Pittige peuter

Het is echt een fase. Heel herkenbaar van mijn zoontje jaar of 1 a 1.5 geleden. Dat niet willen delen met andere wordt wel minder. Hier hielp vooral consequent zijn in de grenzen die je hanteert. Niet dat de ene dag iets wel mag en de andere niet.

Ik herken dit ook als een fase. Eens in de zoveel tijd heeft onze dochter dit ook, duurt meestal 1 week bij ons en heel soms 2. Die weken lijken als maanden te duren en elke dag is een strijd. Schaam je niet want heel veel peuters hebben dit. Wij merken vaak dat ze na zo een fase wel weer meer dingen kan dan daarvoor dus het is een soort sprongetje. Doe je best om rustig te blijven, wellicht heeft je kindje ook meer troost nodig. Ik kan wel eens ontploffen tegen onze dochter in zo een fase maar dat werkt eigelijk alleen maar averechts (maar soms kan je gewoon niet meer). Probeer ook wat meer tijd voor jezelf in te plannen zodat jezelf uitgerust bent en daardoor automatisch meer geduld. Succes!

Wat lastig zeg! Deze fase krijgen ze volop grote gevoelens en daar kunnen ze nog niet mee om gaan. In de hoek zetten is ook niet zo heel effectief, want ze hebben dan nog steeds niet gekeerd hoe ze met het gevoel om moeten gaan. Tegelijkertijd zijn ze ook heel erg op zoek naar grenzen. Wat hier al gezegd werd, heel consequent zijn. Zo wordt je voorspelbaar en dat is heel veilig voor een kind. Hele duidelijke grenzen aangeven en je daaraan houden. Tegelijkertijd mag je kindje het ook moeilijk hebben met die grenzen. Het mag daarom boos en verdrietig zijn en je mag hem daarbij helpen door te troosten. Bijvoorbeeld "Ik snap dat je het vervelend vindt dat je niet nog een koekje mag, koekjes zijn ook heel lekker." Zo voelt hij zich wel gehoord. Wat hier ook vaak werkt is zo min mogelijk nee en niet zeggen. Bijvoorbeeld "doe maar uit je mond" in plaats van "niet in je mond". Je zegt hetzelfde, maar legt de focus op wat je wel wil, en positievere benadering dus. Bijkomend voordeel is dat je geen nee-machine wordt, en als je echt nee moet zeggen er beter geluisterd wordt (omdat het niet de 30e is). Met een ander kindje duwen kun je ook op gevoel sturen. Als hij heel boos is, neemt hij niks op van wat je tegen hem zegt (hebben wij als volwassene ook nog, als ik over de kook ben, moet ik eerst rustig worden voor ik iets aan kan nemen). Je kunt dan iets proberen als "Jij wilde heel graag op die auto hè" (hij voelt zich gezien en begrepen) "Dat snap ik. Alleen gaan we dan niet het andere kindje duwen. Als hij met de auto klaar is, kun jij er mee spelen." Allemaal makkelijk in theorie, heeeeel lastig in de praktijk, omdat het bij jezelf ook wat raakt. We zijn immers ook maar mens en geen robot. Misschien heb je nog wat aan how to talk to kids.

Het helpt om je kind uit de situatie te hale ( je zegt dat hoek niet helpt, maar ben je consequent en helder?). Dus als hij iets doet wat niet mag, 1x waarschuwen en daarbij uitleggen waarom het niet mag (pijn doen bijv) en zeggen wat hij wel mag doen. Als hij het nog een keer doet, kind optillen paar meter verderop zetten. Duidelijk herhalen dat hij het niet mag doen, zeggen wat wel mag en weglopen. Als hij begint te huilen zeggen dat je begrijpt dat hij verdrietig of boos is,en weer herhalen waarom niet mag en wat wel. En vragen of hij niet meer gaat doen wat hij niet mag. Als ie ja zegt, weer verder laten gaan. Peuters vinden het vaak niet leuk om uit de situatie gehaald te worden + dat je dan de volledige aandacht hebt, en weg bent uit de situatie waar iets negatiefs gebeurde. Maar belangrijkste is dit consequent te doen

Het ligt er een beetje aan hoe oud hij is. Ik werk in de kinderopvang en met een bepaalde leeftijd is het echt ‘gewoon’ een fase. Is je kindje iets ouder dan kan het inderdaad zijn dat het een temperamentvol kind is, zoals mijn dochter van 3,5 haha. Ik heb veel aan het boek “temperamentvolle kinderen”. Sinds ik dat lees en toepas is het een stuk rustiger en gezelliger.