Voor je kind opkomen vs zelf op laten lossen

Ik doe hetzelfde als jou, ik spreek se kindjes ook gewoon op een rustige toon, tot nu toe heb ik nog geen grote mond terug had. Ofja een nee.. maar toch luisteren ze. Ik heb er zelf ook geen moeite mee als iemand mijn kindje op iets zou aanspreken mits op een vriendelijke toon.

Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik mijn zoontje het eerst zelf laat doen. Maar ligt aan de situatie en welke leeftijd het ander kindje is. Van dezelfde leeftijd of jaartje ouder of jonger laat ik hem zelf doen. Is het ander kindje ouder dan spreek ik diegene sneller aan.

Ik vind dat je een kind van een ander prima mag aanspreken op zijn/haar gedrag. Mijn dochter is 1 jaar en mept van zich af als kinderen met haar willen spelen en zij hier geen zin in heeft. Ik houd dit zelf in de gaten en tolereer dit gedrag totaal niet. Maar als ik het niet zou zien wanneer ze ouder is vind ik dat een andere ouder gewoon kan zeggen dat dat niet mag. Vaak heeft het misschien nog wel meer effect dan wanneer de eigen ouder er iets van zegt.

Ik denk dat het prima is als je er wat van zegt hoor. Je zou misschien tegen je dochter kunnen zeggen “kom we gaan samen zeggen dat jij ook gewoon mag glijden/iedereen op z’n beurt moet wachten etc etc. Ookal zeg jij er dan wat van en staat je dochter er alleen bij, zo leert ze een beetje dat jullie er “samen” wat aan doen en zij daar dus een onderdeel van is. Zo kun je later misschien de volgende stap maken: we gaan er samen wat aan doen, ik loop mee/help je en jij mag het zeggen

Al denk ik overigens ook dat het goed is om het soms eerst eventjes aan te kijken, kinderen hebben ook kansen nodig om zelf te oefenen dingen op te lossen. Maar als je dochter dat heel lastig vindt is samen doen helemaal prima denk ik

Super interessant, mijn kind zit nog in m’n buik, maar ik kan me nog wel herinneren hoe dat ging toen ik zelf klein was. Mijn ouders losten het of voor mij op of lieten me het zelf doen, terwijl ik helemaal niet wist hoe ik voor mezelf kon opkomen. Dus wat mij vooral belangrijk lijkt is je dochter leren HOE ze voor zichzelf kan opkomen. Daarnaast lijkt het aanspreken van andere kinderen me prima op z’n plek, zij moeten tenslotte ook nog leren wat wel en niet mag!

Lastig, in sommige gevallen zou ik het waarschijnlijk ook niet kunnen laten die kinderen aan te spreken. Maar je moet er wel mee oppassen dat ze daardoor juist niet zwak lijkt in de ogen van andere kindjes, wat juist weer dat gedrag kan versterken als je niet kijkt. Ik zou met je dochter bespreken wat er gebeurd is en wat ze had kunnen zeggen. Dus als een kindje dit of dat doet, dan zeg jij zus of zo. En rollenspellen oefenen misschien met poppen of iets dergelijks? Ze moet zelf weerbaar worden en misschien als ze dat een paar keer gedaan heeft, dat het haar makkelijker afgaat. Zo krijgt ze ook zelfvertrouwen dat ze het zelf kan oplossen ipv dat mama dat moet doen, want wat als mama niet in de buurt is? Maar lastig hoor zo zielig sommige kinderen kunnen heel gemeen zijn en inderdaad brutaal ook nog

Ik zeg ook weleens iets tegen een ander kindje als er geen ouders te bekennen zijn vaak is dat dus niet zo want die zitten hun eigen ding te doen vooral met hun kop in de telefoon. Wij waren laats uit eten en daar was een heel speelhoek gemaakt, mij dochter lekker aan het spelen en er was een kindje alles uit haar handen aan het trekken en gemeen aan het doen ze mocht met niks spelen mij dochter is 5 maar thuis een draak buiten de deur erg verlegen. Ze durfde meteen niet te spelen moeten natuurlijk aan de tafel met de telefoon en njet opletten, wel kindje gewaarschuwd om samen te spelen en direct moeder aangesproken dat ze meer op der kind moet gaan letten. Soms is het nodig en ik vind het wel kunnen. Want inderdaad sommige zijn echt gemeen. Ik heb een buurmeisje en die heeft veel losse handjes (5jaar). Okal zit de moeder erbij ik zeg er wel wat van want moeders doet het niet die lacht er om.

