Peuter vraagt vaak of ik haar wil optillen

Mijn oudste wordt ook graag vastgehouden terwijl ze prima en lang kan lopen. Ik zie bij haar wel dat drukke plekken wat spanning opleveren. Er is toch zoveel te zien in de wereld. Vanuit de hechtingstheorie ben jij als ouder haar veilige basis en daar gaat ze naar toe bij spanning en moeheid. Of als ze gewoon even geborgenheid nodig heeft. Eigenlijk is het dus een heel mooi compliment dat ze je geeft. Neemt niet weg dat het soms irritant is en fijner zou zijn als ze gewoon meeloopt. Wat betreft de driftbui. Die zijn mega irritant, zeker in een openbare ruimte. Het is echter belangrijk om hier niet aan toe te geven en haar dus niet op te pakken. Je zal dan zien dat ze eerst flink wat driftbuien gaat laten zien, maar uiteindelijk zullen deze afnemen of zullen ze sneller voorbij zijn. Als je eerst voet bij stuk houdt en haar niet oppakt om haar vervolgens wel op te pakken, leer je haar dat het zin heeft om boos te worden: als ik lang genoeg boos blijf, pakt mama mij wel een keer op. Zo klinkt het redelijk simpel maar in de situatie is het echt zwaar. Het is ook volkomen passend bij de leeftijd. Kies wat je fijner vind: nu nog de kinderwagen meenemen als alternatief of een tijd de driftbuien accepteren Succes 🧡

Ik doe het over het algemeen gewoon wel dan. Zowel bij de 2 jarige als 4 jarige. Heb daarom ook vaak een draagzak bij mij

Dit klinkt echt precies als mijn dochter. Ze is bijna twee en zou volgens mij het liefst de hele dag gedragen worden. Niet alleen als we ergens anders zijn, maar ook thuis staat ze regelmatig voor mij en wil ze getild worden. Volgens mij vindt ze het gewoon enorm gezellig. Wij proberen haar nu met name buiten af te leiden als ze getild wil worden of we maken er een spelletje van. Zodra ze zegt dat ze getild wil worden, trek ik een klein sprintje van een paar meter en roep haar naar mij toe. En als ze er is ren ik weer verder. Zo wordt het een spel en vergeet ze uiteindelijk dat ze getild wilde worden. Maar het blijft lastig. Hier geen driftbui als ze niet wordt getild, maar onbedaarlijk huilen. En daar ben ik veel te gevoelig voor (wat ze ongetwijfeld weet).

Ik heb toevallig laatst een wildride draagzak gekocht, is een zijdrager die je over je schouder hangt en dan zit je kindje daarin. Kan tot 20 kilo. Ik heb hem voor de kleine bij school, als ik haar even meeneem dan is het veel gedoe om de draagzak om te hangen dus heb nu deze andere draagzak gekocht. Ze zitten erin zoals ze ook op je arm zitten zeg maar, je hoeft dus alleen je arm om je kind heen te slaan. Misschien is zoiets een optie? Is klein dus neemt vrij weinig ruimte in beslag en het is veel minder zwaar dan je kind heel de tijd tillen

Hier ook 2 jaar en bijna 2 maanden en als ze hier opgetild wil worden, dan doe ik het eigenlijk altijd gewoon. Misschien helpt het om te zeggen: zie je die boom daar? Mama gaat jou tot die boom tillen, daarna ga je weer even zelf lopen. En als je dan bij die boom bent zeggen dat ze even zelf gaat lopen en als ze dit dan niet will, dan zeg je: zie je dat bankje daar? Even zelf lopen tot dat bankje, daarna gaat mama jou weer tillen. Jaa, hier werkt dat niet altijd hoor, maar soms kan m'n rug het niet aan 😅 In huis wil ze ook vaak getild worden, terwijl ze overal zelf bij kan. Dan zeg ik wel eens 'nee' en dan is het inderdaad huilen. Ik weet niet zo goed wat ik dan doe. Ik denk toegeven 😂😂🙈 dat verklaart denk ik waarom ze het zo vaak vraagt 😂

Ons zoontje doet dit ook en lijkt me heel normaal? Zelf wil je bijvoorbeeld ook de hand van je partner vasthouden of even geknuffeld worden. Streng zijn hierin vind ik echt niet nodig. Omdat een kindje kan lopen betekent het toch niet dat hij / zij altijd MOET lopen en nooit meer getild kan worden? Vind het een probleem maken om niks. Gewoon aangeven dat je haar best even wil dragen en dat ze daarna weer zelf kan lopen.

