Seksueel misbruik en angst.

Snap heel goed deze angst had dit ook ben zelf meerdere keren seksueel misbruikt heb in 2019 trauma behandeling gedaan hier echt veel aangehad. Heb altijd gezegd wat mij us over komen gaat men zoon niet gebeuren maar helaas werd deze nachtmerrie werkelijkheid nadat men zoon op 5 jarige leeftijd misbruikt is op logeer adres en nu nog een trauma behandeling moet onder gaan. Enige wat ik kan zeggen laat alles over je heen gaan je weet niet hoe iets gaat lopen maar ik begrijp heel goed je angsten. Heel veel sterkte

Hé Hanneke! Pittig dit! Helaas een beetje herkenbaar, na en door mijn bevalling kwam alles bij mij na boven. Het bloot liggen, mensen je op je meest kwetsbaar/lichaam zien en zitten. Het hechten vond ik echt vreselijk. Mij de hele bevalling geschaamd en vies gevoeld, puur omdat dit me deed denken aan mijn trauma. Gelukkig had ik een duidelijk bevallingsplan en hebben ze zich in zh goed aan gehouden en me erin begeleid. Alleen maar respect voor hoe ze dit deden zelf in stress situaties. Toch was dit emotioneel pittig en kon ik niet in een bubbel komen omdat ik bang was dat ik geen controle had. Mijn dochter op mijn arm maakte veel goed nadat het hechten klaar was en ik veilig afgedekt was. Nu therapie om de cptss goed aan te pakken. Hoe heb jij de bevalling ervaren? Heb bij mijn dochter nog niet echt angst, maar ze zit nu nog in veilige leeftijd waar ik haar goed in de gaten kan houden. Kan me voorstellen ik later ook angsten hierin krijg. Bij mij speelde het vooral af in relatie met mijn eerste ex, dus andere situatie.

Wat vreselijk je nachtmerrie uit is gekomen. Hoe gaat het met je zoon? Hoe gaat het met jou? Kan me voorstellen dit alles bij jou open haalt. Heel veel sterkte! 😘

Dag! Wat naar dat je je zo voelt. Helaas hier ook hetzelfde meegemaakt, binnen en buiten de familie bij mijzelf. Ook twee prachtige dochters (nu peuter en kleuter) mogen krijgen, waar ik heel trots op ben maar wat ik ook doodeng vond. Al twee keer therapie gehad, een keer in mijn jeugd en de laatste keer net afgerond. Ik heb gemerkt dat het in iedere nieuwe levensfase weer terug kan komen en opnieuw aandacht vraagt, hoe meer ik mijn dochters los moet laten, hoe meer spanning er ontstaat. Omdat ik niet wil dat het hen in de weg staat, werk ik steeds aan mezelf en blijf ik ook bij anderen checken hoe zij in situaties reageren om even te checken hoe (hyper)alert mijn reactie is. Helemaal afsluiten doe je het nooit denk ik. Ook praat ik al veel met hen over grenzen, wat wel en niet kan, welke lichaamsdelen privé zijn en hoe je ermee omgaat. Hoe meer je weet op jonge leeftijd (natuurlijk op leeftijdsadequaat niveau uitgelegd, maar wél alles bij naam noemen) hoe minder kwetsbaar je bent voor dit soort gebeurtenissen, het schrikt namelijk af als een pleger door heeft dat erover gepraat wordt thuis, de kans is dan een stuk kleiner dat zijn/haar 'geheim' blijft bestaan. Goed dat je samen met je man al grenzen bedenkt die jullie willen hanteren, hebben wij net zo. Geef op tijd je angsten aan, bij de verloskundige, bij een POH-GGZ en praat erover. Zet 'm op sterke vrouw!

Wat vreselijk dat dit je is overkomen! Heb er geen ervaring mee maar wel met dat dingen uit je verleden die je had afgesloten opeens weer in je hoofd gaan spelen. Je zegt dat je daarover teleurgesteld bent maar wees niet te hard voor jezelf! Je hormonen gaan alle kanten op en 'ineens' heb je ook al moedergevoel. Dat is echt heel wat hoor, en op dat moment pakt je hoofd je op je 'zwakkere' plekken zoals trauma of andere (psychische) problemen van vroeger. Mijn tip is om vooral hulp te zoeken om je verhaal kwijt te kunnen en je angsten te bespreken. Dit gaat je hopelijk echt ook helpen richting de bevalling en de eerste weken. Heel veel succes en geluk gewenst!

Jeetje wat heftig! Dit lijkt me zo eng! Hoe gaat het nu met je zoon en met jou?

