Onzeker: bang dat m'n kleuter gepest gaat worden.

Wisselende vriendjes is op die leeftijd echt heel normaal. Alsook kindjes die het ene moment ja zeggen tegen afspreken en het andere moment nee. Mijn ervaring van vroeger is ook dat op die leeftijd de afspraakjes vooral door de ouders worden gemaakt en onderhouden. Maar misschien is dat iets Belgisch? Goed dat je inziet dat dit je heel onzeker maakt. Ik zou hier wel iets mee gaan doen. Vooral omdat kinderen zo'n angsten vaak voelen en het sociale hierdoor heel beladen wordt voor jouw kindje. Als hij voelt dat jij verdrietig of angstig bent omdat hij nog niet bij iemand is gaan spelen, dan is de kans ook groter dat hij dit gevoel zal overnemen, waardoor jij nog meer in paniek raakt, etc. Of dat jij vanuit jouw verleden heel snel dingen gaat benoemen als pesten en je kind dit overneemt wat door andere kinderen dan weer als overdreven reactie wordt gezien. Of waardoor je je niet gehoord voelt als de school zegt dat het niet zo erg is (wat niet wil zeggen dat die het altijd correct kunnen inschatten maar soms wel). Als therapeut zie ik dit soms wel gebeuren. Succes.

Ik denk dat het goed is om hem te helpen weerbaarder te zijn. Hij verandert er verder niet fundamenteel van en hoeft niet onaardig te zijn. Maar als hij leert minder waarde te hechten aan zomaar wat woordjes van een ander, zal hem dat nu al verdriet schelen en straks pikken kinderen dat van elkaar op. Kinderen worden vaak gepest juist omdát ze het zich aantrekken. Hij kan bv leren negeren, zijn emoties reguleren hierover, maar ook dingen leren om terug te kunnen zeggen. W.b. hypermobiliteit geeft mijn man (martial arts leraar/fysio) aan dat lichte en begeleide spiertraining heel waarschijnlijk het probleem kan oplossen, tenzij er een gewrichtsprobleem is. Fysiek meekomen is belangrijk, zeker voor jongens die met pesten wat eerder fysiek kunnen worden, maar soms moet een kindje van verder komen door bv hypermobiliteit. Voel je daar niet slecht over, je doet niets slechts en het is allemaal te helpen. Je zoon klinkt verder als een lief, onschuldig en onbeschadigd kindje en ik snap heel goed je gevoel dat je dat ook graag een beetje zo houdt voor zolang het kan. Heb soms precies hetzelfde gevoel met ons meisje.

Hierop aanvullend: het is goed dat je er zo vroeg bij bent. Als kind merkte ik zelf dat de kloof die eerst minuscuul was tussen mij en klasgenoten steeds groter werd. Omdat het een vicieuze cirkel kan worden. Als je niet goed in de groep ligt krijg je minder ervaring en oefening. Juist dat je deze signalen noemt van zijn kleutertijd (die overigens idd niet alarmerend klinken) en oppikt om iets mee te doen, is hartstikke goed van je en ik wilde dat mijn ouders dat hadden gedaan/dat meer ouders er zo tijdig bij proberen te zijn.

Kindjes zijn op deze leeftijd ook super direct en vaak hebben ze niet per see beste vrienden. Voor elk kindje zijn de eerste jaren van de basisschool spannend en voor de een wat meer dan de ander. Je kunt er op blijven letten maar ik denk dat het nog wat tijd nodig heeft en dat je je op dit moment nog niet druk hoeft te maken (hoe moeilijk dat soms ook is). Je kan je zorgen natuurlijk altijd bespreekbaar maken met de juf/meester! Maar het lijkt mij dat dit echt een ontwikkeling is die hij en de rest door maakt en het nu nog niet “sirrieus” is. Bespreek ook met je kindje dat het niet erg is om nee te zeggen of te horen van een ander met de vraag tot afspreken maar blijf hem wel aanmoedigen om eens een x iemand mee te nemen

