Onze peuter kan zó intens huilen. Het was eigenlijk een heel leuk, vrolijk en gezellig mannetje tot hij bijna 3 werd. Z’n favo zin is “ikwilbijpapaaa” op mega jengelende huiltoon. Het lijkt wel een gewoonte geworden want ook als er niks is of als hij al bij papa zit doet hij dit soms. Het kan ook soms “ikwilbijmamaaa” zijn maar maar ik merk dat ik er na een half jaar niet meer goed tegen kan. Hij is ruim 3, en het is niet als hij z’n zin niet krijgt maar vooral als hij moe is. Het begon dus ergens rond de bijna 2 in m’n zwangerschap.
Nouja dat het niet heel pedagogisch verantwoord is om “hou eens op” of “doe eens niet” te zeggen als hij dit doet besef ik wel. En “kijk nou maak je je zusje ook nog aan het huilen” staat vast ook niet op de lijst van uitspraken die een goede ouder doet.
Maar ik kan het echt niet meer horen dat gejank en gejammer, het is zó intens. En echt geen idee waarom hij het doet.
Aandacht delen van z’n zusje denk ik niet want het was daarvoor al. Duidelijkheid misschien, we gebruiken al picto’s. Ool voor “papa werken en terug”.
Ik vind het heel erg maar waar ik het ooit heel zielig vond raakt het een beetje m’n irritatiesnaar 😬.
Tips?