Verlatingsangst 2 jr 4 mnd, help!

Heel herkenbaar! Mijn zoon zette het op een krijsen als ik weg liep en alleen ik mocht vanalles doen. En idd voor het slapengaan wilde hij nog water, andere deken, deken over, deken af. Het hield niet op. Nadat we er in meegingen omdat we dachten dat het een fase was werd t nou niet echt beter. M’n man mocht niet eens meer in z’n slaapkamer komen… uiteindelijk contact gezocht met cb omdat iedereen hier gek werd van de situatie en hun tip; begrenzen. Hij bepaalt niet, jij bepaalt. Dus nu zetten we al een paar weken weer mega strakke gerenzen en het begint te werken. Voor wbt het huilen in bed; dit hebben we doorbroken door ba 5/8/11 min terug te komen. Dat vertelden we en deden we ook. Ze willen volgens mij ook gewoon graag weten dat je er bent :-)

Onze zoon is exact even oud, en sinds vier weken is het hier constant pipi doen/kaka doen (sinds hij zindelijk is dé ultieme manier om te rekken), drinken, andere knuffel, naar buiten kinken,… Enfin, alles om maar niet te hoeven slapen. Zeer typisch voor deze leeftijd. Bij hem is het volgens ons écht de peuterpuberteit die sinds een maand zeer aanwezig is. Via de babyfoon praten helpt om hem op zijn gemak te stellen, maar 8 van de 10 moet alsnog één van ons komen. En dan vooral mijn lief. Dat laatste herken ik ook grotendeels, maar net iets anders. Al meer dan een jaar zelfs. Op zo’n momenten moet ik net weg en wil hij mijn lief. Dan wordt hij weer rustig. Is dat moeilijk? Ja, dat vind ik echt wel. Zeker na zo lang. Maar het is niets persoonlijks. Niet evident wel na zoveel afwijzing… Het kan bij jou bv. de voorkeur zijn die ervoor zorgt dat ze zich zo vastklampt en dat je haar net blijft prikkelen door bij haar te blijven, dat papa neutraler is en daardoor meer ‘invloed’ heeft. Het kan vanalles zijn. Abnormaal is het alleszins niet. Hier slaapt hij sinds een maand zelden voor 21u30. Soms is het 22u00. Wat we ook proberen. Wij gaan ook even aan iemands mouw trekken, want het begint ons echt te frustreren dat hij 1/1,5 uur zo wakker ligt en ALLES uit de kast haalt om niet te moeten slapen ondanks vermoeidheid. 😅

Wat fijn om herkenning te lezen! Het wordt de laatste 2 dagen alleen maar erger, zelfs papa krijgt haar niet meer rustig. Eerst was het maximaal 3x even troosten maar nu duurt het steeds langer. We proberen nu wat meer te begrenzen en ik snap dat het niet meteen effect zal hebben, maar ik raak er zelf zowat overstuur en wanhopig van als ze zo lang blijft huilen. Weet gewoon echt niet meer wat te doen, we zijn dit ook helemaal niet gewend van haar, ze is sinds haar geboorte een perfecte slaper dus dit hakt er extra in😟

Oef hoe gaat het nu bij jullie? Wij hem het probleem nu sinds ongeveer 1,5 week

Wij hebben ook dit probleem, alleen godzijdank niet met slapen, maar wel overdag. Ik kan niet de kamer uitlopen of even boven iets halen voordat mijn zoontje begint te huilen, ook al heb ik van tevoren vijf keer gezegd dat ik zo terug ben en dat ik hem nooit alleen zal laten en altijd terug kom. Papa heeft hetzelfde. We mogen gewoon niet uit het zicht en ook zelf spelen vindt hij lastig momenteel. Laatst reed ie door de kamer op z'n loopfietsje en wilde hij naar de tuin. Prima, ik maakte de deur voor hem open. Maar ik moest per se mee. Dat ging niet, want ik was ergens anders mee bezig. Dat was tranen met tuiten. Alleen wilde hij niet. Pfff... Hetzelfde als we hem naar de opvang brengen. Alles is nee. Ik vind het zwaar en lastig, maar ik hou me maar vast dat het weer een fase is en dit ook weer over gaat. Ook heeft hij een klein broertje sinds 4 weken. Gelukkig is hij gek op z'n broertje, maar dat is wel wennen voor hem en het lijkt of hij aan het zoeken is wat zijn nieuwe plek in het gezin nu is, want hij is best gevoelig. Het komt vast wel goed. Nogmaals: het is een faaaaaase... (Lekker cliche)

