Omgaan met drift/intense emoties

Oef, pittig kan dat zijn hè! Hier helpt het heel erg om de emoties te benoemen. Zoiets als: ik zie dat je even heel boos bent, dat mag. Wees maar even boos. Wat niet mag is slaan. Ik laat je even boos zijn, als je mij nodig hebt ben ik er voor je. En wat ook er hielp is het boekje 'het kleirenmonster', hierin heeft elke emotie z'n eigen kleur. Het hielp goed om het wat te herkennen en te benoemen op een simpele en mooie manier. Succes!

Misschien kan je zeggen ik zie dat je boos/verdrietig/gefrustreerd bent. Wil je erover praten? Heb je een knuffel nodig? Als hij gaat slaan natuurlijk duidelijk je grenzen aangeven. Ik zie dat je boos bent, maar slaan doen we niet. Zullen we even knuffelen?

Uhm 'het kleurenmonster' bedoelde ik 😅 En ohja, extra tip: afstand nemen als hij in zo'n mega bui zit 'ik laat je even boos zijn, ik zit op de bank als je mij nodig hebt' (oid).

Kan me voorstellen dat het super frustrerend is. Mijn zoontje is 2 en slaat mij ook wel eens als hij gefrustreerd is. Ik zeg hem dan dat hij mij niet mag slaan maar als hij boos is mag hij wel op de bank of op een kussen slaan. Meestal gaan we dan samen slaan en dan is de frustratie ook snel weg.

Herkenbaar, dat doet mijn zoontje helaas ook. Naast alle eerdere tips heb ik het boek Lars is dwars (zoiets) gekocht. Ik hoop dat het op die manier ook een beetje bij hem binnenkomt

Lars de Dwarse Dromedaris! Superleuk boekje. Sinds wij 'm hebben kan onze dochter heel goed nabootsen dat ze boos is door haar mondhoeken omlaag te doen (ze maakt er een beetje gebruik van dus 😉)

Je zoon is het kind, jij de volwassene. Wat je zelf ook al een beetje aangeeft: als jij je emoties niet kan beheersen dan zal hij dit ook niet leren. Ik zou dus voornamelijk naar je eigen handelen gaan kijken. Ik vind "dit accepteer ik absoluut niet" altijd heel grote woorden en niet echt toepasbaar op een peuter die z'n emoties nog niet zo goed kan reguleren. Zeker niet als je zelf soortgelijk agressief gedrag gaat vertonen. Natuurlijk moet je wel grenzen bieden. In dit geval zou ik dat doen door fysiek een barrière op te werpen. Bijv. door afstand te nemen, m'n armen hoog te houden als zijnde afweer of door zijn armen liefdevol maar strak en duidelijk vast te houden. Daarbij benoemende dat je geen mensen mag slaan, maar bijv. wel een bank of kussen, zoals Beautjee ook al aangaf. En idd, help hem zijn emoties onder woorden te brengen. In the end is een liefdevolle benadering altijd meer effectief dan een agressieve/boze. Succes mama 🍀

Misschien bedoel je het niet zo, maar je komt belerend over. En ik ben het oneens met jouw stelling dat het niet accepteren van dit gedrag niet gepaard zou kunnen gaan met óók begrip tonen voor het nog onvoldoende kunnen reguleren van emoties. Zij hoeft helemaal niet te accepteren dat hij haar slaat! Wel moet én wil ze hem helpen het op te lossen en daarvoor vraagt ze hier om hulp.

Tot kinderen 7 zijn hebben ze jou nodig om hun eigen emoties te reguleren. En hoe temperamentvoller jij bent, hoe heftiger de emoties bij een kind en hoe langer de emoties vaak duren. Dat gezegd te hebben,dit zijn vaak mijn mantra's. Mijn moeder schreeuwde altijd tegen mij dus ik ben geneigd om het ook terug te doen. Dus dit is een enorm groot leerproces voor mezelf. Trauma's herkennen en leren te doorbreken. Overigens is slaan etc heel normaal omdat ze gewoon niet beter weten. Dus ik vraag wil je slaan? Ja, oké, dit mag je slaan, of dit mag je gooien. Dus corrigeren door het juiste aan te bieden. Zonder er tegen in te gaan, want ze zitten toch vast in de emoties. Als ze valt vraag ik, ben je geschrokken of heb je pijn? Dan weet ik hoe ik moet reageren. En als ze echt over haar toeren is dan neem ik afstand en wacht ik tot de piek voorbij is. Ik zeg dan wel "ik ben er als je mij nodig hebt". Pas als de piek voorbij is heeft het zin om te zeggen "je bent teleurgesteld/boos/whatever". Dan is het hoofddoel, rustig blijven in aanwezigheid.

