Pittige tijd 20 maanden, tips?

Ik herken het hoor, een pittig dametje dat bij alle ongemakken (lees; iets niet mogen) flink wat decibellen laat horen. Ze is nu net 2, en het gaat steeds wat beter, omdat ik steeds beter kan communiceren. Het helpt wellicht als je heel duidelijk met haar communiceert? Dit mag niet, je mag wel mee naar het andere bad. Kijk, gaan we er samen in plonsen! En soms geef ik dan ook uitleg; grote bad is au! / grote bad is voor grote mensen, of iets in die trant. Het vergt een hoop geduld, maar uiteindelijk zijn de dagen waarop ik geduldig blijf, wel de betere dagen. En soms is mijn koek ook gewoon op en dan is het: “nee” en onder m’n arm mee. De gedachte die mij altijd helpt: ze vraagt om grenzen, en het helpt haar als je die geeft, consequent en eenduidig. Maar eerlijk is eerlijk: ook hier zijn er dagen dat ik denk: meid, chill en stil please! Succes! Alles is een fase….🥴

Ja dat klinkt als de peuterpuberteit inderdaad, welkom ;) Rustig en duidelijk blijven, en we doen allemaal ons best. Ze hebben zoveel emoties waar ze nog geen raad mee weten. Wat hier iets helpt is goed voorbereiden, dus meermaals aankondigen wat er zometeen gaat gebeuren i.p.v. iets meteen doen. Consequent blijven. En keuzes geven voor kleine dingen die jij allebei prima vindt. I.p.v 'we moeten nu naar boven', wil je zelf de trap op lopen of zal mama je de trap op tillen? I.p.v. 'je krijgt nu fruit', wil je een appel of een peer? Etcetera.

Oh ik herken dit van mijn zoontje hoor. Wel merk ik dat hij bij zijn vader nog een tandje bij zet. Die heeft er namelijk net wat meer moeite mee dan dat ik hem. Hij is nog geen 2 jaar maar weet precies hoe hij op onze knoppen moet drukken. Ik probeer het zoveel mogelijk te laten gaan, zo consequent mogelijk te blijven en er voor te waken dat ik negatief gedrag beloon. Maar eerlijk is eerlijk: makkelijk is het niet.

Tsja jij denkt dat die andere kindjes meer relaxt zijn, maar wie weet of dat zo is? Je kunt niet achter andermans voordeur kijken hè. Dit lijkt me heel normaal gedrag voor deze leeftijd, onze dochter heeft ook een heel sterke eigen wil en is ook 20 maanden en die is precies zo. Het moet gaan zoals zij het wil en anders toch lekker niet? - denkt ze duidelijk bij alles. En ja, dat gaat over! Het levert inderdaad denk ik veel frustraties op dat ze veel willen en aan veel willen meedoen maar of niet begrijpen hoe dat precies moet en/of niet kunnen uiten wat ze willen (door inderdaad gebrek aan woordenschat/gebaren) en daardoor genegeerd worden. Ik werk zelf met beperkte kinderen van een wat oudere leeftijd en ik zie vaak dat spraakgebrek gekoppeld met intelligentie vaak leidt tot uitingen van fysiek geweld omdat die kinderen het zó frustrerend vinden dat ze genegeerd worden omdat niemand ze begrijpt. Dus dan slaan/schoppen/gillen ze maar, ook is de reactie dan negatief, het is beter dan geen aandacht. Het uitproberen, expres dingen doen die niet mogen, etc., dat hoort er nu eenmaal bij. Dat zal ook niet met een paar maandjes over zijn, zo zijn veel jonge kinderen nu eenmaal. Dat is opvoeden. Gewoon geduldig zijn, pick your battles (kies een paar dingen die je echt niet accepteert en druk dat gelijk de kop in, bij andere dingen kun je misschien wel eens wat laten gaan), en relativeer het een beetje door ook te genieten van de ontdekkingsreis van je kind die een eigen wil en smaak aan het ontwikkelen is. En het eten, ook dat hoort bij deze leeftijd. Het lichaam verandert veel en daarmee ook smaak en behoeftes qua eten, het is heel normaal dat je kind rond deze leeftijd fases heeft waarin ze ineens geen trek meer hebben in dingen die ze voorheen wel lekker vonden of andersom, of alleen nog vaak kleine hapjes willen eten, en vaak een voorkeur hebben voor calorierijk eten (dus zoete dingen en vlees wel willen en geen groentes bijv.). Uit onderzoek is al veel gebleken dat je het beste gewoon rustig kunt blijven aanbieden en niet moeilijk doen als ze iets niet willen. Na verloop van tijd (kan dagen, weken of zelfs maanden zijn) willen ze het ineens van de ene op de andere dag wel weer. Concludeer op deze leeftijd niet dat je kind bijv. iets niet lust, blijf het om de zoveel tijd aanbieden want de kans is groot dat het gewoon tijdelijk is. (Ja, onze dochter is altijd een super eter geweest en ik merk ook de laatste weken dat de avondmaaltijd veel minder enthousiast ontvangen wordt ineens, met een enkele dag een uitzondering waar ze wel het hele bord leeg eet. Er is geen pijl op te trekken. Dat is dan maar zo, komt wel weer. ).