Bedankt voor het delen van jullie kwetsbare verhaal♡ voel fijn ergens ook verdrietig dat ik niet de enige ben. Ik merk dat het soms me even dwars zit. De hormonen helpen niet echt mee... mijn man houd me goed in de gaten en we hebben ook open kaart gespeeld naar het ziekenhuis. Dus als we de bevalling gaan bespreken dan zal dit stukje ook aandacht krijgen. Bedankt voor jullie steun♡ girl power♡

Wat verschrikkelijk dat dit jou is overkomen. Maar wat mooi vind ik het dat je bezorgd bent om je meisjes. Dat toont hoeveel liefde je nu al voor ze voelt. Mag ik vragen waarom de persoon die over jouw grenzen heen ging, contact mag hebben met je kinderen eens ze geboren zijn?

Vragen mag altijd:) We hebben dit besloten omdat het mij woord is tegen die gene. En daarbij we heel veel stuk zouden maken met andere banden als we open kaart spelen. De manier hoe we het nu willen doen. Is er geen gevaar voor onze kinderen. De schade zal groter zijn ook voor ons en de kinderen emotioneel groter zijn als we dit openbaar maken. 3 jaar geleden toen we begonnen met het verwezelijke van onze droom om ouders te worden hebben we het er goed over gehad. Lang leven therapie kan ik nu beter mezelf beschermen en ben nu al heel duidelijk geweest wat wij fijn vinden en hoe het gaat gebeuren.

Wat heftig wat jou is overkomen. ❤️Persoonlijk zou ik hulp zoeken in de vorm van trauma therapie en er ook met je verloskundige openlijk over spreken. Daarnaast vind ik het persoonlijk erg ingewikkeld dat je die persoon nog toelaat in jouw leven en dat van je dochters. Dit kan een enorme Trigger zijn voor het trauma dat je hebt. Ik zou dit ook met een psycholoog bespreken en bepalen of dit jouw proces en jouw leven in de weg staat. Als dat het geval is - hoe jammer ook van andere banden - zou ik echt breken met die persoon. Je moet voor jezelf en je gezin kiezen en niet voor anderen.

Hi Hanneke. Ik zou je graag ergens op wijzen. Door het contact met deze persoon in stand te houden, al is het op een “veilige” manier, blijf je denk ik altijd over een grens gaan bij jezelf. Ik weet niet of dit zo gezond is. Is het niet zo dat je voor je gevoel altijd in je blootje staat wanneer diegene jou ziet? Jij altijd de kwetsbare bent? Alles in je lijf zegt: weg van diegene!! Terwijl je dus vooral voor het welzijn/plezier van anderen niet luistert naar wat goed is voor JOU? Dat is volgens mij precies wat er gebeurt wanneer misbruik plaatsvindt. Er wordt over jòu grens heengegaan. Niet zo gek dat dit zich dan, ondanks therapie, blijft uiten. Mijn nekharen gaan een beetje overeind staan van “mijn woord tegen het zijne”. En vooral dat dit een reden is om diegene dan maar in je leven te houden. Dit betekent namelijk dat er geen erkenning is voor wat er met jou is gebeurd. En zolang die erkenning er niet is vanuit de mensen die belangrijk zijn voor jou, denk ik niet dat je een trauma volledig kunt verwerken. Ik hoop dan ook oprecht dat je nog eens zou willen heroverwegen of diegene het ècht waard is om een plek in jullie leven te houden. Besef je dat dit over jouw rug gaat! ❤️Leer aub je dochter(s) dat het te allen tijde belangrijker is om veilig te zijn dan sociaal gewenst te zijn!!!❤️

JouW*😑

Hier ook als kind jarenlang misbruikt en nu net moeder geworden van een dochter. Zodra ik wist dat het een meisje werd heb ik bij de verloskundige aangegeven dat ik bang was dat het haar ook zou overkomen. Zij heeft mij toen doorverwezen naar de POP poli waar ik hulp heb gekregen van een psycholoog. Ben hiervoor al bij 2 psychologen, maatschappelijk werk en EMDR therapie geweest. Wat ik merkte toen ze geboren was dat ik heel fel werd als m’n man bijv zijn stem een keer verhefde omdat hij haar gehuil zo zat was (had meteen een nachtmerrie dat hij gewelddadig werd terwijl hij in real life de grootste lieverd is), ik het best moeilijk vind om haar te verschonen en te wassen. Let continu op haar grenzen. Wat natuurlijk ook je moedergevoel kan zijn. Blijf er vooral over praten en geef echt duidelijk je grenzen aan in je bevalplan! Al het zkh personeel heeft naar mij geluisterd en ik mocht ook alle mannelijke gynaecologen ontmoeten zodat ik eventueel wist wie der aan m’n bed stond (was ook een fijne geruststelling). Succes & sterkte Je bent niet alleen ♥️

