Partner ergert zich aan kind

Oei, dat klinkt niet als een gezonde situatie. Ik keur het gedrag van je man absoluut niet goed, maar kan het zijn dat hij even moet ontprikkelen na een lange werkdag en even rust nodig heeft? Misschien helpt het om hier afspraken over te maken. Dat als hij thuiskomt hij even hallo zegt en dan 20 minuutjes boven gaat opladen en daarna weer vrolijk naar beneden komt? Je kan het gesprek eens aangaan met de vraag wat hij nodig heeft om er beter mee om te kunnen gaan.

Ik heb een soortgelijk iets maar dan met een baby van 14 weken. Als de baby hoge geluidjes maakt bij voeding snachts roept die wel eens stil, omdat meneer zijn slaap wordt doorbroken... en dan zeg ik: het is een baby, ze snapt stil niet.. Ik denk dat je het heel goed doet mama! Als ouder moet je idd rustig blijven. Kan het zijn dat je man door zijn werk minder kan binden met jullie kind. Wellicht kan hij vaker iets doen met jullie zoon, zodat het "knuffelhormoon" vrijkomt bij je man en hij het meer kan tolereren.

Doet hij wel eens inderdaad even boven niksen, misschien dat standaard doen indd! Misschien dat hij zo geïrriteerd is dat hem wat anders dwars zit, dat hij dat zo afreageert zou ook kunnen. Bedankt voor je reactie 😊

Ja was toen ook al soms zo zei hij hetzelfde. Mannen... 🙈 Doen ze wel eens samen kinderboederij, dat doet ze goed gelukkig!

De keren dat ik hier heb moeten zeggen ‘Halloooo hij is 1 he, wat verwacht je van hem? wie is hier nou de volwassene joh’ kan ik niet op 3847 handen tellen 🤣🤣. Wat ik in mijn omgeving zie is hetzelfde; het lijkt wel alsof mannen gewoon minder geduld hebben ofzo. Ben er elke keer tegenin gegaan en uiteindelijk is het flink verminderd. Je kunt gewoon niet verwachten van kindjes die nog zo klein zijn dat zij hun emoties binnen houden. Dus pas je aan en wees een vent denk ik dan

Zo denk ik ook maar pff vermoeiend om het iedere keer weer te zeggen, vooral omdat hij zich niet makkelijk aanpast of geduld wil hebben. Op de momenten dat ik er wel wat van zeg, wordt het steeds een discussie die dan niet uitgesproken wordt komen niet verder dan... Vaak is het hier zo nou kus dan is het wel weer goed maarja dat werkt niet met alles zo 🙈🤭

Heel eerlijk? Ik herken dit van mezelf. Ik heb die neiging ook en kan het soms echt niet handelen. Maar door jarenlange therapie ken ik mezelf redelijk en weet ik dat het bij mij komt als alles gewoon even teveel is. Drukke werkdag gehad met stress, racen naar huis, nog iets moeten doen voor de volgende dag... Mn hoofd kan dat gehuil er dan niet goed bij hebben. Ik ga er anders mee om, maar ik herken het dus wel. Voor mij inderdaad belangrijk om even een moment rust te hebben. Ik bleef echt serieus wel eens 15min langer op mn werk om eerst rustig een kop thee te drinken. Of ging als ik thuis kwam eerst even een klein blokje om (5min) om te wandelen. Bij mij komt het echt door teveel prikkels en stress dus misschien ook goed om bij je partner te checken of er wat speelt en of hij iets nodig heeft? Want waarschijnlijk (bij ons dan) staan die eerste 2 jaar zo enorm in het teken van het kind dat we elkaar soms wel eens vergeten. We moeten als ouders veel en doorzetten en niet teveel klagen en soms loopt daardoor de emmer eens over. Bij de een duurt het lang, de ander kort. De een ontploft en de ander moppett... Maar zou zeker proberen te kijken of er iets bij je man speelt.

Ik wil toch even zeggen dat mijn man absoluut niet zo is. Ik vind dit geen normale houding tegenover een kind, en het is absoluut geen kwestie van "ach zo zijn mannen gewoon hihihihihi" Ik kan me voorstellen dat je soms even overprikkeld raakt, maar dan zeg je dat gewoon normaal tegen je partner en dan zonder je jezelf even af terwijl de ander op de kleine let. Misschien is dat dan een handige tip?

Herkenbaar hoor! Ik heb laatst mijn zwager horen zeggen: "hou eens op met dat kinderachtige gedrag!" Euh, ja vent, het zijn kinderen 😅 Misschien goed om op een rustig moment (dus niet terwijl je kindje huilt, maar later in de avond ofzo) met je partner te praten om te vragen waar hij behoefte aan heeft, en om realistische verwachtingen te scheppen. Dus: een kind dat niet zeurt/jammert gaat niet lukken. Wat heeft hij nodig om hier wel mee om te kunnen gaan? Wil hij een kwartiertje om even thuis te komen voordat de chaos begint? Laat hem dan even in een andere kamer thuiskomen voordat de "gezinstijd" start. Of heeft hij het nodig dat bij een jammerend kind, jij je kindje probeert te helpen? Dat kan, maar dan moet hij koken/tafel dekken etc, want alletwee tegelijk gaat niet lukken. Dat laatste is bij ons de oplossing trouwens, mijn man doet alles voor het avondeten zodat ik in dat overprikkelde uurtje al mijn aandacht voor de kinderen heb, en iedereen dus vrolijk aan tafel kan. Als m'n man dan gegeten heeft kan hij ook een heel stuk beter tegen prikkels en is hij dus weer de leuke papa die ik gewend ben

