Realistisch beeld ouderschap

Ik wil elk geval nooit terug naar de tijd voor kinderen. Kinderen zijn m'n alles. En inderdaad, de dagen zijn een mix van momenten van bezorgdheid,boosheid, verdriet, geluksmomenten, trots blijdschap. Alles door elkaar heen.

Ouderschap is een mix van alle emoties en elke keer overheerst er een andere. De onzekerheid bij een eerste kindje en alle adviezen/ kritiek die je van iedereen om je hoofd geslingerd krijgt, de momenten dat mijn kindje ziek is dan staat de klok stil en wil ik alleen maar bij hem zijn, toen hij als baby enorm lange en luide krijsbuien had dat het mij tot wanhoop dreef, het pure geluk als hij op mij afrent om een knuffel te geven, dat trotse moment als er weer een mijlpaal is bereikt, de enorme druk die het van tijd tot tijd legt op de relatie en ik denk echt wel eens van waar ben ik aan begonnen, maar het volgende moment dan is dat gevoel weer verdwenen. Soms mis ik uiteraard het onbezorgde van vroeger, maar ik zou dit ook niet willen missen. Ik denk dat het belangrijk is om te weten dat ouderschap lang niet altijd leuk is en soms echt een regelrechte strijdt en je er met je partner niet te lichtzinnig over moet denken wil je het samen goed kunnen doorstaan. Soms heb je geluk en krijg je de perfect doorslapende baby die altijd lacht en luistert, maar realistisch is een hoop slaaptekort, niet weten waar je het soms zoeken moet en soms blij zijn dat de dag voorbij is en vooral extra genieten van alle mooie momenten die er ook genoeg zijn.

Bezorgdheid voel ik aan de lopende band, ook als het onrealistisch is ben ik op mijn hoede. Volgens mij gaat dit nooit echt over. Boos ben ik eigenlijk niet geweest, wel volledig op/wanhopig door slaapgebrek. Ik ervaar vooral heel veel geluk en liefde, als ik even naar hem kijk en een glimlach of "mama!" terug krijg, of hij grapjes uithaalt, of me een "kusje" geeft, maar ook als ik hem gefocust zie spelen of met papa zie stoeien, etc. Mijn leven zonder kind heb ik geen moment gemist, oprecht niet. Het helpt wel dat we al jaren samen waren en ook al jaren wisten dat we kinderen wilden. We hebben echt gewacht tot we er allebei klaar voor waren en alles financieel op orde hadden. Een kind is levensveranderend, maar het is ook wat je er zelf van maakt en verwacht wat het in negatieve of positieve zin kan doen. Het is mij bijvoorbeeld meegevallen, we kunnen gewoon naar vrienden, of overdag wat ondernemen. Je sjouwt wat meer spullen mee. Maar het is echt het beste wat me ooit is overkomen.

Ik mis mijn leven zonder kind absoluut niet. Alleen zou wel keer met me man naar bioscoop willen zonder kinderen en uit eten. Ik zou echt niet terug willen zonder kind !! Ik heb in mij kring weinig mensen die kunnen oppassen en wonen ver weg en hebben het zelf ook druk.

Zou nooit meer terug willen naar de tijd zonder mn dochter. Vind het ouderschap echt heerlijk. Oke toegegeven dat als ze de hele dag dwars is je soms wel echt op bent. Net als in de tijd dat ze nog elke nacht 5 tot 10keer wakker werd. Maar ook toen was ik super gelukkig met haar (en uitgeput haha). Mis soms wel bepaalde dingen aan de tijd zonder kinderen. Zoals wat later wakker worden, naar de wc zonder kind, rustig koken 😂 Wat ik wel heftig vond waren alle gevoelen qua bezorgdheid die over je heen komen. Als ze verkouden was of ze dan nog wel kon ademen, bij de eerste hapjes of ze niet zou stikken etc. Zo veel momenten dat je je echt ineens zo bezorgd voelt, kende dat gevoel helemaal niet van mezelf en vond dat in het begin wel overweldigend.

Ik mis regelmatig mijn oude onbezorgde leventje. De tijd waarin we vrijheid hadden en echt vrij waren als we vrij waren. Sinds we een kind hebben, is ons leven zodanig veranderd dat het soms voelt alsof alles om hem draait. Dat komt natuurlijk deels door onszelf maar ook deels door het temperament van ons kind. Die zorgt ervoor dat hij niet te kort komt ;) Ik heb onderschat hoe continue een kind aanwezig is. En ook al wist ik het rationeel wel, ik had geen idee wat het betekent dat je kind elke ochtend op tijd wakker wordt en AAN staat. Ook had ik nooit gedacht hoeveel je voor een kindje zou kunnen voelen. Hoeveel je houdt van je eigen vlees en bloed. En hoeveel je over hebt voor zijn welzijn. En hoeveel je kunt genieten van alle kleine grote mijlpalen in de ontwikkeling. En hoe ontroerend het is als je eigen kind gewoon echt heel erg lief en zorgzaam is.

