Wandelend met peuter kom ik nergens, tips :)

Ze is pas 20 maanden. Denk dat je iets teveel van haar verwacht en er druk op zet. Denk dat dat averechts werkt. Ik zou lekker met haar oefenen als je nergens heen moet en gewoon gaat wandelen. Laat haar een paar meter lopen en dan afspreken dat ze daarna eventjes de wagen in moet en daarna er weer uit mag. Rustig opbouwen.

Hmm zou gewoon de kinderwagen gebruiken. Dat is rond deze leeftijd heel normaal!!

Ze is nog wel jong hoor, meestal is het pas zo rond 2,5 jaar gemiddeld dat ze echt een beetje goed en "op aardig tempo" kunnen lopen. Ik denk dat je verwachtingen iets te hoog zijn 🙃

Ik zou haar ook kleine stukjes laten lopen en dan ook gewoon heel enthousiast reageren dat ze het zo goed doet, het komt uiteindelijk vanzelf ze is echt nog jong! Over een paar maanden zal het vast en zeker beter gaan als ze nu al zo goed kan lopen!

Mijn bonus dochter liep gewoon mee vanaf dat ze goed kon lopen. Hadden wel een buggy mee voor als ze moe was. Qua luisteren en meelopen is kwestie van regels die wij gaven. Optillen deden we dan ook expres niet dan moest ze in de buggy dat als voorwaarde zorgde dat ze bij ons bleef en geen andere kant op ging. Qua tempo en rond kijken hoort er een beetje bij als je haast hebt dan in de buggy zetten. Dit werkte voor ons in elk geval 😁 wellicht ook voor jullie.

Ik zou er geen druk op leggen en vooral niet gaan dwingen, ze is nog geen eens 2 jaar.. Kun je niet verwachten van zo’n kleintje. Buggy mee en gaan!

Ik kan me niet meer herinneren hoe oud het zoontje van m'n vriendin was en ik weet nog niet precies wanneer ze dit kunnen (onze dochter is pas 5 maanden) maar bij het zoontje van m'n vriendin namen we vaak een loopfiets mee. Dat was een houten fietsje zonder trappers. Dat vond hij leuk en ging het wel veel sneller. Later een step maar dat is denk ik echt voor als ze ouder zijn. Nogmaals, onze dochter is nog jong en ik weet allemaal niet precies hoe het zit met wat ze op welke leeftijd kunnen. Dit jongetje is al 11 dus het is al even geleden haha. Dus misschien slaat mijn reactie heelmaal nergens op 😂

Hier is ze bijna 17 maanden. Wij nemen de buggy nog mee. Ze mag lopen... gaat ze treuzelen dan krijgt ze de keus... "Hailey, ga je lopen of zal mama je in de kinderwagen doen". Meestal gaat ze dan wel lopen. Zoniet dan gaat ze de buggy in. Sindsdien is het loop tempo wel verhoogd 🤓

Ik weet dat mijn tante vroeger een plankje achter de kinderwagen had waar de oudste op kon staan. Misschien is dat een oplossing voor straks? Hoef je niet en de buggy en de wagen mee.

Mischien haar alleen laten lopen wanneer daar tijd voor is of daar tijd voor vrij maken. Kan ze lekker ontdekken en hoef jij je niet zo druk te maken over het 'getreuzel' :) Hier eentje van 17 maanden die voor zijn 1e verjaardag liep en daarvoor al niet meer in de kinderwagen wilde. Die staat inmiddels op zolder en we hebben nu een buggy, maar ook daar wil hij niet in. Hij gaat mee de (oude) hond uitlaten en we lopen geregeld naar de speeltuin. En nee dat gaat niet zo snel en hij staat ook wel eens stil bij tuinen en wil dan aan planten voelen🥰. En hij wil ook geregeld even getild worden. Ik vind het geen probleem en laat hem lekker (of til hem even). Moet wel zeggen dat dit bij ons kan qua verkeer. En ik loop dus geregeld met hond aan de riem, kind op de arm en poepzakje in de hand. Gelukkig ben ik geen 34 weken zwanger🤣 Ik zou als ik jou was gewoon voor de kinderwagen gaan als er geen tijd is om haar zelf te laten lopen. Geen strijd van maken dan :) Over een tijdje gaat het vast wat sneller/makkelijker.

Dit lijkt me gezien haar leeftijd helemaal niet gek. Ik zou de wagen meenemen en met haar afspreken dat ze meeloopt (evt met een handje de wagen laten vasthouden) en als ze het dan op een gegeven moment vertikt of wegrent oid dan hup in die wagen. Probeer het leuk en vrolijk te houden, complimentjes als het even lukt (al is het maar een minuut) en maak ook juist de tijd om ook ergens zonder tijdsdruk naartoe te gaan en lekker samen naar de bloemetjes van de buurvrouw of de kat op straat te kunnen kijken samen.

