Peuter rollenspel xxl. Ervaring?

Oh en we hebben de afspraak dat ze buitenshuis altijd gewoon Janne is, anders snappen mensen haar niet. Daar heeft ze soms ook maling aan. Dan moet ik t aan mensen uitleggen. Laatst was haar broertje bijvoorbeeld Eva, zij Bas en wij Bianca en Ruben (dit zijn onze buren). Je kan denken grappig en in meegaan, maar uiteraard vergeet je dit en dan is ze ook gepikeerd, want bij alles wat we dan zeggen 'moeten' we dan Bas zeggen. Wij willen heel graag gewoon ons vrolijke meisje Janne in huis 🩷 (Ze is dus vaak gewoon vrolijk, maar wel t liefst met een willekeurige andere naam).

Onze zoon speelt ook wel alsof hij iemand anders is, maar niet zo sterk als bij jouw dochter. Als hij in het spel zit, gaan we erin mee, want dat past bij de fantasie van het spel. Maar als het spel klaar is, gebruiken we die namen niet meer. Bij overgaan naar een ander spel oid mag er best een overgang zijn of ik maak een grapje “hé Chase (hondje Paw Patrol) kom je een boterham eten”. Maar als we eenmaal aan tafel zitten, dan is het spel klaar. Dan worden er geen ‘brokjes’ met de mond van het bord gegeten en heet Chase gewoon weer Kian. Soms probeert hij het nog even vol te houden en leggen we uit dat het spelletje klaar is. Als de boterhammen op zijn, mag hij verder spelen. Hier vriendelijk maar wel duidelijk op reageren. Spel is heel goed en belangrijk, fantasie moedigen wij aan, maar spel is spel en dagelijks leven is dat niet. Zo proberen we onze zoon duidelijk te maken dat fantasie en werkelijkheid niet door elkaar gaat lopen. Dan weet hij wat wat is. Lastig hoor, als je dochter zo vasthoudend is!

Maar werkt geduldig en liefdevol? Of geeft dat haar juist ruimte om hier in door te slaan? Klinkt alsof ze meer kaders hierin nodig heeft. Wanneer mag het wel, wanneer mag het niet. Zij kan dit gedrag niet zelf begrenzen en heeft jullie hierin nodig. Wat vinden jullie acceptabel?

Geen ervaring.. we zijn nog niet zo ver. Waar ik aan denk als het zo hevig is, is om het een beetje meer af te bakenen. Door bvb een dagindeling te gaan maken en daarin een paar momenten fantasiespel te voorzien en op andere momenten dit af te grenzen. Bvb ontbijt, dan verven/tekenen/puzzelen, dan snack, dan even fantasiespel, dan middageten, etc. Door zelf al wat activiteiten te voorzien kan ze misschien wat meer loskomen van altijd hetzelfde spel. Eventueel visualiseren wanneer je wat gaat doen voor de duidelijkheid en dan kan je er steeds naar verwijzen en heeft zij ook een houvast wanneer het wel kan en wanneer niet. Wat je ook zou kunnen doen is af en toe zelf het spel wat mee leiden door bvb te zeggen ok jij bent Bas, maar mama wil niet Bianca zijn. Ik ben de Sint of zoiets. Zo leert ze ook dat anderen niet altijd gaan willen doen wat ze wilt. Af en toe moet ze natuurlijk ook wel gewoon haar kunnen uitleven en in fantasie iemand anders kunnen zijn. Dus ik zou haar hier ook wel voldoende ruimte voor geven. Het is vast ook gewoon een fase!

Ik ga er gewoon in mee. Of het nou een tekenfilmfiguur of klasgenoot is, ik zeg bijv. 'en wat doet lilli?' of 'gezellig lilli, waar is Emma nu?'. Nog geen vijf minuten later is ze weer Emma. Vaak zijn het de figuren waar ze tegenop kijkt. Dus dan zeg ik wel 'ik vindt Emma net zo stoer'. Wat wel irritant is dat als ik haar roep en ze dan boos wordt dat ik haar eigen naam gebruik. Maar inmiddels kan ik gewoon zeggen, 'het maakt niet uit, als ik je vraag om aan tafel te komen bedoel ik gewoon jou'. Of naar haar toe lopen en zeggen 'ik wil dat je nu aan tafel komt', zonder een naam, om de strijd te voorkomen. Mijn man ging er eerst niet in mee en zei vaak de dingen die jij ook schrijft. Dan duurde het wel langer en voelde ze zich onbegrepen.

Het lastige van begrenzen vind ik dat ze het niet als een losstaand iets ziet. Ze is aan het verven en is dan lilli. We gaan van het weekend het proberen te begrenzen met bijvoorbeeld we spelen nu een kwartiertje iemand anders en daarna zijn we weer gewoon onszelf. Moet voor ons te overzien zijn. Eens kijken hoe zij er op reageert. Bedankt 🩷

Ik snap je volledig, maar zij heeft niet dat ze weer iemand anders wil zijn. Als we vanochtend niet weer over Janne begonnen was ze gewoon weer doodleuk een hele dag lilli', ik mevrouw met de paarse jurk, mijn man Sjaak en haar broertje knuffelaap. Haar potje was dan niet roze maar groen. 😅 Als we het inderdaad bewust vermijden zoals je zegt 'nu aan tafel komen'. Dan horen we 'ik ben toch lilli' of 'Lilli'. We moeten die naam erbij zeggen anders komt ze gewoon niet 😅 opstandige peuter 😂😂😂

Haha, mijn dochter heeft buitenshuis ook wel eens andere mensen overtuigt dat ze lilli heet. (Die naam heeft ze trouwens van Pieter Konijn). Ik ga het niet uitleggen als ik die mensen niet weer ga zien, als ze vreemd kijken zeg ik 'goede fantasie'. Ik stel de grens zodra zij gaat bepalen wat ik zeg. Dus mama mag het fout zeggen, dan nog luister je naar mn vraag. Ze kan me vragen om die naam te gebruiken, maar als ik geen zin heb kan ze het niet afdwingen met een tantrum. Door er op andere momenten wel in mee te gaan, werden de tantrums ook minder. En verder is ze nu 4,5 en is ze er over heen gegroeid. Ze begrijpt nu heel goed dat je buitenshuis je eigen naam gebruikt. En dat je thuis best even een klasgenoot mag spelen, alleen op school kan diegene dat minder vinden en dan kap je gewoon. Zodra het sociale begrip er is, gaat het vanzelf over en tot die tijd ga ik het mensen niet verder uitleggen dan 'rijke fantasie.

