Eicel donatie

Wat mooi dat je wellicht daarvoor zou openstaan. Er is een groot tekort aan eiceldonoren! Er zijn een aantal ziekenhuizen die een eigen eicel donor bank hebben, welke precies weet ik niet. Uit ervaring weet ik hoe het is om een hormoonbehandeling en eicelpunctie te ondergaan. Het is geen pretje, maar wordt door iedereen weer anders ervaren. Ik zou zeggen; ga je erin verdiepen, het is niet niks, maar je kunt er mensen hun grootste wens mee laten uitkomen 🥰

Wat lief en attent dat je daaraan denkt. Voordat je een besluit neemt, is het erg belangrijk dat je beseft wat dit voor gevolgen kan hebben. Jij zult biologisch gezien de moeder zijn en het kindje draagt 50% van jouw genen. Het kan maar zo zijn dat het kind wil weten van wie die genen zijn en jou wil ontmoeten. Hoe is dat voor jou, sta je daarvoor open en kun je dat aan? Ik ben persoonlijk geen voorstander van zowel sperma- als eiceldonatie, omdat de mogelijke gevoelens van het kind niet worden meegewogen en er teveel wordt beredeneerd vanuit de kinderwens van een stel of een single volwassene die zo graag wil/willen maar medisch gezien niet kunnen. Het is voor mij erg persoonlijk hoe ik hier tegenaan kijk, vanuit zowel mijn adoptiegeschiedenis als vanuit mijn eigen kinderwens die 5 jaar lang niet in vervulling mocht gaan en waar ik me al had bij neergelegd. Sterkte en veel wijsheid met je overwegingen.

Misschien goed om je ook alvast in te lezen op websites van bijvoorbeeld ziekenhuizen. Er zitten namelijk nogal wat eisen aan. Onder andere dat je zelf geen kinderwens meer hebt. In sommige gevallen raakt de donor namelijk verminderd vruchtbaar. Maar prachtig als je dit voor iemand zou willen doen wanneer je eigen gezin compleet is. https://www.freya.nl/brochures/eiceldonatie/#6

👍🏻

Wat kort door de bocht, zeg. De mogelijke gevoelens van het kind worden niet meegewogen? Baseer je dat alleen op je eigen situatie? Wij zijn een vrouwenstel en ik ben zwanger geraakt met behulp van een donor. We zijn hem daar eeuwig dankbaar voor, zonder hem was dit niet mogelijk geweest. We hebben via een gespecialiseerde notaris alle afspraken vast laten leggen, waaronder ook dat er contact mag worden gezocht als ons kind daar behoefte aan gaat hebben. Sowieso zal er tussen ons ook regelmatig contact zijn, zoals we dat nu ook hebben. Anoniem doneren mag sowieso niet meer in Nederland, dus het is echt niet zo dat je als kind maar aan je lot wordt overgelaten en er nooit achter kunt komen waar je biologisch gezien vandaan komt. Ik vind het hartstikke mooi dat topicstarter dit wil doen, en ik kan het alleen maar aanmoedigen. Juist omdat ik weet hoe fantastisch het is als iemand je wil helpen met je grootste wens - gewoon omdat diegene iets wil betekenen voor een ander, zonder daarvoor iets terug te willen.

Een kennis van mij heeft dit gedaan voor haar zus. Voor haar was het best een pittig traject, hormoonbehandeling en eicelpunctie. Maar wel een die het haar zeker waard is geweest. Het bevruchte eitje is bij haar zus geplaatst en die heeft een prachtig kindje gekregen. Succes met je afweging.

