Vraag aan moeders met (bewust) 1 kind

Lieve mama, er zijn al best veel topics over dit onderwerp. Als je de zoekfunctie gebruikt kun je ze vast vinden. Misschien dat de reacties daar je wat rust geven? Dat gezegd hebbende, ik ben zelf ook alleen thuis. Mijn ouders wilde wel graag meer kinderen maar dat was ze niet gegund. Ik heb een geweldige jeugd gehad. Ik heb mezelf nooit eenzaam gevoeld of gevoeld dat ik een broertje of zusje te kort kwam. Ik denk dat je ook niet kunt missen wat je niet hebt. Zelf ben ik in verwachting nu van mijn tweede kindje. Dit wilde ik omdat het voor mij en mij partner nog niet compleet voelde, maar niet vanwege dat we bang waren mijn zoontje te kort te doen. Want ik weet gewoon dat dat niet het geval is. Probeer alleen voor meer kinderen als jullie gevoel dat wilt, met jullie zoon komt het toch wel goed. Geen schuldgevoel nodig.

Bedankt voor je lieve bericht en jouw ervaring. Wat fijn om te lezen dat jij terug kan kijken op een geweldige jeugd en nooit het gevoel hebt gehad iets tekort te zijn gekomen. Wat jij allemaal benoemd weet ik ergens ook wel, maar soms is vind ik het lastig om te relativeren. Thanks voor de tip, ik zal even in de zoekfunctie kijken :)

Hier zijn ze wel met 2 , de derde is onderweg, en toch als het vakantie is missen ze nog steeds vaak hun vriendjes van school omdat ze elkaar missen. Soms heb ik ook net het gevoel dat ik ze te kort doe , omdat ik steeds handen te kort heb , als ze alle twee verdrietig zijn is het al heel moeilijk om ze alle twee te troosten , ze willen ook vaak dezelfde ouder ook zijn we met 2 vaak thuis. Het heeft altijd voor en nadelen. En als jullie je goed voelen met 1 kindje , en hem ongetwijfeld overspoelen met liefde gaat dat manneke het gelukkigste ventje van de wereld zijn ❤️

Ach weet je... hier is de tweede onderweg, en gisteren dacht ik alleen maar van: pff dan is het straks weer ingewikkeld en krijgen onze kleintjes aandacht tekort, we zitten nu net lekker op de rit, etc. Dusja ook met 2 denk je het niet goed genoeg te zullen doen. Ik zou dus zeggen laat het lekker los en geniet van jullie mooie tijd als gezin, klinkt alsof het helemaal goed zit. Hier komt het met twee ook goed hoor, maar er zijn van die momenten

Wij houden het ook bewust bij 1 kindje. Onze dochter is nu 3 jaar. Ik herken het gevoel aankondigen van anderen. Voelt soms alsof ik de enige ben (in mijn directe omgeving) die het bewust bij 1 kindje houdt. Geen reden om voor een tweede te.faam maar wel herkenbare gevoel. Terwijl ik nu veel beter contact heb met mijn nicht dan met zus. En zus van mijn moeder bijvoorbeeld ook geëmigreerd is en vrijwel niet in beeld. Is ook super schattig als je dan fototjes ziet waar de peuter met baby broertje/zusje speelt.

Wat ontzettend lief je laatste alinea. Dat doet me goed, dank je wel!! En interessant om te lezen waar jij als moeder van meedere kinderen soms tegen aan loopt. Je hebt gelijk dat het altijd voor en nadelen heeft. Nogmaals bedankt voor je lieve reactie🥰

Ik heb dat gevoel eigenlijk niet, dat ik m tekort doe. Ik heb wel het besef dat ik harder mn best moet doen om een sociale kinderrijke omgeving moet creëren/bieden. Maar ik heb wel dat ik de babytijd echt mega mis! Ik zou echt heel graag weer lekker draagzakje wandelingetjes etc willen 🙃 Misschien wordt ik ooit nog wel tijdelijke pleegmoeder, dat zou wel in mn plaatje passen, we hebben nog best ruimte in huis en hart