Wat ik altijd zeg als mijn dochtertje of zoontje mij slaat uit emotie/onmacht, is dat ik zie/begrijp dat ie heel boos is, maar dat ik het niet kan laten gebeuren dat ie mij slaat en dan zeg ik; daarom ga ik nu even ergens anders zitten. Ik probeer vooral niet aan te geven dat ie z'n woede niet mag uiten door alleen te zeggen dat ik t niet accepteer, want dat mag zeker wel, alleen stel ik mezelf wel veilig. Hij weet wat hij wél mag doen (slaan op een kussen, schreeuwen in een kussen, even heel hard op en neer springen etc.) Dat lukt vaak alleen niet, en dan benoem ik bovenstaande. Het kan dan soms zeker 3 minuten duren dat hij staat te schreeuwen op een afstandje, helemaal uit zn dak gaat... ik laat m dan en ben gewoon aanwezig op veilige afstand. Naderhand als hij weer rustig is dan wil die vaak wel een knuffel. Later als we allemaal weer vrolijk zijn vertel ik m nogmaals wat ie wél kan doen als hij zo boos is. Dat spelen we dan met humor na. Hij doet het steeds vaker op de "juiste" manier, en dat heeft voor mij voor heeeeel veel geduld gezorgd omdat ik zie dat het werkt. En er zijn ook dagen waarin ik een stuk minder geduld heb en ik ook gelijk merk dat wat ik dan doe echt minder goed werkt. Dus geduld bij mezelf is op die manier ook belonend waardoor ik het beter volhoudt. Wat ook vaak een driftbui helpt voorkomen is benoemen dat iets gewoon rot is. We hebben altijd de neiging om dingen direct op te willen lossen. Ik probeer er altijd bewust van te zijn dat dat mijn taak niet is, maar ik kan troost bieden en gehoor geven aan dat het idd wel echt even rot is dat de pindakaas op is. Het blijft me verbazen hoe goed dat soms werkt "ja jemig dat is ook stom dat je rode sokken in de was zitten he". Dan zegt ie ja! En dan gaan we samen kijken welke sokken er wél nog in de la zitten... Klinkt nu als magie maar het werkt niet altijd hoor 🤣

@EsBaby24, bedoel ik inderdaad niet zo. Mijn bedoeling is de vraag van TS te beantwoorden m.b.v. mijn visie op opvoeding. De stelling die je benoemt benoem ik overigens nergens. @TS, voor de zekerheid: enkel goede bedoelingen met mijn voorgaande bericht. Hopelijk kan je er iets mee en zo niet: leg het gerust naast je neer ❣️

Misschien kan je met hem op een rustig moment afspreken wat hij wel kan doen op het moment dat hij boos/teleurgesteld/gefrustreerd raakt? Bv een fijn plekje waar hij heen kan gaan. Op het moment dat hij boos is, kan je hem hierbij helpen door hem hieraan te herinneren of samen naar dit fijne plekje te gaan. En als hij jou wel gaat slaan, zijn handjes vastpakken en nabijheid/troost bieden. Hij doet dit waarschijnlijk omdat hij echt niet weet hoe hij zijn frustratie anders kan uiten. Je kan dan, wanneer de rust terug is, uitleggen waarvoor we onze handjes wel gebruiken (aaien, knuffelen enz.)?

Wat verder ook nog goed helpt voor je eigen coping is zelf in een kussen schreeuwen. Dat heb ik van de week ook nog gedaan toen het me te veel werd. Mijn zoontje ziet dat en zegt dan "jij bent verdrietig/boos". Of "gooi t maar uit" 😂. Mijn dochtertje vind t vooral grappig en lacht me uit/toe. 🙃

Voordat je zelf woedend wordt, hem naar de bank begeleiden en daar tegen kussens laten slaan, stompen, gooien, hoofdbonken (liever niet maar beter dan de vloer). En ook hem een stapje voor zijn hierin. Ik zou dit ook van te voren met hem bespreken en ervan uitgaan dat het even duurt voordat hij zelf iets geschikts pakt om te slaan. Het is heel goed dat je die grens houd van jezelf of anderen niet laten slaan. Maar die visuele cirkel van woede blijft zo in stand, hij wekt een reactie op en de ander versterkt zijne weer. Probeer zo kalm en consequent mogelijk te blijven. Dwz stem laag, duidelijkheid, en een vervolg aan het gedrag. Kan iets simpels zijn als stoppen met het spel waar je samen mee bezig was. Vaak breng ik het wel als: 'zodra je weer rustig hiermee kan spelen, mag je weer verder, nu je ermee gooit, leg ik het weg'. Ook als iets stuk gegooid wordt, niet nieuw kopen. Sterkte ermee. Ik zou ook koken op het moment dat een peuter me in het gezicht slaat. Heel lastig, maar fake je kalmte ook gewoon. Je kindje voelt zich in ieder geval erg vertrouwd bij je, dat ie zich zo durft te uitten. Je kunt ook altijd nog iemand mee laten kijken die je tips kan geven hoe ermee om te gaan. Ik zag laatst een school waar ze zo'n bokszak hebben hangen, en een hoekje waar kinderen zich even terug kunnen trekken. Je kindje is nog jong, maar die kinderen leek het wel te helpen. Jochie zei eerst even de woede eruit slaan, dan met de klasgenoot in gesprek dan kan ik rustiger blijven. Aan de andere kant wil je het slaan ook niet versterken en hem leren de onderliggende emotie te uiten. Boosheid is namelijk een secundaire emotie, dus probeer uit te zoeken wat er aan vooraf gaat of gegaan is, en help hem die ruimte ook te vinden. Verdriet/teleurstelling/(faal)angst etcetera.