Ervaringen gezicht abortus

Ik heb toen ik 19 was een abortus gehad en was de volgende dag weer aan het werk. Lichamelijk ging het prima, mentaal was een ander verhaal. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze, wel van de manier waarop het is gegaan (heel erg beinvloed door familie). Heb hier lang last van gehad. Eerste menstruatie erna was hels, met heel veel bloedverlies de eerste dag (echt om het uur een mega tampon) en bijna flauwvallen. Ik ben eerst bij de huisarts geweest die me doorverwees naar een kliniek. Daar een echo en een intake gehad, toen 5 dagen bedenktijd. Dat vond ik echt heel moeilijk. De ingreep zelf heb ik niks van meegekregen, ik was onder zijl, maar het duurt maar 10min ofzo. Daarna wakker worden en weer naar huis. Thuis hele dag in bed gelegen en gejankt. In maart heb ik een curettage gehad bij een missed abortion, ik dacht wel te weten hoe het ging maar dat ging totaal anders erna. Maargoed. Sterkte met deze keuze!

Kijk even op fiom.nl, daar kun je veel informatie vinden. Sterkte!

Nou 2 jaar geleden een abortus gehad middels curretage omdat ik veel horror verhalen had gelezen van de pillen en meeste daarna alsnog een curretage nodig hebben. Ik heb het gedaan middels een roesje. Lichamelijk.... de pijn erna is onbeschrijfelijk, ik heb de hele apotheek onder gespuugd 🤦‍♀️ omdat ik direct daarna de pil moest halen en opeens kwam de pijn.... geestelijk tot op de dag van vandaag nog spijt van eerlijk gezegd. Vooral de dagen erna huilen, je raar voelen, buikpijn, raar dromen dat ik nooit meer zwanger zou kunnen worden enz enz enz. Al met al vond ik het super heftig!!! Anyway de dames in de kliniek waren wel super aardig en warm. Maja daar heb je niks aan erna. Bedenk je vooral goed waarom je ervoor kiest. Het is niet zomaar iets, het lijkt mij persoonlijk een stuk "makkelijker" als het om medische redenen zou gaan dan elke andere reden.

Jezus wat een heftige reacties. Sorry dat ik even niet op iedereen persoonlijk reageer, ik merk dat het toch wel heftiger is dan ik me had voorgesteld en het doet me pijn om jullie ervaringen te lezen.

Het is zeker geen makkelijke keuze om zo "eventjes" te nemen, er komt echt heel wat bij kijken en bij iedereen is dat natuurlijk weer anders. Heb je iemand om erover te praten?

Ik heb eigenlijk maar 1 goede vriendin en zij is al jaren bezig om zwanger te worden, fertiliteitstraject. Dus dat lijkt me geen goed idee om haar dit te vertellen.

Ik was 17 toen ik een abortus heb ondergaan. Lichamelijk geen klachten maar mentaal ben ik er jaren kapot van geweest. Ik stond zelf niet echt achter abortus maar ben meer gedwongen door mijn X van destijds hij wilde geen kind dus t was of de relatie beëindigen en t kindje houden of abortus en de reactie behouden. Ik heb met mijn naïef als ik was 17jaar voor de relatie gekozen natuurlijk was de relatie binnen een half jaar volledige kapot omdat ik hem ging zien als de moordenaar van mijn kind. Ik heb de abortus destijds ondergaan in een kliniek . Ik moest 2x langskomen eerst voor een echo en toen kreeg ik 5 dagen bedenktijd. Aangezien ik er zelf niet achterstond was dat een helse tijd .Ook ik heb van de ingreep zelf niks meegekregen en kan me er nog( of mischien wil ik me er) weinig van herinneren. Abortus is niet niks als je het wil doen moet je er 1000% zelf achterstaan!

Nee, dat is een lastige. Aan de andere kant; ieder zo zijn problemen, en als het echt je vriendin is dan zal ze je steunen, hoe moeilijk ook. En je huisarts?

