Schreeuwen als het te veel wordt

Heel herkenbaar hoor! Mijn zoontje huilt ook om alles. Ik trek het ook lang niet altijd en schreeuw ook wel eens tegen hem. Wat hier wel helpt: niet negeren en juist benoemen. Ah wat sneu. Even een knuffel geven en dan afleiden met iets anders / iets leuks. Het negeren dan neem je haar gevoelens niet serieus en kan het juist erger worden. How2talk2kids heeft hier fijne boekjes over. En echt alles is een fase! Dit gaat gelukkig weer over.

Emoties zijn op deze leeftijd heel heftig voor kindjes. Ze kunnen er niks mee. Voor jou is er waarschijnlijk niks aan de hand maar voor je kindje kan het wel degelijk verschrikkelijk zijn wat er is gebeurd. In plaats van zeggen ‘er is niks aan de hand, hou alsjeblieft op met huilen’, kan je ook vragen ‘wat is er, waarom moet je zo huilen?’ Haar gevoel mag er zijn, hoe onbenullig de reden voor ons als volwassenen ook is ☺️ En ja, dat is een hoop werk. En op dagen dat je 100 driftbuien hebt, heb je er de 80e x ook echt niet zoveel zin meer in 😅 Maar bij ons zoontje merk ik dat de driftbuien in hoeveelheid én in heftigheid afnamen, doordat hij zelf leerde benoemen wat er was “ik ben boos omdat…”, “ik ben verdrietig omdat…”

Maar dat doen we ook. We vragen altijd wat er is, waarom huil je, wat is er aan de hand, moeten wij ergens mee helpen. Maar dat maakt het 10x erger. Wat ik al zei.. ze heeft echt een karaktertje en ik snap ook heel goed dat voor zo’n kleintje een klein dingetje juist heel groot is. Maar juist ook omdat ze nooit benoemd wat er is, maakt het voor mij nog lastiger. Onmacht denk ik, waar ik juist gefrustreerd door raak. En het is echt niet dat ik dagelijks wekelijks of maandelijks tegen haar schreeuw🙈

Ik bedoelde met negeren dat ik het gehuil negeer in m’n hoofd maar juist wel naar dr toe ga hoor! Nee laten huilen doe ik niet! Ja 2 vind ik echt een lastige leeftijd! Maar ook weer heel leuk omdat ze zoveel gaan doen. Maar deze fase mag wel Ff weg 🤣

Hier ook een pittig karakter. Na 100x hier ook wel eens een snauwde of soms toch even schreeuwen. Alle andere tips doen we ook maar soms is je geduld gewoon even op.

Dankje het is wel ‘fijn’ om te lezen dat ik niet de enige ben waarbij het geduld echt even op is soms. Het is niet goed, maar sinds verlies je het geduld even..

Misschien kan ze niet zeggen wat er is, maar ze voelt zich waarschijnlijk wel naar. Dan zou je het voor haar kunnen benoemen. ‘Je hebt het even moeilijk hè. Mama ziet dat je je nu niet fijn voelt. Kom maar, dan help ik jou rustig te worden’ en dan haar zelf een knuffel geven of haar speelgoedknuffel aanbieden die haar graag wil troosten. Dan kun je haar helpen met woorden geven aan haar gevoel en haar het gevoel geven dat ze er niet alleen mee hoeft te dealen, dat je haar wilt proberen te helpen. Mogelijk helpt dat om rustiger te worden

Dankjewel 💖

Onze dochter is een erge Huilbaby geweest en het huilen triggert mij ook ontzettend erg! Ik wil ook absoluut niet schreeuwen omdat er vroeger altijd tegen mij geschreeuwd werd, wat mij erg helpt is denken dat ze gewoonweg nog geen andere manier weet om frustraties te uiten. Als dat niet werkt dan zorg ik dat ze veilig is en dan loop ik even de ruimte uit, even uit het gehuil voor paar seconden en dan met verse ademteugen weer terug. Of mijn vriend neemt het over en ik loop buiten ene rondje.

Dat is wat mij helpt, wat bij onze dochter helpt is dat we vaak zeggen “gebruik je woorden” “ben je boos , dat is niet erg, wil je een knuffel?”

Misschien eens kijken naar de achtergronden van haar gedrag, want ze zit duidelijk niet lekker in haar vel of is gefrustreerd als ze verdrietig of boos is. Als je je daarin verdiept en begrijpt waarom je kindje zich zo voelt dan kun je misschien beter je geduld bewaren en haar helpen met wat ze nodig heeft. Die leeftijd is erg frustrerend omdat ze heel weinig controle hebben en veel meer willen (kunnen) dan in de praktijk kan. Ze kunnen hun emoties nog niet goed reguleren, het zijn niet zomaar kleine volwassenen, maar eigenlijk echt nog babies..

Misschien is het juist ook goed om na te denken over waarom het gehuil jou zo triggert. Ik heb net een boek gelezen dat daar over ging “het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen, en waarvan je kinderen blij zijn dat jij het leest”. Ik was het persoonlijk niet overal mee eens, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Ik merk verder zelf dat het vaak averechts werkt als ik zeg dat ze niet moet huilen, en dat het veel sneller stopt als ik zeg “ah moet je huilen, maakt het je zo verdrietig?” en dan alsnog uitleggen waarom iets moet/niet mag.

