Onhandelbaar? Iedere dag strijd

Ik herken dit heel erg, mijn zoontje is even oud en heeft ook dit gedrag. Ik voel me ook vaak zo'n slechte moeder en voel me dan zo machteloos. Niks werkt gewoon. Ik probeer veel naar buiten te gaan met de kinderen, dan gaat het vaak een stuk fijner allemaal. En ik blijf mezelf voorhouden dat dit een fase is en het uiteindelijk weer beter wordt.

Ik weet het niet sorry. Het klinkt wel alsof ze graag bij je wil zijn en jouw aandacht wil. Lijkt me enorm lastig omdat je ook nog een jonger kindje erbij hebt. Misschien helpt het om haar een tijdje bij je te laten slapen snachts. Vanwege de geborgenheid die ze misschien mist ook omdat er dus een 2e kindje is. Dit kan van positieve invloed zijn op de dag

Ik weet dat je bij onze gemeente hulpt kunt vragen omtrent opvoeding (dit varieert dan want er voor hulp wordt ingezet), kun je niet via de huisarts om hulp vragen?

Wat doe je op die onhandelbare momenten? Geef je alsnog toe bijvoorbeeld? Wij negeren mijn dochter als ze schreeuwt of op een ongewenste manier aandacht vraagt/blijft vragen. Ook negatieve aandacht is aandacht. En nee = nee, ook al volgt daarop een driftbui. Dan schreeuwt ze maar 🫣. Als ze op tafel tekent en ik heb 1x gezegd nee, dan pak ik het af en is het klaar. Wordt ze wel boos maar moet ze maar luisteren. Nu helpt vaak al om te seggen: niet doen of ik pak het af. Ze weet dat ik dat ook echt doe.

Heel herkenbaar. Voelde erg machteloos en slechte moeder 'dat iedereen het kan en ik niet. Het boek 'temperamentvolle kinderen ' was voor mij heel herkenbaar . Vooral ook het stuk dat goedbedoelde tip die bij iedereen lijken te werken voor haar niet werkten. Zelf ook hulp via consultatiebureau gevraagd en doorverwezen . Heeft Vooral geholpen sterkee in ons schoenen re staan datwe het wél goed doen maar we ee pittige dame hebben. Bij ons is het inmiddels ee stuk gezellig en veel minder strijd. Hier was gewoon tijd nodig (maar wel loodzwaar i de tussentijd). Ze begrijpt meer, kan zichzelf steeds beter uiten met taal en kan meer zelf. Dit haalt veel frustratie bij haar weg en geeft haar rust., en daarmee ons ook. Nog steeds een sterke eigen wil en temperamentvol maar wel behapbaar, en dan is het ook ee hele leuke eigenschap (op wat vermoeiend me buien na) .

Heel herkenbaar. De tweeling zit rond dezelfde leeftijd en je kunt eigenlijk geen seconde weglopen of verslappen op het moment. M’n man en ik hebben afspraken gemaakt waar we consequent naar handelen. Over bepaalde regels in huis, aan tafel en met slapen. Het is pittig en gaat soms ver over je grenzen, maar volhouden. Niet te lang rot voelen want ze moeten het leren.

Heel herkenbaar!! Zelfde leeftijd mijn zoontje en sommige dagen ook echt zo erge strijd. Helemaal begrijpelijk dat jij met een 3 maanden oud baby helemaal overprikkeld en soms boos raakt. Je bent zelf ook nog aan het herstellen he! Ik hoor en lees wel vaak dat peuters het soms heel lastig vinden als er een broertje of zusje bij komt en daardoor het gedrag wat kan veranderen

Precies hetzelfde verhaal hier alleen is mijn eerste dochter 3. Eerder had ik alle aandacht voor haar (om haar rustig te corrigeren etc) en kon ik makkelijker mijn geduld bewaren maar met slapeloze nachten etc door de tweede (ook 3 maanden nu) is het wat lastiger. Ook altijd spijt als ik heb geschreeuwd en ben altijd bang dat ik haar aan het verpesten ben hierdoor 🙈 Helaas geen succes verhaal hier maar wel herkenning!