Mooi en eerlijk gezegd

Nou zeg, wat reageer je heftig en fel. En mijn reactie afdoen als kort door de bocht. Dat lijkt me niet nodig. Ik schrijf inderdaad dat ik reageer vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring waar ik met veel therapie en lotgenotencontact veel over heb geleerd en nog steeds leer. Vanuit de adoptiegemeenschap is er ontzettend veel ervaring met het je weg zien te vinden in het leven zonder precies te weten wat je genetische roots zijn. De impact en het gevoel verschillen uiteraard heel erg van persoon tot persoon, maar een overeenkomst is wel dat het geen gemakkelijke opgave is om én loyaal te zijn naar je opvoeders én te willen weten van wie je afstamt; van wie heb ik deze neus, van wie heb ik deze trekjes, waar komt mijn muzikaliteit vandaan, etc. Het belang van nature versus nurture weegt veel zwaarder dan jarenlang is gedacht. Wij zien veel overlap tussen mensen met een adoptieachtergrond en mensen die zijn geboren via draagmoederschap of via eicel- of spermadonatie. Zie ook programma’s zoals DNA onbekend waarin zichtbaar wordt hoe belangrijk het is voor mensen om hun genetische afkomst te kennen. Daarnaast ben ik met mijn vriend 5 jaar bezig geweest om proberen zwanger te worden en zijn wij ook de medische molen in geweest met IUI en IVF en is de behandeling 2 jaar geleden gestopt door de artsen met de mededeling: we kunnen niets meer doen en jullie zijn uitbehandeld, probeer het anders gerust zelf nog maar eens. Hierdoor zijn wij gaan praten en kijken om te weten te komen hoe ver wij wilden gaan voor het vervullen van onze kinderwens. En hoe groot onze wens ook was, wij hebben er bewust voor gekozen om niet over te stappen op behandelingen in België of Duitsland of om een beroep te doen op eicel- of spermadonatie of draagmoederschap. Wij waren eigenlijk al bezig om een leven zonder kinderen voor ons te zien, om te wennen aan dat idee: geen papa en mama worden en alles wat daarbij hoort niet mogen meemaken, je soms een buitenstaander voelen in een wereld waarin kinderen krijgen de standaard is. En nogmaals: dat is onze persoonlijke keuze geweest. Ieder is vrij om zijn eigen keuzes te maken, maar de topicstarter stelt een open vraag en het enige wat ik heb gedaan is een perspectief beschreven zodat ze daarover kan nadenken. Ik vind het erg jammer dat je zo meent te moeten reageren. Ik ken je niet en ik heb helemaal niets tegen jou, ik heb alleen mijn eigen ervaringen en die mag ik volgens mij gewoon delen. Precies waar een forum voor bedoeld is.

Ook is het zo: babietjes worden groot, dat worden (hopelijk) allemaal volwassen mensen met een eigen gevoelsleven die zelf gaan nadenken over wie zij zijn, waar ze vandaan komen, bij wie ze horen. Ik vind het heel erg bijzonder en lief als mensen bereid zijn een eicel of sperma af te staan om anderen te helpen hun hartenwens in vervulling te laten gaan. Maar in de emotie van de eigen blijdschap en de zwangerschapshormonen kun je misschien over dingen heen stappen die er wel degelijk toe doen. Misschien dat een donor denkt: ik sta alleen wat cellen af en ik hoef verder geen band met het kind dat daaruit geboren wordt. Maar wat als dat kind ouder wordt en wil weten waar 50% van zijn of haar genen vandaan komt en de donor wil ontmoeten en daar misschien een band mee wil opbouwen? Hoe is dat voor jou als donor, wil je dat, kun je dat aan? En als je doneert aan een bekende, hoe gaat het zijn als je het kind regelmatig gaat zien en als het heel erg op je lijkt, hoe is dat voor je? Wil je dat en kun je dat? Dat zijn realistische scenario’s die een rol spelen in je keuze. Dus nogmaals: iedereen is anders en heeft andere gevoelens en overwegingen en dat is allemaal ok. En laten we alle perspectieven naast elkaar zetten en elkaar respecteren.

