Onze dochter van 2,5 jaar is ineens heel erg aan het uittesten en grenzen aan het zoeken. Wil geen brood maar pap, als we pap maken wil ze ineens toch brood. Dit maken we dan niet en dan gaat ze staan huilen en schreeuwen. En gaat hier heel lang mee door.
Ze wil steeds bij mij op schoot zitten tijdens eten ipv op haar eigen stoel. Dit hebben we liever niet. Eerder vroeg ze er wel om maar zeiden we gewoon als we gaan eten gaat iedereen op zn eigen stoel. Toen "luisterde" ze daar wel naar nu gaat ze dus schreeuwen en of huilen.
En dit soort toestanden gebeuren nu dus ineens heel vaak als iets niet op haar manier gaat. Ineens moet ik haar overal op tillen want dat kan ze niet meer. Als ik dat dus niet doe gaat ze huilen.
Ze draait soms zo door dat ik mij afvraag of het wel normaal is en of wij hier wel goed mee omgaan?
Wij willen er in ieder geval niet in mee gaan.
Moet je het negeren? Moet je haar op gegeven moment bv op de trap zetten?
Ik word zelf echt knettergek van dat gehuil/gekrijs. Ik blijf rustig maar het verpest wel de sfeer aan tafel voor de andere kinderen.
Hoe moet je hiermee omgaan?