Niet eens over de opvoeding

Dames, het is geen tik zoals jullie een tik bedoelen! Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven, ik heb blijkbaar hele verkeerde woorden gebruikt, sorry! Mijn zoontje is niet bang voor mijn vriend, en heeft het supergoed. Als er iemand vrolijk en gelukkig is……

Kunnen we de discussie over een tik misschien laten? Het is overduidelijk verkeerd ontvangen/beschreven. Ik heb heel veel aan de reacties op het topic!!

Kijk maar uit voor je de hele moedermaffia over je heen krijgt! Een tik is niet misschien het juiste woord of wel, soms is een tikje op de billen niet per definitie een doodzonde naar mijn mening, maar is het vaak anders/beter op te lossen :) On topic: Ik denk dat het voor jullie goed is als je toch blijft praten en aangeeft wat bij jou een dingetje is wat je niet oke vind of vind dat anders kan. Hier zitten we gelukkig veel op 1 lijn.

Wij hadden bij de oudste een prille relatie en een heel andere opvoeding. Wij zijn tijdig gaan samenzitten met welke regels vinden beide belangrijk. Bleek dat de basis gelijk liep enkel het bekomen van scheelde. Wij hebben toen beslist jij doet het op jou manier en ik op de mijne maar volgende punten hecht ik veel waarde aan kan dat zo. Bv regels rond dankje wel zeggen en zo vond ik heel belangrijk. En is nu zo gegroeid dat bij de jongste het voor beiden een automatisme is. En het is al gezegd de belangrijkste regel hier zijn... is het al aan ouder 1 gevraagd gaan we niet naar ouder 2 of je meld het eerlijk en met allen gaan rond tafel zitten om te bekijken of compromis nodig is En heel belangrijk we spreken elkaar niet tegen waar kinderen bij zijn. Hoe hij de rest aanpakt is aan hem. Ik ben strenger dan papa bv en is goed. Ook omdat het geen gevolg heeft want als papa twijfelt stuurt hij hem voort naar mij 🤣

Oh ik ben hier ook zo benieuwd naar...! Ik en mijn man zijn bijna 18 jaar met zijn tweeën geweest zometeen wanneer onze gup geboren wordt. Zo in sync, zoveel tijd (en geduld) gehad om alles tot in de puntjes in balans te krijgen in ons leven en dan zometeen een kindje.. We gaan elkaar ongetwijfeld tegenkomen 😅

Ik begrijp je volkomen. Hier ook 8 jaar samengeweest voor dochterlief er was en ik dacht dat het zwaar was toen ze 1,5 was. Met 2,5 is ze een stuk uitdagender en test ze ons uit: 'Wat mag ik bij wie doen om te krijgen wat ik wil?' Ik ben veel losser en laat haar dingen uitproberen, terwijl mijn partner haar in de gaten houdt en ziet dat ze toch zeker niet valt of zich bezeerd. Niet dat ik niet op haar let, maar als ze langs de verkeerde kant de glijbaan op wil (als er geen andere kinderen in de buurt zijn/gehinderd worden... en de glijbaan is trouwens slechts 1m hoog), dan hou ik haar niet tegen. Ik zorg ook wel dat er geen echt gevaarlijke situaties op de loer liggen. Het is gewoon anders. Maar als mijn partner dan reageert, dan kom ik niet tussen. Want dan leert ze om ons tegen elkaar uit te spelen. Ik bijt op mijn tanden en praat erover met mijn partner als ze in bed ligt. Voor hem is het ook duidelijk dat ik dit ook niet zal verbieden als hij er niet bij is. (Resultaat: ze is wilder, avontuurlijker en 'lastiger' bij mij.) Over andere dingen zijn we het eens, maar onze aanpak is anders. Als ze van mijn partner geen koekje mag voor het eten, dan spreekt hij haar streng toe. Wanneer ze begint te huilen, blijft hij streng zeggen 'geen gedoe te willen horen'. Op zich ben ik het eens met hem, maar als ze op dat moment al wat moe is omdat ze slecht geslapen heeft, is ze soms verdrietig. In het begin begreep hij niet waarom ik niet 'even streng' was, maar ondertussen aanvaardt hij wel dat ik haar sus en zeg dat het oké is om verdrietig te zijn, maar dat papa wel gelijk heeft. Ook zulke opmerkingen bespreken we als ze in bed ligt. Volgens mij doen jullie het allebei goed. Sowieso heeft iedereen een andere stijl van opvoeden. Zolang jullie het over de grote lijnen eens zijn en jullie het beste met jullie kindje voor hebben, komt het wel goed. Voor ons helpt praten en accepteren we van elkaar dat we het anders doen. Op zich kan ze er prima mee om dat we anders opvoeden en ergens is het toch verrijkend voor haar ook, denk ik dan maar. (Klinkt heel mooi, maar ik kan je verzekeren dat we ook al heel wat 'gedoe' hebben gehad en dat het soms nog wel eens lastig is, maar het gaat alleen maar beter naarmate we meer ervaren worden als ouders.)