2e kindje snel achtereen op late leeftijd

Ik ben nu 36, kleine bijna 1.5. Wij konden wel op een natuurlijke manier zwanger worden maar ook dat gevoel van een 2e knaagt af en toe. Mijn zwangerschap verliep tot 32 weken vlekkeloos. Tot bevestigd werd dat ik placenta previa had. Ik in 10 dagen tijd 8 dagen vol met afspraken had in diverse ziekenhuizen, gynaecoloog en diëtist. Vanaf de 32 week tot 36.6 heb ik dag of 15 doorgebracht plat in bed op de afdeling. Ik denk nu steeds, ik weet war voor kindje ik nu heb. Wie zegt dat de 2e ook zo wordt. Daarnaast speelt er veel in onze relatie mbt ander werk, van elke dag thuis naar alleen weekend thuis. Dat er veel redenen zijn om nog even te wachten. Maar ja is het dan te laat..... lastig lastig

Ja heel herkenbaar! Je weet immers wat je hebt, en niet wat je krijgt. Het kan wel een zware zwangerschap wederom worden, ongezond kindje. Maar ja, dat hoeft natuurlijk niet.. De ene keer denk ik: je moet voor safe gaan! Meer is niet altijd beter.. Een zwangerschap is best wel risicovol. En de andere dag denk ik weer: als we het nog willen moeten we niet te lang wachten. Ik erger me hier heel erg aan!! Persoonlijk denk ik dat het voor ons beter is om het hierbij te laten. Maar waarom toch steeds die twijfel??!!!

Ik ben nog geen 35+, nu 33. Heb een dochter van 15 maanden en ben nu 33,5 week zwanger. Hier ook 2 keer middels een vruchtbaarheidstraject zwanger geworden. Wij wilden heel graag kindjes dicht op elkaar in leeftijd. Dus heel bewust na 6/7 maanden weer begonnen met het vruchtbaarheidstraject. En gelukkig was ik heel snel weer zwanger. Maar ik vind het lichamelijk erg pittig. Bekken en bekkenbodem zijn echt nog niet hersteld van de vorige zwangerschap en ik ben ook geen 20 meer. Dat gecombineerd met een super actieve dreumes betekend heel veel pijn sinds een week of 13 zwangerschap. Lichamelijk was het dus wijs geweest langer te wachten en echt weer een goede basis op te bouwen alvorens voor een tweede te gaan. Hoe het gaat zijn met aandacht moeten we nog zien. Maar die zorg herken ik wel heel erg.

Ik ben 35 en heb een dochter van bijna 15 maanden. De kinderen hebben straks een leeftijdsverschil van 20 maanden. Ik ben dus na een kleine 14 maanden weer zwanger en heb wel het idee dat mijn lichaam voldoende hersteld is. Had deze periode wel echt nodig (borstvoeding gegeven tot augustus ‘22) en ben blij dat ik echt even een half jaartje niks aan mijn lijft heb gehad.

Ik was 40 toen mijn oudste is geboren (middels ivf), tussendoor een missed abortion gehad (spontane zwangerschap) en op mijn 42ste bevallen van mijn jongste (ook spontane zwangerschap). Oudste was toen 22 maanden. Ik heb twee hele pittige zwangerschappen gehad vanwege bekkenklachten en harde buiken. Beide keren vroeg uitgevallen op het werk. Beter was geweest nog even te wachten, maar ja mijn leeftijd.....dus lichamelijk was het zwaar. Beide bevallingen daarentegen verdiepen soepel.

Ik ben bijna 37, de kleine 9,5 maand. Wij zijn aan het proberen voor de 2e. Vinden het juist leuk dat er weinig tijd tussen gaat zitten. Misschien pittig de eerste jaren, maar daarna juist leuk voor de kids toch.

Ik ben 35, 29 weken zwanger van onze tweede dochter. Ons eerste dochtertje wordt in maart 2, ik ben begin mei uitgerekend (en ben dan 36 jaar). Wij wilden door mijn leeftijd ook niet te lang wachten met een tweede, en daarnaast vind ik het voor de meiden straks leuk dat er niet teveel leeftijdsverschil tussen zit. Mijn lichaam geeft echter wel aan dat dit pittig is. Ik ben fulltime thuis (zelf voor gekozen, kon financieel. Kom uit het onderwijs) en dat betekent de hele dag paraat staan voor je dreumes. Op de grond zitten of op een krukje, dingen oprapen, haar tillen, op pad gaan... aan het einde van de dag ben ik gesloopt en ik lig uiterlijk 21.30 uur op bed. Wat dat betreft dus heel blij dat we niet nog langer hebben gewacht!