Heel herkenbaar! Mijn man heeft hetzelfde. Mijn man heeft ook even de tijd nodig om te acclimatiseren en om te kunnen schakelen van werk naar gezinsleven. Hij geeft bij thuiskomst vaak zelf aan waar hij behoefte aan heeft. Even 20 minuutjes rust? Dan loopt hij naar boven. Of juist even rustig het avond eten voorbereiden? Dan neem ik ons zoontje mee naar buiten. Blijf communiceren op rustige momenten. Wat denk je nodig te hebben? Hoe kunnen we dit samen voor iedereen zo fijn mogelijk maken? Ik heb zelf ook mijn momenten dat het eventjes teveel is. Dat is ook niet gek toch?

Als ik moe of niet lekker in mijn vel zit of al een paar dagen een jengelend kind heb, dan kan ik ook weleens zo reageren. Niet goed en niet aardig, maar het gebeurd. Als ik me zo voel dan vraag ik aan mijn vriend om het even over te nemen en dan trek ik mij even terug. Dat hoeft niet eens lang te zijn. En wat bij mij ook helpt: oordopjes of muziek in de oren. Dat haalt de scherpe randjes van het gehuil er ad.

Zo mee eens. Kan me er zo aan ergeren dat in dit soort topics er altijd wordt gezegd ‘mannen zijn gewoon zo’. Nee, mijn vriend is echt niet zo en heeft engelengeduld met onze baby, meer dan ik. Vind echt dat we als vrouwen collectief meer van onze mannen mogen verwachten.

Ik doe ook oordopjes in bij huiluren. Ik houd het dan veel langer vol en mijn man ook. Die zet noise cancellation op met een muziekje. Als je op die manier beter kan blijven troosten en rustiger kan blijven noem ik het een win 😏

Hier ook herkenbaar. Maar mijn is nou eenmaal iets lompen. Maar hij doet het nu wel beter als bij de eerste.

Er zijn altijd uitzonderingen. Maar ik denk dat de meeste mannen er gewoon niet zo goed tegen kunnen ofzo.

Kan het zijn dat je man zelf honger heeft op zo’n moment en dan geïrriteerd raakt van elk klein ding? Tip: onderweg naar huis appel of banaan laten eten, of in de pauze om 15:00 nog iets fatsoenlijks. En misschien de kleine al iets eerder laten eten, hier helpt dat enorm bij het vervelend zijn ‘s avonds. Dan maar niet gezellig samen eten, gezellig is het toch niet ;). Ik begin heel vaak alvast met eten met de kinderen voor partner huis is. Meer rust. Bij ons wel eens voorgekomen dat man écht de kleine begon af te snauwen door het gehuil. Ik heb toen op rustige toon gezegd dat ik dit gedrag niet accepteer en ben de deur uit gegaan met de kleine. Bij thuiskomst nogmaals herhaald dat als ik merk dat hij zich nogmaals gedraagt als een klein kind met driftbuien, zich niet kan inhouden bij onze kleine, ik de volgende keer langer weg blijf. Ik wil een veilige situatie voor het kind, ook (soort van) verbale agressie tolereer ik niet. Dit hielp enorm, combinatie van bovenstaande en natuurlijk de gewenning van het gezinsleven. Tropenjaren zijn echt heftig, dat gaat met vallen en opstaan. En soms het gevoel van je partner in zijn slaap willen smoren onder een kussen, andere momenten weer een en al liefde ;).

Herkenbaar... Bij mijn partner komt het echt door overprikkeling door het huilen. Soms heb ik dat zelf ook. Inmiddels weten we dat van elkaar en voelen we aardig aan wat de ander nodig heeft. Mijn man trekt zich graag even boven terug als het hem te veel wordt en ik ga regelmatig even een rondje lopen. Heb je weleens uitgevraagd wat er achter zit?

En wat Regen123 zegt doen wij ook. De kinderen eten vaak om half 5 al omdat ze dan niet meer te genieten zijn. Dan eten wij iets later op een rustig moment..

Ik lees eigenlijk dat jij veel begrip hebt voor je zoon dat hij zo doet als hij moe is, en tegelijkertijd helemaal geen begrip hebt voor je man dat hij het gepiep niet aan kan als hij moe is. Dat lijkt me ook niet fijn voor je man, dat hij niet moe mag zijn en je kindje wel. Dont get me wrong. Je hebt in principe gelijk. Maar het lukt hem niet die knop om te zetten en ik denk dat t nog moeilijker is doordat hij van jou hoort dat HIJ het niet goed doet, ipv dat ze beiden moe zijn. Misschien kan je afspreken dat je man even half uurtje voor zichzelf heeft oid om bij te komen van werk? Hierom bij hem weggaan lijkt me voor niemand het beste en zeker niet voor je kindje...

Onze dochter werd heel hangerig, huilerig en vervelend voor etenstijd. Wat bij ons hielp om haar mee te laten helpen. Samen iets uit de kast pakken, leertoren bij het aanrecht, soepstengel eten. Partner en ik hebben afgesproken om elkaar er op aan te spreken als we kortaf/ongeduldig worden en het dan even over te nemen.