Ik gebruik tegenwoordig weer m’n ringsling omdat mijn dochter van 2 jaar en 2 maanden met lopen ook steeds wil worden opgetild. Lijkt me niks mis mee, maar door de ringsling wel veel beter te doen voor mij.

Dus als jij 39 weken zwanger bent ga jij met je zoontje van misschien 10 kilo lopen, omdat hij opgetild wil worden? ...ok

Sorry TS dat ik er even tussendoor kom! Jouw topic komt eigenlijk als geroepen. Er deed zich gisteren een situatie voor en ik zit er sindsdien gruwelijk mee in mijn maag… En dit antwoord klinkt heel professioneel (positief!) dus misschien mag ik ook even iets vragen😳. Ons zoontje (bijna 2) wil ook bijna altijd opgetild/gedragen worden door mij. “Situatie” is net als bij TS eigenlijk! Tot heden dacht ik altijd, ach ventje kom maar, ik til je met liefde. Echter, gisteren waren we bij een speeltuintje en nadat we bij de schommels waren geweest lopen we meestal door naar het veldje ernaast met een glijbaantje. Ons zoontje wilde niet lopen en hing gelijk aan mijn benen en vroeg weer om opgetild te worden. Ik dacht: nu een keertje niet. Ik ga iets anders proberen. Lang verhaal kort, na allerlei trucjes en afleidingsmanoeuvres uitgeprobeerd te hebben, liep ik gewoon stug door en kwam ons zoontje krijsend achter me aan gelopen/gerend. Helemaal overstuur. Uiteindelijk viel hij op zijn knieën. Toen heb ik hem natuurlijk meteen geholpen en zijn we maar met de fiets terug naar huis gegaan. Hij is nog een half uur overstuur gebleven. Thuis na 20 min. kalmeerde bij pas een beetje. Hij bleek volgens mij achteraf gewoon al heel erg moe te zijn. Normaal til ik hem altijd meteen op eigenlijk, omdat ik juist denk: Ach hij is nog klein, hij heeft me nodig, dit gaat vanzelf “over” en dan wil hij niet meer opgetild worden. Omgeving zegt altijd dat ik te snel toegeef, haha. Ik voel mij ZO vreselijk rot en schuldig. Waarom dacht ik dat het een goed idee was om het zo aan te pakken? Nu ben ik zo bang dat onze hechting verstoord is hierdoor en/of dat zijn vertrouwen in mij geschaad is, doordat ik hem aan z’n lot overliet en een stukje doorliep zonder hem. Ik heb hem toen totaal genegeerd in zijn gevoel. Ik ben me hier suf over aan het piekeren sinds gisterenmiddag, pfff. Sorry voor het hele verhaal. En hier kan vast niemand een antwoord op geven.. Maar zou deze actie van mij echt iets kapot gemaakt kunnen hebben, in hechting en vertrouwen enz. van ons zoontje met/jegens mij? 😕

Wat erg! Ik weet nog zo goed dat ze hier een periode haar nagels niet wilde knippen. Uiteindelijk geprobeerd onder "dwang". Het is denk ik ruim een half jaar geleden, maar ik zit hier nog steeds mee. Ik heb haar vertrouwen die dag geschaad. Hoe ze naar me keek... Ik ben echt bang dat ze dat moment de rest van haar leven gaat onthouden. Wáárom zette ik door en waarom dacht ik dat dat een goed idee was!? Ik mocht daarna een week niet aan haar handjes komen, ze trok ze gelijk weg, bang dat ik weer zou gaan knippen. Na die week was alles weer als vanouds, maar dat schuldgevoel is gebleven. Dus ik snap je zo goed! Ik had eens gelezen: tegenover elke negatieve actie moeten 5 positieve acties staan. Ik heb haar toen dus bedolven onder positieve acties (ook al stonden die waarschijnlijk al in de plus). Eén voordeel: ik heb nooit meer zoiets gedaan. Ik niet in te proberen. Ze hoeft maar een kik te geven dat ze iets eigenijk niet wil en ik luister er gelijk naar. Vroeg of laat moet zoiets misschien gebeuren, proberen als ouder wat er dan gebeurt... om er vervolgens achter te komen dat het niets voor mij is om het zo te doen, ook al zeggen anderen dat ze het wel zo doen.