Ik heb 24 juni dit jaar een abortus gehad, curettage. Bewuste keuze geweest. Ondanks dat ik mijn vriend al 2 jaar ken zijn wij pas officieel een setje sinds 31 mei dit jaar. Je kunt je de shock voorstellen toen ik erachter kwam dat ik zwanger bleek te zijn… Heb het hem direct dezelfde dag verteld hij natuurlijk ook in shock. Ik heb de keuze niet van hem/ons laten afhangen maar echt geluisterd naar mijn eigen gevoel. Ik werd overmand door zoveel verschillende emoties dat ik ‘hulp’ nodig had om een keuze te maken Ik heb een week later een echo laten inplannen bij de verloskundige praktijk en mijn vriend is met me meegegaan. Ik wist namelijk ondanks zijn keuze dat ik zelf mijn keuze moest maken zonder enige beïnvloeding van zijn keuze en wist dus ‘hier heb ik hulp bij nodig’ Mijn first instinct zou namelijk voor mij de juiste keuze zijn. En dat gebeurde dus ook. Ik heb er over nagedacht, hulp ingeschakeld van vriendinnen om te kletsen en professionele hulp als in een echo bij de verloskundige. Mijn behandeling was echt heel fijn. Lieve verplegers, onder een roesje en lag met 10 min weer op mijn bed wakker te worden. Uurtje later mocht ik naar huis en heeft mij vriend mij de dagen daarna goed verzorgd. Lichamelijk was ik alleen erg moe en soms wat krampjes maar verder voelde ik me goed. Dag erna zijn we lekker gaan struinen door een meubelboulevard maar dat was lichamelijk toch iets te zwaar (ruim 4 uur lopen). Bloeden stopte na 2 dagen, bleef 4 dagen weg en toen startte het weer ruim een week lang. Niet veel, echt kleine hoeveelheden Al met al lichamelijk weinig klachten gehad, goed op mezelf gelet en na een week of 6 startte mijn menstruatie weer op zoals ze hadden aangegeven. 5 maanden nu bijna later kan ik zeggen dat ik mijn cyclus sinds de eerste menstruatie weer normaal is, elke maand, zelfde periode. Ben alleen een stuk hormonaler dan voor de ingreep want zojuist ook weer gehuild bij een romantische film 😅 Moet ook weer aanstaande maandag menstrueren Laat je niet gek maken door alle angstaanjagende verhalen, die zijn er zeker. Met mijn verhaal hoop ik dat je beseft dat er ook fijne verhalen zijn zolang en dit is het belangrijkste van alles je hier zelf 100% achter staat. Kom je er zelf niet uit of met vriendinnen? Zoek dan even toenadering professioneel 🌹

Ik had nergens last van. Wat menstruatieachtige pijnen, maar ik kon de volgende dag gewoon weer werken. Ook geen vreemde verandering in m’n menstruatie ofzo. Mentaal was het wel wat lastig, maar na drie maanden was alles wel weer oké.

Ik heb jaren geleden een abortus gehad, had toendertijd geen kinderwens en was erg overtuigd van mijn keuze. Ik heb dan ook nooit spijt gehad. De mensen in de kliniek die de abortus uitvoerden waren onwijs lief en stelde me helemaal op mijn gemak. Lichamelijk vond ik het ook meevallen, ik sliep tijdens de ingreep en ben erna met mijn vriend naar huis gefietst, wat prima ging. De dagen er na wat krampen gehad.

Hier 3 jaar geleden een abortus laten doen omwille van mijn relatie met mijn partner heel slecht ging , heb er sinds dan elke dag nog spijt van .. ook al weet ik achteraf dat het de beste keuze was. Ik had ook extreme misselijkheid en heb voor de abortus nog 1 week in het ziekenhuis gelegen ivm uitdroging .. de abortus was mentaal moeilijk en vond dit ook zeer pijnlijk lichamelijk. Ze hadden me 2 keer verdoofd ( boermoederhals ) en toch deed dit nog heel veel pijn. Na de ingreep ook bijna flauwgevallen.. ik zou dit nooit meer doen maar echt nooit ! Wil dit nooit meer meemaken.. ik hoop dat het voor jou makkelijker gaat 🍀