Ik snap het ook wel. Wij houden het ook bewust bij één kindje. Natuurlijk is het leuk als ze elkaar zouden hebben, maar het is nooit een gegeven dat broertjes en/of zusjes een goede band zullen hebben met elkaar. Eén kindje heeft ook zo zn voordelen! Al je liefde en aandacht kan naar je kindje zonder dat dit verdeeld hoeft te worden, je ervaart waarschijnlijk minder stress dan wanneer je meer kinderen zou hebben gehad want alles gaat een stuk relaxter met 1 kindje. En ze komen echt niks tekort ❤️Het enige wat ze nodig hebben is warmte en liefde van hun ouder(s) en dan komt alles wel goed 😊

Ik herken je gevoel volledig! Wij staan er precies hetzelfde in. Heel erg fijn om dit ook eens te lezen. Wij hebben nu een zoontje van 3,5 jaar. De laatste maanden al meerdere aankondigingen gehad van mensen in onze omgeving die een tweede kindje verwachten. Dan merk ik dat ik overvallen wordt, door een wat somber gevoel. Dan denk ik: Zijn wij nu zo “anders”? Waarom kunnen andere mensen dit zo gemakkelijk aan (meerdere kinderen) en zou ons dat te veel drukte, zorgen, onrust, etc. bezorgen? En doen we ons zoontje niet ontzettend te kort? Hebben we over 10 jaar geen vreselijke spijt dat we nooit voor een tweede zijn gegaan? Soms proberen mijn man en ik ook ons gevoel wat te peilen als er een baby geboren is ergens. Bij een familielid of collega bijv. Of als ik hoor dat een vriendin zwanger is van de tweede. Wat voelen we dan? Willen wij dat ook? Missen we iets? Voelen we ons niet compleet? Maar dan ervaren we juist een gevoel van: liever jullie dan wij, haha. Ons niet gezien 😅. Maar goed. Het blijft toch lastig vind ik op de een of andere manier. Maar wij zouden finaal instorten als er weer een kindje bij zou komen. Dat is voor niemand goed en daar doen we onze zoon pas tekort mee. Sorry, warrig verhaal dit, haha. We moeten ons maar proberen niet te vergelijken met andere mensen hierin!

Mijn man heeft ook geen broers en zussen, daarbij ook een zeer kleine familie (enkel 1 neefje en nichtje). Mijn man heeft het altijd als geweldig ervaren, zo erg dat hij er van overtuigd is ook maar 1 kindje te willen. Zelf ben ik er 1 van 3, waarvan ik ook tweeling ben en dat zorgde vaak voor ellende. Mijn thuissituatie was niet altijd stabiel en ik moest het vaak gelden. Mede hierdoor is zijn gevoel versterkt van een wens voor bewust 1 kindje. Hij is voor zijn gevoel nooit wat te kort gekomen en genoot van alle aandacht en liefde. Mijn schoonouders wilde wel graag een tweede maar door medische problematiek zou dat mijn schoonmoeder waarschijnlijk rolstoel gebonden achter laten en dat was ze het niet waard.

Hahah lastig he al die gedachten! Maar idd helemaal waar. Het maakt niet uit hoe veel kinderen je hebt. Dit soort gedachten kunnen bij iedereen komen.

Dat gevoel van de enige zijn herken ik wel. In onze omgeving gaat ook iedereen voor een 2e. En dat is voor mij idd ook zeker geen reden om hetzelfde te doen, maar toch doet wat met mijn gevoel. Fijn om te lezen dat jij goed contact hebt met je nicht. Dat kan natuurlijk ook voor mijn zoon straks zo zijn dat hij naar een neef of nicht trekt.

