Peuter door het lint

Hii. Wat onwijs lastig zeg. Is het verder van zichzelf een wat drukker kindje? Ik herken het boos worden en geen controle daarover nml wat van adhd.. wil absoluut niet zeggen dat dit het is maar alleen dan ik het herken.. Ik zou vragen bij een huisarts om hulp. Soms blijkt er toch wat achter te zitten, miss is er wel iets gebeurt bij een opvang of opa/oma bijv. Hoeft niet iets groots te zijn maar kan voor een kind ingrijpend zijn. Het lijk alsof hij niet weet waar hij met zijn boosheid heen moet. Kun je hem laten zien dat als hij boos is, bijv wel op een bepaald kussen mag gaan slaan of naar achtertuin gaan en daar een paar keer goed schreeuwt? Dat kan ook enorm helpen.

Kan het zijn dat hij het niet bewust doet en er dus ook niets aan kan doen/geen controle over heeft? Dochter van vrienden had dit ook. Ze was iets ouder toen het begon. Was alleen thuis en niet op school bijvoorbeeld. Ze zei na zo'n 'bui' ook altijd dat ze niet wist waarom ze zo deed en dat ze het zelf ook niet wilde, maar dat ze het niet kon voorkomen of stoppen. Zij is hoogbegaafd. Pas toen ze de juiste ondersteuning/uitdaging kreeg op school en ze wat hulp heeft gekregen (weet niet precies wat voor hulp) gingen die 'buien' over. En terwijl ik dit typ zit ik op bed, omdat zoon van 4,5 jaar weer helemaal overstuur is en de hele buurt bij elkaar schreeuwt tegen mijn man (hopelijk bellen de buren geen 112🤭). Geen land mee te bezeilen🙃 Hij sliep al wel trouwens, maar we moeten hem op tijd laten plassen. En daar wordt hij soms zo boos om. Onze zoon heeft een behoorlijke ontwikkelingsvoorsprong. Mogelijk hoogbegaafd. Maar dat kan nu nog niet officieel getest worden. Wij laten hem 'uitrazen'. Blijven in de buurt. En zorgen dat hij zichzelf geen pijn kan doen. En af en toe moeten we, net als jij, een hand opvangen🥴 Het is niet makkelijk, maar we hebben tot nu toe geen 'oplossing'. Heb je het er al wel eens met het cb over gehad? :)

Heey dank voor je uitgebreide reactie! Nee hij is verder niet druk oid. Wat een goed idee van dat kussen of buiten, dat hebben we nog niet geprobeerd. Ik probeer sowieso elke dag een half uur tot een uur naar buiten te gaan, dit lukt bijna altijd (heb ook nog een baby)

Bedankt voor je uitgebreide reactie! Vind het altijd zo lief als iemand daar zo de tijd voor neemt en meedenkt. Ik denk zeker dat hij het niet bewust doet, hij lijkt er zelf naderhand echt ondersteboven van en hij is eigenlijk echt gewoon heel lief normaal.. Ik ben ook erg bang voor hoogbegaafdheid, ik sta zelf voor de klas en zie zelf zo vaak hoe kinderen hier mee worstelen in onze maatschappij. Hoop gewoon liever dat hij 'lekker gemiddeld' is, maar ik denk niet dat dat realistisch is. Qua praten en onthouden lijkt hij meer een kijd van een jaar of 8 dan bijna 3. Wat fijn dat je vrienden nu hulp hebben! En pittig dat je zoon ook zo heftig reageert. Nee we zijn al heel land niet meer naar het cb geweest, misschien is dat nog een goed idee

Niet dezelfde leeftijd, mijn zoon is jonger (1j9m), en doet dit ook als hij boos is en/of zijn zin niet krijgt. Bewust bijten en slaan en met spullen gooien. Bij mijn zoon denk ik vooral dat dit komt dat hij zichzelf nog niet goed kan uiten in woorden. Maar ook dat hij emotieregulatie nog moet leren. Dat hij grenzen aan het opzoeken is. En ook dat het een beetje bij het karakter van hem hoort. Hij heeft een temperamentvol karaktertje. Zelf geef ik heel duidelijk aan altijd dat het pijn doet en het niet mag. Verder probeer ik hem eerst uit te laten razen. Want als hij in zo'n woedeaanval zit maak ik het inderdaad erger als ik toenadering zoek om te troosten. Dus vooral herkenning. Als enige tip wat ik je kan geven wat misschien werkt, is wanneer je benoemt dat hij iets niet mag, hem een andere optie te geven wat hij wel mag doen. Zo kun je hem afleiden met iets positiefs. Bijv even naar buiten naar de tuin/speeltuin, een tekening maken, speelgoed benoemen waarmee hij wel mag spelen. Straffen heeft m.i. ook echt geen zin. Duidelijk toespreken wel.