Ik sluit me hier helemaal bij aan! Ik spreek uit ervaring van de kindpositie van een spermadonor en heb hier zeker wel heel veel last van gehad. Precies om wat Donghee aangeeft. Geworsteld met identiteit, wat heb ik van wie etc. Mijn biologische vader bleek overleden toen ik contact wilde. Zijn familie wist niet van mijn bestaan, wilde absoluut geen contact. Vragen zijn voor altijd onbeantwoord gebleven. Met een flinke depressie en enorme boosheid naar mijn moeder in de puberteit als gevolg en soms nog steeds last hiervan. De band met mijn moeder is hersteld, maar is hierdoor jaren slecht geweest. Mijn man wist ook dat onze eigen kinderwens groot was, maar dat wij bij moeilijkheden nooit tot donatie zouden overgaan - het belang van het kind wordt daarbij m.i. veel te weinig meegenomen. Hoewel ik ook weet dat er veel kinderen zijn die er veel minder tot geen last van hebben hoor! Ook hier geldt natuurlijk dat dit een persoonlijke ervaring is en mag iedereen het gelukkig doen zoals hij/zij wil! Maar ik denk wel dat als je donatie overweegt, het goed is om dit perspectief mee te nemen in de afweging 😊. TS: weeg alles goed af, lees je in en maak op basis daarvan je keuze. Je maakt ook mensen ontzettend blij dus je keuze is altijd goed!

Mijn zus heeft haar eicellen gedoneerd en hier is een prachtige tweeling uit voortgekomen. (Waar ze nog steeds contact mee heeft na 12 jaar) Pijn deden de prikken wel en het was niet gemakkelijk. Je moet er 300% achterstaan en goed nadenken of je wel of niet contact wil met de drager van jouw eicellen

Ik lees hier een aantal reacties waarin men zegt: niet doen, omwille van het mentaal welzijn van het kind. Vanuit mijn eigen positie zou ik zeggen: ga ervoor als je het aandurft! Ik kan je alleen mijn persoonlijke perspectief erop geven. Geen idee wat er mogelijk is, maar ik zou toch denken dat er wel manieren zijn om met andere (potentiële) eiceldonoren in contact te kunnen komen. Ik heb zelf PCOS; mijn eeneiige tweelingzus niet. Die riep gelijk: ik zou op termijn wel draagmoeder voor je willen worden, of eicellen willen doneren. Ik weet nog dat ik dat allemaal erg voorbarig vond, er zijn veel meer mogelijkheden (het hele medische circuit, red.) en zowel draagmoederschap als eiceldonatie zou voor iedereen erg ingrijpend zijn. En hoe zou dat al met al uitpakken dan? Zou ik me wel moeder voelen, en geen tante? Hoe leg je zoiets aan het kind uit? Voor het kind zou het erg verwarrend kunnen zijn. Nu ben ik zelf spontaan zwanger geworden. Maar met de kennis van nu zou ik de optie die mijn zus me destijds bood minstens ''achter de hand'' willen hebben gehad. Mijn zus heeft al kinderen en ik houd onvoorwaardelijk veel van ze. Het is vast niet helemaal hetzelfde als moederliefde, maar ik vermoed wel dat als ik via eiceldonatie of draagmoederschap een kind had kunnen krijgen, ik er 100% achter had gestaan en me 100% moeder had gevoeld. En hoe het voor het kind zou zijn geweest? Ik ga ervan uit dat je als volwassen, betrokken mens de verantwoordelijkheid kunt en dient te nemen om het kind gelukkig te laten zijn. Als je voor eiceldonatie zou gaan, moet je dus wel durven inschatten of je er open voor zou staan het kind in je leven toe te laten. Op wat voor manier dan ook. Ik snap namelijk de reacties van donorkinderen namelijk ook wel. Mijn eigen moeder is geboren uit een buitenechtelijke relatie; wij kennen de familie van haar vader/mijn opa helemaal niet. Die staan tot op de dag van vandaag namelijk ook niet open voor contact (vader is allang overleden). Er is ooit kort contact geweest dat nooit van harte ging. Natuurlijk is dat zwaar voor mijn moeder; ze heeft bijvoorbeeld een halfzus op wie ze sprekend lijkt, maar welkom is ze niet. Blijkbaar doet zij (haar leven, haar gezin) er niet genoeg toe. Maar daarom geloof ik nog niet dat je niet voor eiceldonatie moet gaan. Je kunt er heel veel mensen gelukkig mee maken. Al die mensen maken bewust de stap en hebben er vast goed over nagedacht. Je moet er wel zeker van zijn dat kind eventueel welkom zou zijn in jouw leven of dat van jouw familie/gezin. Kortom, ervoor zorgen dat een eventueel donorkind niet de deur in zijn/haar gezicht dichtgeslagen krijgt.

