Zonder oordeel! Ouders gezocht die hun kind hebben laten testen op autisme

Een kind van 4 is nog niet te testen op autisme… daar zijn ze echt nog te klein voor

Zonder oordeel? En testen kan al vanaf 24 maanden.

Ja dat kan, maar de kans is groot dat de uitslag niet helemaal klopt gezien de leeftijd. Heb er ervaring mee, zou echt nog even wachten… voor je test en een stempel plakt die niet juist is

Hier is mijn zoon pas getest met 6 jaar. Daar kwam ahdh, syndroom van Asperge (autisme) icm hoogbegaafd uit. Dit is nooit veranderd. Vond het super fijn eindelijk te weten waarom hij "anders" reageerde dan anderen maar vooral ook hoe ik hem hiermee kon en kan helpen. En natuurlijk de hulp wie hij zelf kreeg/krijgt in vorm van therapie zodat ook hij leert met de wereld en zijn diagnoses om te gaan. De testen zelf stelden niet veel voor. We moesten 2 middagen lang komen en werden er spelenderwijs testen gedaan. Kan zijn dat dit inmiddels anders is, mijn zoon wordt bijna 16

Ter info, ik ben van België. De zorg kan verschillen in Nederland. Zoontje van nu 3,5j. We hebben hem aangemeld aan 21 maanden bij het Centrum voor OntwikkelingsStoornissen. Een halfjaar wachtlijst, dan onderzoeken via het ECA (ExpertiseCentrum Autisme) in UZ Leuven en diagnose van autisme en algemene ontwikkelingsachterstand op 27-28 maanden. De onderzoeken vielen heel goed mee! Op maat van het kind, spelenderwijs en wij waren er steeds bij. Er waren een aantal onderzoeken en dan ook nog gesprek met ons. We hadden ook verslagen van de creche enzo meegegeven. Wij hadden hem aangemeld bij het COS omdat hij al op veel vlakken uitviel / de mijlpalen niet haalde. Pediater had ons bevestigd dat we ons moesten aanmelden. Aan 1 jaar leren zitten en kruipen met hulp van een kinesiste, Aan 20/21 maanden kon hij pas stappen. Taal was heel erg vertraagd. Begon heel laat met wijzen, klappen. Alle overgangen van eten gingen heel moeilijk. Selectieve eter, repetitief spel. Kon ook niet om met vrij spel, … Reageerde niet altijd op zijn naam. Maakte niet zo vaak oogcontact, maar kon wel oogcontact maken. Hij is wel sociaal…. Qua stempel valt dat wel mee. Met de privacywetgeving mogen zorginstantes de diagnose met niemand delen zonder toestemming van de ouders, zelfs niet met de huisarts of de school. De diagnose is wel vaak een vereiste voor aangepaste ondersteuning, als dit nodig is (omdat onze zoon een ontwikkelingsachterstand heeft gaat hij naar een revalidatiecentrum waar hij multidisciplinaire ondersteuning krijgt - logo, kine, ergo, …). Wij communiceren heel open met de school en hebben speciaal een kleine school gezocht waar ze hem de nodige ondersteuning kunnen en willen geven. Voor ons gaat dit echt super en zijn juffen hebben heel veel begrip voor hem en hij wordt echt goed en warm opgenomen in de groep door de andere kinderen. Die komen hem allemaal spontaan knuffelen. De kinderen weten op zich natuurlijk niet dat hij autisme heeft en begrijpen dit ook niet, maar ze zijn superinclusief. Ik wil ook meegeven dat er een diagnostisch onderzoek hele lange wachtlijsten zijn, zeker als de kindjes ouder zijn. Maar ook voor zorg en ondersteuning zijn er vaak hele lange wachtlijsten. Als je twijfelt kan je het altijd laten onderzoeken door professionals, dan weet je zeker waar je aan toe bent. Onze kinderpsychiater gaf ook mee dat een vroegdiagnose in het voordeel is van het kind omdat je al eerder handvaten krijgt om ermee om te gaan en de kinderen ook zich nog makkelijker kunnen aanpassen en leren om te gaan met de manier waarop ze anders zijn. En wij wilden persoonlijk ook maken dat we al bij de juiste instanties terechtkunnen en voorkomen dat we op een bepaald moment vastkomen te zitten in een situatie waarin de nood hoog is en we niet onmiddellijk hulp kunnen krijgen.

