Verschil in gedrag bij mama en papa

Onze dreumes is nooit echt gemakkelijk geweest met naar bed brengen. Het kon gerust twee a drie uur duren voordat ze eens sliep, ongeacht wakkertijden etc. Bij mij en bij mijn partner liet ze toen hetzelfde gedrag zien. Nu gaat het in slaap vallen gelukkig al een stuk soepeler, maar.. vooral nog bij mijn partner. We hanteren exact hetzelfde ritueel, maar als mijn partner haar naar bed brengt slaapt ze binnen no time of gaat ze in ieder geval niet huilen of staan in bed. Doet ze dat wel, dan hoeft mijn partner maar een of twee keer via de babyfoon te zeggen dat ze mag gaan liggen en slapen, en dat doet ze dan ook meteen. Als ík haar naar bed breng daarentegen, accepteert ze dat niet. Ze blijft dan staan in bed en huilen. We hebben het wel eens getest vlak na elkaar: mijn partner zegt via de babyfoon dat ze moet gaan liggen en ze ligt nog voordat hij zijn zin heeft af gemaakt. Ik zeg via de babyfoon exact hetzelfde een paar minuten daarna en ze begint me een partij te krijsen en huilen.. pas als ik naar haar toe ga, naast haar bedje ga zitten en haar handje vasthou is het goed en slaapt ze binnen een half uur. Of als ik haar uit bed pak, dan gaat ze direct tegen me aan liggen en is ze rustig. Maar dat probeer ik zo min mogelijk te doen om dit patroon niet te bekrachtigen. Ik ben zeker wat toegeeflijker en iets minder consequent dan mijn vriend, waar ik waarschijnlijk nu het gevolg van merk. Ik vind het echter echt enorm frustrerend dat het zo gaat, mede omdat mijn partner best vaak in de avond weg is of laat terug, waardoor het naar bed brengen veelal op mijn schouders terecht komt. Tegelijkertijd krijg ik het niet over mn hart om haar te laten huilen o.i.d. om het patroon te doorbreken. Ik ben niet op zoek naar tips o.i.d. (tenzij je de gouden tip hebt haha), maar vooral naar herkenning, zodat ik me net iets minder een faalmoeder voel. Anderen bij wie dit ook zo gaat? Overdag maakt ze overigens geen verschil tussen mij en mijn partner.