Peuter sluit moeder buiten en doet meer vervelend.

Meer quality time alleen met je peuter. Dus als papa thuis komt, zelf even halfuurtje met hem naar de speeltuin gaan/rondje fietsen/ov/ iets buitenshuis wat hij superleuk vind. En echt alleen met hem. Dus niet broertje/papa/buurman/vriendin/hond meenemen. Dit heeft bij mijn vriend en onze zoon geholpen. En nu mag vriend weer verschonen/troosten/spelen zonder dat ik er altijd bij word geroepen. Het heeft wel een lange tijd geduurd. En merk nu nog steeds als vriend dit niet minimaal 3x per week doet, dat zoons voorkeur naar mij weer heftiger word. Sterkte en succes!

Ik kan me voorstellen dat je je afgewezen voelt en het voelt alsof hij het opzettelijk doet. Echter ben ik van mening dat een kind van twee wellicht wel bewust een actie uitvoert hij dit niet met de emotie doet om kwaad te doen en je af te wijzen. Daar zijn ze emotioneel nog niet voldoende voor ontwikkeld. Dus ja, hij zal bewust voor papa kiezen maar niet met de intentie om jou te kwetsen als je snapt wat ik bedoel. Het is een natuurlijk verloop dat kinderen soms voorkeur hebben voor een andere ouder. Kan het zijn dat papa rustiger met hem is, of de spelletjes met hem doet die hij leuker vindt? Draag jij de grootste last qwa verzorging van jullie baby waardoor hij meer met papa is? Er kunnen heel veel onschuldige redenen zijn. Je kunt proberen een op een tijd met hem te spenderen. Ik zou dit dan het liefste buiten huis doen met hem, zodat je ook 100% je focus op hem kunt leggen. Ik denk dat dit een fase is die zal overwaaien maar dat maakt het niet leuker. Succes!

Kleine toevoeging: Negatief aandacht vragen is nog steeds vragen om aandacht.. Als hij bij jou niet alleen kan spelen, zich meer misdraagt, je niets zegt aan tafel waardoor jij daar op reageert.. Het klinkt voor mij juist alsof hij meer aandacht van jou wil, vandaar mijn een op een tijd advies.

Hmm doorgaans zijn kinderen vervelender bij degene bij wie ze zich het vertrouwdst voelen. Dus in dit geval zou jij dat dus zijn… Ik herken het hoor. Mijn kids kunnen echt veel beter spelen als ze bij papa zijn. Maken ook minder ruzie bij hem. En m’n zoontje kan z’n boosheid echt op mij richten dat doet hij bij papa nooit.

Ik herken wel dat mijn partner wat meer met hem de deur uit gaat. Ook omdat dit zijn voorkeur heeft en er dan geen strijd ontstaat. Onze jongste raakt overstuur van het gegil van de oudste en dat vinden we lastig. Maarja daarmee houdt je het probleem natuurlijk wel in stant. Vader is iets rustiger en geeft wat minder om zooi. Is ook minder gevoelig voor buien dan ik. Voordat mijn jongste kwam was de voorkeur al duidelijk. Wel versterkt door borstvoeding omdat de jongste daardoor veel bij mij was. Ik vind het wel echt moeilijk en verdrietig. Ben binnenkort twee weken alleen met ze en weet niet goed hoe hij dit gaat oppakken

Ik begrijp dat dit je raakt en je je afgewezen voelt. Naar mijn idee ligt daar ook het 'probleem'; bij jou en niet bij je kind want zoals MissG zegt doet je kind dit niet bewust. Ik denk dat het goed is om aan de slag te gaan met je eigen onzekerheid hierin en te onderzoeken waarom het je zo raakt. Hoe ik het lees ligt er best wat focus op je kind, daardoor zal het een steeds groter ding worden want als je erop let zal hij je vaker gaan teleurstellen waardoor je je steeds vaker afgewezen zal voelen. Dan kom je in een negatieve spiraal terecht. Bekijk het wat meer vanuit het perspectief van je kind en relativeer het. Leg niet zo de focus op wat hij volgens jou allemaal fout doet ten opzichte van jou. Jouw gevoel mag er ook zijn maar het is een gevoel, het hoeft niet de waarheid te zijn.

