Overlijden oma (voordat kindjes geboren waren)

Hier moeten we mijn vader missen. Ons zoontje ziet dagelijks zijn foto en we benoemen ook dat dit opa is. Daarnaast staat een vlinder voor mij symbool voor opa (rond zijn overlijden en daarna kwam er steeds een vlindertje kijken en op de stoelen waar ik zat erbij zitten). Als ik een vlinder zie zeg ik ‘kijk, een vlinder. Net als opa’. Daarnaast loopt ons zoontje vrijwel wekelijks met oma naar het graf (de speeltuin zit ernaast) en mag verdriet er bij ons ook zijn. Op vakantie steken we ook een kaarsje voor opa aan. Hier vertellen we dus wel dat opa een sterretje is, en dat je hem op foto’s kan zien. Maar wat de dood is vertellen we als hij er naar doorvraagt, daar is hij nu nog te klein voor (2,5jr)

Wat verdrietig dat oma haar kleinzoon nooit heeft leren kennen. Mijn schoonmoeder is ernstig ziek en heeft niet lang meer. Dus zijn ook bewust bezig hoe hier mee om te gaan. Onze dochter is bijna 3. Toevallig hadden wij laatst in de tuin een vlinder die dood was. Hier samen naar gekeken. En ook duidelijk gemaakt dat de vlinder niet meer kan vliegen en dood is. Toen we later die week in het een dood veldmuisje zagen zei ze meteen al 'muis dood'. Ze snapt dus het verschil tussen slapen en dood. Zelf bemnik niet gelovig dus voor ons zijn verhalen over hemel of sterretje niet van toepassing. Ik zou het gewoon benoemen zoals het voor jullie goed voelt. Dus dat oma dood is en nu in de hemel is en een sterretje is. Wie weet vraagt hij door, of hij neemt het gewoon aan dat het zo is (kinderlogica is soms wel makkelijk en fijn) en mogelijk komen later nog vragen. Volgens mij is het nooit te vroeg om zulke zaken te benoemen maar op elke leeftijd gaat het plan een ander niveau. In ons geval was die vlinder een 'mooi' aanknopingspunt dit onderwerp te bespreken.

Allereerst een compliment dat je je zo verdiept in de gevoelswereld van je kind! Mijn beide ouders zijn overleden, mijn vader al toen ik nog een tiener was en mijn moeder toen onze dochter net 1 was. Er staan in huis foto's van ze, we benoemen ze ook regelmatig en zijzelf doet dat ook: kijk mama, opa ... en oma ... Mag ik nu een keer naar ze toe? En dan leggen we uit dat we dat graag zouden willen, maar dat het niet kan, omdat ze dood zijn. Net zo dood als de slak die we een keer hebben gezien en als de poes van tante ... Dat is voor haar voldoende. We praten veel over ze, ik laat haar foto's en filmpjes van haar met oma zien en ik vertel haar hoe lief ze waren. We praten bewust over dood en niet over sterretjes of de hemel, omdat we niet in de hemel geloven en zaken altijd bij de (directe) naam noemen. De dood is heel abstract, hoe je het ook benoemt. Voor ons en voor zo'n kleintje helemaal. Je doet het hartstikke goed zoals je nu reageert, er is geen goed of fout 🌸

Dank voor het delen. Wat mooi dat jullie een vlinder hebben als symbool voor opa. Bij ons is het een roodborstje. Een beetje hetzelfde idee. Misschien kunnen we daar ook iets mee. Is een mooie vind ik❤️

Ahw wat erg. Mooi dat je het zo al kunt aankleden zeg maar. En de rest wat je zegt ben ik het met je eens. Sterkte en “geniet” nog van de laatste momenten samen, vraag wat je vragen wilt als het nog kan🫶

Mijn vader is overleden voordat mijn zoontje geboren was. Hij is nu nog geen anderhalf, maar ik zou graag het voorbeeld willen nemen aan mijn zus. Haar zoontje was wel al geboren, maar die was nog geen jaar oud toen onze vader kwam te overlijden. Wat zij doet is veel over opa Arie praten. Mijn vader had een specifieke soort auto en haar zoontje is gek op auto’s. Nu is hij vier jaar oud en elke keer als hij de auto ziet, dan heeft hij het over opa Arie. De verhalen die ze vertelt aan haar zoontje over opa Arie, de associatie met de auto en de foto van mijn vader zorgen ervoor dat mijn vader leeft bij haar zoontje. Ik zou dit graag op dezelfde manier manier willen aanpakken met mijn zoontje. Ze is dus niet zozeer bezig met het feit dat hij er niet meer is, maar door herinneringen en verhalen te vertellen zorgt ze ervoor dat hij nog “leeft” in elk geval in de beleving.