Volgens mij vind jij dezelfde dingen belangrijk als ik ik heb genoemd. Het is inderdaad belangrijk dat je als donor goed nadenkt over de toekomstige scenario’s en de wensen van het kind. En dat geldt ook voor de ontvangende partij. Dat soort gesprekken zijn cruciaal en geven een warme bedding voor het kind. Ik heb niet geschreven dat ze het niet moet doen. Ik heb geschreven dat ik het niet zou willen en daarvoor mijn overwegingen genoemd. Ik ben tegen anoniem donorschap, maar daar ging de vraag niet direct over.

Dan bij dezen een aangepaste woordkeuze. Ik zou het wel overwegen en het haar dus ook zeker aanraden om er wel voor te gaan. Als ik de keuze zou afwegen tegen verschillende invalshoeken, wordt het bij mij een ja. Nu vraag ik me af of anoniem donorschap (voor zowel sperma als eicellen überhaupt nog kan in Nederland. Maar de topicstarter zou er voor de zekerheid dus van uit moeten gaan dat anoniem donorschap niet de bedoeling is. En daar zijn inderdaad heel goede redenen voor. Bedankt voor je toevoeging!

Hoi, ik heb er nog geen ervaring mee, maar het is iets waar ik ook interesse in heb. Inderdaad, moet eerst wachten tot mijn kinderwens vervuld is. Maar daarna ga ik me er verder in verdiepen. Ik volg graag. Wat betreft de berichten hieronder over kinderen uit het traject, met zelf slechte ervaringen. Heb ik een tegenbericht uit mijn eigen ervaringen. Mijn man en zijn broertjes en zus zijn met een donor vader verwerkt (hij heeft 2 moeders), deze vader kent hij niet. Hij heeft hier honderd procent vrede mee, is zijn donor vader dankbaar en zou het zelf ook graag voortzetten en zaadcellen doneren. Zijn oudste broertje hetzelfde. De anderen weet ik niet zeker. Zo diep ken ik ze niet. Mijn nichtje is met een donor vader verwekt (alleenstaande moeder) deze is wel vanaf het begin in contact met de vader en heeft er een goede band mee. Hij heeft geen rol in de opvoeding maar is ondertussen een goede vriend van de familie. Zij heeft het wel moelijk gehad met het single parent ding, maar dat lag meer aan de band met haar moeder. En mijn eigen moeder heeft mij gekregen met mijn biologische vader omdat ze graag een kindje wilde, en tijdens de zwangerschap mijn opvoed vader ontmoet. Die laatste is altijd mijn echte vader geweest. Mijn biologische vader en zijn kinderen ken ik nu anderhalf jaar. Het was even moeilijk toen ik het hoorde, ik was toen 14 en vond het vooral lastig om te bedenken dat mijn vader niet mijn váder was. Maar besloot uiteindelijk dat het er niet toe deed. De laatste jaren begon het te kriebelen en heb ik toch de stap gezet mijn bio familie te leren kennen. Zij wilden dit ook en het is heel leuk om ze te hebben ontmoet en in mijn leven te hebben nu. Hadden zij het niet gewild, dan was dat ook prima hoewel ook vast weer even moeilijk. Maar goed, wij van hier boven hebben dan ook állemaal een stabiele goede kindertijd en opvoeding gehad. Wat in mijn ogen veel belangrijker is, dan 'bloed'. Zo zijn vriendinnen van mij een heel stuk slechter af, met geestelijk en soms lichamelijke mishandeling. Met gebroken