Stelling; is jouw kindje ook wel eens onaardig in vriendschappen?

Mijn dochter van 4 is zeker geen heilige. Het is een lief meisje maar er zit zeker een koppie op. Als zij heeft bedacht hoe iets gespeeld moet worden en haar buurmeisjes doen dat niet dan kan ze echt kattig doen. Daar zeg ik dan ook zeker wat van. Maar de buurmeisjes hebben ook een goede kop erop zitten. Het kan dus ook andersom gebeuren. Als dat bij mij thuis gebeurt, zeg ik daar ook wat van. Als mijn dochter vertelt over een ruzie op school vragen wij ook altijd wat zíj dan heeft gedaan. En soms vragen we het even na bij de juf. Ik ben zelf ook werkzaam in het onderwijs dus ik weet dat kinderen thuis niet altijd eerlijk vertellen wat er is gebeurd. Ze hebben nogal eens de neiging om hun eigen rol te bagatelliseren...

Bij mijn kinderen zitten er hele lieve en veel minder leuke 🤪 kinderen in de klas. Ik hoor van mijn zoon en de ouders steeds dezelfde naam terugkomen als er gedonder was (niet mijn kind). Ik denk dat elk kind soms lelijk kan doen, maar sommigen zijn vaak vervelend

Mijn eigen dochter is nog te jong om het te hebben over ‘vriendschappen.’ Wel kan ze nu echt kattig doen. Als papa en mama knuffelen, dan duwt ze een van ons weg bij de ander en een tijdje terug ging ze ook slaan. We herhalen nu steeds; handjes bij jezelf, wij doen lief tegen elkaar. In mijn werk zie ik inderdaad vaak dat het verhaal van 1 kant niet klopt. Ik werk als leerkracht met zeer moeilijk lerende kinderen. Hun empatisch vermogen is dus ook niet altijd even goed ontwikkeld. Een situatie uitvragen helpt vaak wel. Gericht vragen stellen; wat vond jij daarvan, zou jij het leuk vinden als, weet je nog toen, hoe voelde jij je, hoe voel je je nu, vind je dat eerlijk/fijn etc. Er zijn wel altijd kinderen die blijven hangen in de slachtofferrol. Soms past dat in hun beperking of kun je daaraan bepaalde gezinseigenschappen zien (bijvoorbeeld enig kind en weinig contact met andere kinderen buiten school). Het aanleren van kijken naar het eigen handelen verreist dus wel wat inspanning maar vind ik persoonlijk wel belangrijk. Naar mijn mening heb je daar als ouder wel ook een soort verantwoordelijkheid voor, om je kind te leren dat het ook nadenkt over de gevoelens van een ander. Daar hoeven ze natuurlijk niet 100% naar te handelen maar er op bedacht zijn kan al veel opleveren op het gebied van empathie en conflictoplossing later in het leven. 😁

Wat omschrijf je dat mooi! Ik denk dat je als ouder daar inderdaad een grote rol in hebt. Mijn man spreekt ook uit; papa gelooft je altijd en besteed er veel aandacht aan (huilerig tijdens het eten; vertel papa maar wat er is gebeurd vandaag op school). Dat zorgt ervoor dat de verhalen steeds meer en erger worden. Naar mijn gevoel is het ook kindereigen om soms fantasie en realiteit door elkaar heen te laten lopen (zij ze echt dat je jurk lelijk was of hoorde je het haar al in je hoofd zeggen dat) maar als ik zoiets opper begeef ik mij op glad ijs 😉. Wellicht natuurlijk ook weer een verschil tussen zijn en mijn opvoeding. Zijn ouders stonden altijd voor hem in, die van mij iets meer aan de kant van de volwassenen/ zelf oplossen. En beide heeft wel iets moois.

Ik herken dit zeker terug. Ben bonusmama van een meisje van 7 en een jongen van 4. Eergisteren kwam "de aller aller beste vriendin" (zoals ze het normaalgesproken noemt) van de oudste onverwachts over de vloer, ik dr binnen gelaten en ze ging naar boven. Minuut later hoor ik onze meid ineens uit het raam roepen (ik stond in de tuin) "wat doet zij hier hoewel ik niet eens met haar wil spelen" terwijl dr vriendin naast dr staat. Nouuuuuu... ik heb er meteen wat van gezegd en mijn man 's avonds ook nog een keer. En haar moeder later ook 😂 dus ze krijgen hier ook echt wel te horen als we vinden dat ze onaardig doen tegen hun vriendjes en vriendinnetjes, maar ook waarom we het niet aardig vinden (bijvoorbeeld dat het mensen kan kwetsen).

