Thuisblijfmoeder vs werkende moeder - struggle

Ik ben (verplicht)thuisblijf moeder sinds vorig jaar. En jeetje wat is mijn wereld klein. Vanwege geen oppas kan ik niet werken en jongste kan pas vanaf november naar kdv. Ik vind het heerlijk hoor thuis mis geen moment/mijlpaal van de jongste maar ik mis ook heel erg het werken, het even geen mama zijn. De oudste moest ook naar kdv en die heeft het daar zo naar zn zin gehad. Ik denk dat je daar aan moet denken. Ik ben blij als de jongste naar het kdv kan want dan krijgt hij ook z’n vriendjes, hier is het alleen mama. Maar ik denk dat je zeker niet de enige ben. Ikzelf ben daar heel nuchter in want ja er moet ook gewerkt worden wil je alle ballen hoog houden.

Het is helemaal niet raar om je zo te voelen! Het is ook veel. Wanneer je moeder wordt, shift je hele leven en staan je kinderen ineens op nummer 1. Zeker als je wat perfectionistisch bent aangelegd, wil je het op alle vlakken goed doen. Je hebt echter teveel ballen om ze allemaal hoog te houden en zult moeten gaan kiezen waar je je energie in steekt. Tegenwoordig zijn we vrouw, moeder, werknemer, vriendin, collega, willen we sporten, het huishouden, het gezin draaiende houden… ergens zul je keuzes moeten maken en dingen moeten loslaten en hulp moeten accepteren, zoals opvang, of je partner die bepaalde taken overneemt voor meer balans. Maar je bent dus echt niet de enige die hiermee worstelt, want het is gewoon zwaar ❤️

Heel herkenbaar!

Ik werk 4,5 dag, met 3 jonge kinderen. Mijn man werkt ook 4 dagen. Ik heb nooit het gevoel dat ik tekort schiet eigenlijk. Ook thuis niet. Als ik thuis ben, voor mijn werk, na mijn werk, weekends. Dan ben ik er voor mijn gezin. Als ik werk ben ik er voor mijn werk. Zijn er calamiteiten thuis, gaat het gezin uiteraard voor en lossen we dat (mijn man en ik samen) op. Ik vind mezelf een meer dan prima moeder, en een meer dan prima werknemer 😊 Niet zo’n schuldgevoel hebben. Je doet wat je doet toch?

Ik vind de verschuiving van thuis naar werk en weer terug thuis ook best lastig. Ik sta aan op het moment dat ik wakker word en kom pas terug in mijn rust als mijn dochter naar bed is. Maar! Ik zou nooit een thuisblijfmoeder kunnen zijn. 4 dagen werken is voor mij het minimum, want ik vind het heerlijk om thuis even los te laten en me persoonlijk verder te kunnen ontwikkelen. Ik voel me dan ook echt niet schuldig naar mijn dochter, die alle aandacht krijgt op het moment dat ik weer thuis ben.

Ik volg! Want ik struggle hier ook mee :( mn oudste is 4, gaat naar de basisschool. Ergens is dat makkelijker, maar heeft ook me juist ná school mee nodig. Erg moe na een schooldag. Zwanger vd 2e die eind januari komt. En twijfel óf en wanneer ik na het verlof weer wil werken. (Altijd thuisblijven is financieel niet haalbaar, maar een poosje interen op de spaar rekening zou kunnen) Ik vind ook het wegbrengen een ding. Maar vooral het 100% op het werk kunnen functioneren na een gebroken nacht of vroege vogel... waar ik dan in de nacht al stress van heb vind ik lastig.

Ik Ben volledig thuis het kan financieel en ik vind het heerlijk, ik Denk dat het als moeder heel normaal is hoe jij je voelt. Zo zou ik mij ook voelen als ik niet thuis kon blijven!

Oh wat voel ik jou! Nu mijn zoontje naar de basisschool gaat heb ik het 10000 maal erger. Vooral zoals eerder werd gezegd, het gevoel dat je hem daarna op kan vangen en er voor hem kan zijn. Nu moet hij straks 2 dagen per weer naar de bso. Zo erg dat ik dat vind. Ik pieker hier dagelijks over.