En het maakt hier trouwens niet uit of ze nu over of onder prikkels is. Of ze veel of weinig aandacht krijgt. We hebben alles geprobeerd, het is denk ik doorzetten en hopen dat deze fase snel voorbij is😅

Wat naar :-( Je zou altijd wat hulp kunnen vragen. Soms kan het fijn zijn als iemand eens een paar keertjes met jullie meekijkt wat er nou gebeurt, soms zie je het zelf niet meer. Misschien fijn om nu wat handvatten te krijgen, ze is nu nog klein en je kunt snel dingen veranderen. Dat is een stuk lastiger als ze straks puber is 😛 En los daarvan klinkt het ook alsof ze je nabijheid nog erg nodig heeft, wat je ook schrijft met het slapen. Wij hebben hetzelfde gehad met onze oudste en ik kan zeggen nu met 5 jaar dat hij zelf kan inslapen en doorslapen! Heeft met periodes veel strijd gegeven en frustratie, maar we zijn het op een gegeven moment los gaan laten en hebben hem de nabijheid geboden waar hij om vroeg. Met dat hij ouder werd zijn we zelf inslapen bijv. Wel gaan stimuleren met een stikker kaart en dat wij steeds iets verder van z'n bed gingen zitten. Maar dat gingen we wel pas doen, toen we dachten dat hij er aan toe was en dat klopte ook! Het ging niet meer met strijd! Verder hebben wij ook naar hem toe de termen 'slecht slapen' etc weggehouden, maar woorden gebruikt als 'je bent het nog aan het leren '.

Mijn 2e wilde ook het liefst dag en nacht met me knuffelen. Toen ik hoogzwanger was heb ik aan hem uitgelegd dat ik voor het slapen een dikke knuffel geef. Als in de ochtend het lampje aangaat een dikke knuffel geef, maar in de nacht moet ik slapen anders wordt ik knorrig en voel ik me vaak te moe. Dat als hij zich ziek voelt of pijn heeft, hij me altijd wakker mag maken. Maar knuffelen doen we overdag. Dat accepteerde hij na die uitleg eigenlijk prima. Ik merkte daar voorafgaand namelijk ook dat ik begon te snauwen en dat wil ik helemaal niet. Hij was al wel een jaar ouder maar ik denk dat als je er rustig voor gaat zitten dat je dat al best kunt uitleggen. Dus ik zou haar overdag die nabijheid en gezelligheid bieden en de nacht ieder in eigen bed.

Heel herkenbaar! We hebben een zoontje van ongeveer dezelfde leeftijd als jouw dochter. Hij wordt in augustus 3. Daarnaast hebben we een dochter van bijna 1 (augustus). Ik heb er ooit geloof ik zelf nog een topic voor geopend. Met ons zoontje kon ik ook hele dagen strijd hebben, alles is dan een gevecht en een bepaalde manier van hem aankijken zorgde al weer voor een vlam in de pan. Heel intensief, ik herken je gevoel heel goed. Hij is ook vrij luidruchtig, ook uit enthousiasme, maar kan ook echt de tent afbreken, in minder positieve zin. Net als jouw dochter beschouwen wij ons zoontje ook als temperamentvol. Op zich niet gek, mijn vriend en ik zijn dit denk ik beiden ook wel… Ons zoontje is geen geweldige slaper, maar slaapt wel in zijn eigen bed. Slaapt je dochter overdag nog? Wij hebben een stuk minder strijd wat betreft het slapen sinds hij overdag maar max 45 min slaapt. De afgelopen drie dagen heeft hij helemaal niet geslapen overdag en hier doet hij het eigenlijk ook wel goed op. Ons zoontje kan met zijn geschreeuw en frustratie ook onze dochter weer wakker gillen als ze net 20 minuten slaapt. Op dat moment kan ik hem wel achter het behang plakken. Dus echt: ik herken je gevoel heeeeeeelemaal. Als ik dan een keer boos word voel ik me ook direct schuldig. Ik probeer me ook maar te bedenken dat het maar een peuter is en hij zich niet expres zo gedraagt om mij dwars te zitten, maar hij het zelf gewoon zwaar heeft… Sterkte! Als ik het zo lees ben je in ieder geval echt niet alleen in deze…

Je dochter naar de opvang / peuterspeelzaal laten gaan? Heb jij even rust en zij leert daar denk ik heel veel.

