Peuter boos zwangerschap

Haha. Herkenbaar! Toen wij onze kinderen (van 3 en 4 ) vertelden dat er een baby in mama's buik zit, reageerde de oudste met "ik wil dit niet!!!!". Ik weet niet of ik tips heb, trek het me ook niet aan. Met hem kan ik er wel gewoon over praten, dat is in jouw geval nog iets lastiger natuurlijk ivm de leeftijd. Ik denk dat het wel bij trekt, ze kunnen zich er natuurlijk nog weinig bij voorstellen.

Geen ervaring mee nog. Maar wij zijn op dit moment al rond aan het kijken naar boekjes over grote broer worden. We lopen altijd even een boekenwinkel in om te zien wat ze hebben en of het ons aanspreekt zodat we het hem straks aan de hand van een boekje kunnen uitleggen en vertellen. Zijn er zelf ook net zoekende in. Maar misschien is dit voor jullie ook iets om naar te kijken?

Dankjewel voor je reactie. Ja we praten wel met hem, maar is inderdaad net ander niveau waarschijnlijk nog. Trek het me ook niet meer dan dat aan, maar af en toe vind ik het zo sneu voor hem haha, al helpen de hormonen daar vast ook niet bij.

Dankjewel voor je reactie. Ja dat soort boekjes hebben we ook, soms vraagt hij er inderdaad om en lezen we ze samen. Maar proberen er ook niet teveel alleen maar nadruk op te leggen. Jullie ook nog succes met zoeken!

Ons zoontje was bijna 2 jaar toen hij grote broer werd. Wij hebben hem eigenlijk niet echt voorbereid omdat we niet dachten dat hij het al zou begrijpen. De eerste ontmoeting tussen de 2 was hij wat overdonderd en waren er tranen, maar nadien werd hij echt dol op zijn broer en nu kan hij er niet vanaf blijven, wilt de hele tijd kusjes geven etc. Dus ook zonder enige voorbereiding of door iets speciaal te doen, kan het ook gewoon goed komen 😊

Dankjewel voor je reactie en geruststellende woorden. Ik voel inderdaad ook wel het vertrouwen dat het goed gaat komen. Ondertussen mag er natuurlijk ook gewoon de ruimte voor wennen zijn :)

Wij hebben er eigenlijk vrij weinig aandacht aan besteed. Wel verteld dat er baby in mama’s buik zat en dat was het. Als hij een vraag had hebben we die beantwoord en verder niks. Toen het einde van de zwangerschap in zicht kwam begon hij zelf ook wat vaker over een baby te hebben, dus hebben we een pop voor hem gekocht. Dat was dan zijn baby. Op gegeven moment was de babykamer af en het bedje stond. Toen wist hij al dat het voor de baby was en hebben we hem verteld dat de baby bij ons komt wonen en slapen (en dus niet meer weg gaat). Dat vond hij oké zolang hij z’n eigen kamer maar had 😂. Toen de baby geboren was hebben we bij de eerste ontmoeting de baby in de cosleeper gelegd en een cadeautje erbij: “kijk de baby heeft een cadeautje voor je meegenomen omdat hij hier komt wonen”. Hij accepteerde het gelukkig heel goed! Uiteraard in kraamperiode wel regelmatig een huilbui gehad omdat hij mama miste (meer aandacht wilde) en we de baby maar weg moesten leggen. Dit is volgens mij heel normaal gedrag en na 3-4 maanden was alles weer rustig.

Maar zou dit echt met je zwangerschap te maken hebben? Zou hij het al doorhebben dat er dus nog een kindje bij komt en de aandacht verdeelt gaat worden? Mijn dochter is 2,5 jaar en zij benoemt ook dat er een broertje in de buik van mama zit. Soms trekt ze m'n shirt omhoog en vraagt of ie er nog zit😂 maar als ik inhoudelijk over broertje, baby etc. vertel dan lijkt ze dat nog niet helemaal te begrijpen of het boeit haar gewoonweg niet😂 Kan het niet ook zo zijn dat de huilbuien en het boos zijn gewoon bij zijn leeftijd horen? Misschien omdat jullie er dieper op in gaan, voelt hij juist dat er dingen gaan veranderen ookal is er misschien voor hem niet heel duidelijk wat.

