Eiceldonatie; iemand die hiervoor gekozen heeft en haar ervaring wil delen?

Hey Maybe, Wat een spannende stap voor jullie. Ik heb een maand geleden ook gereageerd op een post van je over eiceldonatie maar hier nogmaals; Mijn kindje heb ik door middel van eiceldonatie. Het traject was alles behalve makkelijk, heel zwaar en kostte bijna mijn huwelijk. Ben in deze fase ook veel mensen kwijtgeraakt want je leeft toch in een hele andere wereld opeens. Nu heb ik iets moois maar het heeft me ook heel veel gekost. Mijn eicellen waren door chemo (borstkanker) niet goed meer en dus had ik geen andere keus dan eiceldonatie. In Nederland zijn er drie eicelbanken maar het aanbod is heel schaars en de vraag heel groot. Ik weet niet of je een vrouw heel dichtbij je hebt staan maar het is het vragen waard. Wij zijn uiteindelijk in Tsjechie uitgekomen. Het grote nadeel vind ik dat de kinderen geen contactgegevens van de donor kunnen krijgen. In Nederland is bij wet geregeld dat een kind (vanaf 16 jaar) de contactgegevens van de donor op kan vragen zodat hij of zij contact kan zoeken. Wij weten nu dus nooit wie de donor is geweest en ik kan mijn dochter dus nooit vertellen waar ze vandaan komt. Net als bij adoptie zullen kinderen van een eiceldonor vragen krijgen later in de pubertijd (is ons vaak verteld tijdens ons traject) en ik kan haar daar niet bij gaan helpen. Geldt ook voor eventuele ziektes die op kunnen doemen. Ons traject duurde in totaal 5 jaar. Na 4 terugplaatsingen had ik een positieve test in handen. Het duurt lang, het is zwaar maar zonder deze optie zou ik kinderloos zijn. Ik ben dus heel dankbaar dat ik mezelf moeder mag noemen. Ik hou zielsveel van haar en veel mensen zeggen altijd dat ze op me lijkt. Dat voelt wel een beetje gek voor mij soms. Ik ben hier voor al je vragen ❤

Ik ben zelf donor geweest voor een vriendin, niet helemaal wat je zoekt, maar als je interesse hebt dan hoor ik dat graag, dan zal ik je een mailtje sturen zodat je ook mijn gegevens hebt..

Bedankt voor je reactie! Dat zijn inderdaad exact de vragen waar ik mee zit… Het anonieme klinkt voor mij heel veilig, want ik weet liever niets, dan iets.. Ben bang dat als ik degene ken, dat altijd in mijn achterhoofd blijft. En dat maakt het tegelijkertijd zo egoïstisch , want dan ontneem ik hem/haar de kans op een nieuwsgierigheid die beantwoord kan worden. Hoe zit jij daar nu in? Merk je dat dat echt een ding is waar je mee zit? Dan zit ik ook met de vraag; ik heb een dochter (biologisch) en ben bang dat ik ga vergelijken… of dat ik toch steeds in mijn achterhoofd blijf hebben “jij bent eigenlijk niet van mij”… ik denk niet dat ik dat zal hebben, maar het is erg laat om achter te komen als hij/zij er niet is. Ik ga nu met iemand praten, want ik ben eigenlijk al een jaar geleefd. Na de diagnose overgang ging alles spoed. Ik heb niets kunnen verwerken, een plekje kunnen geven of ook maar na te denken wat ik eigenlijk zelf nu wil en wat dit betekent voor mijn verdere leven. Daar was gewoon geen tijd voor. Dat resulteert nu in het feit dat ik mezelf ook echt een stukje kwijt ben. Ik ben moe, ik ben 10 jaar ouder… ik ben van “er is nog hoop” naar “stuk minder hoop” naar “het is klaar” gegaan in een half jaar. Dus weten hoe ik me voel, dat weet ik niet, want we moesten door.. Nu beland bij “en nu?”… Kan ik leven met 1 kindje? Ga ik mezelf dit mijn hele leven kwalijk nemen? Wat als we voor een tweede gaan, ga ik daar net zoveel van houden? Kan ik dat? Ga ik niet vergelijken…. En nog belangrijker.. wil ik een tweede kind of wil ik nog gewoon de vrouw zijn met de keuze het ideaal beeld…

