik merk ook dat ik te snel boos en geirriteerd wordt hoor. Ik snap ook niet hoe gastouders het met zoveel kinderen kunnen😂 Dat overprikkeld en zelf onderprikkeld zijn herken ik ook, nu je het zegt. Ik voel me ook mezelf niet meer: alleen nog maar mama eigenlijk. Ik vind mijn werk ook totaal niet leuk, helpt ook niet mee.

Ik ben gastouder met eerste eigen kindje op komst en ik hoewel ik mijn werk superleuk vind herken ik het zeker, die combinatie van onderprikkeling en overprikkeling. En ik kan ze nu dan nog aan het einde van de dag weer aan hun ouders terug geven! Ik heb echt veel respect voor ouders met meerdere jonge kinderen die het gewoon maar doen, dag én nacht. Modern ouderschap is gewoon loodzwaar en het is dat ook zeker geen falen als je kinderen af en toe bij oma zijn hoor, echt niet ❤️ It takes a village! Wij gaan elke ochtend een paar uur naar buiten en dat is echt heerlijk voor zowel mij als de kindjes. Ze kunnen hun energie kwijt, lekker wandelen/springen/spelen/de wereld ontdekken, en omdat het buiten is echoot het niet zo en maakt het ook geen chaos binnen. En sensorisch spel aan het einde van de dag, als de kindjes ook moe en overprikkeld beginnen te raken. Rijst alleen als ik zin heb om daarna de hele woonkamer vijf keer te stofzuigen hoor, haha, want dat vliegt alle kanten op. Maar kinetisch zand, klei, vingerverf, etc. gaat altijd aardig goed. Ik speel dan zelf ook gewoon mee, de kindjes vinden dat super gezellig en ik kom er zelf ook van tot rust. Zo laad ik even op zodat ik daarna de troep van de dag kan opruimen.

Hier ook veel herkenning! Onze kinderen schelen 13 maanden, en zijn nu 2 en 1 jaar. Rete gezellig, hou ontiegelijk veel van ze, kan ze ook echt niet meer missen. Maar soms….. ik ben een “thuis blijf mama” en kan je vertellen dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Ons dochtertje van 1 kent totaaaaal geen angst, is zo anders dan ons zoontje. Ze rent, ze klimt, doet alles wat niet mag. En voel me soms echt een scheidsrechter, mis alleen t fluitje nog haha. Ben allang blij dat ze ‘s middags even liggen 😴!

Ik heb er ‘maar’ eentje rondstappen en ik vind dat al heel pittig 😅 Herken vooral de verhalen en opmerkingen vanuit de omgeving van kindjes bij wie het allemaal veel makkelijker lijkt te gaan. Hier zijn alle ‘gewone’ routine dingetjes ook een uitdaging (verschonen, aankleden, bad, eten: het is allemaal een soort alligator-worstelen met veel gegil 🫣). En zoonlief is helaas altijd al een hele slechte slaper; vooral het slaaptekort hakt er hier ook echt wel in inmiddels! Ik werk zelf wel 4 dagen. En hoewel ik dit vooraf nooit gedacht had ben ik hier dus heeel erg blij mee. Ik vind mijn werk en collega’s erg leuk en het zorgt voor voldoende afleiding/uitdaging. Ik merk dat ik hierdoor ook meer energie heb op de momenten dat ik thuis ben met mijn zoontje. En dan nog vraag ik graag hulp. Als opa even een blokje met mijn zoontje wil wandelen heb ik even een halfuurtje mijn handen vrij! Herken ook het schuldgevoel heel erg. Maar ik houd mezelf dan steeds voor dat zoonlief zich ook prima vermaakt bij het kdv (hij heeft het hier dus echt fantastisch naar zijn zin!) en bij opa/oma/papa. Mijn advies: accepteer de hulp die wordt geboden, zet het schuldgevoel van je af, en zorg dat je voldoende momentjes voor jezelf pakt om even op te laden tussendoor. En dat hoeft niet gelijk heel lang te zijn, maar kan ook even kort een halfuurtje zijn. Wat werkt voor jou? Even boek lezen, iets creatiefs doen, even ergens buiten de deur een kopje thee drinken? Zet m op!