Heb je witte ruis geprobeerd voor je baby? Mijn jongste sliep op die manier door alle terror van de oudste heen 🤪

Wat heftig en zwaar moet dit voor je zijn zeg! Zeker met nog een kleine baby erbij. Gedrag bij kindjes is heel vaak communicatie. Ze kunnen het zelf niet goed duidelijk maken wat hen dwars zit. Ze doen niet bewust lastig om je te pesten, maar als ze lastig gedrag laten zien, hebben ze het vaak zelf lastig. Ik denk dat jullie goed geholpen kunnen zijn als er naar de oorzaak gekeken gaat worden. Je schrijft dat ze niet luistert. Kan het zijn dat ze iets aan het spiegelen is? Wordt er bijvoorbeeld ook weinig naar haar geluisterd? Of heb jij juist het gevoel dat er in je dagelijks leven (door andere mensen dan je dochter) niet naar jou geluisterd wordt (kinderen kunnen ook gevoel van ouders spiegelen)? Voel jij je wel gezien door je omgeving? Misschien is het boek how to to talk to kids nog een fijne voor je, wat betreft handvatten voor communicatie met kinderen. Oh en je bent geen slechte moeder. Je bent overprikkeld en moe en op. Dat je uit je slof schiet is een teken dat je mens bent en geen robot, je mag ook lief zijn voor jezelf! Weet je wat het mooie is aan kinderen? Ze zijn ontzettend vergevingsgezind. Als je uit je slof schiet terwijl je dat niet wilde mag je altijd zeggen "Sorry dat mama tegen je schreeuwde. Mama had het even heel moeilijk, en schoot daarom uit haar slof, dat was niet eerlijk naar jou.". Zo leert je dochter ook gelijk dat je mens bent, schreeuwen niet oke is, en dat daarna sorry zeggen heel normaal is. Ik lees hier verder vooral over jou, heb je ook nog een partner? Hoe gaat die er mee om? Kan die jou nog ontlasten? Of iemand anders in de omgeving? Het klinkt alsof je echt ademruimte nodig hebt.

Mijn oudste is net 3 en de jongste bijna 1. Ik herken me volledig in je verhaal.. mijn oudste was ook altijd heel zacht en lief, luisterde altijd goed, kon ook al snel goed praten dus weinig frustraties.. in de babytijd van de 2e viel het ook allemaal wel mee, maar de afgelopen tijd hebben we enorm veel strijd.. vooral gemeen doen tegen z'n kleine broertje.. niet luisteren, snel gefrustreerd omdat hij zelf dingen moet doen die hij wil dat wij dat doen (die hij prima zelf kan). Ik zie het toch vooral als een fase.. en zeg sorry als ik te boos ben geworden.. probeer ook de grenzen duidelijk te houden en negatieve aandacht te negeren en te blijven benoemen dat ik het zo niet zo gezellig vind het graag samen wil spelen.. Mijn oudste heeft afgelopen nacht bij opa en oma geslapen. Was daar eerst (toen ik en broertje er nog was) ook erg vervelend, ook richting opa en oma, en toen we weg waren en alle aandacht voor hem was was hij poeslief geweest. Ik blijf dus proberen bewust aandacht aan hem te geven en te hopen dat het snel mijn lieve zachte peuter weer wordt haha. Wat betreft het wakker schreeuwen geen herkenning.. mijn baby slaapt erg goed (met moonie beer knuffel) en mijn oudste schreeuwt niet heel veel.. ik weet niet wat ik daarmee zou doen maar kan me voorstellen dat dat een trigger is voor jou! Misschien even afkoelen buiten of in een ruimte wat verder van de hal/bedje vandaan?