Ik hoor in winkels wel eens moeders zeggen “en nu stop je met huilen!” En dan denk ik wel “als iemand dat tegen mij zou zeggen als ik verdrietig ben zou ik echt niet kunnen stoppen daar door” laat staan zo’n kleintje. Dus die zou ik persoonlijk niet meer gebruiken. Het kost soms een keer slikken en inwendig zuchten maar je kindje op zo’n moment nabijheid geven werkt vaak veel beter en sneller. En je bereikt het zelfde doel. Verder ben ik een beetje allergisch voor “er is niks aan de hand”. Mijn ouders zeiden dit vroeger en ik vond het vreselijk. In de beleving van je kind is er wel iets aan de hand anders huilde het niet. Misschien huilt het om andere dingen dan je misschien denkt? Bijvoorbeeld als ze geen tweede snoepje mag (ik noem maar wat) omdat ze zich daar echt op had verheugd? Of er echt zin in had. Probeer eens een “Nou dat is ook jammer maar weet je wat, vanmiddag met drinken mag je nog eens een snoepje, dan kun je dan die tweede pakken”. Dan heb je wel begrip voor haar emoties. Of als je kindje valt en het leek echt weinig voor te stellen en toch huilt ze. Dan kan het ook gewoon zijn dat ze even geschrokken is. Hier is een kus en een knuffel dan vaak al voldoende, dan zegt ons kindje zelf al “oke klaar” en gaat weer spelen. En uit een driftbui komen is voor een kind echt heel moeilijk. https://www.mamabaas.be/content/vier-redenen-om-driftbuien-van-peuters-niet-te-negeren-te-bestraffen Dit vond ik wel een fijn artikel. Ik snap dat het soms vermoeiend is en je er ook gewoon even geen zin in hebt om altijd maar begrip te tonen maar vaak werkt dat toch net even sneller. En ik keur je niet af maar ons kind is 3 en ik heb nog nooit tegen hem gegild. Wel gemopperd en ook wel eens lelijke dingen gemompeld als hij me niet kon horen. Daar voelde ik me al heel schuldig over maar ik denk als je gilt dat je eigenlijk precies doet wat je niet wilt dat je kind doet. Misschien een idee om dan heel even op de gang tot 10 te tellen en je dan te herpakken en verder te gaan met je kindje.

Helpt het misschien als je haar gevoel erkenning geeft zo van: wil je even een knuffel? Ik snap dat je je rot voelt daarover, het is ook niet niks he? Misschien zelf even diep in en uit ademen? Wij hebben een pittig kind en hebben daarvoor coaching gehad. Verbinding maken en erkenning geven hielp ons heel erg.

Mag ik vragen via welke weg je aan die coaching bent gekomen? Overweeg ook hulp te zoeken

Vraagje.. verstaat jullie peuter je als je iets zegt tijdens het huilen of schreeuwen? Want als ik zeg: wil je een knuffel, Ik zal je helpen rustig worden, dan hoort mijn meisje dat echt niet hoor. Dan kan ik een half uur op mn kop gaan staan maar ik kom er niet meer doorheen. Iemand tips?

Je bent echt niet de enigste. Ik ben ook zo een moeder.. ik verlies mijn geduld en zeker als ik al 1001x gezegd heb dat het oké is en deftig ermee communiceer.. Echt soms is het teveel endan roep ik ook wel is.. maar ja elke dag leren dat ook wij fouten maken.. niemand is perfect.. Wat mij nu helpt is echt op zijn hoogte gaan zitten met hem en ermee praten en hopen dat hem oké is.. Meer kan je niet doen en ja uitleggen en begrip tonen maar na 1001x per dag dat te doen is mijn emmer ook wel eens vol.

Lees het boek “Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen” , daar staan denk ik dingen in die wel kunnen helpen.

Ik had laatst "Van korte lontjes naar geduldig opvoeden" uit de bieb. Fijn boek! Gaat helemaal niet zo over wat je met je kind aan moet. Maar geeft heel concrete handvatten om te zorgen dat je zelf wat minder prikkelbaar wordt. Want je wilt niet dat jouw gemoedstoestand afhankelijk is van het aantal driftbuien van je kind. Daar heb je hooguit beperkt invloed op. Maar je kan wel aanpassingen in je eigen leven maken zodat je minder vaak en minder heftig getriggerd wordt. Bijvoorbeeld meer me-time. Of de boodschappen voortaan bestellen als je kind vooral in de supermarkt driftbuien krijgt. Of het tandenpoetsen door je man laten doen als jij daar precies stapelgek van wordt na een drukke dag. Boek legt ook uit hoe woede bij jezelf ontstaat. En waarom gewoon tot 10 tellen dus niet helpt :-p. Ik vond het een hele opluchting.

Oh pfoe hé wat moet dat zwaar zijn! Ik zie wel dat ze pas geleden een grote zus is geworden. Dit kan vaak ook de oorzaak zijn van het extreme gedrag. Negatieve aandacht is namelijk ook aandacht. Probeer mss meer 1-op-1 momenten te zoeken. En laat je dochter weten dat ze nog net zo waardevol is binnen jullie gezin als eerst. Bij negatief aandacht zoeken mag je het best negeren als het je te veel wordt. Doe ik ook weleens. Merk wel dat het beter werkt om de emoties te erkennen. Mijn dochter heeft ook een erg sterk karakter. Ik probeer nu juist alvast dingen uit te leggen voordat ze überhaupt weerstand kan gaan bieden. Hierdoor merk ik dat ze dingen sneller begrijpt en minder snel huilt. Ik probeer ook zoveel mogelijk het woord nee te vermijden en mijn zinnen anders te verwoorden en direct een alternatief aan te bieden.