Peuter 2.5 heel verlegen

Ik lees het gewoon als een "kat uit de boom kijker". Maar ik ben zelf ook zo, mijn man ook, onze dochter ook. We zijn ook typische introverts. En wij hebben nooit mensen over de vloer en we gaan ook nooit naar anderen, dus een "goed voorbeeld" zijn we ook niet (de wereld is gebouwd voor extraverts). Ik denk dat ze jullie voorbeeld vanzelf zal volgen, en dat ze er vanzelf aan went. Maar als dat niet zo is: het is niet iets ergs. Ik zie terughoudendheid in ieder geval niet als iets ergs. Ik zou haar niet aandringen om toch te spelen of te spreken, maar dat aan haar over laten. Hier gaat dochter trouwens 2x per week naar de peuterspeelzaal sinds ze 2 jaar en 10 maanden is. Ze vermijdt het als er veel kindjes bij elkaar zijn en vindt kinderen snel eng. Maar ze vindt het prima om zelf te spelen en is dan ook in zichzelf aan het zingen (het teken dat ze op haar gemak is). Laatst zei de juf dat ze een ander kindje een auto wilde geven, maar ze durfde op het laatst toch niet. Maar het is vooruitgang. Ze doet het alleen in haar eigen tempo op haar eigen manier. Niets mis mee in mijn ogen!

Erkenning voor mijn peuter van dezelfde leeftijd! Wat mij geruststelt is dat ik het al van oudere nichtjes uit de familie ken, die waren op die leeftijd ook zo bescheten en zijn inmiddels 7+ en helemaal niet meer zo schuchter, doen een sport, hebben veel vriendinnen. Denk dat het eerder met sensitiviteit te maken heeft van deze kinderen, misschien vind je herkenning als je op “hoogsensitiviteit” googelt. Misschien ook niet, is meer een idee. Ik vind het heel vaak erg irritant als we ergens zijn en mijn peuter kleeft alleen aan mij maar ik denk dat het het beste is om onze kinderen de veiligheid te bieden die ze vragen, dus ik zou ze echt niet uitdagen als ze dat niet zien zitten en eng vinden. Als ze zich veilig voelen bij ons ouders kunnen ze zich ook ontwikkelen in hun sociale vaardigheden, beter dan dingen te forceren. Daar geloof ik echt in maar vind het soms alsnog zwaar en irritant als alle kinderen op een verjaardag leuk samen spelen en mijn kind alleen bij mij wil zijn….

Hier ook een introverte dame die de kat uit de boom kijkt. Zelf ben ik ook introvert en voel ik me niet snel op mijn gemak bij vreemden. Een praatje maken met iemand in de winkel is geen probleem maar tijdens een verjaardag waar ik niemand ken klap ik helemaal dicht. Mijn dochter heeft veel moeite met vreemden maar wel heel veel vriendinnetjes in de klas en iedereen is gek op haar. Ze moet altijd in nieuwe situaties even "ontdooien" Dé tip, haar gevoel erkennen en haar vooral niet dwingen. Mijn dochtertje en ik zijn beiden wel hoogsensitief, misschien herken je daar iets in ?

Hier ook een stille muis in sociale situaties. In het begin merkte ik dat ik allemaal excuusjes uitsprak om andere mensen op hun gemak te stellen: 'ligt niet aan jou hoor, ze is gewoon verlegen' maar daar ben ik nu mee gestopt. Ik merk dat ze nl met andere kinderen redelijk goed gaat en ook best sociaal is, alleen volwassenen die ze niet (goed) kent gaat ze graag uit de weg, of daar kijkt ze de kat bij uit de boom. Vind ik op zich niks mis mee. Daarnaast zijn mijn man en ik redelijk introvert dus ze heeft het niet van vreemden haha.

Niet dwingen is idd een goede tip! Als ze lekker veilig bij jullie wil zitten en op die manier de sociale situatie wil bekijken, leert ze er denk ik ook heel veel van.