Wij hebben er zoals in een eerdere reactie ook juist expres weinig aan besteed. Vanuit mijn werk met kinderen in het ziekenhuis heb ik de ervaring dat ouders in spannende situaties soms dingen voor kinderen invullen, en bijvoorbeeld zeggen "het komt goed, mama is bij je", "het is even vervelend maar dan is het zo weer klaar" en dat het kind juist daardoor gaat denken: hee, zou er iets naars kunnen gaan gebeuren? En dan dus juist gestresst raakt. Ik vond het zelf ook heel spannend hoe het zou gaan, maar heb dat daardoor heel bewust bij mezelf gehouden. Mijn dochter was wel een beetje jonger, nog net geen twee. Maar in hoeverre denkt een kind van die leeftijd nou echt "straks houden papa en mama minder van mij als de baby er is"? We hebben er gewoon heel feitelijk over gepraat en verder geen gevoelens benoemd/ingevuld. Op de dag van de geboorte wilde ze niet bij mij of de baby in de buurt komen, maar daarna vond ze het juist ontzettend interessant. Van mij hield ze nog steeds een beetje afstand in de kraamweek, maar dat vond ik eigenlijk ook wel prima voor die paar dagen 😅

Dankjewel voor je reactie. Wij laten hem ook zeker leidend zijn in de aandacht die we eraan geven. Hij begint er de laatste tijd zelf over en we zijn nu tegen het einde van de zwangerschap inderdaad ook meer bezig met dingen klaarzetten. Soms vindt hij dat heel interessant en wil hij graag helpen, soms totaal geen aandacht voor. Dat is beiden helemaal oké. En zijn indedaad ook van plan bij de eerste ontmoeting niet e baby vast te hebben en een cadeautje voor hem te hebben.

Ik denk van wel; zowel als mijn gevoel zegt als vanuit mijn achtergrond in het weken met kinderen. Hij weet niet letterlijk hoe en wat, maar ik ben ervan overtuigd dat kinderen meer aanvoelen dan we denken. Hoe ze dat voelen en wat precies dat kan en probeer ik ook echt niet voor hem in te vullen. Klopt dat een deel ook bij zijn leeftijd hoort, en dat is ook helemaal oké. Uberhaupt is z’n gedrag voor mij helemaal oké, maar ben zoekende in hoe ik hem nog wat meer kan steunen hierin en ben daarbij op zoek naar voorbeelden en ervaringen ter inspiratie :). Ik ga er niet perse dieper op in, als in dat we hem echt zelf leidend laten zijn en echt niet steeds aandacht op vestigen dat er een baby komt, maar we geloven wel in verbaal en non verbaal op zijn niveau ‘met hem praten’ en er voor hem zijn in zijn huilbuien, waar ze ook precies vandaan komen

Dank voor je reactie. Ik denk dat we daar dan net anders instaan. Ik heb zelf ook een achtergrond in het werken met kinderen en heb denk ik misschien een net andere visie op een aantal dingen, wat helemaal oké is denk ik. Al proberen we dus ook echt niet er extra aandacht aan te besteden of vind ik het neit perse extra spannend hoe het zal gaan straks en heb ik daar alle vertrouwen in. Zoals hierboven ook aangeven laten we hem echt zelf leidend zijn en proberen we echt naar hem te kijken zonder alles in te vullen voor hem. Ik geloof zelf wel dat ‘niet praten of niet zeggen’ niet betekent dat een kind het niet voelt, maar goed zoals gezegd volgens mij staan we daar net anders in en is dat helemaal oké :). Was vooral ter inspiratie op zoek naar voorbeelden om te kijken hoe ik hem misschien nog net wat meer kon ondersteunen in deze periode.

Mijn dochter was heel negatief naar mij toen ik zwanger was van haar broertje. Ik mocht niet naar haar kijken, haar niet op schoot, niet tegen haar praten, etc. Ze was bijna 2 toen hij eenmaal geboren werd. Ik heb me er vrij weinig van aangetrokken en de positieve momentjes gekoesterd. Ze vond het allemaal spannend. Nu is ze bijna 6 en komt de derde er bijna aan. Ook dit vindt ze weer spannend, maar uit zich juist in heel veel vragen hoe het gaat zijn als de baby er is, wat er gebeurt als hij veel huilt, etc. Ik vertel haar nu dus heel veel over hoe dat dan verloopt met een bevalling en een newborn. Dat geeft haar zoveel rust! Ik denk achteraf dat ze daar op een bepaald niveau ook behoefte aan had toen ik zwanger was van de tweede. De negativiteit was overigens in 1 keer weg toen haar broertje er was. Ze vond hem niet heel interessant. Inmiddels zijn die twee 4 handen op 1 buik en kunnen ze niet meer zonder elkaar, heel fijn!! Ze spelen het liefst van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat samen 🥰

2 is algemeen een leeftijd met meer emotie die alle kanten opgaat en fases dat mama of papa echt alles is en de ander eigenlijk nergens goed voor is. Ik zou ervoor waken om zijn gedrag steeds te wijten aan de komst van de baby. Mijn 3 jarige vind het verschrikkelijk dat er een baby komt en is daar heel uitgesproken in. Sindsdien knuffelt hij veel en voelt aan dat hij straks aandacht moet delen en vind het spannend. Als hij het echt even moeilijk heeft en het zelf ook betrekt op de baby dan hebben we het erover, maar verder denk ik dat hij wel bijdraait.