gezinnen. Overleden ouders. En die waren gewoon geboren met een moeder en een vader van bloed, zonder extra hulp van buitenaf. En mijn (half)zusje (dus) met 2 biologische ouders opgegroeid, in het zelfde gezin als ik, zit mentaal een stuk meer in de knoop dan ik. Hiermee wil ik niet zeggen dat het 'niet weten waar je roots liggen', voor sommigen niet heel moeilijk kan zijn. Dat het sommigen niet allerlei trauma's kan geven. Ik heb het ook moeten verwerken. Maar ja, voor mij persoonlijk, ik ben ook flink gepest op de middelbare school, en dat heeft me mentaal veel meer gekost dan dit feit van 'wie is mijn vader'. Ik wil maar zeggen, er zijn duizend en 1 dingen die kunnen gebeuren met een kind in hun kindertijd. Die trauma's kunnen geven, drama, mentale problemen. En wie je ouders zijn doet er alles toe, maar of die van bloed zijn of niet, dat zie ik niet als een verschil daarin. En tuurlijk, wat je kan doen om te voorkomen dat je kind het moeilijk krijgt, doen! Maar ik denk niet je een kinderwens om zo'n reden opzij moet zetten. En in ons geval (ts en ik) willen we daar heel graag bij helpen als dat mogelijk is. Ieder zijn ding, en tuurlijk, als je zelf slechte ervaringen hebt of je bent er tegen, dan kan ik daar ook zeker in komen, dus niet om jullie aan te vallen. Heel naar dat jullie het zo hebben ervaren. Maar dit is mijn kijk, mijn idee erover, door mijn ervaringen.

Bedankt voor je uitleg. Toch blijf ik bij mijn eerste reactie, dat ik het kort door de bocht vind. Jouw verhaal is namelijk goed te begrijpen als je het hebt over totaal geen contact, of niet weten waar je (deels) van afstamt. Natuurlijk ga je je dan afvragen waar je interesses of eigenschappen vandaan komen. Maar je gaat ook niet in op mijn verhaal, waarbij ik vertel dat er wél contact is en dus ook de wetenschap waar ons kind vandaan komt. En zo gaat het in heel veel gevallen, weet ik (ik heb me hierin verdiept en zie het ook in mijn naaste omgeving). Zeker in Nederland, waarbij het recht bestaat om te weten wie je donorouder is en om deze te leren kennen. Wat ik al zei, anoniem mag hier in Nederland al lang niet meer! Dus wat dat betreft vind ik jouw verhaal ook niet relevant. Het is anders wanneer (zoals hierboven wordt gezegd) de donor sterft. Maar in veel gevallen is er gewoon meteen vanaf het begin al contact met de donor, en zo niet, dan kan dat op latere leeftijd nog indien gewenst. Dat je dan zegt dat je er geen voorstander van bent, dus blijkbaar ook zonder uitzonderingen, komt dan inderdaad verkeerd over op mij. Ik vind het kort door de bocht om te denken dat het in alle gevallen zo gaat. Wij hebben juist heel bewust voor deze situatie gekozen, juist om te voorkomen dat ons kind een identiteitscrisis krijgt later. En ik weet dat velen dit ook zo doen. Natuurlijk is iedereen vrij om te zeggen wat hij of zij vindt. Maar ik ben ook vrij om te zeggen wat ik daarvan vind. Namelijk: vervelend dat jij het zo meemaakt, maar het kan ook héél anders gaan. Sterker nog, die kans is heel groot als je weloverwogen keuzes maakt, zoals ik hierboven heb beschreven.

