Peuter: leren opkomen voor zichzelf

Hallo! Bij onze zoon heeft het geholpen door veel thuis te stoeien. En dan soms net een beetje hard, zodat hij weerbaarder wordt. Het heeft hem echt geholpen iets "harder" te worden. Daarnaast duidelijk leren dat als hij iets niet leuk vindt hij Stop Hou Op! Moet zeggen. Onze zoon is ook erg gevoelig, maar kan nu wel duidelijker zijn grenzen aangeven. Succes!

Wij doen het precies zo! Mijn zoontje kwam eerder ook huilend naar mij toe en komt nu voor zichzelf op 😊 “Wild” stoeien en zelf ook aangeven als je iets niet wil (omdat het bijv pijn doet), dan zien ze dat als voorbeeld. En hem ook leren dat hij stop mag zeggen als hij niet meer wil (en dit dan ook respecteren en dus stoppen en niet doorgaan). Heb het niet heel bewust zo toegepast maar ik zie wel echt verschil.

Zo jong mag je nog voor je kind opkomen hoor. Het is ook helemaal oké dat hij nog niet weet hoe en een volwassene om hulp vraagt. Pak het dus vooral samen aan op het moment dat het voor komt. Slaan bijten enzo zou ik dat kind zelf aanspreken (als de ouders niks doen), dat is gewoon niet oké. Dan geef je een voorbeeld van een grens. Voordringen in de rij kan je best aanleren zelf op te lossen 'ik was eerst' of plekje terug nemen. Ik zeg nog vaak tegen mijn dochter van 4 'blijf in de rij staan, je stond achter dit meisje'. Anders laat ze veel voor hoor.. Op school gebruikt ze denk ik veel 'stop hou op' en vermijden. Op zich ook goed dat ze zich er weinig van aan trekt en daarmee weinig conflicten heeft, ze is gewoon geen vriendjes met kindjes die bijten en slaan. Daarnaast kan je zijn grenzen respecteren door te stoppen met stoeien zodra hij dit aangeeft, en complimenteer dan de grens en zeg dat het bijv. goed is om duidelijk en hard 'stop' te zeggen. Als mijn dochter naar me toe komt omdat speelgoed afgepakt is zeg ik 'heb je het al terug gevraagd'. Vaak heb ik het niet gezien en kan het dan ook niet oplossen. Denk na 15x dat ze eens echt het terug is gaan vragen en pakken. Kijkt dan even achterom of ik oplet, toch even wat zekerheid nodig. Regelmatig zeg ik ook 'dat is inderdaad niet lief, wat wil je nu doen?' Soms wil ze het er gewoon bij laten. En dat is best een handige skill om pesters later te weren, gewoon niet ingaan op plaag gedrag. Ik ben het trouwens niet eens met 'andere kinderen doen dit niet met opzet'. Ik laat mijn dochters wel weten wat ik vind van duwen en slaan, en dat ligt zeker aan het kind dat dit doet (ja dus ook aan haar als zij begint). Iedere ouder hoort hun kind zo op te voeden dat ze geen geweld of geplaag gebruiken, wel sorry kunnen zeggen als ze dan toch fout zaten. Ik praat het in ieder geval niet goed voor de plager en zeg tegen mn kinderen 'nee dat mag inderdaad niet, dat moet ie nog leren'. Uiteindelijk heb je niet in de hand wat andere kinderen doen en of ze hierop aangesproken worden door hun eigen ouders. Dan vind ik het wel belangrijk dat mijn kids weten dat het niet aan hun ligt. Ik hoop dat ze mijn houding van 'je doet maar, doei..' overnemen, en als ze iets echt belangrijk vinden wel hun mond open trekken. Ons lijkt judo ook een goede optie vanaf een jaar of 6, maar dan wel alleen als ze zichzelf ook hier prettig bij zou voelen.

Ik vind het persoonlijk belangrijk om het gesprek aan te gaan, emoties te erkennen en de situatie te verwoorden. Ze was al mondig en dit ontwikkelt zich steeds meer. Ze geeft haar grenzen aan door bijv te noemen ‘ik wil geen kusje’ of ‘je mag niet slaan’. Ik probeer die grenzen zo goed mogelijk te respecteren. Mijn vriend vind het belangrijker dat ze fysiek zich kan verdedigen, dus hij stoeit regelmatig met haar. Onze dochter leert dus van beide kanten.

Bedankt voor de goede tips allemaal! We gaan er mee aan de slag, hopelijk word hij daar straks iets sterker in!