Hier hetzelfde. Hij kondigt aan dat die niet naar de opvang wil en gaat huilen. We blijven de hele dag door benoemen dat we terugkomen. Maar ik blijf idd wel consequent in grenzen en laat hem niet huilen, klein beetje, en dan weer troosten. Gelukkig nu wel weer voor 20:00 uur in bed. En donderdag geen tranen op de opvang!😬🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️ hij wisselt mij en mijn partner ook echt af 😂😅

Hier het zelfde. 2 weken geleden was het elke keer met naar bed gaan. Nu bijvoorbeeld vannacht hij zegt dan ook bang aap. Van de week bracht ik hem naar t kdv. Hij was gewoon vrolijk komen we daar aan zegt hij .... ook huilen en toen begon hij zelf ook te huilen. En idd hier ook slokje water, knuffel, aaien etc. Hij vraagt ook bij blijven zitten maar dat doe ik niet. Want dan gaat alleen maar buurten. Super vermoeiend.

Mega herkenbaar! Onze dochter is sinds een paar weken ook ontroostbaar met naar bed brengen. Als we het al benoemen dat ze straks gaat slapen, begint de paniek al toe te slaan bij haar. Ik lig er vaak eventjes naast nu als ze moet gaat slapen (in de middag niet trouwens, dan loop ik weg en huilt ze voor een minuut of 2 hard, maar daarna slaapt ze voor een uurtje wel). In de avond, lig ik er even naast en na een half uur kan ik de kamer stiekem uitsluipen. Dit geeft mij wat meer rust dan 2 uur lang elke keer naar boven te moeten omdat ze blijft huilen/krijsen of omdat ze ook vraagt om iets. Maar natuurlijk is dit niet de bedoeling en moeten we dat ook weer afleren binnenkort 🥲 ennnn daarnaast komt er tussen nu en 2 weken een baby bij, dus dan wordt het helemaal weer anders. Mede door mijn schuldgevoel daarvoor lig ik er dus ook naast in de avond 😅 Opvang is zelfde drama hier ook trouwens. Krijsen tot ze paars aanloopt.. het enige wat een beetje werkt is héél snel na brengen weggaan. Dan is ze met 3 minuten stil begrijp ik van de gastouder en leidsters op peuterspeelzaal 😊 ik maakte eerst de fout door haar telkens te troosten en er even bij te blijven, maar dit werkt averechts bij ons. Een lastige periode vind ik dit! Ik moet zelf ook veel huilen omdat ik mij zo enorm schuldig voel. Ik vind het maar lastig en hoop dat deze fase snel over is..

Heel herkenbaar. Ons zoontje is 27 juli 2 jaar geworden en heeft ineens heel erg last van verlatingsangst. Afgelopen nacht tot drie uur met hem in de weer geweest voor hij uiteindelijk bij ons op de kamer in een campingbedje in slaap viel. We hadden altijd een vast bed ritueel met zingen, knuffelen, muziekje aan en daarna ging hij altijd lief slapen met zn knuffeltjes. Ik heb er gisteravond lang naast gezeten met m'n hand op z'n buik. Als hij sliep ging ik weg, maar dan schrok hij ineens wakker en was ik weg (was het al 1 uur vannacht want ik was ook moe). Papa kon hem niet troosten. Ik moest het doen. Ik ben hard opzoek naar tips. Wel fijn dat meer het herkennen. Dit is normaal dus? En wanneer stopt dat ongeveer? 🙈

Zo herkenbaar. Hier was het ook altijd een perfecte slaper en nu drama. Helemaal overstuur.

Wij zitten met onze man nu in precies dezelfde situatie? Hebben de mama’s van toen nog tips? En hoe lang heeft het bij jullie geduurd?🥲