Dat klinkt pittig! 😓 als ik een baby erbij had naast mijn dochter en dit gedrag zou ik ook helemaal op zijn. En wie weet hoe ik dan reageer. Ik zag al veel goede tips staan. Waar ik zelf nog aan dacht en waar ik zelf baat bij heb gehad is dat ‘boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen’. Ik hoop dat je er wat aan hebt maar vooral sterkte!

Heb niet alle reacties gelezen, maar misschien is het een idee om even contact op te nemen met het Consultatiebureau. Juist voor deze leeftijd hebben ze ook experts en er kan eventueel een opvoeddeskundige bij jullie thuis komen om even mee te kijken en tips te geven. Dat is gratis en ik hoor er wel goede ervaringen over!

Ik denk dat je er heel veel baad bij kunt hebben om eens meer te lezen over temperamentvolle kinderen. Jouw kind klinkt alsof ze er eentje kan zijn, en dat is prachtig, maar ook super uitdagend en vermoeiend. Daarnaast is ze misschien ook simpelweg op zoek naar aandacht en is ze nog niet gewend haar ouders te moeten delen met een jonger broertje of zusje. Super lastig te begrijpen en een flinke omschakeling voor een eerst. En dit in combinatie met de peuter puberteit waarin ze keihard op zoek is naar meer autonomie, maar ook nog wel emotioneel moet gaan ontwikkelen en wellicht snel gefrustreerd is als ze iets niet kan of mag. Je zou eens kunnen kijken of je haar meer autonomie kunt geven of haar meer kunt betrekken bij ‘grote mensen’ zaken en haar wat eigen taken of dingen geven die ‘niet voor babies’ zijn. En zo ook je 1 op 1 momenten of aandacht met haar kunt indelen. Zo kan ze je helpen met van alles in huis terwijl de baby dat niet kan. Misschien helpt haar dat zich groot te voelen en dichter bij je te zijn. Het boek ‘jagen verzamelen opvoeden’ heeft mij veel nieuwe inzichten hierover gebracht. Ook qua wat corrigeren en moeilijk gedrag etc betekenen in verschillende culturen en hoe daar mee om wordt gegaan. Misschien ook interessant voor jou om je blik daarin te verbreden en te kijken wat daaruit je wel of niet aanspreekt. Succes met deze enorme pittige fase!

Bedankt voor jullie reacties. Het is te veel om op iedereen apart te reageren, maar ik heb wel al jullie berichtjes gelezen. Ergens 'fijn' om herkenning te lezen, maar het blijft pittig, vooral omdat er niets is zoals 'de oplossing'. Ik vijf het echt heel moeilijk, ben doodop en doe het voornamelijk alleen. Ik heb wel een partner, maar mijn dochter is heel erg op mij gericht, waardoor hij het ook altijd op mij aan laat komen. Ik weet een ding en dat is dat ik dit zo niet langer volhoud. Ik vind de reacties om mij heen ook niet helpend. Zo zei mijn zusje vandaag bijvoorbeeld "is ze altijd zo, ook bij jou thuis?". Dit is niet helpend want ik vind dat ik als moeder faal. Ze slaapt trouwens bij mij in bed en altijd met mij. Ik kan pas weg/uit bed als ze in slaap is gevallen. Maar toch blijft slapen IEDERE avond een strijd met hard gehuil (wat mij nog meer overprikkelt), geschreeuw, ik die boos word en uit mijn slof schiet en zo belanden we weer in een vicieuze cirkel. Ik snap gewoon niet waarom ze nooit wil slapen. Ik ga in ieder geval met jullie adviezen aan de slag en het consultatiebureau inschakelen. Ik hoop echt dat dit beter word, maar lang houd ik dit echt niet meer vol 😢