2,5 jaar geleden, Was ik door de pil heen zwanger geraakt, en ik was druk bezig met opleiding. En net samen wonen. Was dus “nog” niet in de planning. Ik bleek 5w 3d en 4 dagen daarna abortus pil mee naar huis gekregen. Omdat ik nog zo kort was , was dat volgens de arts veiliger. Mijn vriend bleef (gelukkig) thuis van zijn werk die dag. Ik nam om 11 uur tabletjes in. En om 14:00 moest ik plassen. Nou ik viel zowat van de wc hoeveel ik in een keer verloor, en ja hoor toen kwam de pijn. Het was een zwaar traject , omdat ik alles heb gezien en heb moeten voelen. Mijn vriend moest me optillen naar de wc , overgegeven en 2x flauw gevallen. Het bloeden hield niet meer op. Vuilniszakken op de bank zodat ik niet lekte. En ja voor mij persoonlijk was dit een enorme trauma, daarna nog 8 weken bloeding elke dag gehad. Was een bewuste keuze, maar niet gemakkelijk. Na 8 weken was mijn lichaam hersteld en na 10 maanden mijn geestelijke gezondheid.

Op m'n 21e een gedwongen abortus gehad. Lichamelijk nergens last van gehad. Eerste dag wat pijn, verder niks, zelfs geen bloeding. Daarna wel elke 2-2.5 week menstruatie, totdat ik na een half jaar met de pil begon om het te reguleren. Mentaal? Een hel! Ben nu 34, gediognotiseerd met ptss, en nu sinds een paar weken, door middel van EMDR therapie, er vrede mee kunnen maken...

Jeetje wat een bizarre verhalen hier allemaal! Ik heb 20 jaar geleden een abortus gehad toen ik 14 was, een curretage. Nooit ergens last van gehad, na een paar dagen werd ik ongesteld, 1e dag ietsje meer dan normaal maar verder nergens last van gehad. Maar goed ik heb ook nooit getwijfeld of ik het kind wel wilde.

Een aantal jaar geleden een abortus gehad. Ik was nog heel vroeg en dit kon via de "abortuspil". Voor mij zaten er geen mentale klachten aan vast omdat het voor mij op dat moment gewoon geen optie was. Ik was te jong, woonde nog thuis, net samen met mijn toenmalige vriendje, en toendertijd sowieso geen kinderwens. Ik ben toen naar de huisarts gegaan om te zeggen dat ik zwanger was en dit niet wilde. Zij heeft mij info gegeven en telefoonnummer van een kliniek. Deze heb ik gebeld. Je hebt dan een aantal dagen bedenktijd en krijgt dan een afspraak. Bij de afspraak maken ze een echo om te kijken hoe ver je precies bent. Als je net als ik heel kort pas zwanger bent krijg je de mogelijkheid voor de abortuspil. De eerste pil neem je oraal in in de kliniek. Je krijgt dan nog 3(of 4) pillen mee naar huis en deze breng je na +/- 48 uur vaginaal in. Ikzelf had bij die eerste pil nergens last van en ook geen bloedverlies. Ongeveer een uur of 3 na het inbrengen van de pillen vaginaal kreeg ik krampen en bloedverlies. Leek een beetje op een stevige menstruatie. Met een kruik op je buik en ibuprofen was het voor mij heel goed te doen. Bloeden heeft ongeveer een dag of 6 aangehouden. Na 2 weken doe je dan een test, als deze negatief aangeeft is alles oké. Zo niet kun je terugkomen om alsnog een curatagge te laten doen. Daar heb ik dus zelf geen ervaring mee, wel kun je ervoor kiezen dit onder narcose te laten doen als je het heel eng of moeilijk vind. De kliniek waar ik was belde na een half jaar terug om te vragen hoe het vooral mentaal met mij ging. Dit vond ik wel heel netjes

Ik heb hier al uitgebreid gereageerd hoe mijn ervaring was, en ik kan me voorstellen dat het voor sommige vrouwen extreme impact is geweest en voor iedereen is dit natuurlijk anders. Maar mijn ervaring(en die van 2 andere vrouwen in mijn directe omgeving) was heel positief. Geen van alles last gehad van echt pijn. Ik en andere vrouw via abortuspil die andere via curatage. Ik heb me er nooit schuldig of rot omgevoeld en nooit echt pijn gehad. Voelde als een wat zwaardere menstruatie.