Onuitstaanbare peuter

Proberen te bedenken dat mijn peuter er niks aan kan doen dat haar brein nog niet volledig ontwikkeld is en ze daardoor van mij als ouder moet leren hoe ze gezond haar emoties kan reguleren. Daarbij blijft duidelijke grenzen stellen alsnog belangrijk uiteraard, die gaan niet zomaar uit het raam. En echt, ik snap het, bloed onder je nagels af en toe. Maar dit in gedachten houden helpt mij echt. En mijn geduld is zeker regelmatig op 😬 Huilen mag, boos zijn mag, maar X Y of Z kan niet. Als je boos bent mag je ….. (vul zelf in wat voor jullie past). En het boek of spel het Kleurenmonster is vaak een leuke! Beetje kijken naar de leeftijd wel, 2.5/3+ zou ik hem aanraden.

Ik weet niet of je het al doet maar bij ons helpt het echt ontzettend goed om ons zoontje voor te bereiden, alles duidelijk te benoemen. Bv. "Als deze aflevering van Bing is afgelopen gaan we naar bed" " Je mag nog één koekje maar dat is echt de laatste" "daar mag je niet mee gooien, als je er nog eens mee gooit pakt mama het af". Dit soort dingen, ben er eigenlijk de hele dag mee bezig haha maar bij ons zoontje helpt het wel om grotendeels dwarse buien tegen te gaan. En word hij boos dan zeg ik "mama heeft net gezegd dat dit het laatste koekje was" en dan is het vaak "oke mama"

Iets gaan ondernemen. Wandelen, fietsen, speeltuin, op visite, rondje in de auto.. gewoon iets! Er even op uit en de dag breken. Onze zoon wordt vervelend wanneer hij zich verveeld 😜

Mooi omschreven!

ik probeer er veel over te lezen, bij howtotalktokids en haal daar tips uit. misschien eens een kijkje nemen op hun insta.

Mijn peuter zoon is echt aan het pieken nu.... ik heb nog 2 dochters maar men....dit heb ik nog nooit meegemaakt. Brrr in mijn hoofd zeg ik het is een fase het is een fase... hoop zo dat het een fase is... ook lekker een stier van horoscoop dus valt niet mee🙈

Het boek “Waarom doe jij zo” is ook een grote aanrader. Verschillende emoties kunnen benoemen helpt ook wel, je kan dan de gevoelensposter gebruiken (en eventueel coping kaartjes) uit de webshop van Verbindend Opvoeden (BE).

Wij hebben nu ook allerlei boeken in de arm geslagen om even andere tactieken aan te leren, hierdoor sluit je beter aan bij je kind en gaan ze eerder in de meewerkstand, en creëer je een leukere band. Wij gaan op onderzoek naar gentle parenting, ook geïnspireerd door filmpjes op FB van "Mr chazz" echt heel boeiend! Het gaat erom dat je niet straft, negeert, of juist altijd meebeweegt om die buien te voorkomen maar dat je een coach bent bent voor/van je kind, hierdoor leer je je kind het gedrag dat je wil zien, ipv dat je altijd alleen maar benoemt wat je NIET wil zien. Ook met het idee dat je vanuit een kalme positieve benadering ("an executive state") kinderen dingen kunt leren en dat dat alleen lukt als de kids zelf ook in die "executive state" zijn, dat is het met het oog op het (ontwikkelende) brein en dat wij allemaal al snel in een "emotional state" of zelfs "survival state" schieten als onze kids iets doen, en vanuit daar benaderen we kinderen op een minder effectieve manier. Het zal even duren omdat we als volwassenen ook heel anders moeten leren nadenken en reageren.

emoties reguleren helpt het beste doormiddel van beweging! zet muziek aan en ga lekker dansen met je peuter bijvoorbeeld.

Hier is vermoeidheid vaak een aanleiding. Vooraf duidelijk aangeven wat het vervolg gaat zijn is inderdaad een goeie, voorspelbaarheid creëeren voorkomt hier vaak de ellende. En tijdens de brulbui proberen er eens rustig bij te gaan zitten en een knuffel aanbieden. Eens rustig kan je dan makkelijker uitleg geven over oorzaak en gevolg. Maar hier ook niet feilloos hoor 😉 🍀

Momenteel niet. Ben er helemaal klaar mee.

ik probeer op zoek te gaan naar de achterliggende reden, meestal vermoeidheid of honger. ik probeer dan rustig te blijven maar vind het ook echt moeilijk om altijd geduld te blijven opbrengen. zeker wanneer hij dan roept "neeeeee mama weg gaaaaaaan". en als ik effectief wegga (en dan bedoel ik 1 meter opschuiven) is het "neeee mama mij pakken" 😵 ik probeer ook als een soort mantra in m'n hoofd te herhalen "hij kan er niks aan doen, hij kan er niks aan doen". tegenwoordig blijf ik toch dichtbij op de grond zitten, zelfs als hij me wegduwt. ik benoem dan gevoelens voor hem te "ik zie dat je boos/verdrietig/... bent". ik moet het wel vaak herhalen maar soms pikt hij het toch op en dan is die herkenning genoeg om 10 seconden te stoppen met huilen en brullen en stilaan weer rust te vinden. in zo'n moment aanvaardt hij wel een knuffel en kan ik hem vervolgens helpen om tot rust te komen (meestal op schoot, terwijl ik over z'n rug aai). veel moed en geduld gewenst daar, het is niet simpel he !