Hi, Ik herken wel extreme woede uitbarstingen van onze dochter van 2,5 jaar. Dat kan al simpelweg zijn doordat haar boterham op een verkeerd bordje. ligt volgens haar. Moord en brand, schreeuwen, tot kokhalzen toe. Als ik probeer haar te troosten of toenadering zoek wordt ze eigenlijk alleen maar bozer en slaat ze wild om zich heen. Als ik juist niets doe, ook niet praat, maar gewoon beetje in haar buurt blijf, dan komt ze vanzelf in een rustige fase en dan snikt ze het uit en wil ze weer bij ons zitten. Ik heb zelf niet het idee dat ze voorloopt, ook niet achter ofzo, maar ze ontwikkelen zo snel tegenwoordig. Ik heb haar laatst paar dagen niet gezien ivm werk en echt, ze was gewoon in woordenschat alweer zo vooruit gegaan. Ik kan me voorstellen dat dat enorm veel energie kost om dat te verwerken, dat dat soms uit frustratie eruit komt. Heb je al weleens geprobeerd om het te negeren en niet te troosten? Heel moeilijk, maar ik merk zelf dat de uitbarsting dan toch iets milder verloopt. Sterkte! Het is niet leuk om te zien

Heel erg… M’n dochter is als ze moe is dat ze gaat gillen en heel hard huilen als er iets maar niet naar haar zin gaat. Echt door het lint gaat ze dan. Ik probeer dit 2x lief uit te leggen, maar als ze door gaat, gaat ze gewoon naar haar kamer hoor.. Hier word niet geslagen, geschopt of geschreeuwd. Dan mag ze daar even haar gang gaan en daarna praat ik pas met haar. Als ik dit zo lees dan ben ik blijkbaar niet zo liefdevol als derest 😂

Hoi! Wat vervelend allemaal. Komt je zoontje veel buiten? Spelen, rennen fietsen, bos? Als onze kids niet genoeg buiten zijn geweest. Minimaal 2 uur, dan is het alsof ze in monsters veranderen

Hey, ik las je verhaal en zie precies mijn zoontje er in. Hij is ondertussen 5. Hij beet dan niet, maar had wel zulke boze buien met gooien, hij heeft zelfs speelgoed waar hij heel trots op was kapot gegooid. Hij is hoogst waarschijnlijk hoogbegaafd. Gelukkig zaten wij al op dat spoor vanwege zijn zus. Anders wil het nog wel eens verward worden met autisme of iets anders. Via de huisarts heb ik een verwijzing gekregen, wij hadden zelf al gezinshulp gezocht die ook bekent is met hoogbegaafdheid. Waar het bij ons vaak mis ging is dat op die boze momenten wij ook dingen probeerden uit te leggen, want verbaal is hij zo sterk. Alleen op momenten dat het anders gaat dan hij wil, dan heeft hij daar geen ruimte meer voor in zijn hoofd. Daarnaast zoeken deze kinderen vaak ook een soort vastigheid waardoor ze snappen wat er gebeurt, daardoor kan het heel moeilijk zijn als iets anders gaat dan verwacht. Ik ben dus de meest simpele dingen weer gaan uitleggen. Of bijvoorbeeld toen mijn zoon een keer ziek was mocht hij een boterham ipv warm eten, dan zeg ik heel duidelijk dat dat voor die ene keer is. Anders hoor je de volgende dag, gister mocht het ook. En ja daar had ik dan geen argument tegen in te brengen. Dit is dan niet vanuit autisme, maar duidelijkheid willen hebben. Ken je de boeken van draakje vurig? Dat kan wat herkenning geven bij je kind, mijn zoontje vond het te confronterend als ik hem vergeleek met draakje vurig, want hij schaamde zich er ook voor en vond het niet leuk wat hij deed. Mijn advies eigenlijk is, lees je in in hoogbegaafdheid, zoek iemand bij wie je hulp wilt krijgen en vraag de huisarts voor een verwijzing, desnoods vraag je de huisarts waar je terecht kunt, maar zij moeten alles maar weten, dus hebben soms niet de beste tip die bij jullie als ouders passen. Bereid je daarnaast voor op een herkenningsproces, want mijn man en ik zijn er sinds we dit van onze kinderen weten achter dat wij waarschijnlijk ook hoogbegaafd zijn. Vraag hulp als het nodig is, dat is echt niet gek, ook niet als je zelf in het onderwijs zit en vind dat je dit zou moeten weten. Als het om je eigen kinderen gaat is het zo veel moeilijker. Heel veel succes en ik hoop dat er snel betere tijden komen voor jullie. Hier gaat het nu een stuk beter, op spannende momenten is het soms nog even strijd, maar we hebben het nu vaak snel in de gaten.