Op een stormachtige dag, denk ik weleens terug aan hoe het was toen ik nog alleen was. Dus nog niet samenwoonde en geen kind had. Dat ik met een dekentje, snacks kon Netflixen en chips als avondeten kon hebben. Maar ik mis het niet, heel gek. Wat voel ik me blij en de meest gezegende vrouw op de wereld wanneer mijn zoontje wakker wordt en de speen uit zijn mond haalt en vrolijk begint te babbelen. Ik voel dan zoveel geluksignaaltjes. Of wanneer hij naar me toe kruipt en zo blij is als we samen spelen en met mij wil knuffelen. Dan voel ik mij zijn perfecte veilige haven. Maar wat heb ik mij wanhopig en verdrietig gevoeld de nachten dat hij moest huilen en ik niet wist wat hij nodig had. Dat hij wilde slapen, maar het mij niet lukte om hem in slaap te krijgen. Wat een traantjes heb ik toen weggepinkt. Ik voel mij nu vooral schuldig, ik ben 32 weken zwanger en ben zo bang dat ik hem tekort ga doen. Daar ben ik nu vaak onzeker en verdrietig over. Ik knuffel daarom extra vaak met hem en vertel hem hoeveel ik van hem hou en hoe gelukkig hij mij heeft gemaakt. Ik voel mij heel gelukkig, ik had nooit gedacht het geluk te hebben een kindje te krijgen, laat staan weer zwanger te zijn. Ben blij dat de mooie momenten de verdrietige momenten overheersen.

Wij hadden gisteravond een vreselijke avond met de kinderen: niet luisteren, alleen maar dingen doen die niet mochten, wegrennen als er aangekleed moest worden, etc. We waren ze echt helemaal zat 😂 Fast-forward: een uur later. We vertelden aan elkaar hoe onze zoon de knuffel van onze dochter had gehaald toen ze verdrietig was, hoe onze dochter zonder huilen naar school was gegaan de week ervoor, hoe hard we hadden gelachen om de grapjes die ze onderling maakten, hoe lief ze ruim een uur boven hadden gespeeld samen (waarbij de schaterlachen soms naar beneden galmden). We stonden allebei met tranen in onze ogen en zeiden: wat zijn het toch ontzettend fijne kinderen! Wat zijn we blij dat we er heel binnenkort nog een bij mogen krijgen!

Er is een documentaire over spijt moeders, mocht je dat interessant vinden. Dan hoor je verhalen van moeders die het echt tegen vonden vallen. Ik herken me er totaal niet in en denk nooit terug aan mijn leven voor kinderen. Dit was wat ik altijd al wilde en ik vind het zelfs leuker dan verwacht. Het is wel vermoeiend, maar dat weet je van te voren. Verder voel ik zoveel geluksmomenten en trots, maar de bezorgdheid is wel een ding. Ik ben niet perse bezorgd dat ze bijvoorbeeld vallen enzo, maar wel dat ze ontvoerd worden of dat er iets met mij gebeurd waardoor ik er niet meer goed voor ze kan zijn. Dus echt de hele grote dingen waar de kansen gelukkig niet zo groot voor zijn. Dat is het enige wat ik echt een groot nadeel vind aan moeder zijn. Mensen zeggen altijd wel dat je nooit meer onbezorgd bent als je kinderen hebt, maar dat dat gevoel zooo sterk is, is mij echt tegen gevallen en brengt mij soms angst en dat vind ik het moeilijkste.

Ik denk dat ik het meest onderschat heb: Positief: hoe ineens gelukkig, warm van binnen en blij ik word als ze lachen, me een kusje geven of een nieuwe mijlpaal halen Negatief: hoe intens het is om altijd áán te staan. Bijvoorbeeld avondeten was vroeger zo rustig, beetje dag bespreken met mn man. Nu ben ik bezig met 2 kinderen laten eten en drinken (glas leeg, schepje erbij, etc) en zonder te merken eet ik zelf ook.

Haha heeel herkenbaar dit. Ze even zoo zat zijn en kort daarna met partner zwijmelen over hoe schattig en grappig ze wel niet zijn😂

Alle clichés zijn waar.

Nooit denk ik terug aan de tijd voordat mijn dochter er was. Het klinkt heel overdreven wellicht, maar zij geeft toch echt mijn leven kleur en geeft mij iets om écht voor te leven. Die liefde gaat veel verder dan welke andere ook. Het is zo bijzonder dat je je favoriete persoon op aarde zelf gemaakt hebt ☺️ Voordat ze er was dacht ik overigens wel ooit terug aan mijn leven als vrijgezel bijvoorbeeld haha 🤭 Wel komt er bij het ouderschap enorm veel angst en bezorgdheid kijken als je het mij vraagt. En het is zeker bizar zwaar bij tijden. Maar toch; het mooiste wat er is 🥺🥰 (en dat komt van iemand die tot een paar jaar geleden niet eens wist of ze moeder wilde worden).