Als moeder heb ik geen ervaring hiermee, maar wel als een grote zus. Mijn zusje en ik schelen 14 jaar waardoor ik bij haar alles erg bewust heb meegemaakt. Mijn zusje heeft ook altijd nog een zachtaardig karakter: rustige dame die prima met haarzelf kon spelen, andere kindjes niet pesten, geen grote mond en kreeg ook snel volle ogen als iets onaardigs gezegd werd. Qua huidskleur is ze ook wat donker waardoor ze op een gegeven moment toch gepest werd door 2 klasgenootjes. Dit waren jongetjes. Ze hebben haar ook een aantal keer een tik gegeven. Mijn zusje is vrij sterk, maar door haar karakter en onzekerheid wilde ze niet terugslaan. Om haar weerbaar te maken, is ze een tijd op MMA (martial arts) gezet. Na een tijd heeft ze de twee pesters wél teruggeslagen. Pesterijen hielden gelijk op. En ja, kindjes kunnen keihard tegen elkaar zijn. Ik snap je echt heel goed dat dat wat met je doet en je zoontje wilt beschermen, maar grote mensen kunnen tegenwoordig ook heel gemeen zijn. Helaas niks anders aan doen dan leren wendbaar tegen te zijn.

Wij zijn toen mijn zoontje van groep 1 naar 2 moest verhuisd. Ik heb zelf in het begin veel moeite gedaan om ouders te leren kennen op het schoolplein en daarna ging het eigenlijk vanzelf. Hij zit nu in groep 3 en moet vaak nee zeggen omdat het anders te veel wordt met vrienden afspreken. Het komt goed. Groep 1 is sowieso nog niet echt een jaar van afspreken enzo. Maar mijn tip is dus probeer zelf vrienden te maken op het schoolplein, dan volgen de kindjes ook.

Onze dochter is 3 en gaan binnenkort scholen kijken. Ik vind dit ook erg spannend en bang dat ik verkeerde keus maak. Voelt als zo'n belangrijke keuze voor haar leven. Zelf heel hevig gepest en dat heeft lange tijd invloed gehad. En nu dus dochter richting kleuterklas gaat weer. Ze is een kleintje met bos oranje haar net als ik. Ze komt meestal wel goed voor zichzelf op ook tegen grotere kindjes op opvang. Maar wil die weerbaarheid wel in de gaten houden. Hebben ze bij jou in de buurt hier misschien cursussen voor? Hier hebben ze via de kinderboerderij iets wat me mogelijk wat lijkt als ze ouder is. Is training weerbaarheid voor jonge kinderen maar met de pony's. Volgens het foldertje om te leren wat je eigen grenzen zijn en ook dit uit te spreken en voor jezelf op te komen.

Ow ik snap je heeeeeel goed! Mijn oudste is 5 en zit in groep 1, stottert ook af en toe en is soms moeilijk verstaanbaar... Toen het stotteren op een hoogte punt was wou hij wat vertellen in de klas en kwam er niet uit en werd uitgelachen... Hij is ook heel bang aangelegd en durft nog niet zonder zijwieltjes te fietsen en dat zagen kindjes uit z'n klas ow jij fiets nog op een baby fietsjeeeeeee. Kinderen op die leeftijd zijn al zo gemeen soms... Gelukkig trekt mijn zoon er niks van aan, tot het moment hij een dag helemaal overprikkelt is en dan komt alles er uit. M'n zoon speelt vaak wel 1x in de week en dat is dan wel vaak met dezelfde kinderen.. maar hij ligt volgens mij wel goed in de groep. En ook hier zeggen kindjes soms nee hoor

Wat naar dat je zo vreselijk gepest bent. Ik snap dat je er extra alert op bent. Ik lees heel normaal kindergedrag. Het kan bij jouw zoontje ook anders lopen. Mocht je hem wat weerbaarder willen maken, dan kun je ook aan judo denken.

Ik zou dit van twee kanten bekijken. Het kan sowieso vast geen kwaad om je zoontje te helpen en stimuleren in zijn ontwikkeling, zoals logopedie en fysio wellicht, als de professionals dit ook zinvol achten. Maar, ik zou me heel goed realiseren, en volgens mij doe je dat ook, dat jij niet je eigen ervaring moet projecteren op je kind. Jouw kind is jou niet, en hoeft echt niet hetzelfde mee te maken waar jij zo bang voor bent. En je hebt zelfs kans dat, door hyperfocus en heftig reageren van jou hierop, je het mogelijk alleen maar in de hand werkt. Ik zou dus zeker ook met jezelf aan de slag gaan hierin, zodat jij er op een ontspannen manier kan zijn voor je kind, en minder geplaagd wordt door je eigen verleden.