Om welke dingen huilt hij, of wanneer boos? En hoe boos en hoe hard huilen. Onze dochter kan het ook wel. maar echt zeurend huilend. vind het zelf ook mega irritant. - ik ga door mijn knieën en kom op ooghoogte. ik zeg dan ook wel eens, kijk mij eens aan. hoe vraag je dat ook alweer. -veeg je tranen eens weg... wat wil je vragen/zeggen. (alles op een rustige manier werkt hier het beste) - afleiden... heeej kijk daar.. een groen monster... huh hoe kan dat nou... hij is weg. - ik probeer beetje te voorkomen om de heletijd te zeggen, stop eens met huilen, doe eens rustig, niet doen etc etc. - en idd wat anderen ook zeggen..voorbereiden... als de wijzer daar staat gaat tv uit/gaan we boekje lezen/gaan we schoenen aantrekken/gaan we fruit eten. - ik laat haar veel helpen en zelf doen.. ook dingen waarvan je denkt dat de misschien nog niet kunnen... vindt ze fantastisch.... hebben speciale messen gekocht dat ze kan helpen snijden....zelf tandpasta op tandenborstel ook al is het veel te veel... zelf laten smeren ook al zit er teveel beleg op.... hagelslag in klein bakje en zelf op boterham strooien... zelf drinken inschenken(met beetje hulp... ze eet nu van een echt groot bord... zelf eten opscheppen savonds.... tv zelf aan doen en uitleggen hoe de afstandbediening werkt... ook zelf uit laten doe als tijd over is.

Hier ook even niet meer, alles wat hieronder staat is al geprobeerd. Ik heb het compleet gehad nadat we een huilbaby hadden en het huilen eigenlijk nooit gestopt is in die 2,5 jaar. Mezelf even bij elkaar rapen en morgen genieten van een dag ‘rust’ als hij naar de opvang gaat.

wat hier helpt is de emotie van ons dochtertje te benoemen en waarom ze boos/verdrietig is. Dus als ze niet luistert: Je bent heel boos omdat je niet met de lepel op het kommetje mag slaan. Als je te hard slaat, gaat het kommetje kapot en papa heeft heel veel hoofdpijn. Dan doet het geluid pijn aan zijn hoofd. Dus stop daar maar mee. Meestal stopt ze dan wel en af en toe zit ze dan nog even te mokken.

Aanvulling: En dat op een rustige, begripvolle, maar duidelijke manier zeggen. Soms voelt het nep omdat mijn geduld op is. Maar vaak wel met effect.

Ik heb niet de perfecte tips maar leef wel met je mee! Wij zijn - denken we - net uit de ergste piek gekomen en dochter heeft nu ook echt wat meer baat bij het helpen emoties reguleren en daarna troosten en samen iets anders gaan doen. En dat gezegd hebbende. Vandaag was het een groot drama want het middagslaapje was niet gelukt. Mijn lontje was ook volledig op dus het ging hier flink tekeer. Het is een fase, het gaat voorbij, er zijn goede en minder goede dagen, en soms heb je meer geduld dan andere keren. En zo mag het ook zijn.

Zelf vroeg op bed gaan zodat ik de volgende dag weer de marge heb. Tot tien tellen en (met humor) weer door. Het is een fase.. het is een fase.. het is een fase.. 😂

Zo lastig inderdaad… de tip die ik kreeg is het benoemen aan hem. En dat ze dus het woordje jammer moeten leren. Want vaak zijn ze dan aan het jammeren. Dus: Jammer he dat je dit niet mag, of jammer he dat dit niet lukt. Ik zie dat je het jammer vind! En dan kun je ze vertellen wat ze wel kunnen doen. Een oplossing zoeken. Of een keuze geven tussen 2 andere dingen (zodat ze alsnog “zelf” iets hebben gekozen) En dan vooral empathie vol verder gaan, en laten weten dat ook die emoties er mogen zijn. Soms mag je ook best ff meedoen met de emoties zo van “grrrr het is echt vervelend he” of “pfffff wat kan het lastig zijn”. Alsof je hun emoties die ze zelf niet kunnen verwoorden voor ze verwoord. En zo word de emotie ook wat luchtiger voor henzelf als jij het “ook” ervaart. En soms zelf even tot 10 tellen en ze gewoon de emoties eruit laten gooien want dat hoort ook bij het accepteren van emoties, je kunt het niet altijd beter maken of corrigeren. Zelf wil je soms ook ff alles uit gooie

Ik zit er momenteel ook even he-le-maal doorheen met mijn zoontje van 2 jaar en 1 maand. Het échte peutergedrag met continu gejammer en ge'nee' is een paar dagen geleden begonnen. En ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Met een dijk aan kennis door pedagogische opleiding en al veel opvoedingsboeken verslonden; mijn hemel wat is het moeilijk om die tools in de praktijk daadwerkelijk in te zetten. Oh en had ik al gezegd dat ik zwanger ben? 9 weken, en continu moe en erg misselijk. Momenteel een erg kort lontje, het voelt nu gewoon echt even als overspannen zijn. Aaaarghhhhh. Het.is.een.fase!!!! (En tegelijk kan het knulletje zo ongelofelijk lief en attent zijn!)