Geef het aan bij de mensen die je helpen tijdens de bevalling. Dat kan ook met weinig woorden en zonder in detail te treden. Dat maakt het misschien makkelijker voor je. Geef aan wat jij nodig hebt om deze stappen te kunnen doorlopen. En vertel je partner hoe deze je kan steunen. Na je bevalling en de eerste periode misschien inderdaad ook goed om EMDR en cognitieve gedragstherapie te volgen. Of kijk naar ACT. Dat maakt wat jij hebt meegemaakt niet kleiner dan het is, maar leert je om mét de vreselijke dingen die je hebt meegemaakt te leven zonder dat het je dag bepaald. Ik weet niet of het een goede idee is om dit al tijdens je zwangerschap te doen. Het is namelijk wel echt pittig. (maar zo waard!) Zou je het niet prettiger vinden om iedereen die over je grenzen is gegaan niet meer in je leven te hebben? Die confrontatie is in het begin misschien moeilijk, maar zou het je uiteindelijk niet heel veel rust opleveren? Jij bepaald namelijk wie jij in jouw leven en dat van je gezin laat. Een bloedband, familieband, dichte vrienden van de familie of wat het dan ook moeilijk maakt om deze persoon geen onderdeel van jouw leven te laten zijn, zou het verschil niet hoeven maken. Je bent niemand wat verplicht en jij hoeft je niet verantwoorden of ongemakkelijk te voelen als je keuzes maakt op basis wat goed is voor jou en je gezin. Dikke knuffel voor nu!💗

Heb je tips hoe je dit best kunt bespreken met je kindje? Is daar een boek over bijvoorbeeld? Het lijkt mij heel prettig om dit gesprek aan te gaan met mijn zoontje als hij wat groter is, maar zou niet weten waar te beginnen

Met mij gaat het verder wel goed maar idd angst maar daarnprobeer ik men weg in te vinden verder wat me verdrietig maakt is dat men zoon er mee zit en hij is meervoudig beperkt en kan hier niet zo goed mee omgaan en daar ondervind ik nu problemen van waar we nu mee bezig zijn is voor hem een goede behandeling die begin volgend jaar zal opstarten

Ik denk dat het makkelijker gezegt is dan gedaan om de persoon die je misbruikt heeft publiekelijk te bestempelen als misbruiker. Ook als die persoon het verdient. De beslissing die OP heeft genomen, samen met haar partner, geeft misschien wel meer rust dan wanneer ze met de waarheid naar buiten zou treden. Zoals zij al aangeeft kan het opgevat worden als haar woord tegen het woord van de ander. In sommige gevallen kan dit leiden tot niet alleen de breuk met de persoon in kwestie maar tot een breuk met meer mensen. Mensen die misschien wel onderdeel zijn van een supportsystem. Dit zeg ik niet om OP een schuldgevoel aan te praten (absoluut niet!), maar puur om anderen in te laten zien dat misbruik, zeker wanneer het binnen de familie gebeurt, heel ingewikkeld kan zijn. Je geeft aan dat de situatie weer erg bij je leeft. En ik sluit mij daarom aan bij de anderen in dat het goed voor je zal zijn om dit niet alleen te bespreken met een psycholoog maar ook met je verloskundige. Ik vind het heel moedig van je dat je er al zo open over hebt kunnen spreken met je partner en ook heel knap dat je kunt erkennen dat het je weer aangrijpt. Veel liefs!

Maar als je iets wilt doorbreken, en je dochters wilt meegeven dat je veiligheid ALTIJD belangrijker is dan voldoen aan verwachtingen van anderen, dan kun je toch bijna niet anders dan op zijn minst nog eens heroverwegen? Is het makkelijk? Nee. Ga je mensen kwijtraken? Goed mogelijk. Is het belangrijker om je dochters te beschermen? Zeker. Ik weet waarover ik het heb. Heeft me al een hoop familiebanden “gekost”, terwijl ik nog maar een kind was. Maar ik weet wèl dat diegene nooit in de buurt zal komen van mijn dochter. En dat is me ALLES waard.

Het is zeker een lastige situatie. Ik vraag mij dan af of die mensen het WAARD zijn die in een mogelijke support System zitten waar jij het over hebt. Ik heb zelf ook familie banden verbroken door het verleden. Zeker niet makkelijk, omdat mijn broertjes en zusje dat nog wel hebben, maar ik ben gelukkig.

Helemaal mee eens.