Peuterpubertijd wat een HEL

We geven hem overigens ook vaak keuzes zodat hij hier niet boos om kan worden maar soms wilt hij dit dus allebei niet

Probeer je te verdiepen in gentle parenting. Erg helpvol in deze situaties!

Hoe heftig het is en hoe lang het duurt, verschilt enorm per kind. Wat ik wel weet; in fases gaat het beter of juist minder goed. Vaak als er iets gaande is; niet zo lekker (geweest) zijn, veranderingen, vermoeidheid etc, kan je een wat lastigere periode verwachten. Wat wij altijd deden en nu nogsteeds doen: -Duidelijk en consequent zijn. Nee is nee. 1 koekje is 1 koekje, etc. -Keuzes bieden op het juiste moment. "We gaan zo naar buiten. We gaan schoenen aantrekken. Wil jij je schoenen pakken of zal mama dat doen?" Is het antwoord nee, dan benoem je dat jij ze dan zal pakken. -Een heuze meltdown gaande? Dan laat ik haar even met rust, ik straf niet, maar ga ook even nergens meer op in. Als ik zie dat er mogelijk weer een opening is, vraag ik of ze een knuffel wil. Zodra ze dat wil, benoem ik tijdens het knuffelen ook haar emotie en toon begrip. Soms werkt dit ook om een meltdown te voorkomen, soms in combinatie met wat afleiding. Na het zoveelste gezeur om een ijsje, zeg ik dan 'Nee, jammer he? Kom, we gaan kijken bij he fruit. Wil je de appel of de banaan?' Lang verhaal.. maar peuterpuberteit is ook ingewikkeld. Ik hoop dat je er wat aan hebt🫣

Ik heb deze fase gehad vanaf 2 jaar en het duurde denk ik zo’n goede 7/8 maanden. Toen kwam de omslag. Ze gaat niet naar de opvang en is nog thuis bij mij. Iedere dag was een strijd, ik trok bijna de haren uit mijn hoofd van de wanhoop. Plots verdiepte ik mij in het stukje “ negatieve aandacht is ook aandacht “. Sinds ik uit de cirkel van eindeloos waarschuwen ben gestapt is het compleet veranderd. Tuurlijk peuters blijven peuters maar het is wel een enorm verschil. Bij mij lachte ze me ook recht in mijn gezicht uit. Zette ik haar in de gang, waarschuwde, verheef mijn stem etc etc. Vooral met avondeten. Gooien met bestek, borden, schreeuwen en maar kijken of er reactie kwam. Supermarkt of playdates ging steeds meer vermijden. Wat ik gedaan heb en enorm hielp: Geen reactie geven op negatieve aandacht, maar juist het positieve naar voren halen. Vooral niet waarschuwen maar uit de situatie halen en gewoon afpakken en de andere kant op kijken. En tuurlijk als ze nu echt iets doet wat gevaarlijk is of niet door de beugel kan, waarschuw ik haar zeker en nu merk je zelfs het verschil dat ik het dan ook echt meen ipv 100 kleine waarschuwingen op een dag. Ze zat me grote ogen naast me van wat gebeurd hier. Ook zeg ik vaak tegen haar niet huilen maar praten lieverd, ik wil je helpen, ik begrijp je, leg het me uit. Ze kan niet zo heel goed praten voor haar leeftijd. Hoe dit dit bij jou zoontje? Bij haar was dit namelijk nog een extra druppel voor haar gedrag. Huilen om zoetigheid of patatjes etc, andere keuzes geven. Van te voren duidelijk aangeven dat ze 1 koekje krijgt en als ze daarna honger nog trek heeft we iets samen uit de gezonde hoek halen. Verveling speelde bij haar ook een grote rol. Ze keek met van die ondeugende oogjes in de rondje van zo wat kan ik nu uitspoken?. Ik heb puzzels gekocht, klei met vormpjes met die nep mesjes etc heel leuk. Memory ook een aanrader, skippybal voor buiten. Zal vast nog veel meer zijn. Middagslaapje heb ik ook weer geïntroduceerd, maakte ook een wereld van verschil. Lekker tussen 1 en 3 weer een dutje toen. So what dat ze bijna 3 is. Als ze het nodig heeft! (Dacht er toen helaas anders over, stom achteraf) Ik ben heel veel naar meningen van mensen gaan luisteren. Je moet dit doen, je moet dat doen, ik werd er knettergek van. Probeer de cirkel te doorbreken en ik heb vaak dat ik denk ohja, ze zoekt weer negatief ( is ze dol op 🤣 ) en dan draai ik het direct om met de tools die ik nu heb. Sorry voor mijn mega lange verhaal, maar ik snap je echt zo erg! Ik hoop dat je hier wat aan hebt echt waar ❤️!