Te klein zijn ze ñiet hoor hoe eerder hoe beter en makkelijker en kunnen jullie elkaar beter begrijpen

Als er extra ondersteuning nodig is, is het juist beter om er niet mee te wachten. De tijd die verliest met te wachten krijg je niet meer terug en voor mijn zoontje met ASS en ontwikkelingsachterstand is het dankzij de diagnose dat hij ondersteuning kan krijgen en vooruit blijft gaan en dat wij handvaten krijgen en ons ook kunnen informeren. Als je nergens tegenaanloopt dan kan het misschien geen kwaad om te wachten. Maar hoe jonger de kinderen, hoe plastischer de hersenen nog zijn (vandaar dat ze op jonge leeftijd het meeste kunnen leren). Dus als je wel ergens tegenaan loopt omdat de ontwikkeling niet loopt zoals het zou moeten, dan is het juist beter om niet te wachten. Zeker als je weet dat er overal ellenlange wachtlijsten zijn. Met de privacywetgeving mag de diagnose niet met anderen gedeeld worden zonder toestemming van de ouders. De stempel is dus voor jezelf en dient enkel om deuren naar ondersteuning te openen. Als je dit niet wilt delen met de school of je huisarts, dan moet dit niet. P.s. Ik ben van België en hier krijgen we pas ondersteuning na een diagnose, in Nederland kan dit anders zijn.

Geen ervaring mee. Maar het zou voor mij afhangen of er wel/geen problemen zijn. Stel, ze doorloopt de kleuterklassen heel soepel, kan ik me indenken dat een stempel inderdaad niet positief is. Maar loopt ze tegen dingen aan al in ontwikkeling of op sociaal gebied, wil je de ondersteuning ook niet te laat inschakelen. Heeft de peuterschool ook een advies gegeven?

Ze geven de “problemen” aan en daarop heb ik aangegeven dat er autisme in de familie voor komt. Ze geven aan dat het zou kunnen maar dat ze wel heel slim is en snel dingen oppikt. We moeten overleggen wat we willen en kunnen eventueel bij de volgende afspraak van het consultatie bureau aangeven/vragen hoe en wat. Dit was vorige week maar deze week zijn we weer gebeld om haar op te halen omdat het niet goed ging. Het is een beetje dubbel, ze is sinds kort van dag gewisseld de juffen zijn het zelfde maar de helft van de kindjes is nieuw. Vandaar ook de wisseling, de andere dag waren nog heel weinig kindjes over. Dit geeft natuurlijk ook spanning, in hoeverre is het normaal allemaal en dat is juist zo lastig. Over een paar maanden mag ze naar de basisschool, hoe gaat dat? Natuurlijk niks over te zeggen maar ik maak me er wel zorgen om. Ze zit er pas sinds vorig jaar maart, maar heeft nooit deze “problemen” gehad daar die nu dus vrij snel erger worden. Ze kan ook niet aangeven wat er is, ze kan goed praten maar haar gevoel omschrijven is soms lastig. Volgende week hebben we een exit gesprek wat normaal is zoveel weken voor ze 4 worden. Vandaag vertelde ze dus dat we dan ook over haar gedrag moeten praten omdat het erger wordt en ze op dat moment ook niet weten hoe ze haar kunnen helpen, daarom worden wij dus gebeld. Ik baal ergens dat het pas volgende week is want ik wil nu eigenlijk ook wel precies weten wat er dan gebeurt etc.

Niet als ouder met ervaring maar als psycholoog (van volwassenen) zou ik zeggen laat het testen. Een classificatie kan veel duidelijkheid geven en opent deuren voor begeleiding of behandeling, waarmee veel toekomstige problemen voorkomen kunnen worden.

Jullie willen allebei het beste voor jullie kindje en je man denkt dat een diagnose werkt als een stigma. Misschien helpt het om dit samen nader te onderzoeken met een professional. Samen voor en nadelen bespreken zonder dat je meteen de het diagnose traject inplant, maar eerst bespreken of je het beter wel of beter niet kunt doen. Het is mijn inziens belangrijk dat je als ouders samen staat in je besluit, zeker als er nog niet zo veel problemen spelen mbt een eventueel autisme beeld. Als je het voor jezelf weet kun je natuurlijk ook al aanpassingen maken en je kindje beter snappen, door er bijvoorbeeld zelfstandig boeken over te lezen en juffen op school te informeren. Niet over autisme maar over de achterliggende behoeftes "wij merken thuis dat ze houdt van een duidelijke dagplanning" bijvoorbeeld. Of wat er dan maar speelt.

