Opvoedtips gevraagd:'mag jij niet'

Onze zoon van 2.5 doet dat ook. Ik denk dus dat het heel normaal is. Hij wil dat we dan per se op een bepaalde stoel gaan zitten ofzo of bepaald broodbeleg op ons brood doen. Ook dus van die kleine dingen, maar wij proberen er niet teveel in mee te gaan. Ook al maakt het me op dat moment niet uit. Als je elke keer toegeeft leert hij dat hij altijd zijn zin krijgt en dan krijg je juist driftbuien. Wij proberen hem te leren dat wij en andere mensen zelf mogen kiezen als het gaat om dingen van ons zelf, net als dat hij mag kiezen. Ik zou het dus als een mooi leermoment zien.

Oja, en als het om dingen als fluiten gaat, kan het zijn dat hij het storend vindt. Je zou dus kunnen proberen te achterhalen waarom hij iets wil. Maar echt van die dingen die hem niet zouden moeten kunnen storen (zoals het voorbeeld van het broodbeleg) moet je niet in mee gaan.

Wat zegt hij als je vraagt waarom iets niet mag? Zit er een reden achter, bijv dat hij het geluid van fluiten storend vindt of dat hij bang is dat je al van tafel gaat als je sneller eet en hij het nog niet op heeft? Ik noem maar iets hoor, maar misschien heeft hij voor alles wel een (voor hem) logische verklaring waarom het niet mag. Op basis van het antwoord kan je dan een gepaste reactie geven. Altijd stoppen met wat je doet omdat hij het wil lijkt me in ieder geval sowieso niet de juiste manier. Dan wordt het gedrag alleen maar erger en laat je je peuter de controle hebben over je leven.

Je gaat er toch niet in mee en stopt met wat je aan het doen bent toch? Je zoon is grenzen aan het stellen. Zet vooral het juiste voorbeeld. Waarschijnlijk is hij aan het spiegelen en zeggen jullie soms dat hij iets niet mag en is hij aan het testen of die relatie de andere kant ook op werkt. Antwoord: dat doet het niet want hij is jullie kind en jullie zijn de volwassenen.

Bedankt voor jullie reacties. Als ik begrijp dat het hem stoort (zoals fluiten) stop ik inderdaad. Bij de andere dingen praat ik er wel met hem over. Helemaal als hij het tegen de opas/omas zegt. Zij mogen zelf bepalen wat ze doen als het niemand stoort. Hij geeft niet echt uitleg als ik vraag waarom hij het niet doet. Volgende keer zal ik daar wat rustiger bij stilstaan

Het hoort ook wel gewoon bij de leeftijd. Mijn dochter heeft er een handje aan: niet doen mama, ik wil eerst etc. Als voorbeeld: Ze loopt eigenlijk altijd met een kinderkarretje door de winkel. Maar soms moet ik zoveel hebben, dat ze in de wagen moet. Dan mag ik de wagen niet vasthouden, dat wilt ze zelf doen. Ze kan dan heel boos worden en roept dan ook: dat mag jij niet mama! Ik leg haar dan uit, dat mama de kar moet duwen maar ze me gerust mag helpen en we het dus samen doen. Dan is het helemaal oké. Of: Mama, jij moet ook Jam op je boterham. En als ik dat niet doe, wordt ze boos. Dus dan leg ik haar uit dat mama jam niet zo lekker vindt als dat zij dat vind. Dus mama wilt iets anders op de boterham en vaak mag ze me dan helpen met mijn boterham klaar te maken. Bij mijn dochter, is het: dat mag jij niet doen, vaak een teken dat zij het ook wilt doen en zich "achtergesteld" voelt. Door dus het te bespreken en samen te doen, is het altijd snel weer voorbij.

Ik probeer ook weleens de waarom vraag te stellen, maar ik merk dat het op deze leeftijd nog erg lastig voor die kleintjes is om uit te leggen waarom ze wel/niet iets willen. Het helpt soms wel als je het zelf probeert in te vullen en dan te vragen of dat klopt.

Gewoon doorgaan met wat je doet? Dan word hij maar boos. Hij moet niet denken dat hij volwassenen even kan commanderen, want dan gaat hij dat bij iedereen doen. Zeker niet fijn met nog een baby op komst.

Ik ga gewoon door en als ze boos worden, zeg ik dat het maar jammer is, maar dat zij niet bepalen wat ik doe. Of ik stop wel en lach er eigenlijk hardop om dat ze het vervelend vinden.