Ooh hier ook een echte peuterpuber van bijna 3! Sinds dat ze een tijdje terug ziek geweest is, is ze soms niet te genieten.. het gaat al wel steeds iets beter maar merk dat het echt uitvogelen is wat werkt.. wij laten haar vooral veel keuzes maken tussen 2 dingen, welke jas wil je aan, wat wil je op brood, wil je een broek of malliot aan, wil je lopen of op je fietsje... Ook van te voren een afspraak maken en vervolgens complimenteren werkt hier ook goed, (ze was laatst door de heg naar de straat gelopen, nu wonen we aan een rustige straat maar wil dit gewoon niet hebben ivm veiligheid, vanavond wou ze na het eten buiten spelen, met haar duidelijk afgesproken dat ze in de tuin blijft en niet alleen naar de straat gaat), ook savonds blijft ze smoesjes verzinnen om maar uit bed te blijven komen, plasje doen, poep doen, deken goed doen, ze heeft ondertussen een maanlampje, gaan monsters vangen voor het slapen gaan en maak duidelijk de afspraak dat we gaan slapen en in bed blijven.. als ze er wel uit komt, breng ik haar meteen weer naar bed zonder haar aan te kijken of wat te zeggen... Soms haalt ze echt het bloed onder mn nagels vandaan 🙈🙈

Heel herkenbaar. Het helpt bij mij niet om 2 opties te geven waar ze uit kan kiezen. Ik heb laatst het boek ‘jagen, verzamelen, opvoeden’ gelezen en dat was best een eye opener en helpt ook wel. Het gaat kort gezegd om samen een team vormen, waarbij je als volwassene de klusjes doet die gedaan moeten worden, en je je kind erbij betrekt door kleine behapbare klusjes te geven. Dit houdt haar goed bezig en maakt haar positief gestemd, minder snel verveeld, drammerig en zeurderig. Natuurlijk blijven de driftbuien niet helemaal uit. Ik weet nu wel dat het niet helpt om dan boos te worden of het gesprek aan te gaan. Ik ga daarom vaak even weg of neem afstand, tot ze bekoeld is en dan hebben we het erover. Ook gezeur om koekjes enzo probeer ik te negeren.

Hier werkt keuzes bieden goed. Maar helemaal vermijden lukt niet. Het is niet zo heftig als bij jullie maar bijtijds merken we wel dat hij erg gefrustreerd of boos kan raken. Ik probeer ook altijd zijn gevoel te benoemen. Dat ik snap dat je graag een koekje wil maar we gaan zo eten. Je mag daar best verdrietig of boos om zijn maar je mag niet met je bord gooien. En laatst waren de magische worden "we wachten wel even tot je rustig wordt" en opeens stopte die🤣🙈

Ik heb ook veel aan dit boek gehad inderdaad. Erg interessant. Hier ook een peuterpuber die ik af en toe achter het behang kan plakken. Wat bij ons helpt is structuur, rustig, weinig tv en zoetigheid en veel naar buiten.