Ik kan me heel goed voorstellen dat dit echt een heftig jaar geweest is voor jullie. Inderdaad goed met iemand te gaan praten en jezelf weer terug te vinden en rust te creeeren in je gezin. Ik heb ook een turbulente periode gehad waarin in ziek was en toen ik beter was en klaar was voor een gezin deze niet mogelijk was dus jouw gevoel komt wel enigzins in de buurt hiervan. Ik kan je vraag van het vergelijken (helaas) niet beantwoorden. Ik heb soms wel heel veel moeite met het anonieme want ik kijk naar mijn ouders en zie mezelf daarin terug zowel in uiterlijk als in gedrag. In mijn dochter zie ik mijn man maar ik zie mezelf niet en zij ziet misschien later mij niet zoals ik mijn moeder wel zie en dat is, hoeveel je ook van je kind houdt, anders dan bij een biologisch kind. Toch een ander stukje DNA. Daarnaast heb je ook het hele gebeuren van 'op wie lijkt ze nu?" Waarbij je continue aan het proces wordt herinnert dat jij niet biologisch de moeder bent. Ik heb hier hulp bij gehad omdat ik dat heel confronterend vond. Ik denk dat het voor nu heel belangrijk is om rust te krijgen en dan komt de rest vanzelf. Heel veel succes en mocht je meer willen weten over waar wij geweest zijn etc, dan kan dat altijd.

Bedankt voor je reactie! Hoe was dat voor jou? En hoe is de situatie? Prachtig dat je dat gedaan hebt! Ik ben ook heel benieuwd naar het verhaal van een donor!

Ik ben nu zwanger van anonieme donatie. In 2016 kreeg ik diagnose van endometriose. Toen geopereerd met de advies om zwanger te worden. Dat lukt niet. 2017 weer bezoek bij gynaecoloog en endometriose is terug. Dus weer operatie. Sinds 2017 bezig met IVF. Heb 3 ivf met mijn weinig eicellen...niks. vroeger overgang. dan donatie via mijn zus ook niet. Dan 3 pogingen anonieme donatie en op 3de keer zwanger. Vandaag 14 weken. Ik ben zo dankbaar aan de donor❤

Jeetje wat een verhaal ook! En ook de vroege overgang lees ik. Gek genoeg zeggen ze dat het weinig voorkomt, maar ik lees veel verhalen van vrouwen die ineens in een vervroegde overgang komen. Ik heb vorige maand een IVF ronde gehad, maar na 3 weken stimulatie maar 1 eitje. Wel prachtig ontwikkeld, maar helaas toch ongesteld geworden. Inmiddels zijn mijn waarden in een paar maanden naar FSH 20 gegaan en mijn oestradiol <20… Ben dus gewoon aan het aantikken… Is jullie donor anoniem?

Ja. Wij hebben 1 keer gekend donatie via mijn zus. En dan 3 keer met 3 anoniemr donors. Nu mijn zwangerschap is van een anonieme donor

Ik ben 45 en 32 weken van ons eerste kindje via eiceldonatie. In 1x gelukt na allerlei ivf pogingen. Ik kn het iedereen aanraden. Het is een kostbaar en emotioneel traject maar tot nu toe alleen maar blij dat we dit hebben doorgezet. Onze droom komt uit. Ik heb zelf heel veel gehad aan Anneke van Kinderwens Buitenland zie www.freya.nl voor het nummer. Zijn kent alle klinieken in Europa en heeft al mijn twijfels en vragen kunnen beantwoorden. Heel veel sterkte en succes!!! Grt Bo

Hi! Ik ben door cystes aan eierstokken en het verwijderen bij beide direct in de overgang gekomen met 28 jaar. Jaar laten startte UMC Utrecht met eiceldonatie bank waar ik mij meteen voor had ingeschreven nog niet wetende of we hier gebruik van gingen maken. Nu 38 jaar gister mijn eerste terugplaatsing gehad. Heel spannend maar wij zijn realistisch. Maar hoop dat we een kleine spruit mogen verwelkomen. Proces tot nu toe verliep heel soepel en snel. Naja als je bedenkt vanaf 2012 ingeschreven, 2016 opgeroepen (maar wij konden toen niet) is dat 4 jaar. Uiteindelijk vorig jaar begonnen en tot toe gaat het goed. Aanbod is inderdaad laag vergeleken met vraag. Buitenland kan een optie zijn maar wij (zoals we er nu instaan) het niet anoniem doen. Voor vragen let me know! Veel sterkte.