Het klinkt alsof de emoties te groot zijn voor z’n kleine lijfje, juist bij kinderen met een voorsprong is dit vaak. Vanuit de gemeente/het cb is er ook vaak een ouder-kind team, waarbij iemand met je mee kan kijken thuis wat voor tips of hulp er nog zou kunnen helpen. Doen jullie al veel aan voorspelbaarheid? Een dagindeling met kaartjes oid. Misschien overkomt de dag hem teveel en probeert hij op andere vlakken controle te krijgen? Het klinkt in ieder geval alsof jullie er al met heel veel liefde en geduld mee omgaan, veel respect daarvoor!

Dit vind ik echt zo’n misplaatste reactie. Je hebt geen idee wat er achter iemands voordeur gebeurt. Dit kan echt heel schadelijk zijn! Het is juist goed dat ze hulp vraagt, maar door dit soort reacties vind ik het niet gek dat mensen het niet durven zeggen, je hoeft maar 1 keer je geduld te verliezen om een kind heel erg te beschadigen en dat gebeurt juist doordat mensen niet om hulp durven vragen.

Ik lees dat je hem probeert te troosten op schoot of in je armen. Het zou kunnen dat hij letterlijk de ruimte nodig heeft om boos te mogen zijn, en dat hem dat zou helpen om juist niet te gaan gooien/slaan/bijten. In zo'n bui nemen de emoties de overhand in het brein. Met troosten of corrigerende woorden spreken we op zo'n moment het denkvermogen aan, maar op dat moment is dat uitgeschakeld of "even ondergeschikt" aan het emotionele deel van het brein. Waardoor het cognitieve deel zich pas laat aanspreken als de emotie wat bedaard is. (Ik ben geen brein-specialist, dus misschien leg ik het niet helemaal goed uit 🤭) Maar het klinkt alsof troosten/in de armen nemen averechts werkt. Het bijten of slaan kan hem dan ook moeilijk kwalijk genomen worden denk ik, het is een primaire reactie om zich af te reageren en "los te maken", zo zou ik het zien (heel eerlijk, als iemand mij zou proberen vast te houden terwijl ik echt goed boos ben zou ik me ook afreageren of misschien wel iemand weg duwen). Goed om te weten is dat kinderen op deze leeftijd ook eenvoudigweg nog geen impulscontrole hebben, dat komt pas later. Dus het is waarschijnlijk geen onwil, maar onvermogen, door zijn leeftijd en ontwikkelingsfase. Ik zou echt aanraden om hem op een rustig moment (dus los van zo'n driftbui) uit te leggen dat boos worden mag en dat iedereen wel eens boos wordt, maar anderen of jezelf pijn doen (of gooien/ iets kapot maken) mag niet; dat is de afspraak. Tijdens zo'n driftbui zou ik echt aanraden om hem de ruimte te geven en dat juist te benoemen: je doet nu heel boos (eventueel kort benoemen wat je zag gebeuren waardoor hij boos werd, dit kan het voor hem duiden), dus ik laat je nu even met rust en als je weer rustig bent reageer ik weer op je. Vaak zeg ik zelf iets als "ik ben/blijf hier en je mag altijd naar me toekomen als je dat wil" (en dan ga ik mijn eigen ding zogenaamd doen, ik blijf niet ernaast zitten zegmaar, maar blijf het wel volgen). Zo kun je hem in de gaten houden (en zonodig kort herinneren aan de afspraak, mocht hij bv gaan gooien) en kan je nabijheid bieden, terwijl je wel de grens aangeeft. Als hij uitgeraasd is en "het verstand het weer doet"😜 kun je er weer op terugkomen om het er met hem over te hebben en uitleg te geven over het gedrag dat je juist wel wil zien. Omgaan met emoties is echt iets dat geleerd moet worden op deze leeftijd. Laat het niet je hart breken als hij weer toenadering zoekt: leer hem (vertellen en voordoen) hoe hij het weer goed kan maken en geef hem hier altijd de gelegenheid voor: rond elke driftbui weer goed af. Zo leer je hem dat als het mis gaat, je het ook weer goed kan maken. Ook dat hoort erbij.