Dat je man tegen haar aanmoedigt om alles te vertellen geeft haar natuurlijk wel een veilig gevoel, dat is ook heel wat waard! Ik ben het zeker met je eens dat fantasie soms alle kanten op kan gaan. Dat zie ik ook vaak bij de kids op school, “en toen sloeg ik over de kop!” na een botsing op het schoolplein oid. 😂 Vind de manier waarop je het aankaart wel mooi gevonden! Vind je man het vervelend als je zoiets zegt? Je zou het aan hem kunnen vertellen als ‘reflecteren’ denk je? Als hij bijvoorbeeld tegen haar zou zeggen: “papa gelooft je altijd want jij weet heel goed wat wél en niet waar is.” Benadrukt hij ook zijn vertrouwen maar ook het verschil tussen fantasie en realiteit. Ik kom zelf ook eerder van ouders die vroegen; “en, wat heb jij dan gedaan?” Opgevoed met het motto, twee ruzie, twee schuld.

Ik heb een tweeling van 15 maanden en ik zie nu al duidelijk sociale verschillen. De een is snel prikkelbaar en af en toe in haar eigen wereldje. Ze pakt heel graag speelgoed van andere kindjes af. Zoals Floor92 benoemt proberen we wel op een pedagogische manier uit te leggen dat het niet de bedoeling is. Dit levert alsnog altijd enorme strijd op en ze gaat gewoon ongeremd door. Haar zusje is echt de tegenpool. Aait en staat makkelijk speelgoed aan haar zus af. Is wel ondeugend en ondernemend maar luistert wanneer ik nee zeg. Dit maakt de situatie soms niet makkelijker. Ik hoop dat het gedrag nog beetje te polijsten is aankomende jaren. Het ligt dus ook echt aan het kindje. Gezien ze zelfde opvoeding krijgen hier. Ik vermoed dat als het gedrag niet verandert de eerste dochter vaak ruzie zal hebben en uiteindelijk geregeld alleen speelt. Of dat kindjes bang voor haar zijn 😬

Ons zoontje is 4 en zit vanaf januari op school. Ik merk tot nu toe eigenlijk niks mbt ruzies of kattig doen. Nou is het wel zo dat voor de basisschool er al heel veel vooraf gaat aan je kind leren communiceren met andere kinderen. Wat mij opvalt in binnen speeltuinen of speeltuinen überhaupt, de ouders de kinderen zodra ze kunnen lopen maar los laten in de speeltuin en de telefoon pakken en een drankje doen en niet meer om kijken naar hun kinderen. Ik heb menig keer andermans kind aan gesproken in een speeltuin omdat hij/zij ons zoontje om duwde of met zand in t gezicht gooide enzovoort. Daarbij altijd ons kind mee gegeven dat je zo dus niet met elkaar om gaat en dat dat absoluut niet mag. Tuurlijk hebben we ons zoontje vrij opgevoed en vrij laten ontdekken maar wel altijd met 1 van ons in de buurt zodat we zijn manier van communicatie met andere kinderen mee konden krijgen en konden sturen. Dat maakt dat hij op de basisschool eigenlijk altijd heel leuk speelt met de kindjes en andere kindjes graag helpt. Van vervelend gedrag van andere kinderen loopt hij weg wanneer het niet op hem gericht is en als een kindje wel vervelend doet tegen hem dan waarschuwt hij t kindje en geeft hij aan dat hij het niet leuk vind. Gaat t door dan gaat die naar de juf of verteld t later thuis tegen ons. Maar wij zijn ook nog van die burgerlijke ouders die achter aan tafel eten met ons kind zonder iPad of televisie aan en met elkaar praten over de dag en de dingen die er zijn gebeurd. Anderzijds ben ik er wel helemaal van overtuigd dat er tussen jongens en meisjes in spelen en omgang met elkaar een groot verschil zit hoor maar t begin van communicatie ligt echt ver voor de basisschool en bij wat ouders de kids bij brengen. Met je kind ergens naar toe gaan zou weer eens echt terug moeten naar MET je kind ipv een rust momentje voor pa en ma en laat de kids lekker los.

Ik denk dat elk kind wel eens onaardig tegen een ander doet. De ouders die denken dat hun kindnooit iets verkeerd doet, zijn degenen waar ik en onze kinderen ver vandaan blijven..Die hebben namelijk echt oogkleppen op. Kinderen zijn nooit 100% altijd onschuldig.