Bij "de kat uit de boom kijken" ontdooien kinderen uiteindelijk. Dat gebeurd bij haar dus helemaal niet helaas. Ook niet bij andere kindjes waardoor ze dus geen vriendjes maakt. We laten haar haar eigen ding doen en pushen haar ook niet, dat werkt alleen maar averechts en geeft haar het gevoel dat ze niet goed genoeg is. Ik geloof ook dat ze introvert is. Alleen heb ik het idee dat dat echt tot het extreme is. Mijn man is extravert en ik zit er een beetje tussenin waardoor het lastig is om ons in haar te verplaatsen.

Hoogsensitief herken ik voor 50% bij haar. Sommige punten zijn op haar leeftijd nog moeilijk te bepalen. Pushen doen we haar niet. We willen wel dat ze zich op haar gemak voelt en haar het idee geven dat ze goed is zoals ze is 😊

Ik heb ook 2 van zulke kinderen. Nooit wat achter gezocht. Is gewoon n karakterding. Wij zijn zelf ook niet bepaald extravert. Ervaring is hier dan het beter wordt als ze ouder worden. Zo rond 3… en nu is m’n dochter 5 en is ze het eigenlijk wel kwijt bij mensen die we kennen.

Ik denk niet dat het meteen een stempel hoeft te hebben. Misschien even met haar meespelen als je bij anderen bent. Mijn jongste heeft dat ook wat meer nodig, dat ik er even bij zit, en bij binnenkomst even op schoot te zitten. Dan neem ik steeds meer afstand en is hij uiteindelijk toch aan het spelen. Hij heeft ook een grote broer met wie hij mee kan dus dat scheelt ook. Wat ik vooral altijd vervelend vind zijn de opmerkingen van anderen. Ja die van ons is zoooo sociaal, die zou echt nooit zo op schoot blijven zitten als die van jullie. Nou zeg, wat is díé verlegen zeg. Moet die niet spelen dan. Komt hij wel eens ergens?

Ik maakte eerst ook elke keer excuses: ze is verlegen. Daar zijn we ook mee gestopt, ze heeft dondersgoed door wat we daarmee bedoelen en krijgt dan het gevoel dat we haar een label meegeven. Dat willen we natuurlijk niet 😬

Fijn om te lezen dat het bij jou kinderen beter is geworden! Dit lees of hoor ik dus nergens, waardoor ik deze vraag ook op dit forum stel. Ik lees en hoor alleen dat kinderen ontdooien nadat ze de kat uit de boom hebben gekeken maar voor de rest niks.

Soms werkt meespelen even. We hebben daar nu alleen niet veel tijd voor vanwege haar kleine broertje (nu 6 weken oud) en op het dagverblijf kan dat natuurlijk niet. Mijn dochter is de oudste dus heeft helaas niemand waarbij ze dan mee gaat spelen Die opmerkingen herken ik, alleen meer: wat is ze verlegen! Wij benoemen dat expres niet om haar niet het idee te geven dat ze niet goed genoeg is zoals ze is. Ze zal anders nooit ontdooien en ik geloof erin dat dat ook niet goed is voor haar zelfvertrouwen 🙈

Ze komt wel veel bij opa en oma's. Bij de ene oma is er soms een nichtje van 14 maanden ouder. Daar speelt ze heel zoet mee. Voor de rest gaan we wel eens op visite en krijgen we wel eens visite, zowel met als zonder kinderen. Niet elke week, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Nu hebben we zelf veel kraamvisite dus ziet ze heel veel (onbekende) mensen.

Hoi, heel herkenbaar. Zowel m'n zoontje als ikzelf als kind. Als ik naar je reacties en bericht kijk is het goed om je te realiseren dat met het zoeken naar evt. stempels en de angst die je hebt dat ze geen vriendjes krijgt, je haar eigenlijk al niet helemaal neemt zoals ze is. Jij wilt iets voor haar, maar gaat in je hoofd voorbij aan de behoefte die zij heeft. Ergens in je achterhoofd heb jij een soort weerstand als ze aan je been blijft hangen door de angst die je beschrijft. Ik geloof er sterk in dat als je vooral kijkt naar de behoeftes van je kind, ze vanzelf wel gaan ontdekken, ook al duurt dat jaren. Op dit moment interesseert het haar gewoon niet, maar vindt ze het blijkbaar te spannend. Snap dat het lastig is om daar mee om te gaan als je het zelf niet zo herkent, mooi dat je het ook niet meer als zodanig benoemt. Ons helpt het om vooral vanuit de behoefte van ons zoontje te beredeneren en niet 'oh hij is verlegen'. Maar probeer die angst vooral niet door te laten sijpelen in je benadering naar haar toe. Komt uiteindelijk echt wel goed als ze daar behoefte aan. Echt samenspelen doen ze überhaupt niet dus deze leeftijd is zeker nog niet voorspellend. Succes!