Wauw, volhoudertje. Tja ik zou er best een dag ik mee kunnen gaan. Maar ik snap dat je er op een gegeven moment klaar mee bent om gecorrigeerd te worden door haar. Ik zou denk ik ook afleiden proberen 'ik begrijp dat je lilli wilt zijn, gaan we zo mee verder, nu gaan we naar het potje' . Maar als ze je weer corrigeert 'je wilt graag dat ik lilli zeg, dat wil ik nu niet'. Ja dan gaat ze wel protesteren maar dat kan je wel negeren. Blijven herhalen dat je het begrijpt, maar ook erbij blijven dat je nu haar gewone naam gebruikt. Als je voldoende momentjes pakt om mee te spelen, en misschien wat doorvraagt waarom ze graag diegene is, zal ze zich gehoord voelen en minder de noodzaak om het af te dwingen.

Voor kinderen zo jong, loopt fantasie en werkelijkheid ook door elkaar. Het is wel heel goed om te benoemen wat het spel is en wanneer je serieus bent. Maar het is dus heel normaal en gaat vanzelf over. Voor je het wet zeggen ze 'doe niet zo stom mam, ik ben toch geen .., dat is voor baby's ' En dan is die mooie onvezorgde fantasiewereld verleden tijd.

Ik heb andere ervaringen dan dat het heel normaal zou zijn en over zou gaan. Onze dochter is inmiddels bijna 7 en deed dit ook vanaf die leeftijd. In haar geval deed ze altijd jongere kindjes na met een babystem. Dit heeft ze echt tot in den treure volgehouden met pieken en dalen. Zelfs in groep 3, waar de juf dan op zon stomme babytoon praatte tegen de kinderen, deed ze dit nog. Elke dag.... Het verschil zit hem echt wel in of het een rollenspel is of er iets meer aan de hand is. Als je kind zo vasthoudend is en ermee opstaat en driftbuien krijgt als je gaar aanspreekt maar vervolgs toch weer tot in den treure doorgaat lijkt me dat er iets meer aan de hand is dan een gezellig rollenspelletje. Mijn dochter is inmiddels onderzocht. Bij haar zegt de orthopedagoog dat het een copingmechanisme is om om te gaan met de verantwoordelijkheden die ze als oudste kind heeft en wat ze lastig vindt. Tevens speelt bij haar ook dat ze zeer hoogbegaafd is met autistisch trekken. Daardoor voelde ze zich altijd anders en onveilig en pastte ze zich aan "naar beneden" dus babystem en babygedrag. Met intentensievere hulp, allerte juffen die het niet toestaan en 1 dag in de week speciaal onderwijs gaat het nu beter en leert ze gaandeweg dat ze zichzelf mag zijn, en wie die persoon dan is. Ze is als ze zichzelf is super intelligent en al een pre puber van 9 a 10 jaar als je met haar praat en ja ook al qua gedrag helaas :P Ze leert nu vertrouwd te raken met dat dit is wie ze is en dat dit ok is. Ik kan helemaal niet afleiden uit je post of ass of hb iets is wat passend zou zijn in jullie situatie. Sowieso is 2.5j nog echt heel jong en kan je er nog weinig mee. Hoogstens van kdv/psz wisselen als blijkt dat ze daar ook de hele dag zichzelf anders voordoet. Dat gesprek zou ik dus sowieso wel aangaan. Desnoods vragen om filmpjes zodat je het zelf kunt beoordelen.

Wat een verhaal joh. Heftig zeg voor jullie gezin. Ze doet het op het kdv niet. Afgelopen 2 dagen laten beperken tot een kwartiertje en toen was t helemaal prima. Dat we dr zelf nooit aan gedacht hebben 😅🙈. Hier doet ze t met name om iets te verkrijgen wat ze zelf niet heeft. Laatst speelde ze mijn neefje van 10 die aan het darten was. Ze had zelf al gevraagd 'mag ik de pijltjes?'. Opa uitgelegd waarom dat niet mocht. Toen zag ze dat haar neef ze wel pakte. Dus toen zei ze gauw 'Ik ben Jonne' met erachteraan 'mag ik nu de pijltjes?'. Als dat dan niet mag blijft ze wel gewoon Jonne spelen, want het is ook gewoon spel van haar 😁. Ze is wel heel pienter, maar hoogbegaafd zijn nu echt geen kenmerken verder dan 'slim' zijn van te zien/merken.

Mja wilde al zeggen, het is voor een 2.5 jarige wel een slimme manier om alsnog te krijgen wat je wil haha. 😆 nou hopelijk werkt de methode nu om haar gewoon te leren haarzelf te mogen zijn en uit te vinden wie zijzelf is. Rollenspel als je bijv met een pop speelt is helemaal prima natuurlijk. Zolang ze er maar ook weer uit kan stappen. En fijn dat ze het op kdv niet doet en daar wel zichzelf is! Dat is wel echt heel fijn om te horen dat ze buiten het gezin zichzelf durft te zijn.