Denk dat je wat moet doen aan je afgewezen gevoel. Want je kindje wijst je niet af, zo interpreteer jij het. Het is heel normaal dat er in fases voorkeur is voor een bepaalde ouder, wat dus ook weer kan wisselen. Je kindje is waarschijnlijk goed gehecht en weet dat je onvoorwaardelijk van hem houdt. Heel vervelend voor jou, maar zijn afwijzende gedrag zal je ook moeten nemen en dan zal het vanzelf beter worden.

Hoe gaat het nu Irisiris? Is er al verbetering? Heb je al de 2 weken gehad dat je alleen met de kids was? Heeft dat het misschien verbeterd?

Hai! Wat lief dat je het vraagt. Het gaat hetzelfde. Mijn vriend is nog niet weg geweest. Hij is wel meer kwaad bij zijn vader de laatste tijd. Mij laat hij links liggen, zegt dat ik weg moet gaan werken of sporten of naar vriendinnen oid. Blijft jammer. Wat betreft de eerdere reacties. Ik snap dat het ook gaat over dat ik me afgewezen voel en dat het me raakt. Tegelijkertijd wijst hij mij ook af en zou het denk ik veel ouders raken als ze weg geduwd zouden worden door hun kind

Lastig lastig lastig en heel verdrietig voor jou. Heel herkenbaar met onze zoon van 2,5. Het gaat nu net weer even beter maar hij heeft maandenlang z’n vader heel erg afgewezen. Hij (mijn vriend, zijn vader) mocht zelfs z’n bestek niet op tafel leggen of hem in het fiets zitje tillen. Alles moest ik doen. In onze situatie ben ik degene die het vaakste weg is, voor werk. Dus ze zijn juist best vaak op elkaar aangewezen. Het lijkt nu automatisch weer wat beter te gaan. Heb geen tips. Alleen: sterkte! En hou vol. Het is niet leuk… ik denk dat je je niet moet opdringen, integendeel, en dat je ook moet proberen om elke keer als je wordt afgewezen te denken dat je kindje dit niet bewust doet. Hij wijst jou niet af, hij kiest voor papa. Ook al zegt je kindje: ‘mama weggaan’, dan bedoelt je kindje enkel te zeggen dat het papa op dat moment het liefst wil. Voldoende quality time momenten samen inplannen kan ook nog helpen als dat nog niet gebeurt. Op zo’n manier dat papa ook echt even geen keuze is (dus uit beeld). En misschien ook af en toe zonder de jongste erbij. Echte tijd voor elkaar.

Het lijkt me heel vervelend. Ik zie het soms nog steeds als m'n zoon m'n vriend wegduwt. Hoe gekwetst mijn vriend dan soms kan kijken. Doet zeer. Ik hoop dat als je partner weg is, het veranderd. Dan is je zoon echt op jou aangekeken.

Ik moest nog aan je denken Irisiris, zou je man je niet ook kunnen ophemelen? Dat doe ik ook met mijn partner naar zoon toe. Bijvoorbeeld Zoon komt thuis met papa, zegt dat hij moest huilen. Dat hij is gevallen etc. Dus ik zeg o jeetje. Dat deed zeker wel pijn? Zoon zegt ja. Ik vraag of papa hem heeft getroost. Zoon zegt ja, papa kus auw weg. Dan zeg ik dat hij toch de allerliefste papa van de hele wereld heeft. En dat papa zo goed kan troosten. En dit doe ik dan zo enorm vaak met meerdere dingen. Als papa een lekkere tosti heeft gemaakt iets in de trant van dat papa de beste kok is etc. Zoon kijkt dan heel lief naar mijn partner en knuffelt dan even snel.

Onze zoon zit nu ook in zo’n fase. Mama is niet lief, papa wel 😬🫠. Dankbaar kind heb ik haha. Ik moet er eerlijk gezegd wel om lachen. Natuurlijk meent je kind dit niet. Ik denk dat dit iedere ouder overkomt. Wij gaan niet mee in zijn voorkeuren soms heeft hij het maar met mij te doen haha. Ik denk echt dat je het groter maakt dan dat het is.