Dankjewel! Wat erg ook voor jou, groot gemis.. Vaak is duidelijkheid ook het beste (slak, poes. Zeker tastbaar!) het zet me wel zo aan het denken. Wij zijn ook niet gelovig, maar het geeft me ergens rust t idee van een ster dat ze meekijkt (zei mn moeder ook over opa en dat werkte bij mij ook). Het zal ook een beetje aan mij liggen dat ik de dood soms nog zo’n heftig woord vind. Maar iig bedankt voor het delen. Heel fijn

Heel erg mooi! Daar wil ik ook wat bewuster mee bezig gaan zijn. Heel fijn dat je dit deelt.

Wat verdrietig. Mijn moeder is 10 maanden geleden overleden. Ons zoontje is ruim 2.5 jaar en heeft haar dus meegemaakt. Ik ben nu 33 weken zwanger van onze dochter en ze zal dus opgroeien zonder mijn moeder. Met mijn zoontje ga ik regelmatig naar mijn moeder haar graf, vaak een standaard dag. Ik hou het bij en maak het netjes. Het is ook echt een dingetje van ons samen want ik doe het altijd samen met mijn zoontje( denk aan iets moois maken, bloemetjes kopen, onkruid weghalen, boompjes/bloemetjes planten). Ik praat dan over oma en soms ben ik dan verdrietig. Ik leg het hem dan uit dat oma in de hemel is en dat ik haar vreselijk mis. Wij zijn gelovig dus ik vertel hem ook dat ik blij ben voor oma dat ze bij God mag zijn. Hij praat mij dan vaak na en soms hoor ik hem thuis over oma in de hemel praten tijdens zijn spel. Wij hebben in de woonkamer een hoekje voor mijn moeder met een foto, foto boekje, wat sieraden en spulletjes van haar. Hij mag hier ook aanzitten en kijkt dan ook vaak in het fotoboekje. Zo probeer ik haar in leven te houden in ons leven. Dit ben ik ook van plan met onze dochter. Toch zal dit natuurlijk anders zijn dan voor mijn zoontje, maar hij was net nog geen 2 toen ze stierf. Zijn herinneringen zullen dus voornamelijk zijn wat ik hem vertel en wat we samen doen bij oma haar graf. Ik vind het zelf nog wel soms lastig omdat ik haar nog zo erg mis en ik in mijn eigen verdriet zit, ik een beetje zoek hoe ik oma in zijn herinneringen kan blijven houden, en straks in leven breng bij onze dochter. Maar ik denk dat ik niet meer kan doen dan vertellen en foto's laten zien. Voor iedereen zal iets anders werken/fijn voelen. Ik heb ook het idee dat ik maar wat doe. Het voelt in ieder geval goed en dat is het belangrijkste denk ik.

Mijn moeder is al lang overleden, 10 weken geleden is ons zoontje geboren. Nog geen ervaring dus. Wat ik wel heb gezien bij mijn broer en zijn kinderen, is dat zij bang werden voor sterren omdat oma een ster was geworden. Dit zal natuurlijk niet bij elk kindje zo zijn. Ik vertel vooral mijn 10 weken oude zoontje dat het schilderij waar hij zo graag naar kijkt, gemaakt is door oma en dat oma hem graag had willen ontmoeten. Niet dat hij er wat van mee krijgt nu. Volgens mij zijn er ook goede kinderboeken die uitleggen wat de dood is.

Dag lieve Kersjes, wat verdrietig dat je je moeder verloren bent bij een ongeval. Ik vind het heel mooi hoe je beschrijft ermee om te gaan richting je zoontje. De moeder van mijn man is in 2011 overleden dus die heeft haar kleinzoon (nu bijna 5) ook nooit gekend. Haar foto staat in de woonkamer en we branden op haar verjaardag een kaarsje en staan soms stil bij haar. Hij weet dus dat hij naast mijn moeder nog een oma heeft die in de hemel is en over hem waakt. Hij vraagt ook vaak naar haar, wat zij zou zeggen, welke liedjes ze zong en wat voor eten ze kookte. Dit doen we al sinds hij met aandacht kan kijken naar plaatjes dus inmiddels een jaar of 4. Wat ik eigenlijk zou willen zeggen is vooral je gevoel volgen, neem je kinderen mee in je herinneringen en het gevoel wat daarbij hoort. Echt prachtig voor hun ontwikkeling en lijkt me ook heel fijn voor jou om je moeder toch te betrekken bij haar kleinkinderen ook al is de niet fysiek hier. ❤️

Hier ook ervaring mee toevallig! Mijn man had in het begin over een vlinder als we het over oma hadden. Mijn zoontje werd toen erg bang voor vlinders. Daarom is bij ons nu gewoon oma in de hemel. Voor sommige kindjes zou dit natuurlijk wel kunnen werken en zal het juist heel mooi zijn om een symbool te hebben.