Hey maybe ik zit in ongev hetzelfde schuitje en zou je graag wat vragen willen stellen. Sta je hiervoor open? Ik zal je een vriendverzoek versturen

Wij zijn sinds 2,5 jaar bezig om zwanger te raken middels eiceldonatie vanwege een erfelijke aandoening maar tevens omdat zwanger worden met eigen cellen niet lukt; natuurlijk niet en via drie maal ivf slechts 1 tp gehad. Het advies was daarom overduidelijk eiceldonatie. Wij hebben het geluk dat we twee maal een donor hebben gevonden in NL, althans, voor ons voelt dat als geluk omdat wij bij voorkeur geen anonieme donor wilden. Ik wil met deze uitspraak niemand beledigen, zo voelde en voelt het voor ons, ieder maakt daarin zijn eigen keuzes hoop ik. Hier geen eigen biologische kinderen dus tot op heden kinderloos. Wat mij heeft geholpen, is het feit dat ik bijv ook zielsveel houd van onze neefjes en een aantal kids van vrienden, als het zou moeten zou ik ze direct in huis nemen en zou ik ze met zoveel liefde opvoeden, ook al is het niet mijn eigen eicel. Ik ben nu voor de derde keer pril zwanger van een donatie (twee keer miskraam) en ik weet niet hoe het gaat voelen in de toekomst. Ik weet wel dat ik het kindje draag en opvoed en daardoor alsnog veel op mij gaat lijken qua karakter, normen en waarden. Van 1 eicel is het door mijn lichaam gegroeid tot een volledig kindje (hoop ik dan, in de toekomst). En heb ik het in de toekomst moeilijk, of het kindje, dan vragen we hulp. Ik vind het voor het kindje wel een prettig idee dat zij zo nodig contact kan zoeken, ook op jongere leeftijd al, met de donor. Die blijft in principe op afstand (woont ook 1,5u rijden van ons vandaag) hebben we afgesproken maar dit is ook bespreekbaar als dit op enig moment niet goed voelt en er een andere behoefte is. We zijn haar heel dankbaar en kunnen enkel hopen dat ons kindje ons later niks kwalijk neemt en een fijne jeugd bij ons heeft gehad. Tuurlijk vind ik dat spannend maar ik probeer vertrouwen te hebben. Mijn kinderwens opgeven heb ik ook geprobeerd maar dit is ook heel zwaar. Ik heb overigens ook hulp gezocht van een psycholoog en praat erover met een select groepje vriendinnen.

Ik zat in het hetzelfde schuitje en hadden ook plannen om naar Spanje te gaan voor een anonieme donor.. onze fertiliteit arts kon ons eventueel helpen om met iemand in contact te komen die het ook heeft ondergaan. Misschien heeft jou ziekenhuis of kliniek ook mensen die het ondergaan zijn en kunnen ze je in contact brengen.

Hai Bo, ik kwam je bericht van vorig jaar tegen. Ik ben ook 45 jaar en wij gaan ECD in het buitenland doen. Mag ik je wat vragen via vriendschapverzoek?

Ik zie dat het topic al van een tijdje terug is. Ik ben op mijn 47ste bevallen van mijn zoontje via dubbele donatie (eicel en zaad) bij een Spaanse kliniek. Iedereen mag mij een vriendschapsband verzoek sturen om al je vragen te stellen. Ook weet ik een dame (Anneke) die ongeveer alles van alle buitenlandse klinieken weet en je kan helpen met je keuze. Ik vind het wat raar om haar naam en telefoonnummer hier neer te zetten, maar zij helpt iedereen verder, dus individueel wil ik je wel doorverwijzen.

Hier ook iemand van de andere kant, ik heb eicellen gedoneerd aan de eicelbank in Utrecht. Ook mij mag je altijd benaderen voor vragen!

Hoi Bo, ik ben ook 45 en zwanger van een kindje van eiceldonatie - na veel mislukte ivf pogingen- in 1 keer raak. Ik zou het leuk vinden om met een andere moeder in contact te komen die door ongeveer hetzelfde is gegaan en ben ook benieuwd hoe het nu met jou & je kindje gaat. Hoor het graag. Groetjes Cindy

Ik heb dezelfde vragen als de topicstarter. Ben me aan het oriënteren en zit met 1000 vragen. Als iemand hier iets over wilt delen, stuur je me dan een vriendschapsverzoek?

Hai allemaal, Ik ben inmiddels, feb '25, op mijn 49ste 😊, bevallen van mijn tweede kindje via eicel- en zaaddonatie, en alleenstaande moeder. Het zijn volle broertjes (hij is gewoon een kopietje van mijn eerste zoon 🥰), wat ik zelf heel erg leuk vind. Je mag me hier op het forum alles vragen. -edit mod Eliza- reactie aangepast, appgroepen zijn niet toegestaan

Nog 1 dingetje. Ga ook eens je licht opsteken bij Freya, een vereniging voor mensen met een ((nog) onvervulde) kinderwens.