Ik laat het eigenlijk mijn kind zelf oplossen (ook ruzietjes) tenzij het uit de hand loopt. Ik kijk het eerst altijd even aan. Dat is trouwens ook het beleid op de opvang en op school. Nu heb ik wel twee kinderen die prima van zich af kunnen bijten. Vaak komt het er op neer dat ik pas in hoef te grijpen als het fysiek wordt. Ik vind het belangrijk dat ze zelf van zich af kunnen bijten want ik ben er simpelweg niet altijd bij, zeker niet bij de oudste die nu ook zelfstandig buiten speelt.

Gewoon rustig begeleiden als volwassene bij voordringen, duwen etc. Zorgen dat iedereen aan de beurt komt.

Mijn kinderen moesten het eerst altijd zelf oplossen. Mochten het vele oudere kinderen of meer kinderen zijn dan probeer ik het in goede banen te leiden. Dus ik was bij de glijbaan gaan staan en had alle kinderen 1 voor 1 de glijbaan af laten gaan. En als er iemand voor kruipt dan zeggen dat ze achteraan moeten gaan staan. Ik zou niet snel kinderen ergens op aanspreken. Dit omdat pest kinderen dat alleen maar leuk en grappig vinden als ze ouder worden. En het pesten dan ook alleen maar erger word. Ik zou zelf eerder ouders er op aan spreken.

Ik begrijp eigenlijk nooit dat mensen zo gevoelig zijn over het aanspreken van hun kinderen op wangedrag, en dat dat dan via de ouders moet. Uiteraard is het niet de bedoeling om een kind van een ander straf te geven, en een streng gesprek voeren over een serieuze misdraging kan ook beter via de ouders. Maar een reactie op onaardig gedrag - het lijkt me compleet vanzelfsprekend dat een kind leert dat anderen reageren als je iets doet. En als een andere ouder dat namens een kind doet dat nog niet kan praten of niet assertief is, lijkt me dat helemaal normaal. Zo leert een kind dat pestgedrag niet gewenst is door wat het met anderen doet, niet alleen omdat het niet mag van mama of papa.

Dit is lastig. Als dingen écht uit de hand lopen of er een te groot leeftijd verschil is grijp ik in. Meestal door tegen mijn kinderen op luide toon te praten zodat de andere kinderen het ook horen dat het jammer is dat ze zus of zo doen, en dat het jammer is dat ze nooit hebben geleerd dat het niet zo hoort. En dat mama wel even meeloopt en de kinderen anders wel uit legt hoe het wel hoort. Meestal zien ze dan de bui wel hangen en haken ze af. Wel vind ik het belangrijk dat ze leren voorzichzelf op te komen dus aks de situatie beetje gelijkwaardig is stuur ik ze ook terug met tips.

Ik vind dat je best kindjes mag aanspreken, op een normale manier zoals jij zegt. Ik zou het wel algemeen houden, iets in de richting van; iedereen mag glijden, dus houd op met andere kindjes tegenhouden. Dat is een gevoelsding, ik zou het niet persoonlijk op je dochter betrekken. Zelf een dochter van anderhalf die behoorlijk gehaaid is. Ze laat zich niet de kaas van het brood eten, is niet bang voor oudere kindjes, etc. Ik hoop dat ouders, als mijn dochter gedrag vertoont zoals jij beschrijft, mijn dochter daarop aanspreken als ik het zelf niet heb gezien. Ik zou als ouder namelijk zelf al ingrijpen als ik door heb dat mijn dochter dit doet.