Ik heb 10 jaar lang 1 kind gehad. Ik heb ontelbaar vaak gehoord hoe jammer hij het vond dat hij geen broertjes of zusjes had. (was toen ook niet mogelijk) maar hij heeft er behoorlijk wat tranen om gelaten. Hij was ook wat eenzamer ivb met selectief mutisme, maar nu heeft hij een zusje en de liefde tussen die 2 is groot. We hebben nu ook bewust gekozen voor een 3e. Het belangrijkste is dat jullie doen wat bij jullie past. Als jullie kind niets mist en jullie ook niet, waarom zou je er dan wat aan doen. Het leven loopt voor iedereen anders anders.

Wat mooi om jouw invalshoek te lezen, bedankt. Klopt, ik merk nu ook wel dat ik mijn zoon overal heen sleep waar kinderen zijn haha.

Hoi lieve mama, ik heb ditzelfde gevoel maar dan bij de derde. Wij hebben 2 kindjes. En wij vinden dat behoorlijk pittig. Vaak schuldgevoel naar 1 van de 2. En in combinatie met beide een fulltime baan constant gevoel dat we aan het jongleren zijn. Maar voor ‘later’ lijkt een derde ons heel leuk. Een volle tafel. Maar nu kunnen we het eigenlijk niet aan. En mijn man wil het ook gewoon echt niet. Maar in mijn omgeving steeds meer aankondigingen voor een derde. En dan voel ik toch ook een soort van rouw. En ben ik dan zo ‘zwak’ gevoel. Dat ik dat (nog) niet aan kan. Dus ik denk hoeveel kindjes je ook hebt dat dit gevoel wel blijft.

Haha nee hoor, geen warrig verhaal. Ik herken mijzelf in alles wat je aangeeft dus heel fijn om te lezen!😊 Ja precies, je weet van jezelf hoe je er in staat, maar toch door die aankondigingen raak je even uit balans ofzo en komen die gedachten en vragen naar voren. Wat goed dat jullie dit bespreekbaar maken op deze manier. Dat is wel een handige tip. En super dat jullie allebei hetzelfde erin blijven staan haha. Ik heb mijn gevoel nu ook met mijn man besproken en komen ook tot de conclusie dat dit voor ons nog steeds het plaatje is wat wij in gedachten hebben. Voor onze zoon, maar ook inderdaad voor onszelf. En dan sluit ik me ook zeker aan met wat je beschrijft dat een tweede mij ook weg pittig lijkt en dat ik nu mijn zoon alles kan bieden wat hij nodig heeft. Bedankt voor je bericht!😊

Ik ben zelf enig kind en ik heb dat nooit erg gevonden! Ik kon me altijd heerlijk zelf vermaken en ik had altijd snel vriendjes in de buurt en op vakantie. Wij hebben nu 1 dochter van bijna 3 jaar en waarbij we vooraf dachten aan een gezin met 2 kinderen als ons dat gegeven was, voelden ons gezin helemaal compleet sinds onze dochter er is en blijft het er nu dus ook bij eentje.

Ik heb per ongeluk mijn reactie op jouw bericht 'los' in dit topic geschreven i.p.v. als antwoord op jouw bericht zie ik nu😅

Wat verdrietig en sneu voor hem dat hij dit zo heeft ervaren! Mag ik vragen hoe je als moeder hier mee bent omgegaan?:) Wat mooi om te lezen dat hij zoveel liefde heeft voor zijn zusje nu!

wij hebben heel lang getwijfeld om het er bij 1 te houden of toch voor 2 te gaan. ik dacht ook dat we 2 kinderen misschien niet aan konden, de eerste paar maanden waren heftig, maar daarna was er eigenlijk niet veel verschil qua 1 of 2 kinderen. ik had dezelfde gevoelens als jou, tekort doen en later als het kind groot is heeft hij alle "lasten" van ons. wij zijn uiteindelijk (niet alleen om die redenen) voor een 2e gegaan en ik vind het super. blij dat ik het heb "gedurfd". ze hebben zoveel aan elkaar en vooral: ze leren zoveel van elkaar. ik heb meerdere mensen in mijn omgeving die enigskind zijn en bij allen kan je dat duidelijk merken. Al zijn er natuurlijk uitzonderingen.