Ik lees eigenlijk helemaal niet dat HulpvaardigeBloem182927 dit verkeerd of vervelend bedoelt. Soms kan dit ook juist een hele goede tip zijn. Een kind uit de situatie halen en op een later moment erop terugkomen als niet meer zo hoog in de emotie zit.

Hier helpt het om haar tijdens driftbui even op de gang te zetten. Dan komt ze na 5 min tot rust en kan ik weer normaal met haar praten. Tuurlijk zal het pedagogisch niet de juiste manier zijn. Maar op zo'n moment als ze door lint gaat en gaat schreeuwen is ze niet te bereiken en helpt het al helemaal niet als ik haar ga troosten of knuffelen. Dit doe ik dus als ze weer rustig is.

Onze dochter is nu 3,5. We hebben het een paar keer gehad dat ze zo boos en verdrietig te gelijk werd en dat ze even niet uit haar worden kwam. En niet tegen ons wilde praten. Ze had wel echt een uitbarsting. We wisten in het begin niet wat te doen. Me man en ik zijn allebei erg met haar betrokken. En deden het elk op ons eigen manier. Ik ging vaak op 2/3 meter afstand op de grond zitten. Ik probeerde niet het gesprek aan te gaan. Ik stak dan mijn armen naar haar uit. Kom maar een kroellie halen. Als je er aan toe bent. Ze sloeg ze in het begin hard tegen me armen aan. Dan trok ik ze weg. En probeerde het een paar min later weer. Net zo lang tot dat ze zelf naar me toe kwam. En een knuffel kreeg tot ze zelf er mee wilde stoppen. En eenmaal hard begon te huilen en later een uitleg kwam. Mijn man zat vaak in de zelf de ruimte ook op de grond en probeerde een gesprek aan te gaan, maar dat werkt niet als ze zo boos/ verdrietig zijn. Want ze snappen hun eigen emoties nog niet goed en weten deze niet uit te drukken. Dus als de rust is wedergekeerd dan pak je een moment om de gevoelens uit te leggen. En dat gaat steeds beter nu.

Huh? Wat vind je misplaatst aan de reactie? En hoezo zouden mensen hierdoor niet om hulp durven vragen?

Dan heb ik het verkeerd gelezen.

Ik las dat ze bij dat gedrag dan maar naar de kamer moeten gaan, maar in zo’n situatie kreeg ik dat hier niet voor elkaar. En dan zijn onze grenzen behoorlijk duidelijk, maar midden in de emotie lukt dat niet.

Mijn zoontje is jonger (1 jaar en 9 maanden) Maar heeft zulke buien soms ook. Vooral als hij moe is, of al wat minder lekker in zijn vel zit. Dan kan iets wat klein lijkt voor ons ineens hele grote emoties veroorzaken in ons kleine mannetje. Meestal gebeurt het als hij thuis is maar soms ook op de opvang, gillen, schreeuwen, op de grond liggen, slaan, gooien, met zijn hoofdje tegen de grond. Wat hij het beste werkt is hem even meenemen naar waar het rustiger is (op de opvang nemen ze hem bijvoorbeeld even mee naar de slaapkamer) en daar naast hem op de grond gaan zitten. We zorgen dat hij zichzelf geen pijn doet, (leggen bijvoorbeeld een kussentje onder zijn hoofd) Maar verder laten we hem even begaan. We zeggen op een zachte rustige toon dat we bij hem zijn, dat hij best boos mag zijn, of verdrietig en dat dat weer overgaat. Als hij weet rustig is komt hij meestal bij je zitten om te knuffelen/tot rust te komen. Soms gaat hij daarna weer spelen, maar vaak wil hij erna even rustig liggen/slapen, het vraagt veel energie van hem. Ik weet niet of het met elkaar te maken heeft, maar ik herken veel van zijn gedrag wel van mijzelf. Ik ben hoogbegaafd. Mijn zoontje is nog veel te jong om daar iets over te kunnen zeggen, maar hij is wel vrij vlot in zijn ontwikkeling. Hij kan zich normaal gesproken verbaal goed uiten, maar in zo'n bui is communicatie zinloos. Als hij weer rustig is hebben we het erover.

Wat bij ons hielp is op de grond gaan zitten. Benoemen dat hij mag komen voor een knuffel. Zo laat je het initiatief tot lichamelijk contact bij hem, maar laat je weten dat je er voor hem bent. Als hij dan rustiger is kan je praten, daarvoor komt het toch niet binnen en "opdringen" werkt bij sommige mensen (en peuters) juist averechts. Hij voelt heel veel intense emoties waar hij nog geen raad bij weet. Ik zou hem dus even laten razen (mits veilig en niet gericht op spullen/mensen).