Als onze zoon iets vergelijkbaars doet stop ik er pas mee als hij het op een lieve manier vraagt. Dus bijvoorbeeld als hij roept "niet zingen mama, deze vind ik niet leuk". Zeg ik "probeer dat eens lief te vragen" en ga ondertussen door met zingen. Net als dat je een kind in de fase dat hij iets wil leert om niet te commanderen maar om het netjes te vragen en alsjeblieft en dankjewel te zeggen. Pas een actie als het op een goede manier wordt gedaan. En altijd uitleg geven, en/of vragen inderdaad.

Hij moet het ook nog wel een beetje leren, hè. Hij is pas 2.5. Ik zou niet boos of lacherig doen, maar gewoon rustig uitleggen waarom je iets wel/niet doet. Dat werkt hier vaak het beste en uiteindelijk gaat het ‘commanderen’ dan ook wel afnemen.

Ik heb niks gezegd over boos doen he 😊 Maar ik ga wel hardop lachen bij mijn kinderen. Kort en niet op een manier van ne ne ne ne en uitlachen. Wel dat ik moet lachen om de situatie.

Nee dat weet ik, maar ik wilde het wel even meenemen als reactie waar ik zelf mijn twijfels over heb, omdat de topicstarter iets zei van dat ze het de volgende keer wat rustiger wil aanpakken. Dus ik dacht, misschien is ze wel een keer boos geworden ofzo. Wat ook kan gebeuren uiteraard. Zelf weet ik niet zo goed hoe lachen over kan komen bij die kleintjes. Ik wil ze niet het gevoel geven dat ik ze uit lach of hun frustraties weg lach ofzo.

Bedankt, hier heb ik weer wat aan. Ik wordt niet vaak boos op mijn zoontje en helemaal niet op deze momenten. Ik vraag hem inderdaad wel eens om dingen met zijn rustige stem te vragen. Dat ga ik hierbij ook doen, als ik het prima vind om ermee te stoppen. Verder wat ik eerder zei, naar het waarom vragen en goede om dan mij te laten helpen.

Ik er 's ochtends altijd yoghurt met vruchtjes. Toen ik er een keer rabarber in deed in plaats van vruchtjes, heeft mijn zoontje gekrijst totdat ik de laatste hap op had een als had opgeruimd. Heb hem rustig benaderd en laten weten dat ik doorhad dat hij het vervelend vond, maar dat ik het heel lekker vond en mee niet van de wijs laten brengen. Daarna nooit meer zo'n heftige bui gehad. Zou er zeker niet in mee gaan, maar wel heel begripvol en rustig blijven.

Ben ik dan de enige die het eigenlijk prima vindt om gewoon te doen wat hij vraagt? Vanochtend zei hij bijvoorbeeld dat ik een boterham pindakaas moest eten ipv beleg dat ik eigenlijk had uitgekozen. Dan denk ik: ik snap dat je dat zegt, dat eet ik eigenlijk standaard dus prima, eet ik nu ook een boterham pindakaas. Ik vind het eigenlijk vaak ook een manier om erkenning aan hem te geven, dat zijn wil er ook mag zijn. Zolang het niet te ver doorschiet/er onveilige situaties door ontstaan.

Dit zou ik inderdaad echt niet doen. Daarmaa geef je hem meer zeggenschap dan jezelf. Ik ben helemaal voor je kind serieus nemen en erkenning geven, maar in mijn mening ben je hiermee iets anders aan het doen. Ik zou dan gewoon rustig uitleggen dat je nu hier meer zin in hebt, en andere dagen wel graag pindakaas eet. Als het om zijn eigen brood gaat vind ik het een ander verhaal. Maar dan laat ik hem meestal ook al kiezen.

Ja dahaag. En morgen kiest mijn kind zeker kokosbrood voor mij uit, omdat we dat in huis hebben voor haar vader. Kokosbrood hoef ik echt niet... Nee hoor. Ik kies zelf wat ik op mijn brood wil, wat ik aantrek, enzovoorts

Ik snap niet zo goed waarom een ander je broodbeleg (of het nu je zoon of een ander volwassene is) mag corrigeren. Als het mijn zoon stoort of overprikkeld, dan pas ik me absoluut aan (tenzij dat in de situatie niet kan). Hij krijgt daarin de erkeninning en in duizend andere moment. Maar ik ga mijn beleg, of whatever (wat wat komt er dan nog meer) niet aanpassen voor mij zoon.

Ik denk eerlijk gezegd wel dat je jezelf hiermee in de nesten gaat werken. Want je kind wil dan steeds meer voor je bepalen en gaat ook steeds heftigere driftbuien krijgen als hij zijn zin niet krijgt. Want ja, normaal krijg ik dat wel, waarom nu niet? Ik denk juist dat dit soort gelegenheden prachtige momenten zijn om te leren dat er ook eens nee tegen hem gezegd wordt en dat hij dat te accepteren heeft. Later in het leven gaat ook niet iedereen doen wat hij vraagt.