Mijn zoon van 3,5 is al vanaf zijn geboorte enorm aanhankelijk. Heel lief en een echte schat. Alleen ik kan niet meer. Ik kan niet naar de wc zonder dat hij bij mijn knieën staan. Het liefst wil hij zelfs knuffelen. Ik kan niet douchen zonder dat hij op een krukje voor het glas zit. Ik krijg hem met geen mogelijkheid op bed. Wiegen, naast het bed blijven zitten, was opvouwen op zijn kamer. Hierdoor lukt het in slaap vallen. We hebben een goed bedritueel. Ik lees alle boeken. We hebben een slaapcoach gehad. Geleidelijk laten huilen geprobeerd. Lang laten huilen geprobeerd. Het, wil, niet. Ik heb geaccepteerd dat hij in slaap valt terwijl ik aan zijn voeteneinde zit. Maar ‘s nachts komt hij weer in ons bed. Dat probeerde ik te doorbreken en al weken ga ik zo’n 8 keer per nacht eruit en zit dan 20-60 minuten bij zijn voeteneind. Deur open laten. Lampje aan. Weer geleidelijk laten huilen. Ik kan niks doen om het te doorbreken. We zijn nu alweer 3 uur in strijd. Echt, krijsen van verdriet. Ik kan niet meer. Elke tip is welkom, ik ben zo wanhopig als maar kan. En voordat het over opvoedingskeuzes gaat, ik heb nog een zoon van bijna 2 en hij is heel anders. Ik kom zelf uit een gezin met 5 kinderen en mijn moeder zei ook dat 1 van mijn broertjes dit ook had, de rest niet. Zij liet hem maar gewoon in haar bed slapen, maar hij was haar laatste. Ik heb de wens voor een derde kindje en zie het gewoon niet meer gebeuren in de huidige situatie. Voor mijn gevoel heb ik alles geprobeerd maar ik faal gewoon volledig. Ik geef alle liefde en aandacht. Ik heb geduld. Ik stel grenzen. Maar het lijkt gewoon allemaal niet genoeg. Ik weet het even niet meer…