Ik vind het juist fijn als er goede balans is. Tuurlijk willen we ons kind zelf opvoeden en ervoor zijn maar geloof me. Op de opvang gaan ze met andere kindjes zich meer ontwikkelen en leren! Het gaat hun echt goed doen. Ook voor mama's is het even goed om tijd voor je zelf te hebben en tussendoor je eigen ding te doen. Denk aan sporten, boek lezen, even je huis opruimen, winkelen of boodschappen doen. Ik ben nu 21 weken zwanger en ben uitgerekend op 6-1-2026. Ik heb opvang vanaf april geregeld. Zo kan ik ook straks mijn eigen balans vinden qua thuis zijn, mama zijn en op werk zijn. Geef je zelf ook de rust en ruimte, niks is goed of fout. Gaat echt goed komen 💪

Oprechte vraag (zonder oordeel want iedereen richt dit in naar eigen inzicht en behoefte uiteraard): hoe doe jij dit met je pensioen? Ik zou het zo heftig vinden als ik een tijdje niet of minder zou werken en dus ook geen of minder pensioen opbouw over die jaren. Of spaart je partner dan per maand iets voor jouw pensioen? Ben benieuwd.

Ik heb nog geen kinderen, maar dit vraagstuk vind ik wel interessant. Mijn insteek is: je hebt nog je hele leven om te werken, maar je kinderen groeien maar 1x op. Daar valt niet later nog op in te halrn. Financieel gezien kan dat wel. Je kan later carrière maken, zolang je samen met je partner accepteert dat je enkele jaren bv niet op vakantie kan zoals je gewend was. Ik werk pas sinds begin augustus (ben in december afgestudeerd, dus heb een halfjaar echt thuis gezeten), en qua financien kwamen we altijd goed rond. Alles wat ik nu verdien gaat linea recta de spaarpot in, dat is wel een heel fijn gevoel. Maar als dat niet kon omdat we een kindje hadden, zou dat tijdelijk ook goed zijn. Ik moet zeggen, ik ben best wel overgegaan van een progressief standpunt (vrouwen moeten ook gewoon mogen werken) naar een conservatief standpunt, omdat ik steeds meer ermee geconfronteerd word hoe belangrijk die eerste 3 jaar van het leven van een kind zijn. En deels ook omdat ik mijn mama (werkte 4 dagen) best wel gemist heb in mijn eigen jeugd. En, zoals iedereen dat heeft, wil ik niet de fouten maken van mijn eigen ouders, en dus vloeit dat uit in een min of meer rechtse kijk op zaken. Lang verhaal, hopelijk beantwoordt het zo je vraag over pensioen in elk geval 😊

Dank je wel! Omdat ik zo twijfel of ik straks mijn baan (tijdelijk) durf te laten gaan, brengt zo'n pensioenvraag me ook weer meer richting de 'dan toch maar werken'-kant. Ik ben zeker van plan niet voor altijd te stoppen en in de verre toekomst wellicht juist een stuk meer te werken. Btw, als je goed in de financiën zit is het sowiewo een goed idee je pensioen zelf aan te vullen of te beleggen/investeren. Ik heb niet zo'n hoge pet op van ons pensioenstelsel...

Ik vind persoonlijk dat er belangrijkere redenen zijn om te kiezen om wel of niet te werken, dan pensioen. Ik vraag me af hoe de wereld eruit ziet over 40 jaar en of dat opgebouwde pensioen er nog zal zijn. Ik zou dat persoonlijk, mijn visie dus, niet nadenken over iets wat er nog niet is, vooral als de focus is de kinderen in het nu.

Ja dank je wel! Ik vraag me precies hetzelfde af qua pensioen hoor, maar het voelt echt als een stukje veiligheid opgeven. Lees: hier echt de helft van ons inkomen. En het wordt echt passen meten qua financiën (zullen spaargeld nodig hebben voor uitgaven als schoenen). Maar mn hart zegt zo erg thuis te blijven..

Ik zou goed naar de financiën kijken, en als het mogelijk is, je hart volgen. Je kunt later ook weer gaan werken, echt waar. En mocht het echt niet werken, mocht je bedenken of welke reden dan ook, dan kan je altijd andere keuzes maken. Niets staat vast in het leven denk ik altijd. Doe wat goed voelt

Ik wil hier nog aan toevoegen dat het heel westers is om te denken dat je kinderen echt jóu nodig hebben. In andere culturen is het heel normaal dat je kinderen meerdere volwassen verzorgers hebben, ipv grotendeels de moeder. Er zijn zelfs culturen waarbij de moeder ongeveer 'maar' 40% van de zorg op zich neemt en de andere 60% zijn andere volwassenen (of oudere kinderen). En die kinderen worden daar echt niet slechter van! Ik heb veel gehad aan het boek "jagen verzamelen opvoeden" die dit allemaal in perspectief zet. Het wordt dan makkelijker om het los te laten. Sterkte met dit dilemma. Ik snap het helemaal!