Hi Angela! Ik heb 2 kinderen van 3,5j en bijna 8 maanden. Dat vind ik thuis soms ook best druk. Mijn kinderen hebben 5 dagen in de week opvang want ik en mijn man werken zelf ook 5 dagen, maar ik vind echt dat je niet faalt als je de kinderen af en toe een dagje aan oma meegeeft. Al zou je ze de halve week aan haar geven. Wees niet zo streng voor jezelf. Wij vinden het best zwaar om in ons eentje voor de 2 kindjes tegelijk te zorgen. Van ons werk worden we ook moe, maar het is toch anders en het is 's middags ook gewoon klaar. We halen zelf ook plezier uit ons werk. En natuurlijk ook veel uit onze kinderen. Maar ik ga mezelf geen schuldgevoel aanpraten als ze op de opvang of met hun oma's zijn. Ze hebben het daar heel erg leuk en ik zie ze sowieso elke dag in de ochtend en avond.

Ik hetzelfde, ik werk 4 dagen, 3 dagen naar een gastouder en 1 dag in de week past oma op. Ik kijk er altijd naar uit om na werk mijn zoontje te zien en heb ook volop aandacht voor hem totdat hij naar bed gaat. Op mijn vaste dag met hem ga ik vaak gewoon thuis spelen, fietsen, kinderboerderij en maak ik er vooral een rustig dagje van voor hem. Ik voel zo veel balans voor mijn zoontje tussen interactie met anderen als rust en 1 op 1 momentjes maar ook echt voor mijzelf. Dan blijft er ruimte en energie voor mijzelf én om er naar uit te kijken hem weer te zien als we niet bij elkaar zijn geweest.

Ik heb het eerste jaar van mijn dochter thuis gezeten en herken zeker die overprikkeling en onderprikkeling. En ik heb er nog maar 1. Ze zeggen niet voor niets ‘it takes a village to raise children’, dus neem het jezelf niet kwalijk dat je ze naar oma brengt. Ook daar leren ze weer zoveel dingen van. Desnoods als oma dat leuk vindt, breng je ze beiden 1 dag. Ik hoor ook van mijn moeder dat ik en mijn broertje rustige kinderen waren, maarja dat betekent niets. Want opvoeding was totaal anders, en zou ik echt niet willen opvolgen. Daarnaast zijn waarschijnlijk de moeilijke momenten alweer zodanig weggevaagd na al die jaren. Deze leeftijd is best moeilijk om ze thuis voldoende te stimuleren. Ze hebben ontzettend veel energie, leergierig en continu de drang om hun eigen (en onze) grenzen te ontdekken. En als ik het zo lees, zouden je kinderen best behoefte hebben aan een peuterspeelzaal. Heb je dat al overwogen? Je faalt 100% niet!!

Het IS ook gewoon heel pittig hoor! Het zijn echte tropenjaren. En komt bij dat de kids van tegenwoordig ook zo ontzettend veel meer prikkels krijgen dan wij vroeger. Schaam je niet! Ik trek het soms ook af en toe heel slecht. Bovendien hebben wij het als jonge ouders ook gewoon zwaarder. We moeten werken, we moeten constant aan staan en hebben gewoon weinig tijd. Het is ook de tijd.

Het is zo lekker makkelijk van ouders om terug te grijpen naar “vroeger”. Want jullie deden dat niet, wordt er dan gezegd. Ik denk dat het anders in elkaar zit. Namelijk dat je dit soort dingen “vergeet” of romantiseert naarmate je kinderen opgroeien. Helpt niet dus. Verder herken ik wel het drukke van 2 kindjes dicht bij elkaar. Ik heb er inmiddels 3, en de oudste is 3,5. Wat hier helpt is structureren en afspraken maken. Mijn oudste kan ik bijvoorbeeld even met de tablet op de bank zetten als ik de middelste moet douchen. Ook is het soms fijn om ze even apart wat aan te bieden: jij speelt met dit. En jij gaat hier spelen met dat. Even rust om hun heen creëren. En ook hier gaat af en toe een van de oudste jongens uit logeren. Voor de leuk. Zoiets moet je zien als een cadeautje aan je kind, en niet als falen van jou als ouder. Ik moet heel eerlijk aangeven dat ik het niet zo ervaar, zoals jij. Maar ken wel het dynamische van jonge kinderen dicht op elkaar, die elkaars gedrag goed kunnen versterken.