Ik ben 38, dochter van net 2 en 20 weken zwanger van de 2e. Lichamelijk echt 0 klachten tot nu toe (vorige zwangerschap ook geen fysieke klachten). Ik sport wel al heel mijn leven veel, dus wel een sterk gestel wat dat betreft denk ik en je moet natuurlijk ook maar net geluk hebben qua klachten. Daarbij hadden wij wel tevens het geluk dat ik heel makkelijk zwanger word. We hebben wel bewust uitgesproken voor we begonnen dat als baby 2 niet voor mijn 40e geboren zou worden, dat we dan zouden stoppen. Geen idee of dat echt zo gegaan zou zijn, maar we zagen een leven met z’n drietjes ook wel echt voor ons wil ik ermee zeggen!

34 bij de eerste, die inmiddels 18 maanden is. 35 bij de tweede, inmiddels bijna 8 weken. Er zit 16 maanden verschil tussen. Wij hebben ook bewust gekozen om de kindjes snel na elkaar te hebben vanwege het feit dat ik anders weer medicatie moest opbouwen en afbouwen (reuma), mijn leeftijd en de wens om twee kindjes te mogen verwelkomen. Moet er ook wel bij zeggen dat: - onze oudste dochter een heel makkelijke baby was, die goed at en sliep (nu nog). Moest het een huilbaby of een baby met veel zorgen zijn, zou onze keuze misschien wel anders zijn. - ik bewust bij een fysio ben geweest om mijn bekkenbodem terug voldoende op te trainen om klaar te maken voor een tweede zwangerschap en bevalling. Ik had geen verzakking ofzo, maar je bekkenbodem krijgt wel heel veel te verduren op korte tijd en wou zo min mogelijk risico op een verzakking of incontinentieproblemen bij/na een tweede. Het waren twee vlotte (natuurlijke) zwangerschappen met een vroege miskraam tussenin. Eerste bevalling werd een vacuümverlossing na 38h weeën met best zwaar herstel; de tweede bevalling ging heel vlot (10h vanaf vliezen gebroken en geboorte) met heel snel herstel. Het is pittig met twee kleintjes thuis, maar daar sla je je ook weer door. Het moet wel als je eenmaal in die situatie zit en dat lukt ook wel. Ook kwestie van op tijd hulp in te roepen van familie eventueel en jezelf af en toe toch wat me-time (sanity time noem ik het 😅) te gunnen. Het is even door de zure appel bijten de eerste jaren, maar ze gaan (hopelijk) zoveel aan elkaar hebben later!

Gut nou, ik vind niet dat je een kind tekort doet als je snel voor een tweede gaat. Ik ben van mening dat liefde zich vermenigvuldigt en dat dat niet gedeeld hoeft. Tuurlijk zorgt het voor een wat snellere rijping van je oudste kind, maar of dat nu perse slecht moet zijn? Het brengt ook gezelligheid en praktisch gemak, met twee kinderen in dezelfde fase, met gelijke interesses en belevingswereld. Hier op 35 voor het eerst moeder geworden, 14 maanden later volgde onze tweede spruit. Inmiddels net 38 en onze derde is op komst. Ik heb straks 3 kindjes in 3 jaar. Heb echt niet het idee dat mijn kindjes ook maar iets tekort komen. Aandacht voor een individueel kind plan ik bewust en evenredig. Verder doen we veel samen. En ik benoem heeeeeel vaak dat ik ze allemaal even lief vind. De oudste helpt de jongste en vindt het fantastisch om de hulp te zijn. De jongste houdt van aandacht van zijn broer en laat zich graag helpen. 🙂 Het loopt allemaal vanzelf los is mijn ervaring. En we nemen het zoals het komt.

