Draagmoeder

Ik weet het niet. Voor ik zwanger was, dacht ik in mezelf ‘moest mijn beste vriendin geen kinderen kunnen krijgen, dan zou ik wel draagmoeder willen zijn’. Maar nu we zelf een zoon hebben en ik hem 9 maanden heb gedragen, denk ik dat ik het emotioneel erg moeilijk zou vinden om het kindje dan ‘af te geven’. Zeker die eerste weken. Dat gevoel van voor hem willen zorgen was zo ongelooflijk sterk aanwezig bij mij, dat ik me kan inbeelden dat ik me erg verloren zou voelen moest de baby snel naar zijn/haar eigen ouders gaan, ook al zouden dat beste vrienden zijn. Mijn lichaam was volop in ‘moederstaat’ gezien ik net was bevallen. Dus neen, ik weet het niet. Ik vind het erg nobel, maar heb nu zelf ondervonden hoe snel ik me emotioneel heb gebonden aan onze zoon na zijn geboorte. Was dan ook een intense gebeurtenis. Tijdens de zwangerschap zelf had ik dat niet echt, dat gevoel. Na de geboorte dus wel. En snel.

Zelf zou ik het niet willen, ten eertse vind ik zwanger zijn verschrikkelijk, ten tweede het afstaan lijkt me heel erg moeilijk. Vind het heel knap wanneer je dit wel kan.

Ik zou er over nadenken als een goede vriend(in) het zou vragen. Dan ook veel overleggen met hun en met mijn man natuurlijk. Ik zou niet zo ja of nee zeggen.

Echt diep respect voor vrouwen die draagmoeder zijn/zijn geweest. 🙌 Ik zou het niet kunnen. Helaas ben ik vreselijk in zwanger zijn. 🙈 En daarbij, de baby af moeten staan na 9 maanden...poeh! Dat zou me ook zwaar vallen. Een baby dragen met mijn eigen eicellen zou ik al helemáál niet af kunnen staan. Het idee dat er een kindje van mij rondloopt die ik niet zelf kan opvoeden zou ik ondraaglijk vinden. Dus nee, niet aan mij besteedt. 😬

Voor een vriendin of zus zou ik met alle liefde mijn eicellen afstaan. Draagmoeder lijkt mij niets. Maak het wel van dichtbij mee nu want mijn vriendinnetje krijgt een baby voor een mannelijk echtpaar 🥰🥰 Zij is wel echt mij held.

Ik heb hier al veel over nagedacht en ik zou dit juist heel graag willen, als die gelegenheid er ooit is. Ik ben sws wel een beetje alternatief als het gaat om relaties, opvoeden etc (wij hebben bv een open relatie), dus vandaar. Ik zou het alleen willen als ik juist m’n eigen eicellen kan gebruiken. Ik wil het dan via de natuurlijke weg namelijk, en geen gedoe met hormonen etc. Verder zou ik het ook alleen willen voor iemand dichtbij (qua woonplaats en relatie), juist omdat ik betrokken zou willen blijven. Niet officieel, en niet als in 1x per week oppassen ofzo. Misschien meer als een soort suikertante. Ik zie ook voor me dat op het begin de baby gewoon nog bij mij is, en hij / zij langzaamaan naar de echte ouders gaat. Een baby direct na geboorte afstaan zou ik echt niet kunnen. Ik heb al 1 kind en een 2e op komst en gezien die ervaring geloof ik echt dat ik het op die manier wel zou kunnen. Ik zou het heel mooi vinden als ik dit in m’n leven zou hebben.

Wauw wat knap dat je dat zou willen en kunnen. Ik ken een homoseksuele alleenstaande man die een héle grote kinderwens heeft en echt al jaren bezig is met zoeken en pleegzorg trajecten en zo. Het is zo lastig om een draagmoeder te vinden!

Ik sluit me hier volledig bij aan

Ik was gevraagd door mijn beste vriend een lange tijd geleden of ik een draagmoeder voor hem en zijn man zou willen zijn. Hoe graag ik het ook zou willen doen, ik heb hem helaas nee moeten zeggen omdat ik niet zou kunnen afstaan. Soms voel ik mij nog steeds schuldig dat ik nee heb gezegd juist omdat het zo ontzettend moeilijk is om te kunnen adopteren als een homokoppel. Maar ik heb ontzettend veel respect voor mensen die dat kunnen.

Wat een mooie maar heftige vraag! Nooit over nagedacht eigenlijk, mede omdat ik heel lang niet wist of mijn eigen kinderwens wel in vervulling zou gaan. Nu 12w zwanger van de eerste en wij willen maar een kindje. Stel nu dat mijn broer en zijn vriendin (43 en mag door rugklachten niet zwanger worden) toch via mij een kindje willen krijgen, dan zou ik het denk ik wel serieus willen overwegen. Maar het hangt er voor mij wel vanaf wie het vraagt, ik zou het niet voor een vreemde doen