Zoon (3) drijft me tot waanzin, tips gezocht

Geen tips want ik ben ook al gek. Klinkt als jaloezie. We hebben er twee van 3 en 1. De momenten dat hij niet jaloers is is hij echt super lief voor zijn zusje. Eerlijk gezegd kan ik me dan geen lievere broer wensen. Maar de meeste momenten.....grrrrr.... echt alles maar dan ook alles doen wat niet mag. En dat in rap tempo achter elkaar. Knetter gek word ik er van. Rustig blijven uitleggen, af laten koelen, niet gestresst worden, hem veel.compensatie aandacht geven, hartstikke leuk die tips maar kunnen zo de prullebak in. Dus geen tips maar je staat er niet alleen voor. Hopelijk een fase een lange faaaaase. Sterkte! We komen er een keer uit.

Wat een lastige situatie, je wil natuurlijk graag van je kinderen genieten en een gezellige sfeer houden. Het zou kunnen dat je zoon weer af en toe in zijn broek plast omdat er veel veranderd is in zijn leven, het kan gebeuren dat kinderen daar even een terugslag van krijgen. Dat is lastig maar ook heel normaal. Het klinkt alsof je zoon veel aandacht vraagt, en deze aandacht krijgt als hij 'negatief' gedrag laat zien. Als ik een tip mag geven is het dat ik hem niet als straf een dutje zou laten doen. Zijn kamertje en slapen moeten positieve associaties zijn. Wat dan wel.. dat is lastig. Negatief gedrag negeren (zo lang dat kan) en positief gedrag belonen, dat is makkelijker gezegd dan gedaan maar wel de beste manier om een kindje 'gewenst' gedrag aan te leren. Je hebt het over een extra dagje opvang. Dat zou een goed idee kunnen zijn voor wat meer rust voor jezelf en je andere kinderen. Aan de andere kant zou ik ook zeker inversteren in de relatie met je zoon. Met zn 2en leuke dingen doen zodat hij even geen negatieve aandacht vraagt en het even echt gezellig heeft met mama. Je kan iets gaan doen waarvan je zeker weet dat hij het leuk vindt. Het is allemaal heel lastig. Je hebt 3 jonge kinderen en dat vreet energie van jou. Toch zou ik je aanraden te voorkomen dat je misschien onbewust je zoon als een soort 'zondebok' aanwijst. Je zoon voelt misschien ook wel dat hij vaak de verstorende factor is in het gezin. Kinderen willen graag lief gevonden worden, ze willen het graag goed doen en ze willen graag horen dat er van ze wordt gehouden. Vertel hem ook vooral hoeveel je van hem houdt. Nogmaals, het is makkelijker gezegd dan gedaan en als buitenstaander weet je natuurlijk nooit precies hoe het er bij iemand anders aan toe gaat. Elk kind is anders dus elke aanpak is ook anders. Samengevat is mijn tip denk ik om vooral de positiviteit er in te houden. Boos of gefrustreerd raken maakt je geen slechte moeder. We doen allemaal ons best en het is heel normaal om af en toe even wanhopig te zijn. ❤️

Vervelend maar wel begrijpelijk dat je jezelf zo voelt! Denk dat elke ouder dit soort momenten wel herkent. Als ik het zo lees probeert je zoontje iets aan te geven. Kleintjes van 3 jaar vinden dat vaak nog wel lastig en gaan dan (negatieve) aandacht vragen omdat ze hun gevoelens niet juist weten te uiten. Kan het zo zijn dat je zelf minder in je vel zit? Spanningen in jullie relatie? Is er sinds de kleine van 7 maanden veel veranderd? Ziekte? Waardoor er veel aandacht naar de andere kindjes gaat? Druk op werk? Nouja, ik noem zo maar enkele dingen waardoor het zou kunnen komen. Denk dat het goed is als je daar eens rustig over nadenkt. Als je je realiseert dat je zoontje zich zo voelt en iets op die manier probeerd aan te geven dan is alleen straf geven op dat moment niet handig. Zeg niet dat er geen straf gegeven moet worden! Want juist in de situaties kunnen kindjes de grenzen opzoeken en gaan denken dat dat heel oke en normaal is op die manier. In de broek plassen is vaak wel echt een teken dat er iets is waar ze het dan lastig mee hebben. Straf en dan 1.5 uur op zn kamertje zitten zou ik echt echt niet meer doen. Zijn bedje moet een fijne en veilige plek blijven en niet een strafplekje. Wat dan wel? Tja dat is per kind verschillend.. hier is het even rustig in een hoekje nadenken in dezelfde ruimte als mama op dat moment. En daarna heel goed, helder en duidelijk praten over wat er fout ging, waarom mama dat echt niet meer wil, maar ook erachter komen waarom de peuter dat gedrag liet zien en daar samen over praten en begrip tonen zonder boosheid. Zodat het niet vaker hoeft te gebeuren. Moeilijk?? Onmogelijk haast! Elke ouder verliest wel eens zijn of haar geduld! Je doet goed je best! Door hulp te vragen hoe je hiermee om moet gaan laat je al zien dat je het beste wil!

