Uitgevallen naar terror peuter

Ik heb dit ook recent gehad en moest daarna zelf ook huilen omdat ik me zo schuldig voelde en schrok van mezelf. Ik denk dat bij zulke situaties het vooral van belang is hoe je het herstelt. Je bent ook maar een mens en mensen hebben emoties. Los van dat schreeuwen niet de oplossing is, laat je door er nadien op terug te komen wel zien dat het menselijk is en dat mama ook een mens is die fouten maakt…

Tja mama’s zijn ook net mensen.. soms dan he, vaak zijn we superhelden maar soms mens 😜 Ze mogen soms ook wel meemaken dat de grens bereikt is, en dat de ander dan ook boos kan worden net als hij. Plus, het zijn soms ook gewoon bloedzuigers he laten we dat vooral ook niet vergeten 🤣

Netjes gedaan. Gebeurt gewoon soms als kleuter bloed onder je nagels vandaan haalt

Vandaag nog gedaan zelfs. En m’n kind meegesleurd. Was zo boos omdat (de voorbeelden kosten teveel woorden) ze met z’n drieën wel 100x over grenzen gingen en daarbij ook mij gingen uitschelden. Ja… lang leve de taal die ze op school leren. Anyway, ik ben weggelopen. Ik ben gaan wandelen want ik voelde aan alles in mij dat ik in staat was om een tik te geven. Heel slecht, maar echt. Gewoon uit onmacht, zo van: wàt kan ik anders nog meer doen, zeggen, uitleggen voordat jullie luisteren? M’n vriend was uiteraard thuis, ik zei: ik ben weg. Weg van huis. Ben gewoon gaan lopen, lopen, lopen. Thuis gekalmeerd aangekomen. Voel(de) me er heel slecht onder maar het was sterker dan ik 🤷🏼‍♀️…

Tja, hij schreeuwt ook toch. Het is niet perfect, maar wie is dat wel? En hoe kom je anders boven een schreeuwende peuter uit met wat je duidelijk wil maken? En om je vraag te beantwoorden, ja ik reageer ook wel eens heel fel terwijl ik dat eigenlijk niet wil maar op dat moment denk ik daar niet zo over na. Ze kunnen gewoon het bloed onder je nagels vandaan halen soms.

Nee je bent zeker niet de enige die dit wel eens heeft. Ik denk iedereen weleens.

Ik vind dit eigenlijk juist heel sterk ipv slecht. Je gaat uit de situatie zodat je kan voorkomen dat er iets gebeurt. Partner is thuis, dus kids veilig. klinkt als een goeie zet 😊

Dankjewel. Klopt hoor, alleen het schreeuwen en meesleuren van mijn kind was natuurlijk echt niet oké. Maar ben wel blij dat ik gegaan ben. Dat vind ik ook wel soms lastig aan ouderschap. Je kan er nooit echt aan ontsnappen op lastige momenten. En dat is logisch natuurlijk, maar soms zou het fijn zijn als je even een uit-knop zou hebben 🫠.

Eindelijk een keer een realistisch topic haha. Moeders zijn net mensen. Als je kind voor de zoveelste keer niet luisterd naar iets wat je al 1000 keer gentle hebt uitgelegd maar ze zich echt niet gentle gedragen.... natuurlijk voel je je dan slecht als je ze even iets te hard vastpakt of uit je slof schiet. Maar ik denk ook dat het een leer moment voor jezelf en je kjnd is. Want je kind leert wat hij doet is niet goed. Je gedrag maakt indruk en zijn gedrag is echt even ee grens over. Maar je bent te hard en zegt er sorry voor. Daar leert je kind ook van dat als het eens iets doet wat voor een ander niet fijn is,.dat het kan gebeuren maar je ook sorry moet zeggen. Overigens bedoel ik niet sorry voor de straf maar sorry voor de manier waarop.

Ik had vandaag ook zo'n situatie en ik denk dat zelfs de buren hebben gehoord dat er een flinke grens bereikt was. Mijn man werd er wakker van en kwam beneden met de zin: maak me gewoon wakker als het niet gaat. Dus ik was heel duidelijk denk ik. Natuurlijk daarna wel met peuterpuber gepraat dat mama niet moet schreeuwen en sorry gezegd, maar dat zij gewoon moet luisteren als mama het zegt. Deze mama heeft een hele lange adem, maar na een ochtend rustig blijven en slikken was het einde bereikt. Het overkomt iedereen wel eens gelukkig. En je hebt het juist goed opgelost door erover in gesprek te gaan. En het is echt super knap dat je het alleen doet❤️ . Ik ben zo blij dat ik het soms even kan overdragen.