Wat vervelend dat je dit zo heftig ervaart. Het kan ook flink pittig zijn. ❤️ Ik merk bij mij dat het heel erg aan mijzelf ligt of ik er wel of niet tegen kan. Moet ik bijvoorbeeld ongesteld worden, dan kan ik een constant jengelend kind slecht hebben, terwijl ik er op andere dagen juist om kan lachen en er veel geduld mee heb. Dit is niet helemaal waar, maar: je kan haar gedrag (wat trouwens heel normaal klinkt en herkenbaar is) niet veranderen, dit hoort bij de fase, maar je kan hoe jij ermee omgaat wel beïnvloeden. Ervaar je stress? Ook dat kan het pittiger maken. Meer hulp vragen, grenzen aangeven aan omgeving (partner of grootouders die kunnen bijspringen?), wat extra tijd voor jezelf inplannen af en toe, proberen om soms wat extra slaap te pakken. Dat zijn dingen die mij helpen. Wat bij mij ook erg helpt, is de gedachte dat dit compleet normaal is en het voor mijn peuter misschien nog wel lastiger is dan voor mij. Allemaal dingen die ze willen, maar nog niet (goed) kunnen, half begrijpen, nieuwe ontwikkelingen en ontdekkingen. Het is allemaal maar wat! Zou het voor jou iets zijn om ook eens te kijken wat voor jou kan helpen om het wat behapbaarder te maken?

Welkom in de peuterpuberteit! Waar geduld hebben en consistent blijven belangrijk is, en af en toe een glas wijn in de avond de ultieme beloning 🤪 Ik sta regelmatig te worstelen om mijn peuter in de wandelwagen te krijgen, met binnensmond gescheld. Zelfs als ik hem de keuze geef: klim je er zelf in of moet mama je erin tillen? Eten? De ene week eet hij alles en de andere week weigert hij het avondeten. Ik ben er nu achter dat dit oa komt wanneer hij na 4 uur nog wat te eten krijgt op het kdv. En als hij na 4 dagen geen eigengemaakt avondeten neemt, bied ik een potje aan. Dan krijgt hij toch iets van groenten binnen haha Hij test ook graag verschoonruimtes uit. Vandaag die van mijn schoonzusje, de badkamer. Lekker gillen en dan lachend mij aan kijken. Het is echt alle grenzen verkennen (en verleggen). Ze zijn opeens zoveel groter, gaan opeens veel nieuwe dingen kunnen. Elk kind heeft dit hoor! Ze vertonen dit gedrag vooral bij hun eigen ouders, want dat is natuurlijk hun veilige omgeving! Ik heb echt veel geduld, maar soms heb ik dus na zijn bedtijd een glas wijn of een lekker warm bad nodig. Helemaal niet erg!

Zoals men hier al zegt, duidelijk de peuterpuberteit. Ik herken veel bij mijn dochter, ook een pittige tante. Sterke eigen willetje ook al sinds geboorte. Als baby trok ik het heel slecht, omdat ik zelf niet goed in mijn vel zat. Als ik het nu niet goed trek, geef ik gelijk aan bij mijn vriend en dan plannen we een me-time momentje. Dan haal ik daar net even wat meer energie om het weer aan te kunnen. Ik vind het namelijk ook een hele kunst hoor, dat opvoeden. Geduld, consequent zijn, empatisch zijn, herhalen herhalen herhalen, creatief denken (wat mag wel ipv wat mag niet) etc… Ik denk niet dat het nu met onze peuter van 2,5 al per se beter gaat, maar je leert er wel mee omgaan en je zult merken dat ze dingen sneller leren begrijpen. En extra genieten van de momentjes die wel gewoon heel goed gaan. Nu zullen ze nog alles van je aannemen wat je zegt.. straks komt de kleuterfase met 10000x ‘waarom?’ Daar verheug ik me minder op…

Pff, ik zit precies in het zelfde schuitje. Ik probeer maar te denken het hoort erbij het is een fase, het is normaal gedrag. Maar afgelopen weekend merkten ik dat ik echt op ben. Die van ons slaapt ook al een jaar niet goed, en altijd bij ons in bed etc. Ik word ook onzeker. Ik weet niet of jullie dit herkennen maar ik ben veel met de kleine. Omdat ik dit wil, en ik minder werk dan mijn man. Maar ik merk zodra hij even met hem is, doet hij veel minder vervelend dan bij mij. Of wanneer hij thuis komt einde van de dag kan die kleine opeens weer leuk doen. Het frustreert mij echt. En ik dacht gisteren, misschien moet ik gewoon weggaan. Ik heb niet de oplossing, maar misschien helpt het dat je weet dat heeel veel moeders dit hebben!!

Ik las laatst ergens dat kinderen 800% vervelender doen bij hun moeder dan bij hun vader. Schrale troost....

Er is niks mis met je kindje hoor! In mijn ogen is er ook geen goed of fout. En is je kindje 'gezond' gedrag aan het vertonen voor haar leeftijd. Je kindje is waarschijnlijk een pittige peuterpuber en daar moet je denk ik toch echt mee leren om gaan. Je geeft zelf aan dat je kindje altijd al wel pittig geweest is. Dan is de peuterpuberteit de aanleiding en de trigger dat het net een tandje erger wordt blijkbaar. Deze fase kan een hele lastige zijn en ik snap je twijfels en onzekerheden. Misschien omdat je het idee hebt dat het bij andere beter gaat. Maar dit is in veel gevallen niet hoor :) Elk huisje heeft zijn kruisje haha. En dat geldt ook voor gezinnen met kleine kinderen.

Bedankt voor al jullie lieve reacties, wat fijn om dit te lezen. Ik denk zelf dat ik ook best heel slecht tegen huilen kan.. ☺️ en daardoor soms ook te snel haar zin geef om er “vanaf” te zijn.. Ik ga zeker wat doen met jullie tips en lees graag nog mee als er nog meer tips / ervaringen zijn.