Peuter bang

Ik volg heel graag. Hier ook! Als ik of mijn man erbij gaat liggen gaat het prima, maar als we aanstalten maken om weg te gaan lijkt be bangig.

Onze dochter had dit begin dit jaar ook. Er was niet echt een duidelijke reden maar ineens ging zelf slapen helemaal niet meer. Het enige wat hielp was haar op schoot in slaap laten vallen en in bedje leggen. Ze heeft ook veel bij ons geslapen hier door. Waar ze bang voor was, geen idee! Ze kon het niet uitleggen. We hadden er eerst vreselijk frustraties om maar hebben het op een gegeven moment los gelaten. Haar nabijheid geven hielp. We vertellen elke avond dat we haar gewoon kunnen horen en komen als er iets is en hebben geoefend met roepen/babyfoon zodat ze het zelf kon ervaren. Inmiddels gaat het stukken beter. We hoeven niet meer elke avond met dr te zitten en áls we dat doen is ze vaak met 5 minuten vertrokken. Mijn devies zou dus zijn, geef de nabijheid waar ze om vraagt en heb geduld…

Onze dochter had dit ook net een poosje na ze 2 is geworden. Elke nacht was het gillen en huilen. Toen we voor ons zoontje in het ziekenhuis waren bij de kinderneuroloog en kinderarts van het ziekenhuis er maar eens naar gevraagt. Hun vertelden dat rond die tijd de fantasie van een kind beginnen te werken. En omdat ze fantasie en realiteit nog niet kunnen scheiden ze daardoor bang voor de meest rare dingen kunnen worden (bijv het douche putje dat het water erin verdwijnt maar hun dus mischien ook wel) door dit dromen ze ook ineens meer en omdat ze niet weten dat dit niet echt is zijn ze daarna ook erg bang dat het echt was. Gelukkig is dit een fase al duurd dit wel best lang. Het enige wat je dan kan doen Is ze gerust stellen. Bij ons hielp een lampje wat steeds van kleur veranderde nog wel iets. Ipv 5x op een nacht gillen was het 2x maar echt over ging het niet. Nu ze 3 is is het gelukkig al een paar maandjes over. Maar we moesten haar echt heel vaak zeggen dat alles goed was er niks aan de hand was en dat wij dicht bij waren voor ze weer rustig werd

Is bij ons ook rond 2jr begonnen. Eerst de 2jr slaapregressie en dat is doorgegaan met ineens echt bang zijn, nachtmerries etc. Kinderarts bevestigde dat op deze leeftijd de fantasie en zo levendiger wordt en ze vaker bang worden voor donker en onbekende schaduwen dat soort dingen. Wij hebben nu altijd een nachtlampje maar blijven er ook bij zitten/liggen tot ze slaapt, al maanden. Overdag proberen veel aan te moedigen dat ze zo'n grote dappere meid is, zelfvertrouwen kweken. Nu sinds een paar weken steeds vaker een hele nacht doorgeslapen zonder dat we er 's nachts naartoe moeten 1-3x om te troosten of terug in slaap te helpen. Best heftige lange fase maar we zien echt die angst/paniek en willen er dus echt voor haar zijn en zouden haar zo nooit laten huilen alleen in het donker ❤️

Ach wat sneu. Als je weet dat het echt angst/paniek is, zou ik idd nabijheid bieden. Die nabijheid kan eventueel steeds wat verder weg, bijvoorbeeld als je net buiten haar kamerdeur zit. Of op een gegeven moment in je eigen bed gaat liggen (als dat redelijk dichtbij is). Overdag zou ik proberen aan je prikkels te denken. Rustige dagen/rustmomenten plannen en niet teveel schermen (helemaal niet voor bedtijd).

Dat is zo super sneu! Bij mijn dochtertje is het begonnen met het vuurwerk, gelukkig kon ze dit verwoorden (heel knap). Bij ons hielp het om de deur een stukje open te laten, heel strak de lakens instoppen om haar heen, lamp op de overloop aan en blijven herhalen dat als er wat is ze mama mag roepen en ik dan meteen kom. Op het begin zei ik zit op de gang als er wat is kom ik meteen. Dit gaf haar een veilig gevoel. Nu roept ze alleen nog als er echt wat is en dan kom ik ook meteen volgens afspraak.