Mijn zoon loopt nu pas met 2,5 jaar goed mee en we kunnen nu zonder buggy met hem de stad in. Hiervoor mocht hij in de buggy zitten als we ergens heen gingen. Er was wel een lastige fase, weet ik nog, toen hij weigerde in de buggy te zitten maar ook niet mee wilde lopen. Ging gelukkig vanzelf weer voorbij. En anders namen we hem mee bij ons op de fiets, dat vond hij dan weer prima. Hij vond het rond de 20 mnd ook heerlijk om uren door de wijk te dolen. Kon hij lekker ontdekken en dan sjokten wij gewoon achter hem aan. Ook die fase ging bij ons weer vanzelf over.

Fijn te horen! Het is inderdaad én niet in de wagen willen én niet willen lopen wat het zo lastig maakt. Ik snap heus dat ze nog geen km kan meelopen en dat ze vanalles aan het ontdekken is. Maar het kan frustrerend en stressvol zijn als je ergens naartoe moet en zowel de wagen als lopen gaan gepaard met strijd. Maar dit geeft hoop! Wederom het mantra ‘alles is een fase’ dus :)

Alles is nieuw en interessant en opwindend voor je dochtertje! Probeer misschien af en toe eens met haar ergens een wandeling te maken waarbij zij beslist welke richting jullie uitgaan, waarbij jullie langer blijven hangen en kijken en zo. Ga gewoon mee in wat ze ziet en ontdekt. En ontdekt die dingen eens opnieuw door haar ogen! Wil je echt vlot verplaatsen van plek A naar plek B, dan zou ik een buggy gebruiken. Echt doorwandelen komt later nog wel.

Wat meerdere al vertellen, probeer gewone wandelingen te maken waarbij jouw dochter de richting bepaalt, ook al is het een kwartier lang een meter verderop naar bloemetjes kijken. Als he gericht ergens heen moet, dan in de wagen zettem. En trouwens, dit is ook gewoon een fase ;)

Hier eenzelfde situatie. Het werkt hier om of met de buggy op pad te gaan en dan dus niet te lopen of een eindje om het huis te lopen waarbij hij bepaalt waarheen we lopen maar we ook oefenen met aan de hand lopen, op de stoep lopen etc.

Jouw dochter is de wereld aan het ontdekken, ik zou er af en toe tijd voor maken en van genieten. Wandelen met haar is een lesje mindfulness 😉. Wanneer je op tijd staat de wandelwagen pakken.

Same here. Hoort erbij. Accepteren of de wagen in is wat wij doen. En geen gedoe of keuzes geven als je daar geen tijd voor hebt. We gaan nu hierheen of dit doen, je mag zelf lopen of de wagen in en dan doorzetten. Zelfs als de trap. Lokkertjes maken het een spelletje, dus ook een spelletje om het lokkertje te krijgen ipv de trap op te gaan. We gaan nu naar boven, punt. Loop je zelf? Nee dan til ik je.

Misschien kan je het combineren? Wii hadden 2 soorten wandelingen, als we echt ergens naar toe moeten of gewoon domweg wandelen. Bij de 1e ging hij in de wagen. Dan kon hij wel stukjes zelf lopen, mits hij gewoon meeliep en anders terug de wagen in. Bij de 2e liepen we dom in de rondte en dan mocht hij bepalen waar we heen gingen, hoeland we ergens stil staan etc etc. Dan was er alle tijd om te ontdekken. Ik maakte ook specifiek tijd vrij om dit soort geslenter veel met hem te doen. Waren we ergens naar toe geweest en had ik op terugweg tijd over, dan maakten we van de terugweg vaak ook optie 2. Zolang je maar heel duidelijk bent in de grenzen, ze snappen je dondersgoed. Er is een tijd van op tijd moeten zijn en ergens heen moeten en er is een tijd van ontdekken en spelen. Als er genoeg tijd is voor het ontdekken, is er geen probleem met het andere. Bij je auto voorbeeld gaf ik hem de keuze, zelf lopen of een handje. 'We gaan met de auto weg en dus stappen we nu in. Loop je zelf naar de auto of wil je een handje'. En dan aan hem de keuze, maar ga geen 15 minuten staan treuzelen en weglopen, dan til ik hem gewoon op. Trap lopen idem dito. We gaan nu naar boven, wil je zus of wil je zo. En gaat hij niet, dan til ik hem de trap op. En altijd extra tijd in calculeren. Alles duurt lang met wen peuter, ze lopen sowieso nooit door, ook niet als ze wel continu de goede richting op gaan. Ik ga vaak gewoon eerder van huis weg, dan is er alle tijd voor hem om zelf wst te lopen en te doen zonder dat mijn agenda in de war raakt en ik overal te laat ben.

Ik maak daar gelukkig enorm veel tijd voor :), dat is het probleem niet. Vind het heerlijk naar het bos, strand, park te gaan of over de buurt te slenteren en har pad te volgen. Met mijn topic bedoel ik echt de momenten dat je ergens heen moet, hoe je dan toch op je bestemming geraakt zonder altijd te laat te komen, veel strijd te hebben als ze niet in de wagen wil maar ook niet wil lopen. Gelukkig gelezen dat de wagen nog steeds veel gebruikt wordt met deze leeftijd en dat ik de keus kan bieden en als t niks oplevert zelf de keus maak voor de wagen