Mijn kindje is ook zo'n lieverd. Als ze al helemaal klaar zit op de glijbaan om te glijden en er komt een ander kindje, dan zegt ze 'kindje eerst, daarna ik' en gaat ze weer helemaal opstaan en opzij. Eerst liet ik dat zo, nu zeg ik steeds vaker: 'jij was eerst, jij mag nu eerst glijden. Eerst jij, daarna het kindje.' Maar het zit zo ingebakken dat ze de ander eerst laat. Eergister in de speeltuin: zat ze in haar eentje in de brandweerwagen, komen twee oudere kindjes aanrennen en die gingen er ook in. Ze wist niet hoe snel ze eruit moest. Ging ze op een meter afstand staan kijken 😭 nou, m'n hart. Ik zat net m'n man aan de andere kant van de speeltuin, omdat ik haar meer zelfstandigheid wil leren, en het liefst was ik als mamabeer erop af gestormd om te zeggen dat zij in de brandweerwagen zat en dat zij eerst was, maar ik liet het. Ik bleef toekijken. Terwijl ik constant tegen mijn partner zei 'ooh, mijn hart! Ze is zó klein.' maar dan daarna gelijk 'ze weet nog niet wat eerlijk en oneerlijk is, ik projecteer mijn gevoelens op haar, dus er is niets aan de hand. ...maar mijn hart!' Nouja, niets gedaan dus, toen bleef onze dochter en half uur lang zelfstandig spelen terwijl wij toekeken vanaf ons bankje. Steeds naar de andere kindjes kijken terwijl zij dan ergens alleen zat. En als de kindjes dan steeds toevallig ook op haar speeltoestel gingen, dan ging ze door naar iets anders. Toen thuis, voor het naar bed gaan, even besproken. Dat zijn in de brandweerwagen zat en dat toen andere kindjes erbij kwamen zitten. Wat ze daarvan vond. 'Leuk.' Ze vond het leuk. Waar ik mijn innerlijke drang om al die andere kinderen de les te lezen moest bedaren had mijn dochter de tijd van het leven. Heel lang verhaal, maar wel even fijn om even kwijt te kunnen 😅 onze dochter is nog maar 2 jaar en 2 maanden, maar ze is gewoon zó lief. Dat ik er inderdaad ook nu al mee bezig ben om haar iets 'harder' te krijgen voor als ze straks naar de peuterspeelzaal gaat. Maar ergens denk ik: ik moet haar niet harder maken, want er is niets mis met je netjes opstellen en je aan de regels houden. Als iemand nu iets van haar afpakt, dan is het 'eerst kindje, daarna ik'. Moet ik haar dan leren: nee, jij was ermee aan het spelen, pak het terug? Want dan zakt ze naar het niveau van dat kind die zich niet aan de regels houdt. Ik weet het zelf ook niet, merk ik 🙈 aan de ene kant: het zijn maar spullen. Aan de andere kant: waarom met mijn dochter altijd de braverd zijn waar iedereen overheen kan lopen? Ik herken het heeeeel erg in hoe ik was als kind. Ik heb nog herinneringen van de kleuterschool, dat ik de enige was die van klei knikkers kon maken en dat ik voor iedereen die het vroeg knikkers ging rollen en uiteindelijk zelf maar 3 knikkers had terwijl de rest er superveel had. Of dat we het alfabet moesten zoeken in tijdschriften en die dan uitknippen en opplakken. Dat ik de 'x' had gevonden (vet moeilijk) en dat ik die dan aan een ander kindje geef i.p.v. zelf te houden. En met mij is het ook goedgekomen. Ja, er wordt wel eens misbruik gemaakt van mijn goedheid, maar liever dat dan zelf zo'n persoon te worden die alleen aan zichzelf denkt. Wow, wat een lang verhaal, sorry. Zodra onze dochter 4 is gaat ze wel op krav maga of taekwondo, zodat ze wel het zelfvertrouwen krijgt en op sommige vlakken (seksueel gebied bijvoorbeeld) géén misbruik van zich laat maken. En dat ze verder een introvertje is... Ik leer haar er maar gewoon mee omgaan denk ik, in plaats van haar leren haar mond open te trekken. En ik probeer me tot die tijd echt in haar in te leven. Zij heeft nog niet alle sociale regels geleerd, weet niet dat sommige dingen oneerlijk zijn, dus heeft er dan ook geen negatieve emotie bij. Dat ze niets mag afpakken weet ze, dus als iets van haar wordt afgepakt denk ik wel dat ik m'n mond niet kan houden. Maar dat geval met de brandweerwagen... technisch gezien kunnen er meer kindjes tegelijk me spelen, dus dat houd ik dan m'n mond. Anyway: het is héél lastig en ik begrijp je helemaal.

Alsof je het over mijn dochter hebt. Zij laat ook andere kindjes voor op de glijbaan en gaat zelf als laatste. En inderdaad een leeg speeltoestel opzoeken en als het te druk wordt de benen nemen. We proberen haar te leren wat een rijtje maken is en dat voordringen niet mag, maar ze hebben dat overzicht nog niet kwam ik achter. Het maakt haar ook niet uit. Ik laat haar dan gerust daar een kwartier staan om te kijken of ze uiteindelijk naar beneden komt, ga ik bij de uitgang van de glijbaan staan. Zo ook in een zwembad van zon waterglijbaan (ze is een waterrat en durft dus alleen). Vriendin van mij hield haar bij de trap in de gaten, ik beneden om haar op te vangen. Staat ze netjes en wel in de rij. Komt er een volwassen dame die met haar kind eerst gaat, duwt haar kont onhandig tegen dr aan want ja ze staat wel erg in de weg (rij). Nou mijn vriendin was laaiend (heeft zelf ook een kindje). Wat zegt die dame, ze wilde niet. Nee als je vraagt 'ga jij niet glijden?' zegt mijn kind van 3 echt niet 'jawel mevrouw ik ben eerst aan de beurt'. Mijn dochter heeft trouwens superveel geleerd al op de peuterspeelzaal. Daardoor durft ze nu wel wat meer afstand van ons te nemen en is niet meer bang voor vreemde kindjes (als ze normaal doen). Dus de peuterspeelzaal is wel iets om naar uit te kijken :)