Mijn vader is ook overleden. Zijn foto staat bij ons in de kamer. We hebben het regelmatig over hem. Hoe hij was, wat hij deed of zei etc. We hebben veel filmpjes van mijn vader die we samen kijken en wat ook heel dierbaar voor mij is, is het boekje wat mijn moeder en zusje schreven voor mijn zoon (3) voor zijn geboorte "de avonturen van opa Gerard" hier staan grappige korte verhaaltjes in van de streken die mijn vader had. Bij de bibliotheek zijn ook boekjes voor kinderen die gaan over de dood. Bijv. Kikker en het vogeltje. Toen wij na het lezen van dit boek een dood vogeltje vonden en hadden begraven kwamen er ook vragen over opa. Ik geef eerlijk antwoord op zijn vragen die best direct kunnen zijn.

Mijn moeder was overleden voor de kinderen er waren. Neem ze 3 keer per jaar mee naar het bos waar ze ligt. Mijn oudste van 5 begint wel steeds meer te vragen over de dood. Geven we gewoon eerlijk antwoord op. Ze weet dat de dood nu eenmaal bestaat. Mijn jongste van 3 heeft er verder nog geen interesse in dus laten we zo. Ze noemen mijn moeder wel oma *...* en vriendin van mijn vader bij voornaam. Ze weten dus dat mijn moeder overleden/ dood is, dat dat hun oma is, dat ze in een bos ligt, dat ik verdrietig ben als we bij haar plekje zijn, dat zij daar niet verdrietig over hoeven te zijn want ze kennen haar niet. Het is gewoon iets waarin je je kind de leiding in kan laten nemen. Vragen eerlijk beantwoorden, en het initiatief bij hun laten. Op die manier weet je ook zeker dat je ze niet opzadelt met dingen waar ze nog niet aan toe zijn

Ze vroeg bij ons uit zichzelf op 2 jarige leeftijd waar onze ouders waren. Verteld dat papa geen mama meer heeft. Dan komt er vanzelf wel een gesprek en meer vragen (of niet, en dat is ook oke)

Mijn vader is jong overleden en heeft de geboorte van de kleinkinderen nooit meegemaakt. Een groot verdriet. Het is wel zo dat met de komst van mijn eigen kinderen ik meer in de "het leven gaat door" motto ben gaan staan. Tuurlijk praten we in de familie nog veel over mijn vader, maar ik heb het er met mijn twee jonge kinderen niet over. Dat komt wel als ze ouder zijn. Ik wil ervoor waken om mijn verdriet over te hevelen naar hun. Zij hebben opa niet gekend en hoeven daar ook niet verdrietig over te zijn. Ben zelf niet van de opa-is-een-ster. Hoewel we allemaal bestaan uit sterrenstof; zijn sterren enorme brandende 'gas 'bollen. Opa heeft een naam en die eren wij met de vernoeming van onze kinderen.

Zeker! Elk kindje zal daarin inderdaad anders zijn. Het is alleen vervelend als ze een negatieve associatie krijgen bij iets moois zoals sterren en vlinders

Ik zou er dus helemaal niet zoveel mee bezig zijn met je kind. Zeker niet als ze zo jong zijn. Iets wat ze nooit gekend hebben dat zegt ze namelijk niet zoveel. Ik heb zelf nooit opa’s en oma’s gehad, waren allemaal al overleden toen ik werd geboren. Tja, ik heb ze nooit gemist, en mijn ouders drongen het ook niet aan me op.

Hier ben ik het wel mee eens. Je kunt herinneringen en verhalen delen, maar ik zou er rekening mee houden dat je kindje jouw moeder niet mist en niet om haar hoeft te rouwen. Het is natuurlijk prima dat je hem meeneemt naar het graf, maar hij heeft geen reden om daar verdrietig te zijn…

En sterkte gewenst aan jou. Het leest alsof je haar erg mist, dat lijkt me heel moeilijk 😘