Ik ben in de basis inderdaad geen voorstander van donatie e.d. omdat ik inderdaad zie in veel gevallen dat de impact voor het kind niet voldoende meeweegt. Er wordt door volwassen mensen beslist over een nieuw leven, een nieuw mens en hoewel iedereen de beste bedoelingen heeft, zijn de volwassenen niet degenen die geboren worden en moeten leven met een juridische gezinssituatie die afwijkt van de biologische gezinssituatie. Er zijn inmiddels ontzettend veel volwassenen die deze ervaring inmiddels hebben en die hierover kunnen praten; welke impact had en heeft het op je, wat heeft het met je gedaan, hoe heeft het je zelfbeeld beïnvloed, wat deed het met je gevoel van loyaliteit, wat deed het met je identificatie, etc etc etc Die ervaringen zijn zeer uiteenlopend van heel erg positief naar heel erg negatief en alles er tussenin. En al die ervaringen doen ertoe en moeten worden meegenomen in de voorlichting, de gesprekken en de overwegingen van mensen die een dergelijk traject willen ingaan, zowel de ontvangende als de gevende partij. Het is positief dat hier steeds meer aandacht voor is en wordt besproken, maar het frustreert mij enorm dat ‘negatieve’ ervaringen bij voortduring van de hand worden gewezen en buiten de deur worden gehouden. En dan vind ik het dus erg jammer dat je mijn inbreng afdoet als kort door de bocht, want eigenlijk voel jij je aangevallen en vind je dat ik mijn mond had moeten houden. Mijn mond houden heb ik 42 jaar gedaan en daar ben ik nu wel eens klaar mee.

Natuurlijk hoef jij jouw mond niet te houden, dat heb ik nergens gezegd. Maar ik vind dat je ook open kan staan voor andere ervaringen en niet alles over een kam hoeft te scheren. Niet alle ervaringen met donoren zijn slecht, en zeker als daar gewoon echt heel goed over nagedacht is (en iets tegen wordt gedaan!). 'Vroeger' was alles anders, toen kon het ook nog anoniem en was alles echt niet waterdicht, daar geef ik je zeker gelijk in (heb ik ook nergens ontkend). Daarom wilden wij dus ook een donor waar wel contact mee is, al vanaf het begin. Heel begrijpelijk dus dat mensen van jouw/onze leeftijd er anders over denken, omdat het toen ook nog heel anders ging. Maar in deze tijd word je wel min of meer gedwongen om goed na te denken over een dergelijke keuze, en denk je dus ook na over de consequenties en handel je daarnaar. Daarom ben ik ervan overtuigd dat de ervaringen in deze tijd heel anders zullen zijn dan wat je zegt, 42 jaar geleden.

Dat het op papier goed is geregeld, verandert nog steeds niets aan de mogelijke emotionele impact op het kind. En hoe goedbedoeld van de donor, de wensouders en de artsen ook, dit is iets wat je niet kunt wegmanagen. En dat is het punt wat ik wilde benoemen.

Het steekt me dat je totaal niet op me ingaat en me wegzet met opmerkingen als ‘lang geleden’ en het feit dat het papierwerk nu beter op orde is. Wat ik aankaart heeft helemaal niets met papierwerk te maken, maar met de impact van medisch steeds verdergaande mogelijkheden op je identiteitsgevoel en emotionele ontwikkeling als mens. En ik snap dat dit een niet zo leuke kant is om bij stil te staan als wensouder, maar het meest ‘niet leuk’ is het voor het kind, die mogelijk allerlei vragen begint te stellen over zichzelf en daar ontzettend veel verwarring en verdriet aan kan beleven. Ik zeg niet dat dat standaard zo is, maar dat de kans zeker niet gering is en dat het iets is waar je rekening mee moet houden.