Zit hij niet nog gewoon in de peuterpuberteit? Qua leeftijd en gedrag zou dat goed kunnen. Is uiteindelijk ook een kwestie van uitzitten. Je doet goed je best, maar rustig blijven met een peuterpuber lukte mij ook niet altijd. Net alsof je gepest wordt door je eigen kind (niet dat je kind het zo bedoelt, maar zo voelde het voor mij wel). Extra dag opvang kan misschien lucht bieden. Ik zou 'm niet straffen met slaap, daar kan hij een negatieve associatie met slapen van krijgen.

Ik wil je alleen even een hart onder de riem steken, hier ook de oudste van januari ‘21, dus ook nu 3 en die is ook flink aan het testen! Ik denk dus dat het ook aan de leeftijd ligt en het (hopelijk) een fase is. Het is heel frustrerend en drijft mij ook weleens tot waanzin omdat hier ook niks indruk lijkt te maken als straf en hij soms het bloed onder je nagels vandaan haalt. Maar ik probeer het inderdaad soms maar te negeren (hoe moeilijk ook) en hopen dat het ooit beter gaat.

Gewoon inschrijven bij meerdere en eventueel peuterspeelzaal. Is vast iets te vinden. Anders oppas aan huis die leuke dingen met je zoon kan doen of gastgezin in de buurt. misschien een ‘bijspringer’ vinden op www.gezondegeneratie.nl

Ik zou hulp inschakelen via het cb of cjg in plaats van je zoontje vaker naar een opvang te brengen. Het klinkt heel zwaar voor jullie allemaal. 🫶 Ik hoor deels dingen waarvan ik denk, dit is gewoon peutergedrag en daar kun je niet meer relaxt op reageren door het geheel van de situatie. Het weglopen is natuurlijk niet oke. 1,5 uur voor straf op de kamer vind ik persoonlijk ook niet oke. Hiermee bedoel ik, de balans lijkt volledig kwijt in jullie gezin. Daar zou ik hulp bij vragen ipv het "probleem" minder vaak aanwezig te laten zijn.

Ik kan je geen advies geven maar las alleen over dat de oudste de kinderwagen opeist, zou een plankje of zitje die je achter de wagen kan vastklikken een idee zijn om dat probleem te verhelpen?

Wat ontzettend lastig moet dit voor jullie allemaal zijn zeg! Kan me voorstellen dat je er helemaal doorheen zit en het heel veel van je vraagt. Dikke knuffel in ieder geval! 🫂 Gedrag is op deze leeftijd echt communicatie. Je zoontje doet niet moeilijk, maar hij heeft het ergens moeilijk mee. Als je er achter komt waar hij het zo moeilijk mee heeft, dan kun je hem misschien op een fijne manier helpen waar het gedrag weer minder van wordt. Het klinkt alsof hij in ieder geval heel graag aandacht wil. Hebben jullie de ruimte om ook echt 1 op 1 momenten met hem te plannen? Misschien de andere kinderen een keer bij opa en oma en hij papa en mama helemaal voor zichzelf heeft? En door de week ook een paar korte 1 op 1 momenten als de andere 2 op bed liggen? Al zijn het maar simpele dingen als samen een boekje lezen of knutselen. Hem laten helpen met iets in het huishouden en dan zeggen wat hij toch een grote jongen is dat hij dat al kan. Verder werkt hem meer autonomie geven misschien ook wel goed. Zijn er dingen waar hij - binnen jouw grenzen - meer vrijheid kan krijgen? Bijvoorbeeld met aankleden zelf een tshirt uitzoeken, wil je eerst a en dan b of andersom (dan gebeurt beide maar heeft hij wel ergens een keuze)? Qua straffen zou ik kijken of je wat meer met natuurlijke consequenties kan werken. 1,5 uur op zijn kamer is echt wel heftig en ook niet specifiek gelinkt aan bepaald gedrag. Met in de broek plassen zou een mooie consequentie bijvoorbeeld zijn zelf een schone broek en onderbroek aan doen en de vuile in de was gooien. Misschien is how to talk to kids een fijne voor je, en het boek jagen verzamelen opvoeden. Qua wandelwagen, kan de jongste evt in een draagzak/doek? Dan is er een plekje open voor de oudste.

Hoi hoi, hoe is het nu met je?

Het gaat veel beter gelukkig. Een goed gesprek gehad met mn man, waarin ik heb aangegeven dat ik niet alles in huis alleen kan doen, want juist als ik bijvoorbeeld de vaatwasser leeg haal worden de kids vervelend. Mn man doet nu goed mee in het huishouden, en gaf ook aan: maakt niet uit als het huis een puinhoop is als ik thuis kom, dan ruimen we dat s'avonds samen op. Dan heb ik 1 bal minder hoog te houden zegmaar. Verder zijn we met het mooie weer veel buiten, daar gaat het allemaal een stuk gemakkelijker. Ook heeft de opvang vanaf 1 september een plaatsje voor onze zoon om 1 extra dag te komen spelen. Dan heb ik 1 dag per week alleen de andere 2 kids die ik dan even volle bak aandacht kan geven, en onze zoon vind de opvang geweldig dus dat is gelukkig echt geen straf voor hem

Topic gesloten op verzoek van TS