Dankje voor je reactie! Ja dat is ook zo inderdaad: ik heb er zelf ook weer van geleerd🙊. Als ouders zijn we gelukkig ook maar mensen, haha! Die soms wat uitproberen, wat achteraf dan niet de juiste manier blijkt te zijn.. Pff het laat mij ook nog steeds niet los. Maarja, kan het niet meer terugdraaien.. Het zal hopelijk vast allemaal nog steeds goed zitten, met onze (vertrouwens)band tussen ons en onze kinderen🙈.

Misschien een ringsling meenemen. Ik vind dragen altijd erg gezellig en bij de oudste zette ik hem even in de sling tot hij het zat was en dan kon hij weer lopen. Het kost veel minder energie met een doek als met je armen.

Ons zoontje is bijna 2.5 en als ik de deur uit ga heb ik eigenlijk altijd de kinderwagen mee. Hij is 14.5 kg en ik kan hem echt niet tillen. Zeker nu ik weer zwanger ben mag ik ook eigenlijk niet tillen vanwege een medische indicatie. Dus dat doe ik zo min mogelijk.

Ik geef mijn zoon regelmatig de keuze: zelf lopen of de buggy. En dan bied ik wel een knuffeltjes aan. Maar ik ben zwanger en hij is met 14/15 kilo gewoon te zwaar om telkens te tillen. Soms een klein stukje doe ik wel hoor. Maar niet aldoor of altijd. 😊 vind het wel heel normaal gedrag overigens.

Ik zou afspraken maken. "Ik zal je gezellig tillen, maar je wordt al zo groot en zwaar, dus je moet wel zo weer lopen, want mn armen worden moe" En als ze dan na het neerzetten weer "zeurt". Zeg je. Oke. Tot de blauwe auto even zelf lopen en daarna til ik je weer. Heb je wel eens een loopfiets geprobeerd of een poppenbuggy (werkte hier goed, nu niet meer, moet nu kind, pop en buggy tillen 😂 ) Ook doen we vaak spelletjes om af te leiden. Bloemen zoeken, of op de put staan en springen, "klaar voor de start" en dan een stukje rennen

Dochter van bijna 4 doet dit ook wel eens. Als ze écht heel moe is, prima. Anders loop je zelf. Mama heeft haar handen vol of je bent al een grote meid, loop zelf maar. Met 2j 2 m vind ik het wel anders. Toen mijn dochter zo oud was vond ze lange afstanden nog wel lastig, dus namen we altijd de kinderwagen mee of winkelwagentje bijvoorbeeld. Ookal kan ze prima lopen, kan het toch zijn dat het best veel energie kost. Weet natuurlijk niet hoe moe ze is op zulke momenten en hoe ver.

Het is ook goed om eens 'nee' te zeggen tegen je kind. Met een stukje doorlopen heb je niks geschaad. Hij wist precies waar je was toch? Je kunt niet altijd alles van te voren inschatten. Dit soort dingen heb ik echt dagelijks met mijn dochter. Soms denk ik ook wel 'ik had ook wel wat zachter kunnen zijn'. Dan krijgt ze een knuffel en kus, praten we er even over en klaar.

Wat voor afstand is het voor jullie naar de winkel? Omdat ze de wagen ook prima vindt, wie weet wil ze echt even pauze nemen van het wandelen. Misschien interessant om eens op te zoeken hoe kinderen bewegen/sporten. Het is starten-stoppen-rennen-pause-klimmen-uitrusten. Duur activiteiten zijn kinderen minder goed in.

Voor ons is het 20 minuten. Dat loopt ze écht niet. Wagen of fiets vind ze dan wel weer prima. Ze loopt zelf tot dat ze in de wagen wil. Nu ze ouder word geeft ze steeds vaker aan dat ze zelf wil lopen, in de wagen een (drink) pauze en weer zelf wandelen.

Ze zoekt gewoon nabijheid misschien? Of misschien is ze liever lui dan moe als de kinderwagen net zo'n goede optie is voor haar. Ik zou gewoon duidelijk zijn wanneer het wel en niet kan, maar als ze een driftbui krijgt is dat wel lastig. Kan wel allemaal tips geven maar heb het idee dat dat in de categorie makkelijker gezegd dan gedaan valt