Natuurlijk onzin dat ze haar dan niet neemt zoals ze is, maar vooral passende hulp wilt krijgen mocht dat nodig zijn.

Dank voor je reactie. Ik neem haar wel zoals ze is omdat ik weet dat haar veranderen niet kan. Ikzelf zou ook niet willen dat iemand mij anders wil maken dan ik ben 😊 Ik ben vooral op zoek naar ervaringen van anderen en tips hoe met haar karakter om te gaan. Ze zonderd zichzelf namelijk altijd af. Dat ze verlegen is bij volwassenen snap ik. Zo waren mijn man en ik beide ook als kind. Maar doordat ze helemaal geen benadering zoeken naar andere kinderen van haar leeftijd, zelfs niet de kinderen die ze al 6 maanden 1 dag in de week ziet, vraag ik me af hoe ze zich hierin gaat ontwikkelen en of ze in de toekomst een beetje vriendjes zou kunnen maken.

Precies dit 😊 Aan karakter kan (en zou ik ook niet willen) ik niets veranderen. Ik wil weten hoe ik hiermee om kan gaan om het voor haar het beste te maken en wil weten of er mensen zijn met ervaring in dit gedrag en hoe het zich ontwikkelt heeft op de basisschool.

Heel herkenbaar van mijzelf. Vroeger moest ik nog net niet huilen als ik jarig was of bij Sinterklaas bijvoorbeeld. Vreemde mensen bij ons in huis of volwassene die mij een vraag stelden, ik kroop nog net niet terug mijn moeder in. Kinderen ging bij mij dan wel wat beter. Hier is het grotendeels weggetrokken. Ik zou mijzelf nu als ambivert omschrijven (tussen extravert en introvert in). Sociaal zijn kan ik prima, maar kost bakken energie. En dan heb ik het meer over sociaal wenselijk. Er zijn maar een handje vol mensen die de echte ‘ik’ te zien krijgen.

Misschien dat je je kan verdiepen in het introvert zijn. En ook vooral kijken naar waar je dochter behoefte aan heeft. Ik ben zelf introvert en in nieuwe situaties observeer ik heel veel en kijk ik dus de kat uit de boom. Je zegt dat ze niet ontdooit, maar misschien dat ze nog niet op t punt komt dat ze op haar gemak is. Of ze wil nog even verder observeren. Misschien kan je spelenderwijs vragen wat ze allemaal heeft opgemerkt aan het bezoek of de gesprekken waar ze bij zit. Introvert zijn wordt soms bijna als een gedragsprobleem gezien en dat is echt zonde. Zelf heb ik heel lang gedacht dat er iets aan me mankeerde tot ik er achter kwam dat ik introvert was. Dus als je nu denkt te weten dat je dochter introvert is is dat voor jouw dochter hartstikke fijn. Dan kan je haar helpen normaal te voelen in deze extraverte wereld. En het hebben van vriendjes, misschien vindt ze wel niemand leuk op de opvang. Vaak hebben introverte mensen niet heel veel vrienden maar de vriendschappen die ze hebben zijn vaak wel veel diepgaander. Ik zou zoals anderen zeggen inderdaad niet gaan pushen.

Nouja goed, dat zie ik anders. En ik bedoel meer dat je kind het aanvoelt als ouders eigenlijk willen dat ze ander gedrag vertonen. In dit geval wil jij als ouder dat ze 'socialer' gedrag vertoont en - vul ik in - bent enigszins teleurgesteld als ze alleen bij jou als ouder blijft. En voor mij hielp het om daar bij stil te staan als ouder, vandaar is dit mijn tip omdat ik milder naar m'n kind kijk. Maar goed, als dat niet is waar je naar op zoek bent dan krijg je vast andere tips van anderen en kun je evt. bij een opvoedhulp bij je gemeente terecht met je vragen/onzekerheden hiervoor. Misschien kan dat helpen.