Voor ik kinderen kreeg zei iemand een keer: het leven met kinderen wordt veel meer een rollercoaster. Er zijn meer dalen en pieken. Wat ik heb onderschat aan ouderschap zijn 2 dingen. Hoe fysiek het is: je bent de hele dag bezig en het is zo intens om op sommige letterijk van 5:00 tot 22:00 iemand aan je lijf te hebben /die tegen je praat/iets van je wil. Je hebt geen weekend meer en ook na een feestje of als je je niet zo lekker voelt staat er om 6:00 u iemand naast je bed te tetteren dat ze wil eten ofzoiets. Dat kun je van te voren eigenlijk niet echt snappen. Het tweede ding dat ik onderschat had was de eenzaamheid. Je wordt zo geleefd door je kinderen, de nemen zo veel fysieke en mentale ruimte in dat er weinig overblijft voor jezelf, je eigen vriendinnen en je eigen gedachten en dromen. Ik mis de energie die ik vroeger had. Met name de energie om hobby’s te hebben, nieuwe dingen te proberen, etc. Wat ik positief onderschat had. Het geeft zo veel voldoening en verbinding. Zo veel grappige gesprekjes met vreemden op straat, zo veel grappige momenten thuis, zo veel verbinding met mijn man vanwege die knusse momenten. Het leven voelt op een of andere manier heel zinvol met kinderen. Ik vraag me ‘s avonds nooit meer af of mijn leven zin heeft want voor mijn kinderen ben ik zo belangrijk en nodig. Ik heb zo veel meer mentale rust in mijn leven omdat het gewoon duidelijk is wat mijn rol is ofzo. Beetje zweverig misschien, maar ik ervaar dat echt zo. Het is gewoon heel intens, intens mooi en intens pittig soms. Ken je het boek ‘Is het al 7 uur’ van Margot C Pol? Dat geeft een heel realistisch beeld van ouderschap, ik vond dat heel mooi en herkenbaar zelfs al heb ik nog jonge kinderen.

Vreselijke nachten gehad waarin de baby en de peuter heel slecht sliepen ( man lag bij onze peuter en ik met de baby want borstvoeding) dus s’ochtends beetje gaar en moe. Ga de peuter naar de opvang brengen en als ik weg wil gaan begint ze keihard te huilen. Armpjes naar mij uitstrekken en heel hard mama roepen. Nou dan breekt mijn hart echt hoor want hoe vervelend ze ook kunnen doen en hoe slecht ze ook slapen dan besef je weer dat je er altijd voor je kind wilt zijn want het enige wat je wilt is dat ze gelukkig zijn. Ondanks alles hou je meer van ze dan van wat dan ook. Ze had een hele leuke dag gehad maar was helemaal blij om me te zien toen ik haar weer kwam halen. Grootste verhalen onderweg naar huis waar ik maar de helft van begrijp maar zo trots dat ze steeds meer 3 woord zinnen begint te gebruiken. Lijkt wel of ze vandaag weer wijzer is geworden. En het besef dat het zo fijn is om haar weer bij me te hebben.

Wat een mooi topic en wat een mooie vragen stel je! Mijn leven was echt heel leuk voor kinderen: uitdagend werk, veel mooie reizen gemaakt, we woonden middenin de stad en ik had een rijk sociaal leven. Af en toe denk ik daar echt nog aan terug. Net als hele zondagen binnen blijven en op de bank verveeld Netflixen en dineren met een zak chips op de bank. Ik weet niet of ik het mis... het is vooral gewoon anders nu met een kind. Echt wel een stuk kneuteriger en huiselijker, maar niet per se leuker of minder leuk. Een beetje hetzelfde als hoe ik terugkijk op mijn studententijd - met weemoed dus.

Of je komt er om 21u achter dat je zelf nog niet gegeten hebt 😅

Ja, wat herkenbaar dat stuk over meer voldoening en verbinding!

Ik vind het ouderschap op zich superleuk en relaxed. Het is meer huishouden en meer familie en meer in t gareel maar wel gewoon fijn. Past me goed Alleen het is wel bizar en volkomen absurdistisch om temidden van een gelivestreamde genocide tegen kinderen een klein kind groot te brengen, het doet me bizar veel en haalt alles uit elkaar en maakt me wanhopig en extreem verdrietig. Ik voel het fysiek elke dag. Dat maakt wel dat het 'ouderschap' een andere betekenis en waarde gekregen heeft.

Wat een mooie vraag! Ik zou zelf niet meer terugwillen naar de tijd dat ik geen kind had, maar achteraf gezien had ik er wel meer van willen genieten. De onbezorgdheid, (bijna) geen verantwoordelijkheden hebben, geen rekening hoeven houden met. Je moet jezelf op de 2e plaats zetten, en dat kost wat aanpassingsvermogen. Maar nu ze er is zou ik nooit meer terugwillen. Alle emoties lijk je wel dubbel te beleven; blijdschap maar ook zorgen. Maar vooral: ongekend geluk! 🍀 het leven is zoveel mooier met haar erbij!