Oh alsof je mijn situatie beschrijft 😄 die van mij heeft ook nog echt een luide (echt niet gelogen) stem! Mijn trommelvliezen trillen er soms van 😵‍💫

Jaaa vreselijk herkenbaar. Onze zoon is ook 2.5. er is ook veel veranderd. We zijn verhuisd, andere opvang, een zusje erbij. En negatieve aandacht is ook aandacht. Inderdaad: schreeuwen, niet luisteren, bij nee zeggen toch doen. Soms zelfs slaan. Heb het ook serieus echt gehad af en toe. Geen tips, maar ik volg wel even😥

Heb zelf nog geen peuter maar het boek Jagen verzamelen opvoeden gaat uitgebreid in op driftbuien

Dankjulliewel allemaal, klinkt heel gek maar ik ben ‘blij’ dat er mensen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, ik dacht echt dat we gewoon een onhandelbaar kind hadden en het niet normaal is haha maar blijkbaar zijn sommige peuters gewoon heel heftig haha

Pff heftig kan het zijn he. Hier 1 van 2.5 en mijn hormonen (37 weken zwanger) helpen ook niet mee. 😅 Ik merk wel hoe geirriteerder ik ben, hoe minder ze meewerkt. 🤭 ALLES is een strijd. Tandenpoetsen, luier doen etc. etc. Maar we houden vol haha. Ik probeer wel echt consequent en duidelijk te blijven. Keuzes helpen enorm. En maar wachten totdat deze leuke fase voorbij is!

Ik heb ook dat gevoel haha, fijn die herkenning! Ik kan soms gewoon opzien tegen de dag met haar

Ik ben soms echt bang dat ik een psychopaat aan het opvoeden ben 😆

Oh ja ik herinner me deze tijd nog goed, van 2 tot 3 jaar was echt AFZIEN wat puberaal gedrag betreft. Veeeeel time-outs op de gang... Meestal voor m'n zoontje maar soms juist ik om ff te huilen 🥴 Blijven volhouden! Keuzes aanbieden kan helpen, maar bij ons merkten we dat hij soms juist overstuur raakte van de hele dag keuzes maken. Dan zeiden we gewoon 'en nu gaan we dit doen/dat eten'. Dat gaf dan wat rust. Gelukkig wisten we dat het een fase was, en wisselden mijn man en ik elkaar af als we echt even niet meer konden. Sterkte ermee, het komt écht goed!

Hier is het ook begonnen, zoon wordt volgende maand 2. Hij is er op tijd bij. Wij geven geen waarschuwingen, zeggen ook geen dingen als niet doen, anders dan.... Meestal zeggen we 2x als iets niet mag. Gaat hij door, dan halen we hem uit de situatie. Dat wordt wel huilen, maar dat mag. We laten hem huilen, gaan niet sussen of zeggen dat hij niet mag huilen. We troosten uiteraard wel als hij daar behoefte aan heeft. Zijn emoties mogen er zijn en die ruimte geven we hem. Hij kan zich nou eenmaal nog niet zo goed met woorden uiten. We 'straffen' ook niet en doen erg ons best om onze stem niet te verheffen (wat lang niet altijd lukt hoor). Wel geven we heel duidelijk de grenzen aan. Laten we weten wanneer hij over de grens heen gaat en als de drama voorbij is, leggen we hem ook uit waarom er een grens is. Het is niet makkelijk. De ene dag kunnen we het makkelijker handelen dan de andere dag.

Oooooh dit verhaal had ik op kunnen schrijven! Hier precies hetzelfde verhaal. Wat een draak! Ook hier is alles een strijd. Hij drijft me soms echt tot waanzin, waardoor ik vaak even wegloop en tot 10 moet tellen. Mijn man zegt wel eens voor de gein dat hij tijdens een driftbui nog een klein, zwart snorretje mist 🤣🤣

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar zou je aanraden 'how2talk2kids' te lezen. Zodra ik merk dat het een strijd wordt met mijn kinderen, gaan de alarmbellen af. Natuurlijk kun je dat niet altijd voorkomen, maar door zelf een andere houding aan te nemen kun je het in ieder geval voor jezelf wat dragelijker maken. Strijd kost heel veel energie en merk dat ik er met name in beland als ik zelf moe/gestresst ben en dan wordt het nog 100x erger. Succes!

Hahaha Omg dit dus