Ik vind dit wel interessant om te lezen, die verschillende reacties van kinderen. Besef me nu ook dat het dus niet vanzelfsprekend is dat mijn dochter zo chill met de situatie is.

Dankjewel voor je reactie en het delen van je ervaring hierin. Hier kan ik zeker wat mee, en past ook wel zeker bij hoe ik er in sta. Dank :)

Dat klopt, en zoals hierboven meerdere malen aangegeven is dat echt niet waar het mij om gaat; ik ben me zeker bewust van ontwikkeling van kinderen en wat er allemaal bij de peuterleeftijd komt kijken. Was vooral opzoek naar ervaringen hierin, aangezien ik - en ik denk dat iedereen z’n eigen kind het beste kent - en echt goed kijk zonder alles in proberen te vullen…denk dat er nu gewoon meerdere dingen spelen, waaronder de peuterleeftidj, andere ervaringen op dit moment, maar ook zeker dit. Het enige wat ik daarbij zocht was wat inspiratie om te zoeken naar hoe ik er nog beter voor hem kan zijn. Snap dat de reactie goed bedoeld is hoor :), en hier wordt zeker ook geknuffeld etc en niet continu nadruk op gelegd of gezegd dat alles door de komst van een baby komt zoals gesuggereerd wordt.

Zou het kunnen dat hij o.a. ook steeds vaker boos/verdrietig/overstuur is omdat hij veranderingen bij jou merkt, in praktische zin - ik weet niet hoeveel weken je zwanger bent? maar mijn ervaring was dat mijn peuter van 2 de veranderingen merkte dat ik bijvoorbeeld minder op de grond bij hem ging zitten om samen te spelen, minder met hem ging stoeien, niet meer samen op de fiets, minder ver samen wandelen etc. Dus een direct merkbaar gevolg van de zwangerschap, met name richting het einde van de zwangerschap (wat hij natuurlijk ook nog niet helemaal begreep). Hier hielp het om bewust elke dag momenten samen iets leuks te blijven ondernemen (maar dan voor mij wat rustiger, zoals samen boekjes lezen en knuffelen op de bank, kietelen en samen lachen etc.), en mijn man wat vaker wat meer fysieke activiteitjes met hem te laten ondernemen, zoals op de fiets naar de kinderboerderij of een wat langere wandeling (meteen ook één-op-één tijd samen). Misschien heb je er niks aan, maar je vroeg om eigen ervaringen/ praktische tips :) Dit was o a. één van de manieren/dingen die hier hielpen om continuïteit te bieden en te laten voelen dat we hem nog net zo belangrijk vonden te midden van alle (aanstaande) veranderingen.

Misschien ben je er wat teveel mee bezig? Het is denk ik voor hem nog zo lastig te begrijpen allemaal. Ik zou het wat loslaten. Hij heeft ook helemaal geen besef van hoe lang het allemaal nog duurt. De fases die jij noemt zijn heel passend bij de leeftijd.

Ons zoontje was 21 maanden bij de geboorte van de tweeling. Ervoor had ik niet het idee dat hij er veel mee bezig was, al benoemde we de buik en had hij een boek met ik word grote broer die hij er wel vaak bij pakte. Toen ze geboren waren prematuur hebben we foto’s opgehangen op ooghoogte. We benoemden de namen etc. Na de geboorte kon hij er minimaal bij omdat hij in contact was geweest met kindje met waterpokken en later het ook zelf kreeg. Sinds ze thuis zijn, dat is nu 4 weken is het veel aaien en kusjes geven (wel de babies beschermen, want oh wat is hij lomp in z’n liefde). Enige is dat op het moment, vooral avond als ook hij aandacht wil, hij gaat lopen etteren soms. Wel heb ik begrepen van vrienden dat sommige ook echt jaloers zijn, expres slaan en trekken aan ledematen. Dat hebben wij gelukkig niet, maar ik vind het wel heftig een combi net geen 2 jarige met 2 babies… er komt zeker een grondbox om rust bij de kleintjes te houden en geen denderende broer eroverheen…