Hier ook herkenbaar! 2 dochters van 2.5 jaar en 1.5 jaar (14 mnd verschil). Kijk ook weer erg tegen de winter op... hoe moet ik ze vermaken? Met mooi weer gooide we de deur open en konden ze lekker in de tuin spelen. Héérlijk! Ik werk zelf 3 dagen en kids gaan dan ook naar de oma's. Op 1 van mijn 2 vrije dagen, is de oudste nog naar de PSZ. Wat ik vooral lastig vind is dat ze beide ook druk zijn. Ze zijn allebei snel uitgekeken op speelgoed. Ook koekjes bakken, kleien, tekenen, schoonmaken etc. Ze zijn er snel klaar mee. Terwijl ze buiten vaak uren kunnen spelen. Ik merk dat ik ook soms snel geïrriteerd ben. En daarna vind ik dat weer héél vervelend. Ik denk dat we er gewoon doorheen moeten! "Even" door die tropen jaren heen 😅.

Ik heb sommige dagen als mijn kindje op bed ligt echt tijd nodig om te ontprikkelen. Ik wil niet praten, ik wil niks horen, ik wil niks zien. Gewoon even zitten en voor me uitkijken of hersendood even scrollen door bijvoorbeeld Instagram. Heel herkenbaar, ook het gevoel van falen. Maar ik denk dat het er echt bij hoort. Mama zijn is naast dat het heel mooi is soms gewoon ontzettend zwaar.

Blijkbaar was jij volgens je moeder een voorbeeldig kind, is vast waar? Het bestaat hoor, dat kinderen niks fout durven doen, maar dat is geen gezonde situatie. Dat je zelf op een gegeven moment overprikkeld bent en knapt is ook heel normaal. Je doet er al iets aan om het te voorkomen. Blijf dat vooral doen dus, tijd voor jezelf pakken.

Even op je stukje inhakend wat je moeder zegt. Ik heb ook een schat van een moeder. Maar die zegt exact zulke dingen. Dat zij vroeger geen huiluurtjes met baby's hadden, dat wij altijd netjes bord leeg aten. Als mijn dochter op de grond ligt te krijsen, zit ze met open mond te kijken en zegt ze dat wij dat vroeger nooit deden. Maar dit zie ik zo veel bij oudere generatie! Die zeggen vaak dat hun kinderen dat vroeger niet deden. Maar ik denk echt dat ze het vergeten zijn, wanr het is echt niet zo dat het vroeger allemaal beter was.. Verder heb ik ook kindjes met dezelfde leeftijd als jou en herken veel dingen, sommige dagen loopt je emmertje echt over.

Ik heb 1 zoon van anderhalf en herken totaal die overprikkeling. Soms wanneer hij zeurderig huilt of achter een tafeltje door de woonkamer rent.. dat geluid gaat dan door merg en been. Soms overweeg ik oordoppen die het geluid iets dempen.

Ik herken je helemaal in die overprikkeling. Mijn kinderen zijn bijna 5 en net 2 jaar oud. Sinds ik kinderen heb kan ik zoveel minder hebben voor mijn gevoel, al was is altijd wel hoog gevoelig, maar wist ik wat ik nodig had om te ontprikkelen: "rust" Tja en dat lukt slecht met een kleuter en dreumes die het liefst de hele dag wilde spelletjes spelen. Dus 's avonds plof ik na een drukke dag op mn werk en de avondspits met de kinderen op de bank en om 21u gaat mn lampje uit. Doe jij aan sporten? Het heeft mij heel lang geduurd, maar ben sinds ander halve maand begonnen met kickboksen, durf het niet met 100% zekerheid te zeggen, maar ik voel mij goed als ik geweest ben en het lijkt alsof mn hoofd minder vol zit. Al blijft die herrie vaak door merg en been gaan en halen ze soms het bloed onder m'n nagels.