Zooooo herkenbaar, alles wat je zegt. Hier hetzelfde dilemma en snap onze twijfel ook niet. We wilden graag 1 kindje, we hebben nu een kerngezonde zoon van 11 maanden en waarom denk ik dan steeds wel/niet/wel/niet aan een tweede. Ik wil gewoon eigenlijk dat het zo goed is 😉

Op m’n 35ste de eerste, op m’n 38ste de tweede (2,5 jaar ertussen). Helemaal top en de kids zijn ook happy!

Met 36 eerste kindje gekregen, nu tweede met 37 jaar. Even pittig haha...

Ik was nog net 35 bij de geboorte van ons zoontje en ben nu 22 weken zwanger. Ik zal 37 zijn wanneer de 2e geboren word. We hebben bewust gekozen voor dicht op elkaar, omdat we denken (en hopen) dat ze zelf meer plezier hier aan hebben tijdens hun jeugd

Mijn ervaring is dat ik dit ook riep vanwege mn leeftijd maar totaal niet voel dat ik een 2e wil. Mn kind is inmiddels bijna 2 en het is er nog niet. Ik ben nu 39 en we zien het wel. We kiezen nu voor 1 kind en als ik met 41 toch wil, dan zien we het dan wel. Kinderen krijg je omdat je voelt dat je ze wil, ook als je ouder bent.

Ik was nog net 36 bij de oudste en ik was 39 toen de tweede werd geboren. Er zit 2 jaar en 4 maanden tussen. Had minder gemogen van ons, maar zat een miskraam tussen. Ik vond de 2e zwangerschap wel pittiger, maar was ook hoogzwanger in de zomer. Onze oudste vind het gewéldig om grote broer te zijn. Hij is verzot op zijn zusje, nu na 5 maanden nog steeds. We hebben hem niets tekort gedaan iig! De gebroken nachten zijn pittig, maar ik denk dat dat ook zo is als je jonger bent…

Ik was 37 bij de eerste en 38 toen de tweede werd geboren. Er zit 20 maanden leeftijdsverschil tussen. Ben wel blij dat ze dicht op elkaar zitten, ben ik straks in een keer van die babyperiode af en moet ik niet nog een keer overnieuw beginnen.

Hoi, Als het aan mij gelegen was ik liefst wel eerder zwanger geweest. Maar helaas heeft dat 10 jaar moeten duren. Vanwege PCOS had ik vrijwel geen cyclus. En moest ik afvallen wat vrijwel onmogelijk was door de hormonen en heb hulp gehad door middel van een gbp en ben ik ruim 60 kg kwijt geraakt. En kreeg toen mijn cyclus terug en werd ik zwanger. Ik was nog net 35 (scheelde 1 week) toen mijn 1e docter geboren was. Ze is nu pas 3 geworden. En ben nu afgelopen weekend 39 geworden en nu 20 weken zwanger. Ik heb geen negatieve ervaringen met mijn 1e zwangerschap ervaren. De huidige heb ik wel meer last van mijn banden en mijn lijf is meer vermoeid. Maar moet er wel bij zeggen een peuter van 3 die zeer actief aanwezig en aandacht wil is ook best pittig. Voor nu zeg ik dat ik het zo weer over zou doen. Want heb voor de rest nog geen negatieve ervaringen.

Gefeliciteerd dat het toch nog gelukt is ;) Ja dat is exact de reden waarom ik minimaal 1 jaar wil wachten alvorens er weer aan te beginnen. En dan nog : je hoort vaak dat een 2e zwaarder is en je sneller bekkenbodem klachten krijgt etc. Heel eerlijk: ik ben gewoon ook een beetje bang! Bang voor complicaties.. Mijn eerste zwangerschap was geweldig, zul je altijd zien dat de 2e heel zwaar is, complicaties heeft. Of een super moeilijk kind (nu hebben we niks te klagen) ik weet wat mijn verstand zegt, nu mijn gevoel nog :(

Ik zit ook fulltime thuis en klus af en toe wat bij.. Ons dochtertje is nu 8 maanden en dat hele dag druk zijn herken ik wel. Veel sjouwen, opruimen, haar bezig houden etc. Ik ben nu dus 37 en eer dat ik op z’n vroegst voor een 2e ga dus 38. Ik weet gewoon niet of ik dat aandurf! Misschien komt het omdat ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt ben (vruchtbaarheidstraject) Anderzijds hebben we een prachtig gezond kindje.. Mijn gedachten gaan steeds heen en weer en vind dat erg vervelend!