"Stomme mama!"

Daar was ie dan, voor het eerst. M'n 4 jarige riep dit naar me, tijdens een ruzie met haar broertje terwijl ik probeerde de ruzie te sussen. Blijkbaar gaf ik haar het gevoel dat ik partij trok voor hem. Dat brak m'n hart toch wel een beetje. Ik stond ook een beetje met m'n mond vol tanden en heb toen een beetje boos gereageerd. Daar heb ik nu spijt van. Hoe reageren jullie hierop?