Tuurlijk mag je andere kindjes daar op aanspreken. Zeker als de ouders nergens te bekennen zijn. Eigenlijk ben ik een groot voorstander van het de kindjes zelf laten uitzoeken. Maar dan moeten beide kindjes wel gelijkwaardig zijn. Dus niet het ene kindje veel ouder of sterker is. Of als een kindje duidelijk ondergesneeuwd wordt. Je kan je dochter natuurlijk ondersteunen en sturen, maar je dochter is wel wie ze is. Jij kent je dochter het beste. Dus ik denk dat je zelf een beetje moet aanvoelen waar je haar kan laten en waar ze jouw hulp een beetje kan gebruiken.

Wat een aso zeg, wat betreft die volwassen vrouw zou ik ook ingegrepen hebben. Een volwassene die voordringt bij een peuter, dat kan ect niet. Ik heb een keer een situatie gehad waar ik wel echt pissig op een ouder was. Er stond een enorme rij bij een glijbaan. Er was een meisje (ik denk een jaar of 4/5) die het wel spannend vond. Minutenlang bleef ze maar bovenaan de glijbaan zitten terwijl de rij maar langer en langer werd en kindjes ook steeds ongeduldiger werden en begonnen de roepen dat ze gewoon moest gaan. Ouders hielpen dat meisje ook niet even maar bleven maar aanmoedigen en het was duidelijk dat dit meisje echt niet uit zichzelf zou gaan. Zoonlief (destijds 3 jaar) was het zat en gaf haar een klein duwtje zodat ze ging. 😅 Niets aan de hand, ouders stonden beneden en het meisje was de glijbaan af en de rest kon weer. Begon die moeder tekeer te gaan tegen mij peuter. Dat ging echt te ver, ze grepen zelf niet in en je kan niet zoveel geduld verwachten van jonge kinderen. Ze is uiteindelijk van de glijbaan gegaan en de rest kon weer glijden. Er zat geen kwade intentie in en andersom had ik het ook helemaal terecht gevonden.

Eens! Mijn zoontje is ook eerder het tegenovergestelde. Die laat ook niet over zich heen lopen en zal ook gewoon een ouder kind een duw geven als hem iets niet bevalt. Hij is de jongest in zijn opvang en moet waarschijnlijk daar ook flink voor zichzelf opkomen. Ik probeer altijd goed in de gaten te houden wat hij doet en dat hij geen kleinere kinderen pijn doet. Toch zou ik het helemaal goed en prima vinden als een andere ouder hem corrigeert als hij onvriendelijk doet. Juist goed als andere ouders dit ook doen.

Oohja, zulke verhalen trek ik zo slecht 😭 Want wáárom maakt zo'n volwassen vrouw niet gebruik van de situatie door tegen haar kindje te zeggen: 'kijk, dit kindje was hier eerst dus mag eerst van de glijbaan'. En dan tegen jouw kindje zeggen: 'ga jij maar eerst, want jij bent nu aan de beurt. Wij wachten op jou.' Maar neee, alleen maar het verkeerde voorbeeld geven en aan zichzelf denken. Heel goed van je vriendin! 💪 Hier zal ze met 2 jaar en 10 maanden starten met de peuterspeelzaal. Toen ze bijna 2 jaar was begonnen we met wekelijks 'muziekles' met een juf die dan liedjes met ze zingt en dansjes met ze oefent, maar waar ze eventueel bij papa op schoot mocht blijven zitten. Dat duurde 2 maanden. Na de zomer zal ze starten met wekelijks naar peutergym. Dan zit papa aan de kant en moet ze het "zelf" doen. En dan kan ze dat precies een half jaartje doen en dan gaat ze naar de peuterspeelzaal. Hopelijk is ze dan klaargestoomd voor het echte werk 😂 ik denk dat ze het misschien nu al aan zou kunnen en ook omdat ze dan veel leert zoals je zegt, maar ik ben er nog niet klaar voor 🙈 wel fijn om te lezen dat er meer kindjes zijn zoals mijn dochter. Hopelijk zit ze straks op de basisschool in de klas met een paar kindjes die op dezelfde golflengte zitten.