Peuter accepteert zusje (8mnd) nog steeds niet

Ik denk dat je voor nuttige tips misschien wat meer moet delen over jullie kant van de interacties. Wat zeggen jullie als hij zo doet? En wat waren de omstandigheden waarin jullie tweede geboren was? Was hij een poosje van huis? Zijn er bijzonderheden omtrent haar geboorte? Hoe hebben jullie ze aan elkaar voorgesteld? En hoe is hij naar andere kindjes? Het lijkt op het eerste oog misschien wat zorgelijk, maar er zijn veel details niet bekend nu, dus wellicht is er een heel logische verklaring.

Eens!

We zeggen dan dat is niet lief, dat doet je zusje pijn. En als hij haar echt slaat of pijn doet krijgt hij 'straf', dan zetten we hem in de keuken en het traphekje dicht. Dan ga ik na 1/2 minuten naar hem toe en dan leg ik het nog een keer uit, maar lijkt wel alsof hij er schijt aan heeft. Omstandigheden waren prima tijdens en rondom de geboorte. Hij is een nachtje weg gaan logeren, maar dat deed hij wel vaker. Zodra we naar huis mochten hebben we hem meteen opgehaald en is hij mee naar huis gegaan en hebben we hem voorgesteld. Zijn verder geen bijzonderheden. We hebben haar voorgesteld door de autostoel mee naar binnen te nemen en onze zoon op onze armen te nemen en haar aan hem laten zien terwijl ze in de stoel zat. Naar andere kindjes is hij heel leuk, speelt lekker samen met andere kindjes

Misschien heeft het vooral nog een beetje tijd nodig? Ze zijn allebei nog erg klein.

geen tip, maar wel herkenning. bij ons schelen ze ook 1 jaar en 8 maanden. de jongste is nu 13 maanden en sinds hij kan lopen en ze dus meer samen kunnen spelen gaat het echt een stuk beter. nog steeds krijgt hij soms een grom maar ook steeds vaker dat zijn broer lief iets doet. nog even volhouden dus.

Communiceer je veel in de zin van dat je peuter even moet wachten omdat de baby een schone luier moet/getroost moet worden/fles/borst krijgt etc. En doe je dit ook weleens andersom? Ik merk dat dat hier heel erg helpt. Hier dochter van 1j9m en zoon van 4 maanden. Dus dat ik tegen zoon zeg; “Even wachten, ik ben even met je zus bezig.” “ ik kom er zo aan. Ik ben even met *naam dochter* aan het tekenen” Zo heeft de oudste niet telkens het gevoel dat alleen zij telkens op vanalles moet wachten en de jongste begrijpt het toch niet 😅 Verder zo min mogelijk op de jongste proberen af te schuiven. Dus niet we kunnen nu dit niet doen want je zus moet slapen/de fles. Maar iets anders bedenken. Verder heeft het vooral tijd nodig. Ik merk hier vooral dat als de oudste geen aandacht krijgt/negatieve aandacht krijgt dat ze dan heel negatief naar haar broertje kan doen. Ze mag ook veel meehelpen hier dat vind ze leuk. Dus ‘s ochtends doet zij zijn slaapzak open maken, ze geeft doekjes aan met luier verschonen, mag ook weleens de fles vasthouden etc.

Een antwoord waar ik stiekem op hoopte... omdat hij laatst naar haar toe ging om samen te fietsen en echt aan haar begon te trekken had ik ook het idee dat hij gewoon samen wil spelen ipv dat ze wat in haar wipstoel zit of in de box ligt etc

Ja ik geef inderdaad aan mama is even bezig met de fles geven ik kom zo weer met jou spelen, maar hij geeft hier geen gehoor aan en blijft door gaan met slaan en schreeuwen. Als ik alleen ben met de kinderen krijgt de baby eigenlijk heel weinig aandacht omdat de peuter veel aandacht opeist. Het is dus ook niet zo dat ik onze peuter veel minder aandacht geef ofzo... meehelpen vind onze peuter niet leuk, heel af en toe dat hij wel eens een lepel met fruit in de mond van de baby wilt stoppen maar verder ook niks Ga dat eens proberen van de slaapzak open maken, misschien vind hij dat wel leuk

Ja ik vind 8 maanden al zo lang tijd, vraag me af hoelang hij nog nodig heeft ...... 🥲

Ik weet niet of straf werkt op deze leeftijd. Als ik jou was zou ik vooral heel veel proberen te zeggen en voor te doen wat wél mag: speeltje aangeven, kiekeboe spelen, zachtjes aaien, etc

Volgens mij bedoelde MomAy het ook juist andersom, dus tegen je jongste met enige regelmaat zeggen: 'even wachten *naam jongste*, ik ben even met je broer aan het tekenen/spelen/eten/whatever'. Gaat er dan niet om dat je jongste dat per se begrijpt, maar puur dat je oudste merkt dat het twee kanten op gaat. Dat hij voelt dat het "in balans" is zeg maar. Of bedoelde jij dat ook? Succes!

