Stiefkinderen/ eigen kind contact

Lastige kwestie, ik hoor in je woorden wel veel liefde terug voor deze kinderen. Hebben de kinderen deze problemen nog steeds of is dit nu iets uit hun verleden? Soms kunnen mensen namelijk best wel hun hele leven omgooien. Vind het een lastige kwestie. Hoe oud zijn de kinderen trouwens? En zijn ze bijv aanspreekbaar op hun verleden/huidige situatie waar ze in zitten of is dit iets wat niet besproken wordt. Is alles voor jou een nogo of zouden bijvoorbeeld dingen zoals kindje mee naar de kinderboerderij wel kunnen of mee naar de speeltuin?

Ze zitten nog in dezelfde situatie. We zijn er laatst achter gekomen dat de twee oudste bij elkaar waren en drugs gebruikt hebben waar een kindje van een vriendin van hun moeder bij was. ( de drugs kwam van die vriendin van hun moeder) aangegeven dat wij dit niet normaal vinden en dat we dit niet bij onze kleine willen. Hun reactie is dan nee maar dan zouden we dat niet doen

Dus voor mij is het echt een no go. Alles is nog heel recent en ook vanuit hun moeders kant gebeuren vreemde dingen

Is het een optie om stapje voor stapje te verkennen waar de grens ligt? Eerst samen met jou een uitje doen, en de verzorging. Als dat (over een poosje wellicht) goed voelt, een volgende stap. Bijvoorbeeld wat BRMSTR voorstelt zij alleen met je dochter naar kinderboerderij of speeltuin. Eventueel eerst jij mee maar van een afstandje. Misschien bevalt het wel heel goed en zijn ze verantwoordelijk en zorgzaam? Of anders misschien over een paar jaar? Ik ben zelf zo'n ouder stiefkind, en heb heeeeel erg genoten van de logeerpartijen met kleinere brusjes. 3n zij zelf ook. Ik zou het je dochter, en je stiefkinderen, gunnen als ze dit ook met elkaar kunnen meemaken. Maar het moet wel veilig zijn natuurlijk.

Ik geef idd om ze en we doen bewust veel gezamenlijke dingen om het contact goed te houden

Dat ben ik met je eens. Maar het afgelopen jaar heeft de politie meerdere keren aan de telefoon gehangen ook heeft jeugdzorg voor de jongste zorg ingezet bij moeder thuis, deze hebben wij ook een aantal keer gezien maar deze hebben inmiddels aangeven dat de situatie “stabiel slecht” is en dat ze eruit gingen. (Gezien de leeftijd van de kinderen. De jongste is 16

Kort gezegd ik vind de situatie niet veilig. We hebben ook een aantal drugs gevonden in de woning van de oudste (die heeft een soort oefen appartement)

Volg je gevoel. Stel ze waren niet de half broers/zussen dan zou je je ook niet laten oppassen denk ik. Je bent niemand iets verschuldigd. Wel jammer dat de situatie zo is. Misschien heb ik het gemist, maar wilt jouw partner graag dat zij oppassen en alleen zijn met jullie kind of ziet hij het gevaar ook?

Nee hij en ik zitten totaal op 1 lijn.

Mijn man en in zitten op 1 lijn willen dit beide niet maar vinden het beide lastig om het uit te spreken omdat we ergens ook hopen dat ze uit dit gedrag gooien/ ontwikkelingen. Proberen hun hierbij wel te helpen maar het is heel lastig.

Ze bedoelen het goed en het zijn geen slechte kinderen maar je merkt het bijv dat ze het niet altijd door hebben als de kleine iets eng vind en dan gaan ze door tot ik of mij man uitleggen dat ze voor sommige activiteiten nog te klein is.

Daarnaast vind ik drugs, criminaliteit en te veel aan alchohol echt een no go bij wie dan ook! Dat staat idd los van stiefkinderen of niet, ik zou dan ook niet iemand anders laten oppassen die zich daarmee bezig houdt

Ik twijfel meer moet ik het uitspreken, maar hoe spreek ik dit dan uit, want ik wil ze niet aanvallen, aan de andere kant denk ik misschien kan het juist een motivatie zijn om verandering te brengen.

Hoe staat je man hierin? Als jij je er niet goed bij voelt, wat ik prima snap op basis van wat je nu hebt gedeeld, moet je het niet doen. Het is als ouders je verantwoordelijkheid om te zorgen dat je kinderen veilig zijn, als dat niet gewaarborgd is kunnen je stiefkinderen jouw jongsten nog zo leuk vinden, maar dan is het aan jou om een grens te stellen.

Daarom idd, je bent ze ook geen verklaring verschuldigd of wat dan ook

Hetzelfde maar omdat ze het uitspreken van het zou leuk zijn als ze komt logeren etc. Denk ik wel dat het belangrijk is om eerlijk te zijn maar hoe doe ik dat zonder hun verder te beschadigen.

Als ze aanspreekbaar zijn en open over hun gebruik etc en medelevend dan zou je best een gesprek aan kunnen gaan in de trant van: Ik zie dat jullie heel veel om jullie stiefzusje geven en ook graag meer alleen met haar willen doen maar wij vinden momenteel dat jullie daar nog niet aan toe zijn want ... (hier je redenen uitleggen) en dat vinden wij nog een stap te ver. Wij vinden het wel belangrijk dat jullie veel contact hebben met je stiefzusje en willen hier daarom wel graag in investeren en hopen dat we over een tijdje wel met zijn allen die stap kunnen zetten. Je kunt ook kiezen om het af te houden tot ze er direct naar vragen. Zoals ik ze begrijp zijn ze nog redelijk jong en wie weet staan ze over een half jaar heel anders in het leven. Want als alles nog een no go is dan is dat ook prima. Wellicht kun je het in de toekomst langzaam uitbouwen.

Dank je wel trouwens voor alle berichten! Wil niet te klagend overkomen en ook niet negatief maar mijn man en ik vinden het beide een lastige situatie. (Niet omdat we deze keuze maken hier staan we achter, maar gunnen hun het beste en zouden graag de situatie voor hun en voor onze kleine en eigenlijk voor ons allemaal zo graag anders zien)

Misschien is het wel goed om nog even te wachten ze vragen er nog niet direct naar dus ergens denk ik dat ze het ook wel weten. En zeker misschien is over en tijdje de situatie alweer anders. Ik hoop het vooral voor henzelf maar ook voor ons allemaal

Want het zijn niet mijn kinderen maar hun horen net zo goed bij het gezin