Gebeurt mij soms ook. Ik ben van nature echt een heel geduldig persoon, maar peuters/kleuters zijn gewoon soms ontzettend intens heftig. Ik baal er dan ook wel van, maar ik denk dat het voor kinderen van die leeftijd ook juist heel leerzaam kan zijn om te zien dat mama soms ook haar emoties niet helemaal onder controle heeft en sommig gedrag gewoon echt te ver gaat. En dat je het daarna gewoon weer goed kunt maken en nog steeds van elkaar houdt enzo. Vind ik echt heel anders dan wanneer je tegen een baby zou schreeuwen of wanneer je je kind terugslaat ofzo.

Vandaag ook nog gehad 🥲! Peuterpuber van 2,5 en 18 weken zwanger. Zo lang je daarna je excuses aanbiedt lijkt er me niks aan de hand. We zijn allemaal mensen en ook wij hebben het wel eens zwaar 🫣

Vorige week nog zitten huilen aan tafel tussen een dreumes en een peuter van alle nutteloze shit die al de hele dag gaande was. Ook wel eens staan snoeihard staan schreeuwen. Je bent zo te horen een normaal mens. Peuters zijn echt intens…

Dat je je hierom zorgen maakt laat al zien dat je een goede moeder bent want dit is nog niks vergeleken met sommigen hoor. En ook supergoed dat je sorry zegt, dat laat zien dat fouten maken menselijk is maar excuses ook aangeboden moeten worden. Juist goed voor je kindje om te leren. Don’t be so hard on yourself❤️

Zojuist ook zoiets soortgelijks meegemaakt. Peuter van 3 loopt al de hele dag haar grenzen op te zoeken. Tijdens het avondeten met van alles lopen knoeien door expres eten uit haar mond te laten vallen. Na 10 keer waarschuwen dat ze normaal moest gaan eten heb ik haar eten weggegooid. Peuter ging hierdoor compleet over de rooie. Daarna peuter in bad gedaan. Dit ging goed totdat ze niet uit bad wilde. Ik heb het meermaals aardig gevraagd en daarna bood gevraagd, maar ze vertikte het. Ik kon ook niet weglopen want ik durf haar niet alleen in de badkamer in bad te laten ivm verdrinkingsgevaar. Toen ben ik ontploft en heb ik haar aan boos haar arm omhoog uit het badje getrokken. Peuter schrok hiervan en moest huilen, ik voelde me een slechte moeder. Daarna wel goed gemaakt door erover te praten: uitgelegd waarom ik boos werd en sorry gezegd. Nu ligt peuter in bed en ben ik aan het bijkomen op de bank. Ppfff zo naar dit soort situaties…

Nee hoor, ik betrap mezelf er ook wel eens op. Dat mijn eigen lontje ook echt kort is soms. (Alleenstaand, werk 32 uur per week, stress omdat woning naar mijn naam moet wat lang duurt, nooit tijd voor mezelf, vrije dagen zijn dagen dat ik alles moet) Vaak zeg ik, stop. En dat werkt meestal wel. Maar het kost me allemaal erg veel energie merk ik.

Ben ik de enige die dat sorry zeggen een beetje raar vind? Ik schiet ook wel eens uit mijn slof en daarna hebben we er een gesprekje over. Maar dat gaat meer over of 'naam kind' weet waarom papa of mama zo boos was en hoe we gedrag kind kunnen voorkomen. Het gaat in de regel daarna een stuk beter.

Hmm, ik vind het juist wel heel waardevol als je als volwassene laat zien dat het goed is om te relativeren en je excuses aan te bieden als je iets hebt gedaan of gezegd waar je spijt van hebt. Juist als je je kind op dat moment ook vraagt om te relativeren. @TS gelukkig al veel berichten dat dit ons allemaal weleens overkomt. Herkenbaar dus, ook voor mij! Balen dat het gebeurt is, maar ik denk ook realistisch en zoals ik al aangeef in mijn reactie: wat mij betreft juist een waardevolle les als je er zo mee omgaat als jij hebt gedaan: naderhand met elkaar bespreken wat er is gebeurd, waarom je kind deed wat hij/zij deed, waarom jijzelf zo reageerde en je excuses aanbieden. 😊

Haha met relativeren bedoel ik reflecteren 🤣 Tijd om wat meer te slapen 🤓

Absoluut normaal. Hier was laatst ook mijn lontje op. Was alleen omdat man aan het werk was. Ben even de hal in gelopen en deur dicht gedaan, me gezicht in 2/3 winterjassen gedrukt en even heel hard gegilt 😂 dat luchtte op en kon hem daarna ook kalmeren en uitgelegd dat ook mama soms wel eens boos kan worden. We zijn maar mensen.