Hierbij ben ik opzoek naar erkenning, ervaring en geruststelling over de regressie in ontwikkeling bij een peuter van bijna 2,5 jaar oud.
Onze dochter heeft vanaf geboorte af aan op alle gebieden voorgelopen; lengte en gewicht, cognitief functioneren, sociaal-emotioneel, geheugen, motoriek, etc. Ze was vanaf begin een alerte baby.
Ze ging met 6 mnd het hele huis door met zelfstandig de trap op en af te gaan, te kruipen of te cruisen, al vroeg had ze al een sterke autonomie, sprak al 2- en 3-woord zinnen met 9 maanden, kende alle lichaamsdelen, kleuren en telde tot 13, rende en huppelde al met 9 maanden door de hele wijk of dierentuin en kon zich alles herinneren wat ze had geleerd of over locaties.
Niet alleen wij als ouders stonden versteld, maar ook professionals van bijvoorbeeld GGD, kinderarts, huisarts, etc.
Sinds september jl gaat onze dochter twee ochtenden naar de peuteropvang, dit vonden wij destijds een mooie toevoeging om ook te leren spelen en delen, grenzen aangeven en dat ze hier vriendjes kon maken. In onze omgeving hebben wij weinig leeftijdsgenoten en gaat onze dochter met name om met oudere kinderen. Ze groeide op in familiekring en maakt geen gebruik van een kinderoppas/-opvang.
De eerste momenten van de peuteropvang hadden wij een verdrietig meisje, maar al binnen een maand was ze helemaal gewend en leefde ze op!
Ze heeft nu heel veel vriendinnetjes, gaat met plezier naar de peuteropvang en wij krijgen veel lachende foto's van de juffen. Zeer positief voor onze dochter.
Echter sinds de peuteropvang zien wij ook een verandering bij onze dochter; de broodkorstjes worden niet opgegeten, ze wil enkel zoet broodbeleg, heeft enorme luieruitslag (geven maar 1x een schone luier), ze heeft een zeer sterke en duidelijke begrenzing/wil de regie, komt goed voor zichzelf op, gooit met spullen als ze iets niet mag/ iets niet lukt, neemt vervelende woorden over, zoals 'gek' of 'godsamme', begint ineens van hele zinnen te communiceren naar brabbelen, geeft geen antwoord meer op vragen, voert geen taakjes meer uit en is nu vooral in haar spel en anderen aan het uitdagen.
Uiteraard ook deels te verwijten aan de peuterpubertijd, maar ik zie in haar spraak-taal een terugval, in motoriek en ze is nu een brutaler meisje.
Op haar groep zitten een aantal VVE kindjes en die ook met een reden daar zitten; gedragsproblemen, achterstand, aanleren van structuur en geen kinderen zoals onze dochter. De groep bestaat uit 7 kinderen met 1 a 2 juffen, die allemaal iets ouder zijn.
Nu maak ik mij een klein beetje zorgen over de keuze van deze peuteropvang en of wij nog wel moeten uitbreiden naar meerdere ochtenden per week. Zou dit tijdelijk zijn of is dit pas het begin van een vervelende gedragsverandering? Moeten wij stoppen en weer van ouds haar thuis houden met familie? Is dit een fase die bij de leeftijd van ongeveer 2-2,5 jaar hoort? Ik weet het niet...
Heeft iemand hier ervaring mee en kan iemand mij geruststellen?