Hoihoi, ik weet niet waar je woont maar misschien kun je eens onderzoeken of je een locatie van Intraverte in je buurt hebt zitten. Ik heb bij IV gewerkt als oefentherapeut een aantal jaar terug en wij hielpen veel kindjes zoals jouw zoon. Ze hebben oefen/fysio/ergtherapeuten, psychomotorische therapeuten en orthopedagogen in dienst en werken op zowel motorisch als sociaal-emotioneel vlak. Kinderoefentherapie/fysio is ook vanuit de basisverzekering dus je hebt 18 behandelingen op jaarbasis + aanvullend

Dank voor je uitgebreide reactie. Ik denk dat het probleem vooralsnog vooral bij mezelf ligt. Weet alleen niet goed hoe ik daar wat mee kan doen. Jaren therapie hebben geresulteerd in dat ik nu stevig in mijn schoenen sta en het pestverleden van mezelf zonder heftige emoties kan bekijken. Ik hoef dus niet aan de slag om mijn pestverleden te verwerken...maar merk dus wel dat het plots naar boven komt nu m'n kind in de harde samenleving zit. Tips mbt hoe ik er zelf mee om kan leren gaan zijn zeker nog welkom.

Bedankt voor je reactie. Mijn zoontje gaat al naar de kinderfysio en ook naar logopedie voor het stotteren. We oefenen zijn fysieke kracht thuis ook regelmatig maar hij blijft wel een achterstand houden tov leeftijdsgenoten.

Dank voor je tip. Ik ben zelf nieuw in de stad/wijk waar we wonen dus heb nog geen band met de andere ouders op het schoolplein. Moet ook eerlijk bekennen dat ik best gespannen op dat plein sta vanwege m'n angst te zien/horen dat m'n zoontje niemand heeft om mee af te spreken. Heb al regelmatig lopen leuren bij andere ouders of hun kind kon afspreken (met zoontje en t andere kind erbij) en vind dat vreselijk. Maar ik snap je punt wel en denk idd dat dat al iets is om te gaan proberen.

Ik heb een vraag uitgezet binnen een welzijnsstichting in onze stad. Of ze iets voor jonge kinderen hebben mbt weerbaarheid. Ben benieuwd.

Waaraan merk je dat je zoontje zich er niks van aantrekt?

Dank je. Heb je nog tips voor hoe ik hierin met mezelf aan de slag zou kunnen? Je slaat zeker de spijker op z'n kop.

Ga ik naar kijken. Dank je wel!

Ik ben zelf niet gepest maar ik heb ook wel dezelfde angst. Mijn dochter is ook hypermobiel waardoor ze motorisch wat achterloopt en ze is moeilijk verstaanbaar. Ze krijgt fysiotherapie en logopedie maar dat hebben we even on hold gezet nu ze net gestart is op de kleuterschool (dit is de1e week). Daarnaast ook een heel gevoelig meisje wat snel kan gaan huilen. Ik hoop dat zo dat ze haar plekje in de klas kan vinden en gewoon lekker zichzelf kan blijven. Geen tips dus maar alleen herkenning. Succes mama! 🍀

Ik snap je zorgen! Je zou hem wat weerbaarheid bij kunnen leren. Er is vast wel wat over te vinden op internet. Dit is mijn eigen ervaring als zachtaardig persoon: Ik was als kind ook altijd veel te lief en vond iedereen aardig. Maar dit gold niet andersom. Omdat ik altijd veel te lief was gingen ze met mij aan de haal.. Op de basisschool niet zo gelukkig. Maar wel toen ik nog aan gym deed (kindersport). Nu ik volwassen ben, ben ik echt helemaal klaar met dat please-gedrag. Maar ik ben in mijn jeugd nooit weerbaarder gemaakt door mijn ouders helaas. Ik liet het vaak gebeuren. En tot de dag van vandaag kan ik heel angstig zijn in het bijzijn van onbekende mensen helaas. Ik laat gelukkig niet meer zo het kaas van mijn brood eten. Mijn instelling is wat dat betreft veranderd sinds ons zoontje geboren is. Ik kan nu veel beter van mezelf afbijten. Dus mijn tip: Geef je kindje bijvoorbeeld complimentjes om de dingen die hij goed doet als jij in de buurt bent. Dit geeft je kindje sowieso zelfvertrouwen. Maar ik zou ook eens gaan verdiepen in allerlei soorten vormen van weerbaarheid training of iets dergelijks. Je hoeft je kindje absoluut niet te veranderen. Maar hij mag wel leren om voor zichzelf op te komen. Iets wat ik dus erg gemist heb in mijn jeugd. Vandaar de tip. Veel succes!