Ik snap wat je zegt, maar ik denk dat het verschil is dat kinderen in andere culturen wel degelijk hun moeder dichtbij hebben. Zij is de veilige basis, en van daaruit leren ze vertrouwen op andere verzorgers. Het is dus niet zo dat de moeder daar maar “40%” belangrijk is, maar dat anderen aanvullend helpen. Voor mij voelt het juist heel natuurlijk dat mijn kind mij nodig heeft: mijn geur, mijn stem, mijn armen. Dat geeft veiligheid en rust. Opvang kan daar gewoon niet hetzelfde in bieden, hoe goed bedoeld ook. Andere verzorgers zijn een mooie aanvulling, maar de band met de moeder is uniek en onvervangbaar. Bovendien zijn de eerste jaren zó kostbaar en bepalend voor de rest van hun leven. Die tijd komt nooit meer terug. Voor mij is dat veel waardevoller dan geld of carrière – want uiteindelijk is er niets belangrijker dan een stevige, liefdevolle basis voor mijn kind. Dus indien het enigszins mogelijk is financieel én dat het ook in je zit (veel thuis willen blijven 24/7 voor je kind(eren)) zou ik zeggen go for it! ❤️

Heel herkenbaar dit. Vermoed dat heel veel mama’s dit in meer of mindere mate hebben. Ik werk 3 dgn per week. Het zou financieel niet hoeven maar ik ben opgevoed met het idee dat je als werkende vrouw bijdraagt aan het inkomen en ook iets anders te vertellen hebt dan alleen kinderpraat. Maar iedere ochtend dat ik loop te stressen omdat zoon op tijd bij de opvang moet zijn en ik op tijd op mijn werk (en mijn zoon is geen vroege, vlotte vogel 🫣) baal ik. Iedere ma en di als hij weer niet naar de gastouder wil (en wel moet) dan breekt mijn hart als ik hem toch daar achterlaat. Komt nu bij dat nummer 2 bijna arriveert (half sept) en voorlopig geen plekje heeft op de opvang, want vol. Dus nog meer stress om hoe gaan we dit regelen. Mijn man heeft een groot eigen bedrijf en is geen optie om bij te springen. Zit veel in het buitenland. Wist ik al voordat we de keuze maakte om een kind (en daarna als verassing nog een 2e) te krijgen. Maar daarmee ligt dus alles thuis wel bij mij qua verantwoordelijkheid, regelen, oplossen. En dan komt daar nu nog bij dat ik niet (meer) op mijn plek zit qua werk nu ik een nieuwe leidinggevende heb gekregen, waarmee ik gewoon niet klik. Persoonlijk niet, zakelijk niet. En dus steeds vaker die twijfel… moet ik niet gewoon tijdelijk stoppen. Tot zoon 1 naar school gaat (sept 27) en zoon 2 dan de vrijgekomen uren bij de gastouder over kan nemen. Dat scheelt veel stress qua opvang. Financieel kan t makkelijk. Mijn huidige werk/team zal ik niet missen. En toch houden die stomme zinnetjes ‘maar je hoort te werken voor de kost/dan heb je wat te melden als je thuiskomt/je wilt niet de rijkeluis vrouw uithangen’ me bezig en stellen mijn beslissing uit. Voorlopig nog verlof tot 1 maart ‘26 dus kan er nog even over nadenken. @TS, je bent niet alleen. Ik snap je helemaal!

Ik herken de struggle zeker. Denk dat alle mama's dit in meer of mindere mate hebben. Gelukkig kon ik wel stoppen met werken. Ik vind het vanaf de basisschool niet persee makkelijker worden hoor. Ze zitten vast in een rooster, hebben vaak vakantie (en zijn daar echt aan toe), dan de studiedagen en alles waar je continue voor opgetrommeld wordt. Overigens overweeg ik serieus weer te gaan werken als de jongste 1 jaar oud is.

Ik heb een klein aanvullend pensioen. Daarnaast zijn we bezig met met versneld de hypotheek aflossen, hebben we aandelen en willen we straks verder investeren. Ik had overigens bij mijn laatste parttime banen geen pensioen regeling en de baan daarvoor had het wel, maar was armzalig.