Dit is niet correct. Vanaf 24 maanden kan autisme vastgesteld worden. Mijn nichtje is gediagnosticeerd met non verbaal Autisme op haar 2 de verjaardag. Ik zou zsm met onderzoek starten. Hoe eerder, hoe beter

Niet helemaal hetzelfde, maar ik heb ADHD wat pas als volwassene is gediagnostiseerd. Het zou mij heel veel hebben gescheeld als ik het al kind al had geweest. Het heeft mij o.a. heel veel compensatie en onzekerheden gekost waar ik nu nog last van heb en mijn leven ook zeker beïnvloed heeft. Voor de mensen die zeggen dat testen nog niet kan. Het kan wel. Mijn nichtje is ruim 10 jaar geleden getest op 2 jarige leeftijd. Ze had zo te lezen wel wat meer probleemgedrag, maar het kan dus wel. Destijds kreeg je eerst een voorlopige diagnose.

Om me even in je man te verplaatsen: hij is dus opgegroeid met een zus met autisme. Hij heeft ervaring hoe het is als iemand binnen het gezin autisme heeft en ook wat dat betekent voor de ouders, voor hem als broer, en hij weet hoe een kind of volwassene met autisme (anders) wordt behandeld en wat de gevolgen kunnen zijn. Zou het kunnen dat hij aan het struisvogelen is? Zo lang er geen diagnose is, heeft zijn dochter geen autisme en is het gewoon een normaal kindje. Misschien is het een idee om het gesprek eens vanuit die hoek met hem aan te gaan en zijn eventuele angsten te bespreken.

Misschien vanuit een ander perspectief. Mijn man en ik zijn beide pas op iets latere leeftijd gediagnosticeerd, rond de 9/10 jaar (man PDD-NOS en ik dyslexie/dyscalculie). Het heeft ons leven echt positief veranderd. Beide hadden we problemen op school, ik voornamelijk met de leerstof, mijn man met interacties. Hierdoor is het zelfvertrouwen behoorlijk beschadigd, daar heb ik tot op de dag van vandaag last van. Toen ik eenmaal de diagnose had viel er als kind al echt een last van mijn schouders, ik was niet dom, mijn hersenen werkte gewoon iets anders. Daarnaast hebben we beide een hoger schooladvies gekregen dan voor de diagnose. Ik had eigenlijk een vmbo advies maar heb het vwo afgerond. We ervaren beide ook helemaal niet het stigma van een labeltje hebben. We zijn door onze klasgenoten, leraren, collega's etc nooit anders behandeld. Bovendien weten de meeste mensen het niet eens, alleen als het relevant is. Als mijn kinderen later dingen zouden laten zien die hier bij horen zou ik ze wel laten testen. Hoewel je een labeltje krijgt kan het zeker ook veel leed besparen en juist erg helpend zijn.

Prima als dat je ervaring is. Ik zie meer leed hieruit voorkomen dan dat het helpend is. En dan heb ik het niet over 1 ervaring bij 1 familielid. Vanaf 5/6 jaar is een kind beter te testen en te begeleiden… Een kind kan namelijk ook heel verkeerd benaderd en begeleid worden als de testen niet kloppen. Dus of je er dan goed aan doet 🤷‍♀️ nee ik denk van niet

Mijn moeders kant heeft adhd en mijn vaders kant autisme. Mijn hele familie heeft dit. Ik weet denk ik wel waar ik over praat. Het minst goede wat je kan doen is, wachten terwijl er zeker reden is om dat niet te doen. En nog steeds, het klopt absoluut niet wat je zegt, en ik vind het ook niet kunnen dat je valse informatie deels. Vanaf 2 jaar is het betrouwbaar. Hoe langer je wacht, hoe meer last zo’n kind kan krijgen.

Nog het feit dat ik autisme en adhd heb. Als mijn ouders hier mij ook op vroege leeftijd hadden laten onderzoeken, had dit mij een hoop ellende bespaard.

Valse informatie? Je hebt geen idee werkelijk. Maar succes

Ja tuurlijk, ik degene met autisme en adhd, heeft geen idee. 😅 succes aan ts!!