Geen herkenning hier, maar misschien een makkelijke tip (als je dat nog niet doet). Bij onze zoontjes (2,5 jaar oud en 11 weken oud) benoemen we vooral heel vaak als de oudste iets lief/flink doet naar de baby toe. In de trant van "wat ben jij lief voor de baby zeg!" als hij bv het tutje komt brengen. We merken dat hij van die positieve aandacht heel blij wordt en dan ook het lieve gedrag vaak gaat herhalen. Verder leggen we ook absoluut geen druk op hun onderlinge relatie, hij hoeft van ons niet met de baby bezig te zijn, dat ongedwongene lijkt wel te helpen. Maar ik heb makkelijk praten besef ik, want ons oudste zoontje heeft de baby meteen aanvaard.

Dat doe ik inderdaad niet zo heel veel, ga ik eens doen! Thanks

Maar moet ik slaan dan maar accepteren? Vanaf wanneer kun je gaan straffen?

Ohh wat lastig! Ik heb 1 middag in de week samen met mijn oudste, dan is de jongste naar de opvang (vanwege mijn fysieke beperking red ik het niet met beiden tegelijk). De oudste geniet dan echt van die 1 op 1 aandacht. Misschien ook een idee, ook al snap ik dat dat niet altijd kan hoor!

Speen geeft hij inderdaad wel vaker en dan zeg ik inderdaad ook 'wat ben jij lief zeg! Grote jongen ben jij!'. Maar 2 minuten later is hij weer boos en trekt hij de speen uit haar mond en gooit haar knuffel weg.. Van ons hoeft hij ook niet met zijn zusje bezig te zijn, we laten hem eigenlijk gewoon maar dan krijgen we dit dus..

Als ik alleen ben met onze zoon is hij inderdaad ook echt heeel lief

Tussen mijn kinderen zit exact hetzelfde leeftijdsverschil. Ik herken dit specifieke probleem niet. Wel heb ik een opstandige peuter, en wat helpt is echt het positieve aandacht geven en het negatieve negeren. Daardoor doet ze veel leuker en liever en goed luisteren want dan krijgt ze leuke aandacht. Als zij slaat of schopt zet ik haar bij mij weg, wel in dezelfde kamer, maar zeg er niets bij. En doe je 1 op 1 dingen met je zoontje zonder je dochter erbij? Wellicht dat dat kan helpen

Deels herkenbaar hoor. Kleine zus krijgt hier ook af en toe een duw, klets, etc.. vooral sinds ze zelf kan bewegen, want nu komt ze in zijn gebied en kan ze aan zijn spullen. Hier is de regel dat als je iemand pijn doet je sorry moet zeggen en een kus of knuffel geven. Dat doet hij wel op vraag. Maar dan nog gebeurt het, want ze hebben natuurlijk nog maar beperkte impulscontrole die kleintjes. Ik probeer er verder niet te zwaar aan te tillen, soms wordt ik wel eens boos maar dat is meer mijn eigen onmacht. Verder snapt hij dat ook niet helemaal (soms is hij gewoon wild en snapt hij de gevolgen niet) maar dat hoort bij zijn leeftijd en verwacht ik niet. Hij leert in elk geval sorry zeggen. Wat hier wel.helpt als hij geïrriteerd raakt door iets wat zij doet, is haar intentie benoemen of positief te kaderen. Bvb als hij boos is omdat zij hem vastgrijpt zegt ik "oooh zusje wil je knuffelen" of als ze kruipt naar waar hij aan het spelen is "zusje vind het supermooi wat jij aan het maken bent. Ze wil ook even kijken". Etc. Door haar gedrag positief en op hem gericht te kaderen, voelt hij zich vaak geliefd door haar en dan doet hij vaak lief terug.

Los van de oorzaak, denk ik wel dat je te hoge verwachtingen hebt van zijn mogelijkheden om gedrag te veranderen. Een kind van die leeftijd , en ook nog ouder, reageert heel erg vanuit emotie. Ze kunnen nog niet rationeel nadenken over gedrag. En daarom dus ook heel normaal dat hij dingen blijft doen, ondanks dat jij hem er op aanspreekt. Het is dus niet zo dat hij er schijt aan heeft, zoals jij zegt. Hij kan nog geen bewuste keuzes maken in gedrag. En dus heeft straffen ook echt geen zin. Ik heb mijn zoon van 12 nog nooit straf gegeven, en hij was echt een hele hele intense peuter en kleuter. En nu is het een hele lieve, aangepaste jongen. Straf leidt alleen maar tot nog meer ongewenst gedrag. Het hem niet kwalijk nemen dat hij zijn gedrag niet aanpast... niet denken dat hij het met opzet doet... Dat helpt je misschien al een beetje om er met andere ogen naar te kijken . Hij doet niet moeilijk, hij hééft het moeilijk en daarom doet hij zo. Hij kan nog niet in woorden zeggen: 'mam, ik vind het echt lastig dat ik je nu moet delen. Ik ben er verdrietig/boos om'. Hij uit zijn gevoelens op deze manier. En hier mee wil ik NIET zeggen dat zijn gedrag dan maar door de vingers moet worden gezien. Echt niet. Maar de weg om het aan te pakken, is niet via hem/straf. Het zal vooral zitten in meer 1 op 1 tijd, Positieve benadering, hem laten weten dat de baby ook op hem moet wachten, en vooral: dat hij het nog steeds moeilijk mag vinden dat hij nu niet meer alleen is. Straf zou het probleem overigens nog groter maken. Want (in zijn ogen) door de baby krijgt hij straf, én je scheidt hem van je. Al is het maar kort. Toch is het scheiding, terwijl hij misschien juist meer verbinding nodig heeft.